When a literary historian talks of

When a literary historian talks of the literature of sensibility, he refers to a particular cultural phenomenon of the eighteenth century, where the background was the moral and the social situation.This phenomenon develop as a reaction to seventeenth-century Stoicism (which emphasized reason and the unemotional will as the sole motives virtue),and even more importantly, as a reaction against Thomas Hobbes's theory that man is innately selfish, and that the mainsprings of his behavior are self-interest and a drive for power and status.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อการเจรจานักประวัติศาสตร์วรรณคดีวรรณกรรมของอย่างทัน เขาถึงปรากฏการณ์ทางวัฒนธรรมเฉพาะของศตวรรษ eighteenth ที่พื้นหลังเป็นนิทานและสถานการณ์ทางสังคม ปรากฏการณ์นี้พัฒนา เป็นปฏิกิริยากับลัทธิสโตอิก seventeenth ศตวรรษ (ที่เน้นเหตุผลและจะ unemotional เป็นคุณธรรมไม่สนคำครหาแต่เพียงผู้เดียว), และยิ่งสำคัญ เป็นปฏิกิริยาต่อต้านทฤษฎีของมัสฮอบส์ Thomas ว่าคนเห็นแก่ตัว innately และ mainsprings ของลักษณะการทำงานของเขา self-interest และไดรฟ์สำหรับอำนาจและสถานะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อพูดถึงหนังสือประวัติศาสตร์ของว​​รรณกรรมของความรู้สึกที่เขาหมายถึงปรากฏการณ์ทางวัฒนธรรมเฉพาะของศตวรรษที่สิบแปดที่พื้นหลังเป็นทางศีลธรรมและสังคมปรากฏการณ์ situation.This พัฒนาเป็นปฏิกิริยาที่อดทนศตวรรษที่สิบเจ็ด (ซึ่งเน้นเหตุผลและความ เจตจำนงไม่โวยวายเป็นแรงจูงใจ แต่เพียงผู้เดียวคุณธรรม) และที่สำคัญมากขึ้นเป็นปฏิกิริยาต่อต้านทฤษฎีโทมัสฮอบส์ที่เป็นคนเห็นแก่ตัว แต่กำเนิดและที่ mainsprings ของพฤติกรรมของเขาที่มีประโยชน์ของตนเองและไดรฟ์อำนาจและสถานะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อวรรณกรรมนักประวัติศาสตร์พูดถึงวรรณกรรมของความรู้สึก เขาหมายถึงเป็นปรากฏการณ์ทางวัฒนธรรมที่เฉพาะเจาะจงของศตวรรษที่สิบแปดที่พื้นหลังเป็นคุณธรรมและสถานการณ์ทางสังคม ปรากฏการณ์นี้พัฒนาเป็นปฏิกิริยาศตวรรษที่ลัทธิสโตอิก ( ที่เน้นเหตุผลและจะไร้ความรู้สึก เป็น แต่เพียงผู้เดียว มีคุณธรรม ) , และที่สำคัญเป็นปฏิกิริยาต่อต้านของโทมัส ฮอบส์ ทฤษฎีผู้ชายโดยกำเนิด เห็นแก่ตัว และที่ mainsprings พฤติกรรมของเขาเป็นประโยชน์และไดรฟ์เพื่ออำนาจและสถานะ