This is the crux of the distinction

This is the crux of the distinction between him and the liar. Both he and the liar represent themselves falsely as endeavoring to communicate the truth. The success of each depends upon deceiving us about that. But the fact about himself that the liar hides is that he is attempting to lead us away from a correct apprehension of reality; we are not to know that he wants us to believe something he supposes to be false. The fact about himself that the bullshitter hides, on the other hand, is that the truth-values of his statements are of no central interest to him; what we are not to understand is that his intention is neither to report the truth nor co conceal it. This does not mean that his speech is anarchically impulsive, but that the motive guiding and controlling it is unconcerned with how the things about which he speaks truly are.
It is impossible for someone to lie unless he thinks he knows the truth. Producing bullshit requires no such conviction. A person who lies is thereby responding to the truth, and he is to that extent respectful of it. When an honest man speaks, he says only what he believes to be true; and for the liar, it is correspondingly indispensable that he considers his statements to be false. For the bullshitter, however, all these bets are off: he is neither on the side of the true nor on the side of the false. His eye is not on the facts at all, as the eyes of the honest man and of the liar are, except insofar as they may be pertinent to his interest in getting away with what he says. He does not care whether the things he says describe reality correctly. He just picks them out, or makes them up, to suit his purpose.
In his essay, “Lying,” St. Augustine distinguishes lies of eight types, which he classifies according to the characteristic intent or justification with which a lie is told. Lies of seven of these types are told only because they are supposed to be indispensable means to some end that is distinct from the sheer creation of false beliefs. It is not their falsity as such, in other words, that attracts the teller to them. Since they are told only on account of their supposed indispensability to a goal other than deception itself, St. Augustine regards them as being told unwillingly: what the person really wants is not to tell the lie but to attain the goal. They are therefore not real lies, in his view, and those who tell them are not in the strictest sense liars. It is only the remaining category that contains what he identifies as “the lie which is told solely for the pleasure of lying and deceiving, that is, the real lie.” Lies in this category are not told as means to any end distinct form the propagation of falsehood. They are told simply for their own sakes — i.e., purely out of a love of deception:
There is a distinction between a person who tells a lie and a liar. The former is one who tells a lie unwillingly, while the liar loves to lie and passes his time in the joy of lying. … The latter takes delight in lying, rejoicing in the falsehood itself.
What Augustine calls “liars” and “real lies” are both rare and extraordinary. Everyone lies from time to time, but there are very few people to whom it would often (or even ever) occur to lie exclusively from a love of falsity or of deception. For most people, the fact that a statement is false constitutes in itself a reason, however weak and easily overridden, not to make the statement.
For St. Augustine’s pure liar it is, on the contrary, a reason in favor of making it. For the bullshitter it is in itself neither a reason in favor nor a reason against. Both in lying and in telling the truth people are guided by their beliefs concerning the way things are. These guide them as they endeavor either to describe the world correctly or to describe it deceitfully. For this reason, telling lies does not tend to unfit a person for telling the truth in the same way that bullshitting tends to. Through excessive indulgence in the latter activity, which involves making assertions without paying attention to anything except what it suits one to say, a person’s normal habit of attending to the ways things are may become attenuated or lost. Someone who lies and someone who tells the truth are playing on opposite sides, so to speak, in the same game. Each responds to the facts as he understands them, although the response of the one is guided by the authority of the truth, while the response of the other defies that authority and refuses to meet its demands. The bullshitter ignores these demands altogether. He does not reject the authority of the truth, as the liar does, and oppose himself to it. He pays no attention to it at all. By virtue of this, bullshit is a greater enemy of the truth than lies are.
One who is concerned to report or to conceal the facts assumes that there are indeed facts that are in some way both determinate and knowable. His interest in telling the truth or in lying presupposes that there is a difference between getting things wrong and getting them right, and that it is at least occasionally possible to tell the difference. Someone who ceases to believe in the possibility of identifying certain statements as true and others as false can have only two alternatives. The first is to desist both from efforts to tell the truth and from efforts to deceive. This would mean refraining from making any assertion whatever about the facts. The second alternative is to continue making assertions that purport to describe the way things are but that cannot be anything except bullshit.
Why is there so much bullshit? Of course it is impossible to be sure that there is relatively more of it nowadays than at other times. There is more communication of all kinds in our time than ever before, but the proportion that is bullshit may not have increased. Without assuming that the incidence of bullshit is actually greater now, I will mention a few considerations that help to account for the fact that it is currently so great.
Bullshit is unavoidable whenever circumstances require someone to talk without knowing what he is talking about. Thus the production of bullshit is stimulated whenever a person’s obligations or opportunities to speak about some topic are more excessive than his knowledge of the facts that are relevant to that topic. This discrepancy is common in public life, where people are frequently impelled — whether by their own propensities or by the demands of others — to speak extensively about matters of which they are to some degree ignorant. Closely related instances arise from the widespread conviction that it is the responsibility of a citizen in a democracy to have opinions about everything, or at least everything that pertains to the conduct of his country’s affairs. The lack of any significant connection between a person’s opinions and his apprehension of reality will be even more severe, needless to say, for someone who believes it his responsibility, as a conscientious moral agent, to evaluate events and conditions in all parts of the world.
The contemporary proliferation of bullshit also has deeper sources, in various forms of skepticism which deny that we can have any reliable access to an objective reality and which therefore reject the possibility of knowing how things truly are. These “anti-realist” doctrines undermine confidence in the value of disinterested efforts to determine what is true and what is false, and even in the intelligibility of the notion of objective inquiry. One response to this loss of confidence has been a retreat from the discipline required by dedication to the ideal of correctness to a quite different sort of discipline, which is imposed by pursuit of an alternative ideal of sincerity. Rather than seeking primarily to arrive at accurate representations of a common world, the individual turns toward trying to provide honest representations of himself. Convinced that reality has no inherent nature, which he might hope to identify as the truth about things, he devotes himself to being true to his own nature. It is as though he decides that since it makes no sense to try to be true to the facts, he must therefore try instead to be true to himself.
But it is preposterous to imagine that we ourselves are determinate, and hence susceptible both to correct and to incorrect descriptions, while supposing that the ascription of determinacy to anything else has been exposed as a mistake. As conscious beings, we exist only in response to other things, and we cannot know ourselves at all without knowing them. Moreover, there is nothing in theory, and certainly nothing in experience, to support the extraordinary judgment that it is the truth about himself that is the easiest for a person to know. Facts about ourselves are not peculiarly solid and resistant to skeptical dissolution. Our natures are, indeed, elusively insubstantial — notoriously less stable and less inherent than the natures of other things. And insofar as this is the case, sincerity itself is bullshit.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นี่คือประเด็นของความแตกต่างระหว่างเขาและคนโกหก เขาและโกหกแทนตัวเองแอบเป็น endeavoring ในการสื่อสารความจริง ความสำเร็จของแต่ละขึ้นอย่างเราว่า แต่ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับตัวเองที่โกหกซ่อนอยู่ว่า เขากำลังพยายามที่จะนำเราออกจากความกลัวที่ถูกต้องของความเป็นจริง เราจะไม่รู้ว่า เขาต้องการเราเชื่อว่าสิ่งที่เขา supposes เป็นเท็จ ความจริงเกี่ยวกับตัวเองที่ bullshitter ที่ซ่อน คง คือ truth-values งบเขาไม่สนใจกลางเขา ว่าเราจะไม่เข้าใจคือว่า เจตนา ไม่รายงานความจริงหรือบริษัทปกปิด นี้ไม่ได้หมายความ ว่า คำพูดของเขา anarchically impulsive แต่ว่าแรงจูงใจแนะนำ และควบคุม unconcerned กับสิ่งที่เขาพูดอย่างแท้จริงอย่างไรไม่ต้องนอนยกเว้นว่าเขาคิดว่า เขารู้ความจริง ผลิตพล่ามต้องคดีดังกล่าวไม่ คนอยู่จึงได้ตอบสนองต่อความจริง และเป็นที่เคารพของขอบเขต เมื่อเป็นคนซื่อสัตย์พูด เขากล่าวว่า เท่า ที่เขาเชื่อว่าเป็นจริง และการโกหก ไม่ด้อยขาดไม่ได้ที่เขาพิจารณางบของเขาเป็นเท็จ สำหรับ bullshitter อย่างไรก็ตาม เดิมพันเหล่านี้จะปิด: คงจะไม่มีด้าน ของความจริง หรือด้าน ของเท็จ ตาของเขาไม่ได้ในข้อเท็จจริงทั้งหมด เป็นสายตา ของคนซื่อสัตย์ และการโกหก ยกเว้น insofar อาจเกี่ยวข้องกับความสนใจในการเดินทางไปกับสิ่งที่เขากล่าวว่า เขาไม่สนใจว่า สิ่งที่เขากล่าวอธิบายความเป็นจริงอย่างถูกต้อง เขาเพียงหยิบออก หรือทำให้พวกเขา เพื่อให้เหมาะกับจุดประสงค์ของเขาในเรียงความของเขา "โกหก บุญเซนต์ออกัสติแยกอยู่ 8 ชนิด ซึ่งเขาแบ่งประเภทตามลักษณะเจตนาหรือเหตุผลที่บอกการโกหก อยู่ของเจ็ดชนิดนี้จะบอก เพราะพวกเขาควรจะ ขาดไม่ได้หมายถึงการสิ้นสุดบางอย่างที่แตกต่างจากการสร้างความเชื่อเท็จแท้จริง ไม่ falsity ของพวกเขาเช่น ในคำอื่น ๆ ที่ดึงดูดที่เบิกไป เนื่องจากพวกเขาจะบอกเฉพาะในบัญชีของ indispensability ควรเป้าหมายไม่ใช่การหลอกลวงตัวเอง บุญเซนต์ออกัสติพิจารณานั้นเป็นการบอกว่า unwillingly: สิ่งบุคคลต้องการจริง ๆ จะไม่บอกแนว แต่ จะบรรลุเป้าหมาย พวกเขาไม่ดังจริงอยู่ ในมุมมองของเขา และผู้ที่บอกพวกเขาจะไม่โกหกความรู้สึกที่เข้มงวดที่สุด มีเฉพาะประเภทเหลือที่ประกอบด้วยสิ่งที่เขาระบุว่าเป็น "แนวที่จะบอกแต่เพียงผู้เดียวสำหรับความสุขของการนอน และ อย่าง คือ โกหกจริง" อยู่ในประเภทนี้จะบอกเป็นหมายถึงการสิ้นสุดใด ๆ แตกต่างกันการแพร่กระจายของ falsehood พวกเขาจะบอกเพียงแค่สำหรับตน sakes — เช่น หมดจดจากความรักของการหลอกลวง:มีความแตกต่างระหว่างบุคคลที่บอกการโกหกมุสา เดิมเป็นคนที่บอก unwillingly การโกหกการโกหกชอบนอน และผ่านเวลาในความสุขของการนอน … หลังใช้เวลาในการนอน rejoicing ใน falsehood ตัวเองอะไรบุญออกัสติเรียก "โกหก" และ "จริงอยู่" เป็นพิเศษ และหายาก ทุกคนอยู่เวลา แต่มีคนน้อยมากที่มันจะบ่อย (หรือแม้แต่เคยไป) เกิดขึ้นโดยเฉพาะจากความรัก ของ falsity หรือหลอกลวงโกหก สำหรับคนส่วนใหญ่ ความจริงที่ว่าคำเท็จถือในตัวเองมีเหตุผล แต่อ่อนแอ และ แทนได้ ไม่ต้องทำยอดFor St. Augustine’s pure liar it is, on the contrary, a reason in favor of making it. For the bullshitter it is in itself neither a reason in favor nor a reason against. Both in lying and in telling the truth people are guided by their beliefs concerning the way things are. These guide them as they endeavor either to describe the world correctly or to describe it deceitfully. For this reason, telling lies does not tend to unfit a person for telling the truth in the same way that bullshitting tends to. Through excessive indulgence in the latter activity, which involves making assertions without paying attention to anything except what it suits one to say, a person’s normal habit of attending to the ways things are may become attenuated or lost. Someone who lies and someone who tells the truth are playing on opposite sides, so to speak, in the same game. Each responds to the facts as he understands them, although the response of the one is guided by the authority of the truth, while the response of the other defies that authority and refuses to meet its demands. The bullshitter ignores these demands altogether. He does not reject the authority of the truth, as the liar does, and oppose himself to it. He pays no attention to it at all. By virtue of this, bullshit is a greater enemy of the truth than lies are.One who is concerned to report or to conceal the facts assumes that there are indeed facts that are in some way both determinate and knowable. His interest in telling the truth or in lying presupposes that there is a difference between getting things wrong and getting them right, and that it is at least occasionally possible to tell the difference. Someone who ceases to believe in the possibility of identifying certain statements as true and others as false can have only two alternatives. The first is to desist both from efforts to tell the truth and from efforts to deceive. This would mean refraining from making any assertion whatever about the facts. The second alternative is to continue making assertions that purport to describe the way things are but that cannot be anything except bullshit.Why is there so much bullshit? Of course it is impossible to be sure that there is relatively more of it nowadays than at other times. There is more communication of all kinds in our time than ever before, but the proportion that is bullshit may not have increased. Without assuming that the incidence of bullshit is actually greater now, I will mention a few considerations that help to account for the fact that it is currently so great.Bullshit is unavoidable whenever circumstances require someone to talk without knowing what he is talking about. Thus the production of bullshit is stimulated whenever a person’s obligations or opportunities to speak about some topic are more excessive than his knowledge of the facts that are relevant to that topic. This discrepancy is common in public life, where people are frequently impelled — whether by their own propensities or by the demands of others — to speak extensively about matters of which they are to some degree ignorant. Closely related instances arise from the widespread conviction that it is the responsibility of a citizen in a democracy to have opinions about everything, or at least everything that pertains to the conduct of his country’s affairs. The lack of any significant connection between a person’s opinions and his apprehension of reality will be even more severe, needless to say, for someone who believes it his responsibility, as a conscientious moral agent, to evaluate events and conditions in all parts of the world.The contemporary proliferation of bullshit also has deeper sources, in various forms of skepticism which deny that we can have any reliable access to an objective reality and which therefore reject the possibility of knowing how things truly are. These “anti-realist” doctrines undermine confidence in the value of disinterested efforts to determine what is true and what is false, and even in the intelligibility of the notion of objective inquiry. One response to this loss of confidence has been a retreat from the discipline required by dedication to the ideal of correctness to a quite different sort of discipline, which is imposed by pursuit of an alternative ideal of sincerity. Rather than seeking primarily to arrive at accurate representations of a common world, the individual turns toward trying to provide honest representations of himself. Convinced that reality has no inherent nature, which he might hope to identify as the truth about things, he devotes himself to being true to his own nature. It is as though he decides that since it makes no sense to try to be true to the facts, he must therefore try instead to be true to himself.But it is preposterous to imagine that we ourselves are determinate, and hence susceptible both to correct and to incorrect descriptions, while supposing that the ascription of determinacy to anything else has been exposed as a mistake. As conscious beings, we exist only in response to other things, and we cannot know ourselves at all without knowing them. Moreover, there is nothing in theory, and certainly nothing in experience, to support the extraordinary judgment that it is the truth about himself that is the easiest for a person to know. Facts about ourselves are not peculiarly solid and resistant to skeptical dissolution. Our natures are, indeed, elusively insubstantial — notoriously less stable and less inherent than the natures of other things. And insofar as this is the case, sincerity itself is bullshit.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นี่คือปมของความแตกต่างระหว่างเขาและคนโกหก ทั้งเขาและคนโกหกแทนตัวเองเป็นเท็จพยายามที่จะสื่อสารความจริง ความสำเร็จของแต่ละคนขึ้นอยู่กับเราเกี่ยวกับการหลอกลวงว่า แต่ความจริงเกี่ยวกับตัวเองว่าคนโกหกที่ซ่อนก็คือว่าเขาจะพยายามที่จะนำเราออกไปจากความเข้าใจที่ถูกต้องของความเป็นจริง; เราไม่ได้ที่จะรู้ว่าเขาต้องการให้เราเชื่อว่าสิ่งที่เขาซึมเป็นเท็จ ความจริงเกี่ยวกับตัวเองว่า bullshitter ซ่อนในมืออื่น ๆ ที่เป็นความจริงที่ว่าค่าของงบของเขาจะไม่สนใจที่ศูนย์กลางของเขา; สิ่งที่เราไม่ได้จะเข้าใจได้ว่าเป็นความตั้งใจของเขาที่จะไม่รายงานความจริงหรือร่วมปกปิดมัน นี้ไม่ได้หมายความว่าคำพูดของเขาเป็นห่าม anarchically แต่ที่แรงจูงใจแนวทางและการควบคุมมันเป็นไม่แยแสกับว่าสิ่งที่เกี่ยวกับการที่เขาพูดอย่างแท้จริง.
มันเป็นไปไม่ได้สำหรับคนที่จะอยู่ถ้าเขาคิดว่าเขารู้ความจริง ผลิตพล่ามไม่จำเป็นต้องมีความเชื่อมั่นดังกล่าว คนที่เป็นอยู่จึงตอบสนองต่อความจริงและเขาก็เป็นเท่าที่เคารพของมัน เมื่อคนซื่อสัตย์พูดเขาพูดเฉพาะสิ่งที่เขาเชื่อว่าจะเป็นจริง; และสำหรับคนโกหกก็จะขาดไม่ได้เหมือนกันว่าเขาจะพิจารณางบของเขาที่จะเป็นเท็จ สำหรับ bullshitter แต่เดิมพันทั้งหมดเหล่านี้จะออกเขาไม่เป็นที่ด้านข้างของจริงหรือในด้านของความเท็จ ตาของเขาไม่ได้อยู่บนข้อเท็จจริงที่ทุกคนเป็นตาของคนซื่อสัตย์และโกหกยกเว้นตราบเท่าที่พวกเขาอาจจะเกี่ยวข้องกับความสนใจของเขาในการได้รับไปกับสิ่งที่เขาพูด เขาไม่สนใจว่าสิ่งที่เขาพูดว่าอธิบายความเป็นจริงได้อย่างถูกต้อง เขาก็หยิบมันออกหรือทำให้พวกเขาขึ้นเพื่อให้เหมาะกับวัตถุประสงค์ของเขา.
ในการทดลองของเขา "โกหก" เซนต์ออกัสติแตกต่างโกหกของแปดประเภทซึ่งเขาจัดประเภทตามลักษณะความตั้งใจหรือเหตุผลที่จะบอกโกหก โกหกเจ็ดประเภทนี้จะบอกเพียงเพราะพวกเขาควรจะเป็นวิธีการที่ขาดไม่ได้ในปลายบางอย่างที่แตกต่างจากการสร้างที่แท้จริงของความเชื่อผิด ๆ มันไม่ได้เป็นความผิดพลาดของพวกเขาเป็นเช่นนี้ในคำอื่น ๆ ที่ดึงดูดพนักงานให้กับพวกเขา เนื่องจากพวกเขาจะบอกเพียงในบัญชีของความสำคัญของพวกเขาควรจะมีเป้าหมายอื่นที่ไม่ใช่การหลอกลวงตัวเองเซนต์ออกัสตินับถือพวกเขาเป็นได้รับการบอกไม่เต็มใจ: สิ่งที่คนต้องการจริงๆคือไม่ได้ที่จะบอกโกหก แต่เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย พวกเขาจึงไม่ได้โกหกจริงในมุมมองของเขาและบรรดาผู้ที่บอกพวกเขาไม่ได้อยู่ในความรู้สึกโกหกเข้มงวด มันเป็นเพียงประเภทที่เหลือที่มีสิ่งที่เขาระบุว่า "โกหกที่บอกเพียงเพื่อความสุขของการโกหกและหลอกลวงว่ามีการโกหกจริง." ซึ่งตั้งอยู่ในหมวดหมู่นี้ไม่ได้บอกว่าเป็นหมายถึงการสิ้นสุดรูปแบบที่แตกต่างใด ๆ การขยายพันธุ์ของความเท็จ พวกเขาจะบอกเพียงเพื่อตัวเองเห็นแก่ - คือหมดจดออกจากความรักของการหลอกลวง:
มีความแตกต่างระหว่างคนที่บอกว่าเป็นเรื่องโกหกและโกหกคือ อดีตคือคนที่บอกว่าเป็นเรื่องโกหกที่ไม่เต็มใจในขณะที่คนโกหกรักที่จะอยู่และผ่านเวลาของเขาในความสุขของการนอน ... หลังใช้เวลาความสุขในการนอนชื่นชมยินดีในความเท็จของตัวเอง.
สิ่งที่ออกัสตินเรียกว่า "โกหก" และ "โกหกจริง" มีทั้งที่หายากและพิเศษ ทุกคนอยู่เป็นครั้งคราว แต่มีคนน้อยมากซึ่งก็มักจะ (หรือแม้กระทั่งเคย) เกิดขึ้นจะอยู่เฉพาะจากความรักของความผิดพลาดหรือการหลอกลวง สำหรับคนส่วนใหญ่ความจริงที่ว่าคำสั่งที่เป็นเท็จถือว่าเหตุผลในตัวเอง แต่อ่อนแอและแทนที่ได้อย่างง่ายดายไม่ได้ที่จะทำให้คำสั่ง.
สำหรับคนโกหกบริสุทธิ์เซนต์ออกัสตินที่มันเป็นในทางตรงกันข้ามเหตุผลในความโปรดปรานของการทำให้ สำหรับ bullshitter มันอยู่ในตัวเองทั้งเหตุผลในการสนับสนุนหรือเหตุผลกับ ทั้งในและนอนอยู่ในการบอกความจริงคนที่ถูกชี้นำโดยความเชื่อของพวกเขาเกี่ยวกับสิ่งที่ทางเป็น เหล่านี้แนะนำพวกเขาขณะที่พวกเขาพยายามที่จะอธิบายทั้งโลกได้อย่างถูกต้องหรือที่จะอธิบายมันลวง ด้วยเหตุนี้โกหกไม่ได้มีแนวโน้มที่จะไม่เหมาะสำหรับคนที่พูดความจริงในทางเดียวกันว่า bullshitting มีแนวโน้มที่จะ ผ่านการปล่อยตัวมากเกินไปในกิจกรรมหลังซึ่งเกี่ยวข้องกับการยืนยันโดยไม่ต้องให้ความสนใจกับสิ่งใดนอกจากสิ่งที่มันเหมาะกับอย่างใดอย่างหนึ่งที่จะบอกว่าเป็นนิสัยปกติของคนที่เข้าร่วมกับสิ่งที่มีวิธีการที่อาจจะกลายเป็นเชื้อหรือสูญหาย คนที่อยู่และคนที่บอกความจริงจะได้เล่นในด้านตรงข้ามเพื่อที่จะพูดในเกมเดียวกัน แต่ละคนตอบสนองต่อข้อเท็จจริงในขณะที่เขาเข้าใจพวกเขา แต่การตอบสนองของหนึ่งถูกนำโดยอำนาจของความเป็นจริงในขณะที่การตอบสนองของอื่น ๆ ได้อย่างหวุดหวิดอำนาจและปฏิเสธที่จะตอบสนองความต้องการของตน bullshitter ไม่สนใจความต้องการเหล่านี้โดยสิ้นเชิง เขาไม่ได้ปฏิเสธอำนาจของความเป็นจริงที่เป็นคนโกหกไม่และต่อต้านตัวเองไป เขาให้ความสำคัญกับมันเลยไม่มี อาศัยอำนาจตามความนี้พล่ามเป็นศัตรูของความเป็นจริงมากขึ้นกว่าโกหก.
เป็นผู้หนึ่งที่มีความกังวลที่จะรายงานหรือปกปิดข้อเท็จจริงที่สันนิษฐานว่ามีแน่นอนข้อเท็จจริงที่มีในบางวิธีทั้งที่กำหนดและ knowable ความสนใจของเขาในการบอกความจริงหรือโกหกเหว่ามีความแตกต่างระหว่างการรับสิ่งที่ไม่ถูกต้องและได้รับพวกเขาอย่างถูกต้องและว่ามันเป็นอย่างน้อยเป็นครั้งคราวไปได้ที่จะบอกความแตกต่าง คนที่สิ้นสุดที่จะเชื่อในความเป็นไปได้ในการระบุงบบางอย่างเป็นความจริงและคนอื่น ๆ ที่เป็นเท็จจะมีเพียงสองทางเลือก แรกคือการหยุดยั้งทั้งจากความพยายามที่จะบอกความจริงและจากความพยายามที่จะหลอกลวง นี้จะหมายถึงการละเว้นจากการทำสิ่งที่ยืนยันเกี่ยวกับข้อเท็จจริงใด ๆ ทางเลือกที่สองคือการดำเนินการยืนยันว่าตั้งใจที่จะอธิบายถึงสิ่งที่มี แต่ที่ไม่สามารถเป็นอะไรก็ได้ยกเว้นพล่าม.
ทำไมถึงมีพล่ามมาก? แน่นอนมันเป็นไปไม่ได้ที่จะตรวจสอบว่ามีค่อนข้างมากขึ้นของมันในปัจจุบันกว่าในเวลาอื่น ๆ มีการสื่อสารที่มากขึ้นทุกชนิดในเวลาของเรากว่าที่เคยเป็นมาก่อน แต่สัดส่วนที่พล่ามอาจจะไม่ได้เพิ่มขึ้น โดยไม่ต้องสมมติว่าอุบัติการณ์ของการโกหกที่เป็นจริงมากขึ้นตอนนี้ผมจะกล่าวถึงการพิจารณาไม่กี่ที่ช่วยในการบัญชีสำหรับความจริงที่ว่าขณะนี้ดีดังนั้น.
โกหกหลีกเลี่ยงไม่ได้เมื่อใดก็ตามที่สถานการณ์จำเป็นต้องมีใครสักคนที่จะพูดคุยโดยไม่ทราบว่าสิ่งที่เขาจะพูดคุยเกี่ยวกับ ดังนั้นการผลิตของพล่ามถูกกระตุ้นเมื่อใดก็ตามที่ภาระหน้าที่ของบุคคลหรือโอกาสที่จะพูดคุยเกี่ยวกับหัวข้อบางส่วนมีมากเกินไปกว่าความรู้ของข้อเท็จจริงของเขาที่เกี่ยวข้องกับหัวข้อที่ ความแตกต่างนี้เป็นเรื่องธรรมดาในชีวิตของประชาชนที่ผู้คนกำลังปวดบ่อย - ไม่ว่าจะโดยการทำความของตัวเองหรือโดยความต้องการของคนอื่น ๆ - จะพูดอย่างกว้างขวางเกี่ยวกับเรื่องของการที่พวกเขามีในระดับที่โง่เขลา กรณีที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดเกิดขึ้นจากความเชื่อมั่นอย่างกว้างขวางว่ามันเป็นความรับผิดชอบของพลเมืองในระบอบประชาธิปไตยที่จะมีความคิดเห็นเกี่ยวกับทุกอย่างหรืออย่างน้อยทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับการดำเนินงานของกิจการของประเทศของเขา ขาดการเชื่อมต่อที่สำคัญระหว่างความคิดเห็นของบุคคลและความเข้าใจของเขาในความเป็นจริงจะยิ่งรุนแรงมากขึ้นจำเป็นที่จะบอกว่าสำหรับคนที่เชื่อว่าความรับผิดชอบของเขาเป็นตัวแทนศีลธรรมมโนธรรมในการประเมินเหตุการณ์และเงื่อนไขในทุกส่วนของโลก .
การแพร่กระจายของพล่ามร่วมสมัยนอกจากนี้ยังมีแหล่งที่มาลึกในรูปแบบต่างๆของความสงสัยซึ่งปฏิเสธได้ว่าเราสามารถเข้าถึงความน่าเชื่อถือใด ๆ ที่จริงวัตถุประสงค์และดังนั้นจึงปฏิเสธความเป็นไปได้ของการรู้ว่าสิ่งที่อย่างแท้จริง เหล่านี้ "ต่อต้านความจริง" คำสอนทำลายความเชื่อมั่นในคุณค่าของความพยายามไม่สนใจที่จะตรวจสอบสิ่งที่เป็นความจริงและสิ่งที่เป็นเท็จและแม้จะอยู่ในความเข้าใจของความคิดของสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมวัตถุประสงค์ หนึ่งในการตอบสนองต่อการสูญเสียความเชื่อมั่นนี้ได้รับการพักผ่อนจากการมีระเบียบวินัยที่จำเป็นโดยการอุทิศตนเพื่ออุดมคติของความถูกต้องในการจัดเรียงที่แตกต่างกันของการมีวินัยซึ่งจะเรียกเก็บการแสวงหาทางเลือกที่เหมาะของความจริงใจ แทนที่จะมองหาส่วนใหญ่ที่จะมาถึงการแสดงที่ถูกต้องของโลกร่วมกันของแต่ละบุคคลจะเปลี่ยนไปยังพยายามที่จะให้การแสดงความซื่อสัตย์ของตัวเอง เชื่อว่าไม่มีความเป็นจริงธรรมชาติโดยธรรมชาติซึ่งเขาอาจจะหวังว่าจะระบุได้ว่าเป็นความจริงเกี่ยวกับสิ่งที่เขาอุทิศตัวเองให้เป็นจริงกับธรรมชาติของเขาเอง มันเป็นราวกับว่าเขาตัดสินใจว่าเพราะมันทำให้รู้สึกไม่พยายามที่จะเป็นจริงกับข้อเท็จจริงดังนั้นเขาจึงต้องพยายามแทนที่จะเป็นจริงกับตัวเอง.
แต่มันก็ผิดปกติที่จะจินตนาการว่าตัวเราเองมีความเด็ดขาดและด้วยเหตุนี้อ่อนแอทั้งในการแก้ไข และคำอธิบายที่ไม่ถูกต้องในขณะที่สมมติว่าลงความเห็นของ determinacy กับสิ่งอื่นได้รับการเปิดเผยว่าเป็นความผิดพลาด เป็นสิ่งมีชีวิตที่ใส่ใจเราอยู่เฉพาะในการตอบสนองต่อสิ่งอื่น ๆ และเราไม่สามารถรู้จักตัวเองที่ทุกคนโดยไม่ทราบว่าพวกเขา นอกจากนี้ยังมีอะไรในทางทฤษฎีและแน่นอนว่าไม่มีอะไรในประสบการณ์เพื่อสนับสนุนการตัดสินใจที่ไม่ธรรมดาว่ามันเป็นความจริงเกี่ยวกับตัวเองว่าเป็นที่ง่ายที่สุดสำหรับคนที่จะรู้ว่า ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับตัวเองไม่ได้อย่างยิ่งที่แข็งแกร่งและทนต่อการสลายตัวไม่เชื่อ ธรรมชาติของเราเป็นจริงเลี่ยงไร้สาระ - ฉาวโฉ่ที่มีเสถียรภาพน้อยลงและโดยธรรมชาติน้อยกว่าธรรมชาติของสิ่งอื่น ๆ และตราบเท่าที่เป็นกรณีนี้ความจริงใจตัวเองเป็นพล่าม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นี้เป็นปมของความแตกต่างระหว่างเขาและโกหก ทั้งเขาและโกหกแทนตนเองเท็จเป็น endeavoring เพื่อสื่อสารความจริง ความสำเร็จของแต่ละคนขึ้นอยู่กับหลอกเราเรื่องนั้น แต่ความจริงเกี่ยวกับตัวเองว่าโกหกซ่อนอยู่ที่เขาพยายามที่จะนำเราออกไปจากความเข้าใจที่ถูกต้องของความเป็นจริงเราไม่รู้ว่าเขาต้องการให้เราเชื่อว่าสิ่งที่เขาสมมติ เป็นเท็จ ความจริงเกี่ยวกับตัวเองว่าคนขี้โม้ซ่อนบนมืออื่น ๆที่เป็นค่าจริงของงบการเงินของเขาไม่มีกลาง สนใจเขา สิ่งที่เราไม่เข้าใจก็คือ ความตั้งใจของเขาที่จะไม่รายงานความจริงหรือ Co ปกปิด นี้ไม่ได้หมายความ ว่า คำพูดของเขา anarchically ฮึกเหิมแต่แรงจูงใจชี้นำและควบคุมมันไม่สนใจว่าเรื่องที่เขาพูดอย่างแท้จริง .
มันเป็นไปไม่ได้สำหรับคนที่จะโกหก ถ้าเขาคิดว่าเขารู้ความจริง การผลิตไร้สาระต้องไม่มีความเชื่อมั่น คนที่อยู่จึงตอบสนองต่อความจริง และเขาจะเป็นขอบเขตเคารพมัน เมื่อผู้ชายที่ซื่อสัตย์พูดเขาบอกว่าสิ่งที่เขาเชื่อว่าเป็นความจริง และโกหก มันต้องกันที่ขาดไม่ได้ที่เขาพิจารณางบของเขาเป็นเท็จ สำหรับคนขี้โม้ อย่างไรก็ตาม การเดิมพัน ทั้งหมดเหล่านี้จะปิด เขาทั้งในด้านของทรู หรือในด้านของความเท็จ ดวงตาของเขาไม่ได้อยู่ในความเป็นจริงทั้งหมดเป็นสายตาของผู้ชายที่ซื่อสัตย์และของคนโกหกได้ยกเว้นตราบเท่าที่พวกเขาอาจเกี่ยวข้องกับความสนใจของเขาในการเรียกเก็บกับสิ่งที่เขาพูด เขาไม่สนใจว่าสิ่งที่เขาพูดอธิบายถึงความจริงได้อย่างถูกต้อง เขาแค่หยิบมันออกไป หรือให้พวกเขาขึ้นเพื่อให้เหมาะกับวัตถุประสงค์ของเขา
ในข้อเขียนของเขา " โกหก " นักบุญออกัสตินแตกต่างอยู่ 8 ชนิดซึ่งเขาจัดตามเจตนารมณ์ลักษณะหรือเหตุผลที่โกหกจะบอก คำโกหกของเจ็ดประเภทเหล่านี้จะบอกเพียงเพราะพวกเขาควรจะขาดไม่ได้หมายถึงบางจุดสิ้นสุดที่แตกต่างจากการสร้างที่แท้จริงของความเชื่อที่เป็นเท็จ มันไม่ใช่ความผิดพลาดของตน เช่น ในคำอื่น ๆที่ดึงดูดพนักงานเหล่านั้นเนื่องจากพวกเขาจะบอกเพียงในบัญชีของพวกเขาควรจะ indispensability เพื่อเป้าหมายอื่นนอกจากการหลอกลวงตัวเอง นักบุญออกัสตินนับถือพวกเขา เป็นบอกอย่างไม่เต็มใจ : สิ่งที่เขาต้องการจริงๆ คือ ไม่โกหก แต่เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย พวกเขาจึงไม่ได้โกหกจริง ในมุมมองของเขา และผู้ที่บอกพวกเขาจะไม่เข้มงวด โกหกสิ้นดีมันเป็นเพียงอีกประเภทที่ประกอบด้วยสิ่งที่เขาระบุเป็น " คำโกหกที่บอกความสุขของโกหกและหลอกลวงว่าเป็นแต่เพียงผู้เดียว นอนจริง " อยู่ในประเภทนี้จะไม่ได้บอกหมายถึงสิ้นสุดใด ๆที่แตกต่างกันรูปแบบการเผยแพร่ความเท็จ . พวกเขาจะบอกเพียงให้ตนเองเหอะคือหมดจดจากความรักของการหลอกลวง :
มีความแตกต่างระหว่างคนที่เล่าเรื่องโกหกและโกหก อดีต คือ คนที่พูดโกหกอย่างไม่เต็มใจ ในขณะที่คนชอบโกหก และเวลาผ่านไปของเขาในความสุขของการโกหก . . . . . . . หลังใช้เวลาความสุขในการโกหก ดีใจในความเท็จนั่นเอง สิ่งที่เรียกว่า " โกหก
ออกัสติน " และ " โกหก " จริง ทั้งหายากและพิเศษ ทุกคนอยู่ตลอดเวลา