Agriculture is never a central focu

Agriculture is never a central focus in Singapore’s economy. Similarly, there are limited studies focused on Singaporean demand for agricultural and food products. Common basis for identifying demand is to estimate demand elasticities from either time-series or cross-sectional data. Notable is Arief (1980) that used Singaporean Household Expenditure Survey 1977/78 data to estimate expenditure elasticities for aggregated food products. It was found that the estimates of expenditure elasticity for fruits, meat, fish, and vegetables were 0.9457, 0.7156, 0.6083, and 0.5551 respectively. With such sequence, it can be interpreted that Singaporeans were likely to increase their expenditures on fruits, meat, fish, and vegetables more than other food products in response to income growth.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เกษตรไม่เน้นกลางในเศรษฐกิจของสิงคโปร์ ในทำนองเดียวกัน มีการศึกษาจำกัดที่เน้นความต้องการสิงคโปร์เกษตร และผลิตภัณฑ์อาหาร ข้อมูลพื้นฐานทั่วไปสำหรับการระบุความต้องคือการ ประเมินความต้องการ elasticities จากข้อมูลของชุด ข้อมูลเวลา หรือเหลว โดดเด่นเป็น Arief (1980) ที่ใช้ข้อมูลสิงคโปร์ครัวเรือนรายจ่ายสำรวจ 1977/78 การประมาณการรายจ่าย elasticities สำหรับผลิตภัณฑ์อาหารรวม จะพบว่า การประเมินความยืดหยุ่นของค่าใช้จ่ายใน เนื้อ ปลา ผัก และผลไม้ถูก 0.9457, 0.7156, 0.6083 และ 0.5551 ตามลำดับ มีลำดับดังกล่าว ก็สามารถตีความว่า ยังสิงคโปร์มีแนวโน้มที่จะเพิ่มค่าใช้จ่ายของพวกเขาใน เนื้อ ปลา ผัก และผลไม้ผลิตภัณฑ์อาหารอื่นในการเจริญเติบโตของรายได้มากกว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เกษตรจะไม่เป็นจุดศูนย์กลางในระบบเศรษฐกิจของสิงคโปร์ ในทำนองเดียวกันมีการศึกษา จำกัด มุ่งเน้นไปที่ความต้องการของสิงคโปร์สำหรับสินค้าเกษตรและอาหาร พื้นฐานทั่วไปสำหรับการระบุความต้องการที่จะประเมินความยืดหยุ่นความต้องการจากทั้งอนุกรมเวลาหรือข้อมูลภาคตัดขวาง ที่น่าสังเกตคือ Arief (1980) ที่ใช้ในครัวเรือนสิงคโปร์สำรวจค่าใช้จ่าย 1977-1978 ข้อมูลเพื่อประเมินความยืดหยุ่นค่าใช้จ่ายสำหรับผลิตภัณฑ์อาหารที่รวบรวม มันก็พบว่าประมาณการของความยืดหยุ่นของค่าใช้จ่ายสำหรับผลไม้ที่เนื้อปลาและผักเป็น 0.9457, 0.7156, 0.6083 และ 0.5551 ตามลำดับ ด้วยลำดับดังกล่าวก็สามารถตีความได้ว่าสิงคโปร์มีแนวโน้มที่จะเพิ่มค่าใช้จ่ายของพวกเขาในผลไม้เนื้อสัตว์ปลาและผักมากขึ้นกว่าผลิตภัณฑ์อาหารอื่น ๆ ในการตอบสนองต่อการเติบโตของรายได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เกษตรไม่โฟกัสกลางในเศรษฐกิจของสิงคโปร์ ในทำนองเดียวกันมีการศึกษาจำกัดมุ่งเน้นความต้องการสิงคโปร์สำหรับสินค้าเกษตรและอาหาร พื้นฐานทั่วไปสำหรับการระบุความต้องการเพื่อประเมินความยืดหยุ่นอุปสงค์จากทั้งเวลาหรือข้อมูลแบบภาคตัดขวางเด่นคือ รีฟ ( 1980 ) ที่ใช้ในการบริโภคสิงคโปร์ 1977 / 78 สํารวจข้อมูลประมาณการค่าใช้จ่ายโดยรวมสำหรับผลิตภัณฑ์อาหาร พบว่า ประมาณการค่าใช้จ่ายมีความยืดหยุ่นสำหรับผลไม้ เนื้อสัตว์ ปลา และผัก 0.9457 0.7156 0.6083 , , , และ 0.5551 ตามลำดับ ด้วยเช่นลำดับมันสามารถถูกตีความว่าสิงคโปร์มีแนวโน้มที่จะเพิ่มค่าใช้จ่ายของพวกเขาในผลไม้ เนื้อสัตว์ ปลา และผักมากกว่าผลิตภัณฑ์อาหารอื่น ๆในการตอบสนองต่อการเติบโตของรายได้