In the past twenty-two years, she h

In the past twenty-two years, she had lost count of how many times she had cursed the heavens, had lost count of all the times she had resented this cruel fate. But right now, she used all her heart and sincerity to piously thank the heavens…

Yun Che had thought that after he had given himself a two month cushion, he would be able to maintain his cool in this situation. But after he had been buried in his mother’s embrace, heard his mother’s heartfelt cries, and felt her hot tears which flooded over him, his eyes had completely moistened. She had engulfed him in an extremely tight yet oh-so-warm embrace. And amidst this warmth, the tears which had been dammed up at the corners of his eyes finally burst free; they trickled down his face, tracing little pathways, as a feeling of weakness slowly rose in his heart…

All these years, he had suffered too many hardships, had been through too many twist and turns, and even life and death situations. Thus, his will had long ago been hammered into something hard and unyielding. The amount of blood he had shed was a million times more than the tears he cried. He had single-handedly gone up against a huge clan and also an entire nation by himself. He had also gone up against an entire continent before… to the point where he was forced to skirt the border between life and death constantly, but he still held his head high with unyielding tenacity back then, and had worn a cold, blood-stained smile that expressed his defiance till the very end…

But at this moment, this feeling of weakness was so real and irresistible that it caused him to have the urge to just break down and cry…

He knew that this was because he was in his mother’s arms.

It was only after two lives, till this very day, that he knew what a mother’s embrace was like… He was finally not a parentless, rootless wanderer covered in sand and dried blood any longer…

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยี่สิบสองปี เธอได้สูญเสียจำนวนวิธีหลายครั้งเธอสาปแช่งสวรรค์ หายไปจำนวนครั้งทั้งหมดที่เธอมี resented ชะตากรรมที่โหดร้ายนี้ แต่ตอนนี้ เธอใช้หัวใจและความจริงใจของเธอ piously ขอบคุณสวรรค์...Che ยุนก็คิดว่า หลังจากที่เขาได้รับหมอนอิงสองเดือนเอง เขาจะสามารถรักษาความเย็นของเขาในสถานการณ์นี้ แต่หลังจากที่เขาได้ถูกฝังใน อ้อมกอดของแม่ ได้ยินเสียงร้องจากใจของแม่ของเขา และรู้สึกว่าน้ำตาของเธอร้อนซึ่งถูกน้ำท่วมกว่าเขา ตาของเขาได้อย่างสมบูรณ์ชุบ เธอได้โอบล้อมเขาในสัมผัสแน่นมาก แต่โอ้ เพื่ออบอุ่น และท่ามกลางความอบอุ่นนี้ น้ำตาซึ่งมีกักขึ้นที่มุมของดวงตาของเขา ในที่สุดระเบิดฟรี พวกเขา trickled ลงใบหน้าของเขา การติดตามเส้นทางเล็กน้อย เป็นความรู้สึกของความอ่อนแอเพิ่มขึ้นช้าในใจ...ทุกปีเหล่านี้ เขาได้ประสบกับความยากลำบากมากเกินไป ได้รับมากเกินไปบิด และ เปิด และแม้กระทั่งชีวิต และความตายผ่านสถานการณ์ ดังนั้น พระองค์ได้นานถูกตอกลงในสิ่งที่ยาก และไม่ยอม จำนวนของเขามีหลั่งเลือดได้ล้านครั้งมากกว่าน้ำตาที่เขาร้องไห้ คงชัยได้ไปขึ้นกับกองทัพใหญ่ และประเทศ ด้วยตัวเอง เขายังไปขึ้นกับทั้งทวีปก่อน...จุดที่เขาถูกบังคับให้กระโปรงระหว่างชีวิตและความตายตลอดเวลา แต่เขายังคงจัดศีรษะสูงกับความดื้อรั้นไม่ยอมกลับมาแล้ว และได้สวมรอยยิ้มเย็น ย้อมเลือดที่แสดงการต่อต้านของเขาจนสุด...แต่ตอนนี้ นี้ความรู้สึกของความอ่อนแอดังนั้นจริง และไม่อาจต้านทานว่า มันเกิดจากเขาให้มีแรงกระตุ้นที่จะทำลายลง และร้องไห้เพียง...เขารู้ว่า นี้ เพราะเขามาอยู่ในอ้อมแขนของแม่ของเขามันเป็นหลังจากสองชีวิต จนถึงวันนี้ ที่เขารู้ว่าอ้อมกอดของแม่เป็นเหมือน ... พระองค์ก็ไม่มี parentless กระบี่เย้ยยุทธจักรมากกว่าครอบคลุมในทราย และแห้งเลือดอีกต่อไป...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในอดีตที่ผ่านมายี่สิบสองปีที่ผ่านมาเธอได้หายไปจำนวนกี่ครั้งที่เธอได้สาปแช่งฟ้าสวรรค์ได้สูญเสียนับทุกครั้งที่เธอไม่พอใจชะตากรรมที่โหดร้ายนี้ แต่ตอนนี้เธอใช้หัวใจและความจริงใจของเธอไปอย่างเคร่งศาสนาขอบคุณฟ้าสวรรค์ ...

ยุนเจ๊เคยคิดว่าหลังจากที่เขาได้รับตัวเองเป็นเบาะสองเดือนเขาจะสามารถที่จะรักษาความเย็นของเขาในสถานการณ์เช่นนี้ แต่หลังจากที่เขาได้รับการฝังอยู่ในอ้อมกอดของแม่ของเขาได้ยินเสียงร้องจริงใจของแม่ของเขาและรู้สึกร้อนน้ำตาของเธอซึ่งถูกน้ำท่วมมากกว่าเขาตาของเขาได้อย่างสมบูรณ์ชุบ เธอได้ห้อมล้อมเขาในเลยโอ้ดังที่อบอุ่นอ้อมกอดแน่นมาก และท่ามกลางความอบอุ่นนี้น้ำตาซึ่งได้รับการทดน้ำขึ้นที่มุมของดวงตาของเขาออกมาในที่สุดฟรี; พวกเขาไหลลงใบหน้าของเขาติดตามทางเดินเล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นความรู้สึกของความอ่อนแออย่างช้า ๆ เพิ่มขึ้นในหัวใจของเขา ...

ทุกปีเหล่านี้เขาได้รับความยากลำบากมากเกินไปเคยผ่านมากเกินไปบิดและเปลี่ยนและแม้กระทั่งชีวิตและความตายสถานการณ์ ดังนั้นความประสงค์ของเขาได้นานที่ผ่านมารับการตอกลงไปในสิ่งที่ยากและไม่ยอม ปริมาณเลือดที่เขาหลั่งเป็นล้านครั้งกว่าน้ำตาเขาร้อง เขาได้ไปคนเดียวลำพังขึ้นกับตระกูลใหญ่และทั้งประเทศด้วยตัวเอง เขาได้หายไปนอกจากนี้ยังขึ้นกับทั้งทวีปก่อน ... ถึงจุดที่เขาถูกบังคับให้กระโปรงชายแดนระหว่างชีวิตและความตายอย่างต่อเนื่อง แต่เขายังคงอยู่ในหัวของเขาสูงที่มีความดื้อรั้นไม่ยอมกลับมาแล้วและมีการสวมใส่เย็นเลือดเปื้อน รอยยิ้มที่แสดงการต่อต้านของเขาจนจบมาก ...

แต่ในขณะนี้ความรู้สึกของความอ่อนแอนี้เป็นดังนั้นจริงและต่อต้านไม่ได้ว่ามันทำให้เขาต้องมีการกระตุ้นให้เพียงแค่ทำลายลงและร้องไห้ ...

เขารู้ว่าเป็นเพราะเขาอยู่ในแม่ของเขา แขน.

มันเป็นเพียงหลังจากสองชีวิตจนถึงวันนี้ว่าเขารู้ว่าสิ่งอ้อมกอดของแม่เป็นเหมือน ... ในที่สุดเขาก็ไม่ได้เป็นอนาถา, ราก Wanderer ครอบคลุมในทรายและเลือดแห้งได้อีกต่อไป ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในอดีตยี่สิบสองปี เธอต้องสูญเสียนับกี่ครั้งเธอได้สาปแช่งสวรรค์ ได้สูญเสียนับทุกครั้งที่เธอโกรธโชคชะตาที่โหดร้ายนี้ แต่ตอนนี้ เธอใช้ทั้งหัวใจและความจริงใจของเธอ piously ขอบคุณสวรรค์ . . . . . . .ยุนเชก็คิดว่าหลังจากที่เขาได้รับเองเบาะสองเดือน เขาจะสามารถรักษาอารมณ์ตัวเองในสถานการณ์นี้ แต่หลังจากที่เขาถูกฝังอยู่ในอ้อมกอดของแม่เขา ได้ยินแม่เขาด้วยใจ ร้องไห้ และรู้สึกว่าเธอจาน้ำตาที่ท่วมมากกว่าเขา ตาของเขามีทั้งหมดชุบ เธอกลืนเขาในอ้อมกอดอบอุ่นให้แน่นมากเลยอ่ะ และท่ามกลางความอบอุ่นนี้ น้ำตาที่เคย dammed ขึ้นที่หางตาก็ระเบิดฟรี ; พวกเขาหยดลงมาที่ใบหน้าของเขา ติดตามเส้นทางเล็ก ๆน้อย ๆเช่นความรู้สึกของความอ่อนแอค่อยๆเพิ่มขึ้นในจิตใจของเขา . . . . . . .ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาได้ประสบความยากลำบากมากเกินไปได้ผ่านการบิดมากเกินไป และเปลี่ยน และแม้แต่ชีวิตและสถานการณ์ที่ความตาย ดังนั้นจะของเขาได้นาน ถูกตีเป็นสิ่งที่ยาก และหัวแข็ง ปริมาณของเลือดที่เขาหลั่งมากกว่าน้ำตา เขาร้องเป็นล้านครั้ง เขาก็ดันไปสู้กับตระกูลใหญ่ และคนทั้งประเทศด้วยพระองค์เอง เขาได้ขึ้นไปกับทวีปทั้งหมดก่อน . . . . . . . ไปยังจุดที่เขาถูกบังคับให้กระโปรงพรมแดนระหว่างชีวิตและความตายอยู่ตลอดเวลา แต่เขาก็ยังจับหัวของเขาสูงที่มีความดื้อรั้นไม่ยอมกลับแล้ว และใส่สบาย เลือดเปื้อนยิ้มที่แสดงการต่อต้านของเขาจนจบ . . . . . . .แต่ ณเวลานี้ ความรู้สึกของความอ่อนแอนี้เป็นเรื่องจริง และตราซีพี มันทำให้เขาได้กระตุ้นให้หักลงและร้องไห้ . . . . . . .เขารู้ว่านี่เป็นเพราะเขาอยู่ในอ้อมแขนของแม่มันเป็นเพียงหลังจากที่สองชีวิต จนถึงทุกวันนี้ เขารู้ว่าอ้อมกอดของแม่เขาได้ . . เขาก็ไม่ parentless เบี่ยงเบนพเนจร , ครอบคลุมในทรายและเลือดแห้งอีกต่อไป . . . . . . .