Unlike the Smart Cape Access Projec

Unlike the Smart Cape Access Project, many other projects that attempt to introduce computers to Africa fail not only in the sustainability issue but also in training, support and feedback. Although in many cases access to the Internet via cable or wireless and electricity remain overwhelming issues. Less than one percent of Africans access broadband and only four percent use the Internet according to the BGBC in an article about Intel backing wireless access in Africa.[10] The cost of wireless remains prohibitive to most Africans and possibly more important is that there is not an overall “education model” that supports how to integrate forms of hardware to provide the wireless network.

Kenya provides an example pursuing the use of fiber optic cable to connect to the Internet thus being able to lower access costs from $7,500 a satellite-delivered megabyte to $400 from present levels. The Alcatel-Lucent project started at the end of 2007 (two year delivery date) and will piggyback on the expansion of electricity to many rural villages providing Internet access. It will also provide speed that is currently lacking with the satellite connection.[11]

Freeplay Foundation has attempted to address the issue of electricity by first developing battery powered lights for rural areas of Africa piloting a project also in Kenya in 2008.”The World Bank estimates that more than 500 million people in sub-Saharan Africa do not have access to electricity supplies that could be used to light their homes” or power computers.[12] Freeplay has also provided a distribution system through women that will provide income in selling, repair and maintenance for customers and is prototyping in Kenya early in 2008. While purchasing the lights may pose a sustainability issue, such inventions could be hopefully tapped for future powering of computers in Africa.

An example of further difficulties surrounding introducing computers in Africa is found in the study of Mozambique one of the poorest nations of the world with 60 percent of its population below the poverty line.[13] Despite their poverty, Mozambicans view their education and access to the Internet as only second to obtaining enough food to eat. This is shown in statistics that identify the increase in computers per hundred inhabitants from .08 to 1.6 in just two years between 1996 and 1998. However, in non urban areas where better off residents might make 40 to 60 US dollars a month, access to the Internet could eat up half of their income so community-owned settings have been instituted with some unknown success. Other pilot programs are also proliferating across the country with unknown results at this time. This lack of data regarding the overall implementation of computers in Mozambique highlights the sustainability issue of computers in Africa as does the following example in Cameroon.

Cameroon was the recipient of the School of Engineering and Applied Science communication technology through a student volunteer organization. Computers were obtained, shipped, refurbished and integrated with teaching computer skills to residents. A recipient was the Presbyterian Teachers Training College which interacts with primary and secondary schools. However, no maintenance or support procedures and facilities were available as part of this effort and information on the continued value of the project are unavailable.[14] Similarly but on a larger scale, Computer Aid, a British charity, has shipped over 30,000 PCs to 87 developing companies and is currently shipping at a rate of 1,000 a month. While it refurbishes donated computers before shipping, it appears to have not follow up to the placement of computers. However, Rwanda seems to be eager to have these computers and is providing a government sponsored Information and Communication Technology policy with access to computers through schools, community and health projects.[15]

While all of these projects are admirable, successful introduction of computers to Africa necessitates more of the United Nations’ Millennium Development goals approach which has been agreed to by countries and leading development institutions around the world to promote a comprehensive and coordinated approach to tackling many problems in developing countries (“Microsoft technology, partnerships”, 2006). However, by 2008 Bill Gates had changed his perspective on technology solving problems in Africa stating, “I mean, do people have a clear view of what it means to live on $1 a day? … He openly dismisses the notion that the world’s poorest people constitute a significant market for high-tech products anytime soon. …the world’s poorest two billion people desperately need health care right now, not laptops”.[16] Here the dilemma is introduced to the mix of feeding people from handouts or providing tools for their own self-determination. As a proponent of self-determination not excluding the benefit of philanthropy, a review of projects discussed above and others merged with the successful Fisher approach to KickStart International could provide a framework for more successful introduction of computers to Africa, possibly skipping to first world technology.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ซึ่งแตกต่างจากสมาร์ทเคปเข้าโครงการ โครงการอื่น ๆ มากมายที่พยายามแนะนำคอมพิวเตอร์สู่แอฟริกาล้มไม่เพียง ในประเด็นความยั่งยืน แต่ยังอยู่ ในการฝึกอบรม การสนับสนุน และคำติชม แม้ว่าในหลายกรณี การเข้าถึงอินเทอร์เน็ตผ่านสายเคเบิลหรือไร้สายและไฟฟ้ายังคง ครอบงำปัญหา น้อยกว่าร้อยละหนึ่งของแอฟริกาเข้าถึงบรอดแบนด์และเพียง 4 เปอร์เซ็นต์ใช้อินเทอร์เน็ตตาม BGBC ในบทความเกี่ยวกับ Intel ที่สนับสนุนการเข้าถึงไร้สายในแอฟริกา [10] ต้นทุนยังคงไร้สายอาจจะสำคัญ และห้ามปรามการแอฟริกาส่วนใหญ่จะไม่มีโดยรวม "การศึกษาแบบจำลอง" ที่สนับสนุนวิธีการรวมรูปแบบของฮาร์ดแวร์เพื่อให้เครือข่ายไร้สายเคนยาตัวอย่างใฝ่หาการใช้ไฟเบอร์เคเบิลใยแก้วนำแสงเพื่อเชื่อมต่อกับอินเทอร์เน็ตดังนั้น ความสามารถในการลดค่าใช้จ่ายในการเข้าถึงจาก $7500 การส่งดาวเทียมเมกะไบต์กับ $400 จากระดับปัจจุบัน โครงการ Alcatel โกยะเริ่มต้นที่จุดสิ้นสุดของปี 2007 (ปีสองใบ) และจะ piggyback ในการขยายตัวของกระแสไฟฟ้ากับหลายหมู่บ้านชนบทให้เข้า มันจะให้ความเร็วที่ขาดอยู่ในขณะนี้ ด้วยการเชื่อมต่อดาวเทียม [11]มูลนิธิ Freeplay ได้พยายามจัดการปัญหาไฟฟ้า โดยใช้พลังงานจากไฟพัฒนาแรกในชนบทของแอฟริกานำโครงการนอกจากนี้ในเคนยาในปี 2008 " ธนาคารโลกประเมินว่า มากกว่า 500 ล้านคนในแอฟริกาใต้ซาฮาราสามารถเข้าถึงอุปกรณ์ไฟฟ้าที่สามารถใช้ไฟบ้านของพวกเขา" หรือพลังงานคอมพิวเตอร์ [12] Freeplay ยังให้ระบบแจกผู้หญิงที่จะมีรายได้ในการขาย ซ่อมแซมและบำรุงรักษาสำหรับลูกค้า และเป็นต้นแบบในประเทศเคนยาในช่วงต้นปี 2008 ขณะซื้อไฟอาจก่อให้เกิดปัญหาความยั่งยืน สิ่งประดิษฐ์ดังกล่าวอาจจะหวังว่าเคาะสำหรับเปิดคอมพิวเตอร์ในอนาคตAn example of further difficulties surrounding introducing computers in Africa is found in the study of Mozambique one of the poorest nations of the world with 60 percent of its population below the poverty line.[13] Despite their poverty, Mozambicans view their education and access to the Internet as only second to obtaining enough food to eat. This is shown in statistics that identify the increase in computers per hundred inhabitants from .08 to 1.6 in just two years between 1996 and 1998. However, in non urban areas where better off residents might make 40 to 60 US dollars a month, access to the Internet could eat up half of their income so community-owned settings have been instituted with some unknown success. Other pilot programs are also proliferating across the country with unknown results at this time. This lack of data regarding the overall implementation of computers in Mozambique highlights the sustainability issue of computers in Africa as does the following example in Cameroon.Cameroon was the recipient of the School of Engineering and Applied Science communication technology through a student volunteer organization. Computers were obtained, shipped, refurbished and integrated with teaching computer skills to residents. A recipient was the Presbyterian Teachers Training College which interacts with primary and secondary schools. However, no maintenance or support procedures and facilities were available as part of this effort and information on the continued value of the project are unavailable.[14] Similarly but on a larger scale, Computer Aid, a British charity, has shipped over 30,000 PCs to 87 developing companies and is currently shipping at a rate of 1,000 a month. While it refurbishes donated computers before shipping, it appears to have not follow up to the placement of computers. However, Rwanda seems to be eager to have these computers and is providing a government sponsored Information and Communication Technology policy with access to computers through schools, community and health projects.[15]While all of these projects are admirable, successful introduction of computers to Africa necessitates more of the United Nations’ Millennium Development goals approach which has been agreed to by countries and leading development institutions around the world to promote a comprehensive and coordinated approach to tackling many problems in developing countries (“Microsoft technology, partnerships”, 2006). However, by 2008 Bill Gates had changed his perspective on technology solving problems in Africa stating, “I mean, do people have a clear view of what it means to live on $1 a day? … He openly dismisses the notion that the world’s poorest people constitute a significant market for high-tech products anytime soon. …the world’s poorest two billion people desperately need health care right now, not laptops”.[16] Here the dilemma is introduced to the mix of feeding people from handouts or providing tools for their own self-determination. As a proponent of self-determination not excluding the benefit of philanthropy, a review of projects discussed above and others merged with the successful Fisher approach to KickStart International could provide a framework for more successful introduction of computers to Africa, possibly skipping to first world technology.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ซึ่งแตกต่างจากโครงการสมาร์ทเคปเข้าถึงโครงการอื่น ๆ อีกมากมายที่พยายามที่จะแนะนำเครื่องคอมพิวเตอร์ไปยังแอฟริกาล้มเหลวไม่เพียง แต่ในเรื่องการพัฒนาอย่างยั่งยืน แต่ยังอยู่ในการฝึกอบรมการสนับสนุนและข้อเสนอแนะ แม้ว่าในหลายกรณีการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตผ่านสายหรือไร้สายและไฟฟ้ายังคงเป็นปัญหาที่ครอบงำ น้อยกว่าร้อยละหนึ่งของบรอดแบนด์แอฟริกันและมีเพียงร้อยละสี่ใช้อินเทอร์เน็ตตาม BGBC ในบทความที่เกี่ยวกับ บริษัท อินเทลสำรองไร้สายในแอฟริกา. [10] ค่าใช้จ่ายของสายยังคงห้ามการแอฟริกันมากที่สุดและอาจจะเป็นสิ่งที่สำคัญมากก็คือว่ามี ไม่ได้เป็นโดยรวม "รูปแบบการศึกษา" ที่สนับสนุนวิธีการที่จะบูรณาการรูปแบบของฮาร์ดแวร์ที่จะให้เครือข่ายไร้สาย. เคนยาให้ตัวอย่างการใฝ่หาการใช้สายเคเบิลใยแก้วนำแสงในการเชื่อมต่อกับอินเทอร์เน็ตทำให้ความสามารถในการลดค่าใช้จ่ายการเข้าถึงจาก $ 7,500 ดาวเทียมส่ง เมกะไบต์ถึง $ 400 จากระดับปัจจุบัน ALCATEL-Lucent โครงการเริ่มต้นในตอนท้ายของปี 2007 (สองปีวันที่จัดส่ง) และจะขี่หลังการขยายตัวของการผลิตไฟฟ้าไปยังหมู่บ้านชนบทจำนวนมากให้บริการอินเทอร์เน็ต นอกจากนี้ยังจะให้ความเร็วที่ขาดการเชื่อมต่อกับดาวเทียม. [11] Freeplay มูลนิธิได้พยายามที่จะแก้ไขปัญหาของการผลิตไฟฟ้าเป็นครั้งแรกโดยการพัฒนาแบตเตอรี่ไฟขับเคลื่อนสำหรับพื้นที่ชนบทของทวีปแอฟริกาการนำโครงการยังอยู่ในเคนยาในปี 2008 "โลก ธนาคารคาดการณ์ว่ามากกว่า 500 ล้านคนใน sub-Saharan Africa ไม่ได้มีการเข้าถึงอุปกรณ์ไฟฟ้าที่สามารถนำมาใช้ในการส่องสว่างบ้านของพวกเขา "หรือคอมพิวเตอร์พลังงาน. [12] Freeplay ยังได้จัดให้มีระบบการจัดจำหน่ายผ่านผู้หญิงที่จะช่วยให้รายได้ใน ขายซ่อมแซมและบำรุงรักษาให้กับลูกค้าและสร้างต้นแบบในประเทศเคนยาในช่วงต้นปี 2008 ขณะที่การซื้อไฟอาจก่อให้เกิดปัญหาการพัฒนาอย่างยั่งยืน, สิ่งประดิษฐ์ดังกล่าวอาจจะเคาะหวังสำหรับอนาคตของการเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ในแอฟริกา. ตัวอย่างของความยากลำบากต่อไปโดยรอบคอมพิวเตอร์แนะนำในแอฟริกา พบในการศึกษาของประเทศโมซัมบิกเป็นหนึ่งในประเทศที่ยากจนที่สุดของโลกที่มีร้อยละ 60 ของประชากรที่ต่ำกว่าเส้นความยากจน. [13] แม้จะมีความยากจนของพวกเขา Mozambicans ดูการศึกษาและการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตเป็นแค่เพียงชั่ววินาทีที่จะได้รับอาหารเพียงพอที่จะ กิน นี้จะปรากฏในสถิติระบุว่าการเพิ่มขึ้นของเครื่องคอมพิวเตอร์ต่อร้อยคนที่อาศัยอยู่ 0.08-1.6 ในเวลาเพียงสองปีระหว่างปี 1996 และปี 1998 อย่างไรก็ตามในพื้นที่เขตเมืองที่ไม่ดีอาจจะทำให้ผู้อยู่อาศัย 40 ถึง 60 ดอลลาร์สหรัฐต่อเดือนการเข้าถึง อินเทอร์เน็ตสามารถกินได้ถึงครึ่งหนึ่งของรายได้ของพวกเขาเพื่อการตั้งค่าชุมชนที่เป็นเจ้าของได้รับการก่อตั้งที่มีบางส่วนที่ประสบความสำเร็จที่ไม่รู้จัก โครงการนำร่องอื่น ๆ นอกจากนี้ยังมี proliferating ทั่วประเทศที่มีผลการที่รู้จักในเวลานี้ ขาดข้อมูลนี้เกี่ยวกับการดำเนินงานโดยรวมของเครื่องคอมพิวเตอร์ในประเทศโมซัมบิกไฮไลท์ประเด็นการพัฒนาอย่างยั่งยืนของคอมพิวเตอร์ในแอฟริกาเช่นเดียวกับตัวอย่างต่อไปนี้ในประเทศแคเมอรูน. แคเมอรูนเป็นผู้รับของโรงเรียนวิศวกรรมและเทคโนโลยีการสื่อสารวิทยาศาสตร์ประยุกต์ผ่านองค์การนักศึกษาอาสาสมัคร คอมพิวเตอร์ที่ได้รับ, ส่ง, การตกแต่งและบูรณาการกับการเรียนการสอนทักษะการใช้คอมพิวเตอร์เพื่อที่อยู่อาศัย ผู้รับเป็นครูฝึกอบรมวิทยาลัยเพรสไบทีซึ่งติดต่อกับโรงเรียนประถมศึกษาและมัธยมศึกษา อย่างไรก็ตามยังไม่มีการบำรุงรักษาหรือการสนับสนุนและสิ่งอำนวยความสะดวกที่มีอยู่เป็นส่วนหนึ่งของความพยายามนี้และข้อมูลเกี่ยวกับค่าอย่างต่อเนื่องของโครงการมีความพร้อมใช้งาน. [14] ในทำนองเดียวกัน แต่มีขนาดที่ใหญ่กว่าความช่วยเหลือคอมพิวเตอร์, การกุศลของอังกฤษได้ส่งกว่า 30,000 เครื่องคอมพิวเตอร์ 87 บริษัท พัฒนาและขณะนี้การจัดส่งในอัตรา 1,000 ต่อเดือน ในขณะที่มัน refurbishes บริจาคเครื่องคอมพิวเตอร์ก่อนที่จะจัดส่งสินค้าก็ดูเหมือนจะไม่ได้ติดตามตำแหน่งของคอมพิวเตอร์ อย่างไรก็ตามรวันดาดูเหมือนว่าจะมีความกระตือรือร้นที่จะมีเครื่องคอมพิวเตอร์เหล่านี้และจะให้รัฐบาลสนับสนุนสารสนเทศและการสื่อสารนโยบายเทคโนโลยีที่มีการเข้าถึงไปยังคอมพิวเตอร์ผ่านโรงเรียนชุมชนและโครงการสุขภาพ. [15] ในขณะที่ทั้งหมดของโครงการเหล่านี้เป็นที่น่าชื่นชม, การแนะนำที่ประสบความสำเร็จของคอมพิวเตอร์ แอฟริกามีความจำเป็นมากขึ้นของสหประชาชาติเป้าหมายการพัฒนาแห่งสหัสวรรษวิธีการที่ได้รับการเห็นชอบจากประเทศและสถาบันพัฒนาชั้นนำทั่วโลกเพื่อส่งเสริมวิธีการที่ครอบคลุมและประสานงานเพื่อแก้ปัญหาปัญหามากในประเทศกำลังพัฒนา ("เทคโนโลยีไมโครซอฟท์เป็นหุ้นส่วน", 2006) . อย่างไรก็ตามในปี 2008 บิลเกตส์ได้เปลี่ยนมุมมองของเขาในการแก้ปัญหาเทคโนโลยีในแอฟริกาเซน "ผมหมายถึงคนมีมุมมองที่ชัดเจนของสิ่งที่มันหมายถึงการมีชีวิตอยู่บน $ 1 วัน? ... เขาห้ามเปิดเผยความคิดที่ว่าคนที่ยากจนที่สุดในโลกเป็นตลาดที่สำคัญสำหรับผลิตภัณฑ์ที่มีเทคโนโลยีสูงที่ทุกเวลาเร็ว ๆ นี้ ... ยากจนที่สุดในโลกสองพันล้านคนหมดท่าต้องดูแลสุขภาพตอนนี้ไม่ได้เป็นแล็ปท็อป ". [16] นี่คือภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเป็นที่รู้จักในการผสมของการให้อาหารผู้คนจากเอกสารประกอบคำบรรยายหรือการให้เครื่องมือของตัวเองตัดสินใจเองได้ ในฐานะที่เป็นผู้สนับสนุนของการตัดสินใจเองไม่ได้ไม่รวมผลประโยชน์ของการทำบุญที่ความคิดเห็นของโครงการที่กล่าวข้างต้นและอื่น ๆ รวมกับวิธีการฟิชเชอร์ที่ประสบความสำเร็จในการกระตุ้นระหว่างประเทศสามารถให้กรอบการทำงานสำหรับการเปิดตัวที่ประสบความสำเร็จมากขึ้นของคอมพิวเตอร์แอฟริกาอาจจะข้ามเทคโนโลยีครั้งแรกในโลก .

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ซึ่งแตกต่างจากฉลาดแหลมเข้าโครงการหลาย ๆโครงการที่พยายามที่จะแนะนำคอมพิวเตอร์แอฟริกาล้มเหลวไม่เพียง แต่ในด้านปัญหา แต่ยังการฝึกอบรมการสนับสนุนและความคิดเห็น แม้ว่าในหลายกรณีการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตผ่านทางสายเคเบิลหรือไร้สายและไฟฟ้ายังคงเป็นปัญหาที่ยุ่งยากน้อยกว่าร้อยละหนึ่งของแอฟริกันเข้าถึงบรอดแบนด์และเพียงสี่เปอร์เซ็นต์ใช้อินเทอร์เน็ตตาม bgbc ในบทความเกี่ยวกับ Intel สนับสนุนไร้สายในแอฟริกา [ 10 ] ค่าใช้จ่ายไร้สายยังคงห้ามปรามการแอฟริกันมากที่สุด และอาจจะสำคัญ คือ ไม่มีรูปแบบ " " การศึกษาโดยรวมที่สนับสนุนวิธีการเพื่อบูรณาการรูปแบบ ฮาร์ดแวร์เพื่อให้เครือข่ายไร้สาย .

เคนยามีตัวอย่างการดําเนินการใช้สายเคเบิลใยแก้วนำแสงเพื่อเชื่อมต่อกับอินเตอร์เน็ต จึงสามารถลดต้นทุนในการเข้าถึงจาก $ 7500 ดาวเทียมส่งเมกะไบต์ถึง $ 400 จากระดับปัจจุบัน โครงการ Alcatel Lucent เริ่มต้นที่จุดสิ้นสุดของปี ( วันที่ส่งสองปี ) และจะหันมาพึ่งการขยายตัวของการผลิตไฟฟ้าหลายหมู่บ้านชนบทที่ให้การเข้าถึงอินเทอร์เน็ตมันก็จะให้ความเร็วที่ยังขาดการเชื่อมต่อกับดาวเทียม [ 11 ]

Freeplay มูลนิธิ ได้พยายามที่จะแก้ไขปัญหาของไฟฟ้าจากแบตเตอรี่ไฟก่อนการพัฒนาชนบทของแอฟริกาขับงานในเคนยาในปี 2008" ธนาคารโลกประมาณการว่ามากกว่า 500 ล้านคน ใน ซับซาฮาแอฟริกาไม่ได้มีการเข้าถึงวัสดุไฟฟ้าที่สามารถใช้ไฟบ้านหรือไฟคอมพิวเตอร์ . [ 12 ] Freeplay นอกจากนี้ยังได้ให้บริการระบบจำหน่ายผ่านผู้หญิงที่จะให้รายได้ในการขาย ซ่อมแซม และบำรุงรักษาให้กับลูกค้าและสร้างต้นแบบในเคนยา ในช่วงต้นปี 2551ในขณะที่การซื้อไฟอาจก่อให้เกิดความยั่งยืนในเรื่องสิ่งประดิษฐ์ดังกล่าวอาจจะมีหวังทาบทามเพื่ออนาคตเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ในแอฟริกา

ตัวอย่างของปัญหาอีกรอบแนะนำคอมพิวเตอร์ในแอฟริกาที่พบในการศึกษาของโมซัมบิก หนึ่งในประเทศที่ยากจนที่สุดของโลก มีร้อยละ 60 ของประชากรใต้เส้นความยากจน [ 13 ] แม้จะมีความยากจนของพวกเขาโมแซมบิกมุมมองการศึกษาและการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตของพวกเขาเป็นเพียงที่สองที่จะได้รับอาหารเพียงพอที่จะกิน นี้จะแสดงสถิติที่ระบุเพิ่มในเครื่องต่อแสนประชากรจาก 08 ถึง 1.6 ในเพียงสองปีระหว่างปี 1996 และ 1998 อย่างไรก็ตาม ในพื้นที่ที่ไม่ใช่เมืองดีกว่า ชาวบ้านจะให้ 40 ถึง 60 ดอลลาร์ต่อเดือนการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตสามารถกินครึ่งหนึ่งของรายได้ของพวกเขาเพื่อให้ชุมชนที่เป็นเจ้าของการตั้งค่าได้รับ instituted กับบางคนที่ไม่รู้จักความสำเร็จ โครงการนำร่องอื่น ๆนอกจากนี้ยังมี proliferating ข้ามประเทศกับผลลัพธ์ที่ไม่รู้จักในเวลานี้ขาดข้อมูลเกี่ยวกับการใช้คอมพิวเตอร์ในประเทศโมซัมบิกโดยเน้นความยั่งยืน ปัญหาของคอมพิวเตอร์ในแอฟริกา ดังเช่นตัวอย่างต่อไปนี้ ในแคเมอรูน

แคเมอรูนเป็นผู้รับของโรงเรียนวิศวกรรม และวิทยาศาสตร์ประยุกต์ เทคโนโลยีการสื่อสารผ่านนักศึกษาอาสาสมัคร องค์กร คอมพิวเตอร์ที่ได้จัดส่งตกแต่ง และบูรณาการกับการสอนทักษะคอมพิวเตอร์คน ผู้รับคือครูเพรสไบทีเรียนวิทยาลัยฝึกอบรมซึ่งมีการโต้ตอบกับประถมศึกษาและ มัธยมศึกษา อย่างไรก็ตาม ไม่มีการบำรุงรักษา หรือสนับสนุนกระบวนการและเครื่องที่มีอยู่เป็นส่วนหนึ่งของความพยายามนี้และข้อมูลเกี่ยวกับค่าอย่างต่อเนื่องของโครงการไม่มี . [ 14 ] เช่นเดียวกัน แต่ในระดับขนาดใหญ่ ,คอมพิวเตอร์ช่วยองค์กรการกุศลของอังกฤษ ได้ส่ง กว่า 30 , 000 ชิ้น ให้ บริษัท พัฒนาและขณะนี้ 87 จัดส่งในอัตรา 1 , 000 ต่อเดือน ในขณะที่มัน refurbishes บริจาคคอมพิวเตอร์ก่อนการจัดส่ง มันดูเหมือนจะไม่ติดตามตำแหน่งของคอมพิวเตอร์ อย่างไรก็ตามรวันดาดูเหมือนจะกระตือรือร้นที่จะมีเครื่องคอมพิวเตอร์เหล่านี้ และจะให้รัฐบาลสนับสนุนนโยบายด้านเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารที่เข้าถึงคอมพิวเตอร์ผ่านโรงเรียน โครงการชุมชนและสุขภาพ [ 15 ]

ในขณะที่ทั้งหมดของโครงการเหล่านี้จะน่าชื่นชมความสำเร็จของคอมพิวเตอร์เบื้องต้นแอฟริกา necessitates เพิ่มเติมของเป้าหมายการพัฒนาแห่งสหัสวรรษของสหประชาชาติซึ่งได้รับการยอมรับโดยวิธีการพัฒนาประเทศและสถาบันชั้นนำทั่วโลกเพื่อส่งเสริมแนวทางที่ครอบคลุมและการประสานงานเพื่อแก้ปัญหาหลายปัญหาในการพัฒนาประเทศ " เทคโนโลยีของ Microsoft พันธมิตร " , 2549 ) อย่างไรก็ตามโดย 2008 บิล เกตส์ได้เปลี่ยนมุมมองของเขาเกี่ยวกับเทคโนโลยีการแก้ปัญหาในแอฟริกาที่ระบุ " ผมหมายถึง คนเรามีมุมมองที่ชัดเจนของสิ่งที่มันหมายถึงการอาศัยอยู่ใน $ 1 วัน . . . . . . . เขาเปิดไล่ความคิดที่ว่าคนทั้งโลกเป็นตลาดที่สำคัญสำหรับผลิตภัณฑ์เทคโนโลยีชั้นสูง ในเร็วๆ นี้ . . . . . . . โลกที่ยากจนที่สุดสองล้านคนต้องการการดูแลสุขภาพตอนนี้ไม่แล็ปท็อป " [ 16 ] ที่นี่ยังไม่มีแนะนำให้ผสมอาหารคนแจกหรือให้เครื่องมือสำหรับความมุ่งมั่นของพวกเขาเอง เป็นผู้สนับสนุนในการไม่รวมประโยชน์ของทำบุญ ,รีวิวของโครงการที่กล่าวข้างต้น และอื่น ๆ ผสานกับวิธีการค้นหาที่ประสบความสำเร็จเพื่อกระตุ้นระหว่างประเทศสามารถให้กรอบสำหรับการประสบความสำเร็จมากขึ้น คอมพิวเตอร์ในแอฟริกา อาจจะข้ามไปยังโลกเทคโนโลยีแรก