Depression causes a significant num

Depression causes a significant number of years of life lost due to disability in Thailand, and ranks behind only cardiovascular disorder, human immunodeficiency virus/acquired immunodeficiency syndrome, and diabetes mellitus on the disability-adjusted life year index (1999–2004).1 The Epidemiology of Mental Disorders National Survey in 2008 found major depressive disorder (MDD) in 3.2% of the Thai population, while 0.3% were found to have dysthymia (double depression was not reported).2 Despite the serious impact this disorder can have, no study has ever been published, to the authors’ knowledge, regarding treatment outcomes. Psychosocial factors usually play an important role in relation to depression, either as predisposing or precipitating elements, and so have an impact on treatment outcomes. In this study, we focused on insecure attachment (which is related to the vulnerability of an individual’s personality) and interpersonal problems among sample patients, because both are viewed as predisposing factors with respect to depression. The key precipitating factors found in this study were individual perceptions of stress and lack of social support. Prior studies have shown that insecure attachment can be related to depression, and especially fearful attachment, which has been found to be both a predictor of recurrent depression and to delay recovery.3,4 Likewise, interpersonal problems, and particularly social inhibition, have been found to be associated with depression, as has the perception of being stressed.5–7 However, the perceived level of social support received has been inconsistently related to depression in the research studies carried out; inconsistency has not only occurred with respect to depression outcomes, but also quality of life outcomes.8,9–16

Previous studies showed that quality of life was related to the severity of depression, and improvement as the symptoms subsided.17–20 Factors predicting quality of life in people suffering from acute depression include the severity of depression and economic problems, while family problems, duration of depression experienced, and its severity were found to be related to quality of life in those with chronic depression.21

To examine these associated factors and outcomes, we carried out the Thai Study of Affective Disorder (Thai-SAD), a one-year observational, collaborative, prospective cohort study of treatment outcomes in patients with MDD and/or dysthymic disorder, as well as patient quality of life. The research consisted of a multicenter study carried out at psychiatric outpatient clinics at tertiary hospitals (university and provincial hospitals) throughout Thailand, using newly diagnosed or referred cases from community hospitals and primary care settings. The purpose of this paper is to present the baseline sociodemographic and psychosocial characteristics of the study participants.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภาวะซึมเศร้าทำให้จำนวนปีของชีวิตที่หายไปเนื่องจากความพิการในประเทศไทยอย่างมีนัยสำคัญ และยศหลังเฉพาะโรคหัวใจและหลอดเลือด กลุ่มเอชไอวีไวรัสเอชไอวีของมนุษย์/มา และเบาหวานปีชีวิตพิการปรับปรุงดัชนี (1999 – 2004) .1 ระบาดของจิตโรคแห่งชาติสำรวจใน 2008 พบซึมเศร้า (MDD) 3.2% ของประชากรไทย ขณะพบ 0.3% มี dysthymia (ซึมเศร้าคู่ไม่ถูกรายงาน) 2 แม้ มีผลกระทบร้ายแรงโรคนี้ได้ ศึกษาไม่เคยถูกเผยแพร่ ให้ความรู้ของผู้เขียน ผลการรักษา ปัจจัย psychosocial มักมีบทบาทสำคัญเกี่ยวกับภาวะซึมเศร้า เป็น predisposing หรือปัจจัยองค์ประกอบ และเพื่อให้ มีผลต่อผลการรักษา ในการศึกษานี้ เราเน้นสิ่งที่แนบที่ไม่ปลอดภัย (ซึ่งเกี่ยวข้องกับช่องโหว่ของบุคลิกภาพของบุคคล) และตัวอย่างผู้ป่วย ปัญหามนุษยสัมพันธ์เนื่องจากทั้งสองดูเป็น predisposing ปัจจัยเกี่ยวกับภาวะซึมเศร้า ปัจจัยสำคัญตกตะกอนพบในการศึกษานี้ได้แต่ละภาพลักษณ์ของความเครียดและขาดการสนับสนุนทางสังคม การศึกษาก่อนหน้านี้แสดงให้เห็นว่า ไม่ปลอดภัยที่แนบสามารถเกี่ยวข้องกับภาวะซึมเศร้า และน่ากลัวโดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่แนบ ซึ่งเป็น ผู้ทายผล ของภาวะซึมเศร้าที่เกิดซ้ำ และความล่าช้า recovery.3,4 Likewise ปัญหามนุษยสัมพันธ์ และยับยั้งโดยเฉพาะอย่างยิ่งสังคม พบสามารถเชื่อมโยงกับภาวะซึมเศร้า เป็นมีการรับรู้ของการ stressed.5–7 อย่างไรก็ตาม ระดับการรับรู้การสนับสนุนทางสังคมที่ได้รับมีการ inconsistently ที่เกี่ยวข้องกับภาวะซึมเศร้าในการศึกษาวิจัยดำเนินการ ไม่สอดคล้องไม่เพียงเกิดกับผลลัพธ์ของภาวะซึมเศร้า แต่คุณภาพชีวิต outcomes.8,9–16Previous studies showed that quality of life was related to the severity of depression, and improvement as the symptoms subsided.17–20 Factors predicting quality of life in people suffering from acute depression include the severity of depression and economic problems, while family problems, duration of depression experienced, and its severity were found to be related to quality of life in those with chronic depression.21To examine these associated factors and outcomes, we carried out the Thai Study of Affective Disorder (Thai-SAD), a one-year observational, collaborative, prospective cohort study of treatment outcomes in patients with MDD and/or dysthymic disorder, as well as patient quality of life. The research consisted of a multicenter study carried out at psychiatric outpatient clinics at tertiary hospitals (university and provincial hospitals) throughout Thailand, using newly diagnosed or referred cases from community hospitals and primary care settings. The purpose of this paper is to present the baseline sociodemographic and psychosocial characteristics of the study participants.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทำให้เกิดอาการซึมเศร้าจำนวนมากของปีของชีวิตที่หายไปเนื่องจากความพิการในประเทศไทยและอันดับที่อยู่เบื้องหลังความผิดปกติของหัวใจและหลอดเลือดเฉพาะเชื้อไวรัสเอดส์ / โรคภูมิคุ้มกันบกพร่องและโรคเบาหวานในชีวิตดัชนีความพิการปีปรับ (1999-2004) 0.1 ระบาดวิทยาของการผิดปกติทางจิตแห่งชาติสำรวจในปี 2008 พบว่าโรคซึมเศร้า (MDD) 3.2% ของประชากรไทยในขณะที่ 0.3% พบว่ามีซึมเศร้า (คู่ภาวะซึมเศร้าไม่ได้รายงาน) 0.2 แม้จะมีผลกระทบอย่างรุนแรงโรคนี้สามารถมีไม่มี การศึกษาที่เคยได้รับการตีพิมพ์เพื่อความรู้ของผู้เขียนเกี่ยวกับผลการรักษา ปัจจัยทางจิตสังคมมักจะมีบทบาทสำคัญในความสัมพันธ์กับภาวะซึมเศร้าไม่ว่าจะเป็น predisposing หรือทำให้เกิดความวุ่นวายองค์ประกอบและเพื่อให้มีผลกระทบต่อผลการรักษา ในการศึกษาครั้งนี้เรามุ่งเน้นไปที่สิ่งที่แนบที่ไม่ปลอดภัย (ซึ่งมีความเกี่ยวข้องกับช่องโหว่ของบุคลิกภาพของแต่ละบุคคล) และปัญหาความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลของผู้ป่วยตัวอย่างเพราะทั้งสองจะถูกมองว่าเป็น predisposing ปัจจัยที่เกี่ยวกับภาวะซึมเศร้า ปัจจัยความวุ่นวายที่สำคัญที่พบในการศึกษาครั้งนี้มีการรับรู้ของแต่ละบุคคลของความเครียดและขาดการสนับสนุนทางสังคม การศึกษาก่อนแสดงให้เห็นว่าสิ่งที่แนบที่ไม่ปลอดภัยสามารถที่เกี่ยวข้องกับภาวะซึมเศร้าและโดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่แนบมาที่น่ากลัวซึ่งได้รับพบว่ามีทั้งปัจจัยบ่งชี้ของภาวะซึมเศร้าที่เกิดขึ้นอีกและจะชะลอการ recovery.3,4 ในทำนองเดียวกันปัญหาความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลและสังคมโดยเฉพาะอย่างยิ่งการยับยั้งได้รับ พบว่ามีความสัมพันธ์กับภาวะซึมเศร้าเช่นมีการรับรู้ของการเป็น stressed.5-7 อย่างไรก็ตามระดับการรับรู้การสนับสนุนทางสังคมที่ได้รับได้รับไม่ลงรอยกันที่เกี่ยวข้องกับภาวะซึมเศร้าในการศึกษาวิจัยดำเนินการ; ไม่สอดคล้องกันไม่เพียง แต่จะเกิดขึ้นที่เกี่ยวกับผลภาวะซึมเศร้า แต่ยังมีคุณภาพชีวิต outcomes.8,9-16 ศึกษาก่อนหน้านี้แสดงให้เห็นว่าคุณภาพชีวิตที่เกี่ยวข้องกับความรุนแรงของภาวะซึมเศร้าและการปรับปรุงเป็นปัจจัยที่มีอาการ subsided.17-20 ทำนาย คุณภาพชีวิตของคนที่ทุกข์ทรมานจากภาวะซึมเศร้าเฉียบพลันรวมถึงความรุนแรงของภาวะซึมเศร้าและปัญหาเศรษฐกิจในขณะที่ปัญหาครอบครัวระยะเวลาของภาวะซึมเศร้าที่มีประสบการณ์และความรุนแรงที่ถูกพบว่ามีความสัมพันธ์กับคุณภาพชีวิตในผู้ที่มีโรคเรื้อรัง depression.21 เพื่อตรวจสอบเหล่านี้ที่เกี่ยวข้อง ปัจจัยและผลลัพธ์ที่เราดำเนินการศึกษาไทยของความผิดปกติที่ส่งผลต่อ (ไทย SAD) ซึ่งเป็นเชิงหนึ่งปีร่วมกันศึกษาการศึกษาที่คาดหวังของผลการรักษาในผู้ป่วยที่มีโรคซึมเศร้าและ / หรือความผิดปกติ dysthymic เช่นเดียวกับคุณภาพชีวิตของผู้ป่วย . การวิจัยประกอบด้วยการศึกษา multicenter ดำเนินการที่คลินิกผู้ป่วยนอกจิตเวชในโรงพยาบาลระดับตติยภูมิ (มหาวิทยาลัยและโรงพยาบาลจังหวัด) ทั่วประเทศโดยใช้กรณีการวินิจฉัยใหม่หรืออ้างอิงจากโรงพยาบาลชุมชนและการตั้งค่าการดูแลหลัก วัตถุประสงค์ของบทความนี้คือการที่จะนำเสนอลักษณะพื้นฐานที่ยาวนานและจิตสังคมของผู้เข้าร่วมการศึกษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ภาวะซึมเศร้าเป็นสาเหตุของจำนวนปีของชีวิตที่สูญเสียไปจากการพิการในไทยและอันดับหลังเพียง cardiovascular โรค เอชไอวี / โรคภูมิคุ้มกันบกพร่อง และโรคเบาหวานในพิการ - ปรับชีวิตปีดัชนี ( 1999 - 2004 ) ได้แก่ 1 . ระบาดวิทยาของปัญหาสุขภาพจิตแห่งชาติสำรวจในปี 2551 พบว่า โรคซึมเศร้า ( MDD ) 3 .2 % ของประชากรไทย และ 0.3% มีอาศัยอยู่ ( Double ภาวะซึมเศร้าไม่ได้รายงาน ) 2 แม้จะร้ายแรงผลกระทบโรคนี้จะไม่มีการศึกษาที่เคยเผยแพร่ ความรู้ของผู้เขียน เกี่ยวกับผลลัพธ์ของการรักษา ปัจจัยทางจิตสังคมที่มักจะมีบทบาทสำคัญในความสัมพันธ์กับภาวะซึมเศร้าเป็นมาตรฐานหรือตกตะกอนองค์ประกอบและจะมีผลกระทบต่อผลลัพธ์ของการรักษา ในการศึกษาครั้งนี้เราเน้นไปที่สิ่งที่แนบที่ไม่ปลอดภัย ( ที่เกี่ยวข้องกับช่องโหว่ของบุคลิกภาพของแต่ละคน ) และปัญหาระหว่างบุคคลของผู้ป่วยตัวอย่าง เพราะทั้งสองดูเป็นปัจจัยนำเกี่ยวกับภาวะซึมเศร้ากุญแจสำคัญในการศึกษานี้พบว่าปัจจัยที่เป็นบุคคลการรับรู้ความเครียดและการขาดการสนับสนุนทางสังคม การศึกษาก่อนแสดงให้เห็นว่าไม่ปลอดภัยแนบสามารถที่เกี่ยวข้องกับภาวะซึมเศร้าและโดยเฉพาะอย่างยิ่งกลัวความผูกพัน ซึ่งได้พบว่ามีทั้งทำนายภาวะซึมเศร้าซ้ำและหน่วงเวลาการกู้คืน . 4 เช่นเดียวกัน ปัญหาระหว่างบุคคล และการยับยั้งโดยเฉพาะอย่างยิ่งสังคมได้พบว่ามีความสัมพันธ์กับภาวะซึมเศร้า ในขณะที่มีการรับรู้ของการเน้น 5 – 7 อย่างไรก็ตามการรับรู้ระดับการสนับสนุนทางสังคมได้รับได้รับไม่สอดคล้องสัมพันธ์กับภาวะซึมเศร้าในงานวิจัยที่ดำเนินการ ; ความไม่สอดคล้องกันได้ไม่เพียง แต่เกิดขึ้นด้วยความเคารพต่อภาวะซึมเศร้า แต่ยังคุณภาพของผลชีวิต 8,9 – 16

การศึกษาก่อนหน้านี้พบว่า คุณภาพของชีวิต มีความสัมพันธ์กับความรุนแรงของภาวะซึมเศร้า และการปรับปรุงเป็นอาการลดลง 17 – 20 ปัจจัยทำนายคุณภาพชีวิตของคนทุกข์ทรมานจากภาวะซึมเศร้าเฉียบพลัน ได้แก่ ความรุนแรงของปัญหาภาวะซึมเศร้าและเศรษฐกิจ ขณะที่ปัญหาครอบครัว ระยะเวลาของภาวะซึมเศร้าที่มีประสบการณ์และความรุนแรงของ พบว่ามีความสัมพันธ์กับคุณภาพชีวิตในผู้ที่มีภาวะซึมเศร้าเรื้อรัง 21

ตรวจสอบเหล่านี้ปัจจัยที่เกี่ยวข้องและผลที่เราทำการศึกษาไทย ( โรคอารมณ์เศร้าไทย ) ร่วมกันศึกษาปีโดยการสังเกต , เพื่อนร่วมงานในอนาคตของการใช้ยาในผู้ป่วยโรค dysthymic เต็ม และ / หรือ รวมทั้งคุณภาพของผู้ป่วยของชีวิตการวิจัยประกอบด้วยการศึกษาที่สหคลินิกผู้ป่วยนอกจิตเวชในโรงพยาบาลระดับตติยภูมิ ( มหาวิทยาลัยและโรงพยาบาลจังหวัด ) ทั่วประเทศไทย ใช้ใหม่หรือเรียกว่าการวินิจฉัยกรณีจากโรงพยาบาลชุมชนและหน่วยปฐมภูมิ การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอข้อมูลและลักษณะทางจิตสังคมอุตสาหกรรมของผู้เข้าร่วมการศึกษา