I was getting into a restaurant in

I was getting into a restaurant in the way to a school trip, I was 12. They gave us some cards with bar codes, and I saw everyone taking food and the only thing they made was just scan those cards. "The school is paying for all this!", I thought. I got around 500 bath worth of food, and didn't have a penny in my pocket. When I found out we had to pay, I returned the food to the display, and borrowed money from a friend. I was embarrassed in front of all class, and didn't get anything to eat. I feel embarassment even from telling it, even thought it happened 10 years ago.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ก็คือการเป็นร้านอาหารแบบไปเที่ยวโรงเรียน ผม 12 เขาให้เราบางบัตร มีบาร์โค้ด และผมเห็นคนทำอาหาร และสิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้เพียงแค่สแกนบัตรเหล่านั้น "โรงเรียนชำระเงินทั้งหมดนี้" คิด ฉันได้รอบ 500 บาทคุ้มค่าอาหาร และไม่มีเงินในกระเป๋าของฉัน เมื่อพบออกเราเคย ฉันกลับอาหารการแสดง และยืมเงินจากเพื่อน ผมอายหน้าคลาสทั้งหมด และไม่ได้รับอะไรที่กิน รู้สึกว่า embarassment แม้จากบอกว่า แม้แต่คิดว่า มันเกิดขึ้นเมื่อ 10 ปีที่ผ่านมา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมได้รับเป็นร้านอาหารในทางที่จะเดินทางไปโรงเรียนผม 12. พวกเขาทำให้เรามีบัตรบางคนที่มีบาร์โค้ดและฉันเห็นทุกคนนำอาหารและสิ่งเดียวที่พวกเขาทำก็แค่สแกนบัตรเหล่านั้น "โรงเรียนมีการจ่ายเงินสำหรับทั้งหมดนี้!" ผมคิดว่า ผมได้ประมาณ 500 มูลค่าการอาบน้ำของอาหารและไม่ได้มีเงินในกระเป๋าของฉัน เมื่อฉันพบเราต้องจ่ายฉันกลับอาหารที่จอแสดงผลและยืมเงินจากเพื่อน ฉันก็อายอยู่หน้าชั้นเรียนทั้งหมดและไม่ได้รับอะไรที่จะกิน ฉันรู้สึกอับอายแม้กระทั่งจากบอกแม้คิดว่ามันเกิดขึ้นเมื่อ 10 ปีก่อน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันกำลังจะเข้าไปในร้านอาหารในทางที่ไปโรงเรียน ฉันอายุ 12 พวกเขาให้เราบางบัตรมีบาร์โค้ด และผมเห็นทุกคนถ่ายอาหาร สิ่งเดียวที่เขาทำคือเพียงแค่สแกนบัตรเหล่านั้น . " โรงเรียนจะจ่ายทั้งหมดนี้ ! ฉันคิดว่า ฉันมีประมาณ 500 บาท ค่าอาหาร และ ไม่ มี เงินในกระเป๋า เมื่อฉันพบออกที่เราต้องจ่าย ผมนำอาหารที่จะแสดงและยืมเงินจากเพื่อน ฉันอายในด้านหน้าของทุกระดับ และยังไม่ได้กินอะไรเลย ฉันรู้สึกอับอาย แม้แต่บอกมัน ยังคิดเลยว่า มันเกิดขึ้นเมื่อ 10 ปีที่แล้ว