Suppose you work for your country's

Suppose you work for your country's main security agency and you have apprehended a man who you
strongly suspect is involved in a terrorist conspiracy. You have some reason to believe that other
members of his group are planning a major attack that will cost many lives, but the man refuses to
identify them despite extensive interrogation. Your moral dilemma is whether you should torture the
terrorist in order to extract from him information that might prevent a major disaster.
Now you have to make a decision that is not just about satisfying your personal goals. Rather, you
have to deal with a conflict between competing ethical principles: the strict rule that torture is always
wrong, and the more flexible rule that you should pursue the greatest good for the greatest number of
people. You now have to face the last major philosophical question identified in chapter 1: what
makes actions right or wrong?
Some philosophers such as Nietzsche have rejected the whole idea of moral objectivity. Maybe
there are no absolute standards of right and wrong, so that morality is relative to particular
individuals, situations, or cultures. Perhaps we should say that torture is wrong if your society thinks
so, but OK otherwise. Or even more subjectively, perhaps torture is wrong for you if you don't like it,
but fine for me if I do. Many religious thinkers have thought that these kinds of moral relativism
would unavoidably result from the rejection of theology. Without God, anything is permissible.
In contrast, my aim is to develop a theory of objective morality that fits well with a general
naturalistic, evidence-based approach and with particular findings about how brains think. Many
philosophers would view this as a hopeless task, because of Hume's famous injunction that you
cannot derive an ought from an is. I do not claim to have produced such a derivation, as Hume was
undoubtedly right that there are no sound deductive arguments that can take you from empirical facts
about the world to the acceptance of particular or general moral judgments.
Rather, I will move toward a moral theory that is highly coherent with what is known about how
brains make moral decisions, and with other psychological and social facts. This moral theory should
be a central part of a general account of wisdom and why life is worth living. As in chapter 8, the
crucial bridge between is and ought is provided by human needs that point to a general theory of what
makes actions right and wrong. I will discuss brain mechanisms such as mirror neurons that enable
and encourage people to care about others as well as themselves.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สมมติว่าคุณทำงานในหน่วยงานความปลอดภัยหลักของประเทศของคุณ และคุณได้เข้าใจคนที่คุณขอสงสัยจะเกี่ยวข้องกับการสมคบคิดการก่อการร้าย คุณมีบางเหตุผลที่จะเชื่อว่าที่อื่นสมาชิกของกลุ่มของเขากำลังวางแผนโจมตีหลักที่จะใช้ชีวิตหลาย แต่คนปฏิเสธที่จะระบุแม้ มีการสอบปากคำอย่างละเอียด เป็นความลำบากใจคุณธรรมของคุณไม่ว่าคุณจะทรมานผู้ก่อการร้ายเพื่อแยกข้อมูลที่อาจป้องกันไม่ให้ภัยพิบัติใหญ่จากเขาตอนนี้ คุณต้องทำการตัดสินใจที่เกือบเปลือยเป้าหมายส่วนบุคคลของคุณ ค่อนข้าง คุณมีการจัดการกับความขัดแย้งระหว่างหลักจรรยาบรรณการแข่งขัน: กฎเข้มงวดที่ทรมานอยู่เสมอไม่ถูกต้อง และกฎความยืดหยุ่นที่คุณควรดำเนินการดีที่สุดสำหรับจำนวนการคน ตอนนี้มีถึงหน้าสุดท้ายหลักปรัชญาคำถามระบุในบทที่ 1: อะไรทำให้การดำเนินการเหมาะสม หรือไม่ถูกต้องหรือไม่นักปรัชญาบางอย่างเช่น Nietzsche ได้ปฏิเสธความคิดทั้งหมดของคุณธรรมปรวิสัย บางทีมีมาตรฐานไม่แน่นอนของขวาและไม่ถูกต้อง เพื่อให้ศีลธรรมเป็นเฉพาะบุคคล สถานการณ์ หรือวัฒนธรรม บางทีเราควรบอกว่า ทรมานผิดถ้าคิดว่า สังคมของคุณดังนั้น แต่อย่างอื่น OK หรือแม้กระทั่ง subjectively มาก บางทีทรมานเป็นความผิดคุณถ้าคุณไม่ชอบมันแต่ดีสำหรับผมถ้าทำ Thinkers หลายศาสนาได้นึก relativism คุณธรรมต่าง ๆ เหล่านี้ล้วนจะส่งผลจากการปฏิเสธของศาสนา ไม่ มีพระเจ้า อะไรจะอนุญาตในทางตรงกันข้าม จุดมุ่งหมายของฉันคือการ พัฒนาทฤษฎีของศีลธรรมวัตถุประสงค์ที่เหมาะกับดีทั่วไปวิธี naturalistic ตามหลักฐาน และพบเฉพาะเกี่ยวกับวิธีคิดของสมอง หลายนักปรัชญาจะดูนี้เป็นงานตา เนื่องจากคำสั่งที่มีชื่อเสียงของฮูมที่คุณไม่สามารถควรจากการไม่ได้ ฉันไม่เรียกร้องให้มีผลิตเช่นการมา เป็นฮูมไม่ต้องสงสัยอยู่ที่มีอาร์กิวเมนต์ deductive ไม่เสียงที่สามารถเดินทางจากข้อเท็จจริงที่ประจักษ์เกี่ยวกับโลกจะยอมรับการตัดสินทางศีลธรรมโดยเฉพาะ หรือทั่วไปแต่ ฉันจะย้ายไปสู่ทฤษฎีทางศีลธรรมที่เป็น coherent สูงกับสิ่งที่เรียกว่าเกี่ยวกับวิธีสมองทำการตัดสินใจทางศีลธรรม และข้อเท็จจริงอื่น ๆ ทางจิตใจ และสังคม ทฤษฎีคุณธรรมนี้ควรส่วนกลางของบัญชีทั่วไปของภูมิปัญญาและทำไมชีวิตเที่ยวนั่งเล่นได้ ในบทที่ 8 การสะพานที่สำคัญถูก และควรระหว่างโดยความต้องการมนุษย์ที่ชี้ไปยังทฤษฎีทั่วไปของทำให้การดำเนินการไม่ถูกต้อง และเหมาะสม ผมจะอธิบายกลไกสมองเช่นกระจก neurons ที่เปิดใช้งานและส่งเสริมให้คนดูแลเกี่ยวกับผู้อื่นรวมทั้งตัวเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สมมติว่าคุณทำงานให้กับหน่วยงานรักษาความปลอดภัยของประเทศหลักของคุณและคุณได้จับกุมชายคนหนึ่งที่คุณขอสงสัยที่มีส่วนเกี่ยวข้องในการสมรู้ร่วมคิดก่อการร้าย คุณมีเหตุผลที่เชื่อว่าบางส่วนอื่น ๆ
สมาชิกของกลุ่มของเขากำลังวางแผนโจมตีครั้งใหญ่ที่จะเสียชีวิตจำนวนมาก
แต่คนที่ปฏิเสธที่จะระบุตัวตนของพวกเขาแม้จะมีการสอบสวนอย่างกว้างขวาง
ภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกทางศีลธรรมของคุณคือว่าคุณควรจะทรมานก่อการร้ายเพื่อให้สารสกัดจากเขาข้อมูลที่อาจป้องกันไม่ให้เกิดภัยพิบัติใหญ่.
ตอนนี้คุณมีการตัดสินใจที่ไม่ได้เป็นเพียงเกี่ยวกับความพึงพอใจของเป้าหมายส่วนบุคคลของคุณ แต่คุณต้องจัดการกับความขัดแย้งระหว่างการแข่งขันหลักการทางจริยธรรม: กฎเข้มงวดที่ทรมานอยู่เสมอผิดและกฎความยืดหยุ่นมากขึ้นที่คุณควรดำเนินการที่ดีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับจำนวนมากที่สุดของคน ตอนนี้คุณต้องเผชิญกับคำถามสุดท้ายปรัชญาที่สำคัญที่ระบุไว้ในบทที่ 1: สิ่งที่? ทำให้การกระทำที่ถูกหรือผิดนักปรัชญาบางอย่างเช่นนิทได้ปฏิเสธความคิดทั้งหมดของความเป็นกลางทางศีลธรรม อาจจะไม่มีมาตรฐานที่แน่นอนของถูกและผิดศีลธรรมเพื่อที่จะสัมพันธ์กับเฉพาะบุคคลสถานการณ์หรือวัฒนธรรม บางทีเราควรจะบอกว่าทรมานที่ไม่ถูกต้องถ้าสังคมของคุณคิดว่าอย่างนั้น แต่ตกลงเป็นอย่างอื่น หรือแม้กระทั่งการกระทำมากขึ้นอาจจะทรมานที่ไม่ถูกต้องสำหรับคุณถ้าคุณไม่ชอบมันแต่ที่ดีสำหรับฉันถ้าฉันทำ นักคิดทางศาสนาหลายคนมีความคิดว่าเหล่านี้ชนิดของคุณธรรม relativism หลีกเลี่ยงไม่ได้จะเป็นผลมาจากการปฏิเสธของธรรม โดยไม่ต้องพระเจ้าอะไรเป็นที่อนุญาต. ในทางตรงกันข้ามจุดมุ่งหมายของผมคือการพัฒนาทฤษฎีของศีลธรรมวัตถุประสงค์ที่พอดีกับนายพลยึดแนวทางตามหลักฐานและโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับผลการวิจัยเกี่ยวกับวิธีสมองคิด หลายนักปรัชญาจะดูนี้เป็นงานที่สิ้นหวังเพราะคำสั่งที่มีชื่อเสียงของฮูมว่าคุณไม่สามารถได้รับมาจากควรเป็น ผมไม่ได้เรียกร้องให้มีการผลิตดังกล่าวมาเป็นฮูมก็ไม่ต้องสงสัยที่ถูกต้องว่าไม่มีข้อโต้แย้งนิรนัยเสียงที่สามารถนำคุณจากข้อเท็จจริงเชิงประจักษ์เกี่ยวกับโลกที่จะยอมรับคำตัดสินทางศีลธรรมโดยเฉพาะหรือทั่วไป. แต่ผมจะย้ายไปยัง ทฤษฎีทางศีลธรรมที่สอดคล้องกันเป็นอย่างมากกับสิ่งที่เป็นที่รู้จักกันเกี่ยวกับวิธีสมองในการตัดสินใจทางศีลธรรมและมีข้อเท็จจริงทางด้านจิตใจและทางสังคมอื่นๆ ทฤษฎีทางศีลธรรมนี้ควรจะเป็นภาคกลางของบัญชีทั่วไปของภูมิปัญญาและทำไมชีวิตคือชีวิตที่คุ้มค่า เช่นเดียวกับในบทที่ 8, สะพานสำคัญระหว่างถูกและควรให้บริการโดยมนุษย์ต้องการที่ชี้ไปที่ทฤษฎีทั่วไปของสิ่งที่ทำให้การกระทำที่ถูกต้องและไม่ถูกต้อง ผมจะหารือกลไกสมองเช่นเซลล์ประสาทกระจกที่ช่วยและส่งเสริมให้คนที่จะดูแลเกี่ยวกับคนอื่น ๆ เช่นเดียวกับตัวเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สมมติว่าคุณทำงานให้หน่วยงานความมั่นคงหลักของประเทศของคุณและคุณจะจับผู้ชายที่คุณ
ผู้ต้องสงสัยมีส่วนเกี่ยวข้องในแผนการก่อการร้าย คุณมีเหตุผลที่จะเชื่อว่า สมาชิกคนอื่น ๆ
ของกลุ่มของเขามีการวางแผนการโจมตีหลักที่จะเสียค่าใช้จ่ายในชีวิตมากมาย แต่เขาปฏิเสธที่จะระบุตัวตนของพวกเขาแม้จะมี
สอบสวนอย่างละเอียด ขึ้นเขียงคุณธรรมของคุณไม่ว่าคุณจะทรมาน
ผู้ก่อการร้าย เพื่อที่จะแยกจากเขาข้อมูลที่อาจป้องกันไม่ให้เกิดภัยพิบัติใหญ่
ตอนนี้คุณต้องตัดสินใจแล้วว่า ไม่ใช่แค่เพียงเป้าหมายส่วนบุคคลของคุณ แต่คุณ
ต้องจัดการกับความขัดแย้งระหว่างจริยธรรมการแข่งขัน : เข้มงวด กฎ ที่ ทรมานอยู่เสมอ
ผิดและความยืดหยุ่นมากขึ้นคุณควรติดตามกฎที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ดีสำหรับมากที่สุดของ
คน ตอนนี้คุณต้องเผชิญกับคำถามทางปรัชญาที่สำคัญสุดท้ายที่ระบุไว้ในบทที่ 1 : อะไร
ทำให้การกระทําผิดหรือถูก ?
มีนักปรัชญาเช่นนิทเช่ปฏิเสธความคิดทั้งหมดของความเป็นกลางทางศีลธรรม บางที
มีไม่มีมาตรฐานของถูกและผิด ดังนั้น คุณธรรม เป็นญาติกับเฉพาะ
บุคคล สถานการณ์ หรือวัฒนธรรมบางทีเราควรจะพูดว่าทรมานมันผิดถ้าสังคมคิด
ดังนั้น แต่ตกลงเป็นอย่างอื่น หรืออีกอย่างอาจจะทรมานรึเปล่า ถ้าคุณไม่ชอบมัน ,
แต่ไม่เป็นไรสำหรับฉัน ถ้าฉันทำได้ นักคิดทางศาสนามากมาย คิดว่าเป็นชนิดเหล่านี้ของศีลธรรม relativism
จะได้ผลจากการปฏิเสธของเทววิทยา ไม่มีพระเจ้า อะไรคือสิ่งที่ .
ในความคมชัดจุดมุ่งหมายของฉันคือการพัฒนาทฤษฎีคุณธรรมวัตถุประสงค์ที่พอดีกับทั่วไป
ดตามวิธีการและผล , โดยเฉพาะเกี่ยวกับสมองคิดยังไง นักปรัชญาหลายคน
จะมุมมองนี้เป็นภารกิจที่สิ้นหวัง เพราะฮูมดังสั่งที่คุณ
ไม่สามารถสร้างควรจะมีคือ ผมไม่ได้เรียกร้องให้มีการผลิตเช่นรากศัพท์เป็นคือ
ฮูมไม่ต้องสงสัยเลยว่าไม่มีอาร์กิวเมนต์นิรนัย เสียงที่สามารถพาคุณจากเชิงประจักษ์ข้อเท็จจริง
เกี่ยวกับโลกที่จะยอมรับเฉพาะหรือทั่วไปการตัดสินทางศีลธรรม .
ผมจะย้ายไปทางทฤษฎีทางจริยธรรมที่เป็นอย่างสูงที่สอดคล้องกันกับสิ่งที่เป็นที่รู้จักกันเกี่ยวกับวิธีการ
สมองตัดสินใจทางจริยธรรม และด้วยข้อเท็จจริงทางจิตวิทยาและสังคมอื่น ๆ ทฤษฎีจริยธรรมนี้ควร
เป็นส่วนหนึ่งกลางของบัญชีทั่วไปของปัญญาและทำให้ชีวิตเป็นชีวิตที่คุ้มค่า . ในบทที่ 8
ที่สำคัญระหว่างสะพานและควรจะให้บริการความต้องการของมนุษย์ที่ชี้ทฤษฎีทั่วไปของสิ่งที่
ทำให้การกระทำสิ่งที่ถูกต้องและสิ่งที่ผิด ผมจะหารือเกี่ยวกับสมอง เช่น กระจก กลไกประสาทที่ใช้
และกระตุ้นให้คนสนใจเรื่องคนอื่น รวมทั้งตัวเอง