Disappointment, disbelief and fear

Disappointment, disbelief and fear filled my mind as I lye on my side, sandwiched between the cold, soft dirt and the hot, slick metal of the car. The weight of the car pressed down on the lower half of my body with monster force. It did not hurt, my body was numb. All I could feel was the car hood's mass stamping my body father and farther into the ground. My lungs felt pinched shut and air would neither enter nor escape them. My mind was buzzing. What had just happened? In the distance, on that cursed road, I saw cars driving by completely unaware of what happened, how I felt. I tried to yell but my voice was unheard. All I could do was wait. Wait for someone to help me or wait to die.

The third maddening buzz of my alarm woke me as I groggily slid out of bed to the shower. It was the start of another routine morning, or so I thought. I took a shower, quarreled with my sister over which clothes she should wear for that day and finished getting myself ready. All of this took a little longer than usual, not a surprise, so we were running late. We hopped into the interior of my sleek, white Thunderbird and made our way to school.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความผิดหวัง disbelief และกลัวเติมจิตใจของฉันเป็นฉันไอ้ด่างด้านของฉัน ชาวลาวอระหว่างความเย็น ดินอ่อน และโลหะร้อน รีดรถ น้ำหนักรถกดลงบนครึ่งล่างของร่างกายของฉันกับกองทัพมอนสเตอร์ จะได้ไม่เจ็บ ร่างกายของฉันถูก numb ทั้งอาจรู้สึกถูกควันรถของปั๊มพ่อร่างกายโดยรวม และไกลเข้าไปในพื้นดิน ปอดของฉันรู้สึก pinched ปิด และอากาศจะไม่ระบุ หรือหลบหนีไป ใจของฉันถูกอื้อ มีเพียงแค่เกิดอะไรขึ้น ในระยะห่าง ถนนที่ถูกสาปแช่ง เห็นรถยนต์ที่ขับขี่โดยสมบูรณ์ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น วิธีผมรู้สึก ฉันพยายามจะร้อง แต่เสียงของฉันไม่เคยได้ยิน ทั้งหมดที่ฉันไม่ได้รอ รอผู้ช่วย หรือรอให้ตาย สามน่าคลั่งของแมลงปลุกฉันตื่นฉันเป็นฉัน groggily ฝ่อออกจากเตียงไปอาบน้ำที่ มันเริ่มต้นตอนเช้าประจำอื่น หรือดังนั้น ฉันคิดว่า ผมใช้เวลาอาบน้ำ quarreled กับน้องผ่านเสื้อผ้าที่เธอควรสวมใส่วันที่ และเสร็จสิ้นการเตรียมตัว ทั้งหมดนี้ใช้เวลานานน้อยกว่าปกติ ไม่ประหลาดใจ เพื่อให้เราเรียกใช้สาย เรา hopped ในภายในของธันเงา สีขาว และทำให้ทางโรงเรียน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผิดหวังไม่เชื่อและความกลัวที่เต็มไปด้วยความคิดของฉันเป็นฉันน้ำด่างที่ด้านข้างของฉันคั่นกลางระหว่างเย็นสิ่งสกปรกนุ่มและร้อนโลหะเนียนของรถ น้ำหนักของรถที่กดลงในครึ่งล่างของร่างกายของฉันกับมอนสเตอร์ที่มีผลบังคับใช้ มันไม่ได้ทำร้ายร่างกายของฉันเป็นชา ทั้งหมดที่ฉันสามารถรู้สึกได้มวลฝากระโปรงรถปั๊มพ่อร่างกายของฉันและไกลออกไปในพื้นดิน ปอดของฉันรู้สึก pinched ปิดและอากาศไม่ใส่จะไม่หลบหนีพวกเขา ใจของฉันถูกหึ่ง สิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น? ในระยะทางบนถนนที่สาปแช่งผมเห็นรถขับรถโดยสมบูรณ์ไม่รู้สิ่งที่เกิดขึ้นว่าฉันรู้สึก ผมพยายามที่จะตะโกน แต่เสียงของฉันไม่เคยได้ยิน ทั้งหมดที่ฉันทำได้คือรอ รอคนที่จะช่วยฉันหรือรอที่จะตาย. สามฉวัดเฉวียนคลั่งของการปลุกฉันตื่นฉันเป็นฉัน groggily เลื่อนออกจากเตียงไปอาบน้ำ มันคือจุดเริ่มต้นของเช้าประจำอีกหรือดังนั้นฉันคิดว่า ผมเอาอาบน้ำทะเลาะกับน้องสาวของฉันมากกว่าเสื้อผ้าที่เธอควรสวมใส่ในวันนั้นและเสร็จสิ้นการรับตัวเองพร้อม ทั้งหมดนี้ใช้เวลาเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มีความยาวกว่าปกติไม่แปลกใจดังนั้นเรากำลังวิ่งปลาย เรากระโดดเข้าไปภายในเงาของฉันธันเดอร์เบิร์ดสีขาวและทำทางของเราไปโรงเรียน