2. Tourism and economic development

2. Tourism and economic development
Immediately After the Second World War, tourism was considered to be an alternative industry for
foreign exchange earnings to developed countries. Later, it became a tool of economic development for
developing countries. It was only after 1970s when tourism started gaining recognition as a panacea for
the developing Southeast Asian countries to mitigate their macroeconomic disparities. According to Erbes
(1973), developing countries are increasingly giving emphasis on the earnings from tourism as the sector
becomes a cushion and contributes to lessen the burden of foreign currency disputes. To a large extent,
this view has widely supported by the respective stakeholders of tourism. Though the outcome of this
particular debate was a matter of concern, since then, Erbes’ point of view and research accrued attention
of researchers (Mazumder et al., 2011; Sinclair, 1998; Jenkins, 1994; De Kadt, 1979; Archer, 1976;
Armstrong et al., 1974; Archer et al., 1974; Archer & Owen, 1971) who emphasized on the extensive

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

2. ท่องเที่ยวและการพัฒนาเศรษฐกิจทันทีหลังจากสงครามโลก ท่องเที่ยวถือเป็น อุตสาหกรรมทางเลือกสำหรับรายได้เงินตราต่างประเทศเพื่อพัฒนาประเทศ ภายหลัง มันกลายเป็นเครื่องมือของการพัฒนาเศรษฐกิจประเทศกำลังพัฒนา มันเป็นหลังจากปี 1970 เมื่อท่องเที่ยวเริ่มยอมรับกันว่าการรักษาสำหรับเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ประเทศกำลังพัฒนาเพื่อลดความแตกต่างของเศรษฐกิจมหภาค ตาม Erbes(1973), ประเทศกำลังพัฒนามีมากขึ้นให้เน้นรายได้จากการท่องเที่ยวเป็นภาคจะ เป็นเบาะ และการลดภาระของข้อพิพาทที่สกุลเงินต่างประเทศ ในระดับใหญ่มุมมองนี้ได้อย่างกว้างขวางได้รับการสนับสนุน โดยการมีส่วนได้เสียที่เกี่ยวข้องการท่องเที่ยว แม้ว่าผลที่ได้นี้อภิปรายเฉพาะเป็นเรื่องของความกังวล ตั้งแต่ นั้น มุมมองและการวิจัยของ Erbes ค้างความสนใจของนักวิจัย (Mazumder et al. 2011 ซินแคลร์ 1998 เจนกินส์ 1994 เดอ Kadt, 1979 ยิงธนู 1976อาร์มสตรอง et al. 1974 อาร์เชอร์ et al. 1974 อาร์เชอร์และโอเวน 1971) ที่เน้นความหลากหลาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

2. การท่องเที่ยวและการพัฒนาทางเศรษฐกิจ
ในทันทีหลังจากสงครามโลกครั้งที่สองการท่องเที่ยวได้รับการพิจารณาให้เป็นทางเลือกสำหรับอุตสาหกรรม
รายได้เงินตราต่างประเทศให้กับประเทศที่พัฒนาแล้ว ต่อมามันก็กลายเป็นเครื่องมือของการพัฒนาเศรษฐกิจสำหรับ
ประเทศกำลังพัฒนา มันเป็นเพียงหลังจากปี 1970 เมื่อการท่องเที่ยวเริ่มได้รับการยอมรับเป็นยาครอบจักรวาลสำหรับการ
พัฒนาประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เพื่อลดความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจมหภาคของพวกเขา ตามที่ Erbes
(1973) ประเทศกำลังพัฒนามีมากขึ้นให้ความสำคัญกับรายได้จากการท่องเที่ยวเป็นภาค
กลายเป็นเบาะและก่อให้เกิดการลดภาระของข้อพิพาทสกุลเงินต่างประเทศ เพื่อขอบเขตขนาดใหญ่,
มุมมองนี้ได้รับการสนับสนุนอย่างกว้างขวางโดยผู้มีส่วนได้เสียที่เกี่ยวข้องของการท่องเที่ยว แม้ว่าผลของการนี้
การอภิปรายโดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นเรื่องของความกังวลตั้งแต่นั้นจุด Erbes 'ในมุมมองและการวิจัยให้ความสนใจที่เกิดขึ้น
ของนักวิจัย (Mazumder et al, 2011;. ซินแคล 1998; เจนกินส์ 1994; De Kadt 1979; ธนู 1976
อาร์มสตรอง et al, 1974;. ธนู et al, 1974;. อาร์เชอร์และโอเว่น 1971) ที่เน้นการอย่างกว้างขวาง