It happened when youth and optimism

It happened when youth and optimism were my boon companions.

The breezes of spring came wafting down Matienzo street in Las Cañitas around 11:00 o'clock on a Thursday, the only day of the week that my teaching schedule left me free. I taught Language and Literature in more than one high school, I was twenty-seven and full of enthusiasm for books and imagination.

I was sitting on the balcony drinking maté and rereading, after a lapse of fifteen years, the enchanting adventures of King Solomon's Mines. (I noted sadly that when I was a boy I had enjoyed them much more.)

Suddenly I felt someone watching me.

I looked up. On one of the balconies of the building facing mine, at the same height as my own apartment, I spied a young woman. I raised a hand and waved. She waved back and left the balcony.

Curious to know where this might lead, I tried to get a glimpse inside her apartment, with no result.

"This will go nowhere," I said to myself, and returned to my reading. I hadn't read ten lines before she was back on her balcony, this time with dark glasses, and she sat down on a deckchair.

I began feverishly making signs and gestures. The young woman was reading — or pretending to read — a magazine. "It's a ruse," I thought; "it's not possible that she doesn't see me, and now she's posing so I can enjoy the show." I couldn't quite make out her features, but I could tell she was tall and slender and her hair, dark and straight, came down to her shoulders. Overall, she seemed to be a beautiful girl, maybe twenty-four or twenty-five years old.

I left the balcony, went to my bedroom, and peered through the shutters. She was looking in my direction. So I ran out and caught her in flagrante delicto.

I sent her a big, pompous wave which demanded a response. Indeed, she waved back. After such greetings, the usual thing is to strike up a conversation. But of course we were not going to shout across to each other. So I raised my right-hand index finger to my ear and made the rotational movement that, as everyone knows, meant I wanted to call her on the telephone. Sinking her head into her shoulders and opening her hands, the young woman indicated, again and again, that she didn't understand. Bitch! How could she not understand?

< 2 >
I went back inside, unplugged the telephone, and took it out to the balcony with me. I brandished it like an athletic trophy, raising it overhead with both hands. "So, little airhead, do you or do you not get it?" Yes, she got it: a toothy smile lit her face like a flash of lightning, and she nodded affirmatively.

Fine. I now had permission to call her. Only I didn't know her number. I would have to find out using body language.

I went back to making complicated signs and gestures. Formulating the question wasn't easy, but she knew perfectly well what I needed to know. Naturally, as women will, she wanted to have a little fun with me.

She stretched the game out as long as possible. And, at last, she pretended to understand what had doubtless been clear from the beginning.

Using her forefinger, she drew hieroglyphs in the air. I realized she was drawing the numbers as she would read them, and that I would have to "decode" what I saw as if seeing them in a mirror. Thus I obtained the seven numbers that would put me in touch with my good-looking neighbor from across the way.

I was pleased as punch. I plugged in the phone and dialed. At the first ring, someone answered:

"Helloooowww!!" a deep male voice thundered in my ear.

Surprised, I hesitated.

"Who's there?" added the booming voice, with a touch of anger and impatience.

"Uh . . . " I mumbled, intimidated. "Is this 771 . . . ?

"Stronger, señor!" he interrupted, unbearably. "I can't hear nothing, señor! Who d'you want to talk to, señor?"

He said "stronger" instead of "louder," he said "I can't hear nothing" instead of "I can't hear anything" ; he said señor in the tone you use to call someone an idiot. Terrified, I stammered:

< 3 >
"Uh . . . With the girl . . ."

"What girl, señor? What girl are you talking about, señor?" The thundrous voice now carried a note of menace.

How do you explain something to someone who doesn't want to understand?

"Uh . . . With the girl on the balcony." My voice was a tiny sliver of glass.

But this didn't move him. On the contrary, he became more enraged:

"Don't bother us, señor, please! We're working folks, señor!"

An irate click ended the conversation. For a minute there I was speechless. I looked at the telephone and began cursing it between clenched teeth.

Then I spoke harshly of that stupid girl who hadn't taken the trouble to answer the phone herself. Suddenly I decided it was my fault for calling too soon. The man with the booming voice had answered so quickly, the telephone must be within reach, maybe even on his desk. That's why he'd said, "We're working folks."

And what about me? Everybody worked, that wasn't so special. I tried to picture him, giving him awful features: he was fat, florid, perspiring, and potbellied.

This stentorian-voiced fellow had served me an unconditional defeat by telephone. I felt a bit depressed and wanting vengeance.

Afterward I returned to the balcony, resolved to ask the young woman what her name was. She wasn't there. "Of course," I deduced optimistically, "she's standing by the phone waiting anxiously for me to call.

With my spirits somewhat renewed, but also with trepidation, I dialed the seven numbers. I heard a ring; I heard:

"Helloooowww!!"

Terrified, I hung up.

I thought: "This troglodyte can tyrannize me just because I'm lacking one thing: the name of the person with whom I want to speak. I must obtain it."

< 4 >
Then I reasoned: "In the Green Guide there's a section where it's possible to use the telephone number to find out someone's name. I don't have a Green Guide. Large companies have the guide. Banks are large companies. Therefore banks have the guide. My friend Balbón works in a bank. Banks open at noon."

I waited until 12:30 and called Balbón.

"Oh, dear Fernando," he answered, "I'm overjoyed and comforted to hear your voice . . ."

"Thanks, Balbón. But listen . . ."

" . . . that voice of a young man with no cares or obligations, duties or responsibilities. Lucky you, dear Fernando, drifting along on the happy tide of life, not allowing external events to disturb your peace. Lucky you . . ."

I can't prove it, but I beg to be believed: I swear Balbón exists and that, indeed, he talks like that and says that kind of thing.

After having endowed me with such imaginary charms, he proceeded to portray himself — without giving me a chance to talk — as a sort of victim:

"In contrast, I, the humble and negligible Balbón, carry on today, as I did yesterday and will tomorrow, and for centuries of centuries, dragging a heavy cartload of miseries and heartaches across this treacherous planet . . ."

I had heard this story a thousand times.

My mind wandered as I waited for the litany of complaints to reach an end. Then suddenly I heard:

"It's been nice talking to you. Take care, now."

And he hung up.

Indignant, I called him back.

"Che, Balbón!" I reproached him, "Why did you hang up?"

"Ah," he said, "you wanted to tell me something?"

< 5 >
"I want you to look in the Green Guide, see whose name corresponds to this telephone number . . ."

"Hang on. I'm looking for my fountain pen, I hate to write with pencils or ballpoints."

I was eaten up with impatience.

Finally, after several minutes, he said, "That number belongs to one CASTELLUCCI, IRMA G. DE. Castellucci with double ell and double cee. But, why do you want to know?"

"Thanks a lot, Balbón. I'll explain some other time. Bye now."

Now at last: I had in my possession a powerful weapon. I dialed the girl's number.

"Helloooowww!!" thundered the caveman.

With no hesitation, but with sonorous and well-modulated voice, and even a certain peremptory note, I enunciated:

"I'd like to speak to Señorita Castellucci, please."

"Who's calling, señor?"

This habit of asking who's calling gets my goat. To unnerve him I said, "This is Tiber'ades Heliogábalo Asoarfasayafi."

"But, señor!" he sputtered, "The Castelluccis haven't lived here for at least four years, señor! I get so many calls for the damned Castelluccis, señor!"

"And if they don't live there any more, how come you asked me who's . . .?"

I was cut off by a furious click. He hadn't even allowed this minimal protest against his despotic behavior. Well, I wasn't going to let him get away with it!

Quick as a flash I dialed again.

"Helloooowww!!"

Enunciating slowly as if I were mentally deficient, I asked:

"May I pwease tawk to da Castewussi famiwee?"

"No you can't, señor! The Castellucis haven't lived here for at least five years, señor!"

< 6 >
"Oh, gweat! Dat's you, señor Castewussi . . . How you dooing, señor Castewussi?"

"No, no, señor! Listen to me, señor!" He was about to blow a fuse. "The Castellucis haven't lived here for at least seven years, señor!"

"You dooing OK, señor Castewussi?" I cordially insisted. "And da wife? And your widdle ones? Don't you wemember me, señor Castewussi?"

"But who are you, señor?" In addition to being terrible, the monster was curious.

"Dis is Bawwie, señor Castewussi."

"Barrie?" he repeated, disgustedly. "Barrie who?"

"Bawwie, señor Castewussi, da qwerk in da wibwawy."

"What?! The library?!" He hadn't understood me very well: it was all I could do to keep from laughing.

"Bawwie, señor Castewussi, Bawwie Wudder."

"Barrie Rudder? What Barrie Rudder?"

"Bawwie Wudder, da

It happened when youth and optimism were my boon companions.

The breezes of spring came wafting down Matienzo street in Las Cañitas around 11:00 o'clock on a Thursday, the only day of the week that my teaching schedule left me free. I taught Language and Literature in more than one high school, I was twenty-seven and full of enthusiasm for books and imagination.

I was sitting on the balcony drinking maté and rereading, after a lapse of fifteen years, the enchanting adventures of King Solomon's Mines. (I noted sadly that when I was a boy I had enjoyed them much more.)

Suddenly I felt someone watching me.

I looked up. On one of the balconies of the building facing mine, at the same height as my own apartment, I spied a young woman. I raised a hand and waved. She waved back and left the balcony.

Curious to know where this might lead, I tried to get a glimpse inside her apartment, with no result.

"This will go nowhere," I said to myself, and returned to my reading. I hadn't read ten lines before she was back on her balcony, this time with dark glasses, and she sat down on a deckchair.

I began feverishly making signs and gestures. The young woman was reading — or pretending to read — a magazine. "It's a ruse," I thought; "it's not possible that she doesn't see me, and now she's posing so I can enjoy the show." I couldn't quite make out her features, but I could tell she was tall and slender and her hair, dark and straight, came down to her shoulders. Overall, she seemed to be a beautiful girl, maybe twenty-four or twenty-five years old.

I left the balcony, went to my bedroom, and peered through the shutters. She was looking in my direction. So I ran out and caught her in flagrante delicto.

I sent her a big, pompous wave which demanded a response. Indeed, she waved back. After such greetings, the usual thing is to strike up a conversation. But of course we were not going to shout across to each other. So I raised my right-hand index finger to my ear and made the rotational movement that, as everyone knows, meant I wanted to call her on the telephone. Sinking her head into her shoulders and opening her hands, the young woman indicated, again and again, that she didn't understand. Bitch! How could she not understand?

< 2 >
 I went back inside, unplugged the telephone, and took it out to the balcony with me. I brandished it like an athletic trophy, raising it overhead with both hands. "So, little airhead, do you or do you not get it?" Yes, she got it: a toothy smile lit her face like a flash of lightning, and she nodded affirmatively.

Fine. I now had permission to call her. Only I didn't know her number. I would have to find out using body language.

I went back to making complicated signs and gestures. Formulating the question wasn't easy, but she knew perfectly well what I needed to know. Naturally, as women will, she wanted to have a little fun with me.

She stretched the game out as long as possible. And, at last, she pretended to understand what had doubtless been clear from the beginning.

Using her forefinger, she drew hieroglyphs in the air. I realized she was drawing the numbers as she would read them, and that I would have to "decode" what I saw as if seeing them in a mirror. Thus I obtained the seven numbers that would put me in touch with my good-looking neighbor from across the way.

I was pleased as punch. I plugged in the phone and dialed. At the first ring, someone answered:

"Helloooowww!!" a deep male voice thundered in my ear.

Surprised, I hesitated.

"Who's there?" added the booming voice, with a touch of anger and impatience.

"Uh . . . " I mumbled, intimidated. "Is this 771 . . . ?

"Stronger, señor!" he interrupted, unbearably. "I can't hear nothing, señor! Who d'you want to talk to, señor?"

He said "stronger" instead of "louder," he said "I can't hear nothing" instead of "I can't hear anything" ; he said señor in the tone you use to call someone an idiot. Terrified, I stammered:

< 3 >
 "Uh . . . With the girl . . ."

"What girl, señor? What girl are you talking about, señor?" The thundrous voice now carried a note of menace.

How do you explain something to someone who doesn't want to understand?

"Uh . . . With the girl on the balcony." My voice was a tiny sliver of glass.

But this didn't move him. On the contrary, he became more enraged:

"Don't bother us, señor, please! We're working folks, señor!"

An irate click ended the conversation. For a minute there I was speechless. I looked at the telephone and began cursing it between clenched teeth.

Then I spoke harshly of that stupid girl who hadn't taken the trouble to answer the phone herself. Suddenly I decided it was my fault for calling too soon. The man with the booming voice had answered so quickly, the telephone must be within reach, maybe even on his desk. That's why he'd said, "We're working folks."

And what about me? Everybody worked, that wasn't so special. I tried to picture him, giving him awful features: he was fat, florid, perspiring, and potbellied.

This stentorian-voiced fellow had served me an unconditional defeat by telephone. I felt a bit depressed and wanting vengeance.

Afterward I returned to the balcony, resolved to ask the young woman what her name was. She wasn't there. "Of course," I deduced optimistically, "she's standing by the phone waiting anxiously for me to call.

With my spirits somewhat renewed, but also with trepidation, I dialed the seven numbers. I heard a ring; I heard:

"Helloooowww!!"

Terrified, I hung up.

I thought: "This troglodyte can tyrannize me just because I'm lacking one thing: the name of the person with whom I want to speak. I must obtain it."

< 4 >
 Then I reasoned: "In the Green Guide there's a section where it's possible to use the telephone number to find out someone's name. I don't have a Green Guide. Large companies have the guide. Banks are large companies. Therefore banks have the guide. My friend Balbón works in a bank. Banks open at noon."

I waited until 12:30 and called Balbón.

"Oh, dear Fernando," he answered, "I'm overjoyed and comforted to hear your voice . . ."

"Thanks, Balbón. But listen . . ."

" . . . that voice of a young man with no cares or obligations, duties or responsibilities. Lucky you, dear Fernando, drifting along on the happy tide of life, not allowing external events to disturb your peace. Lucky you . . ."

I can't prove it, but I beg to be believed: I swear Balbón exists and that, indeed, he talks like that and says that kind of thing.

After having endowed me with such imaginary charms, he proceeded to portray himself — without giving me a chance to talk — as a sort of victim:

"In contrast, I, the humble and negligible Balbón, carry on today, as I did yesterday and will tomorrow, and for centuries of centuries, dragging a heavy cartload of miseries and heartaches across this treacherous planet . . ."

I had heard this story a thousand times.

My mind wandered as I waited for the litany of complaints to reach an end. Then suddenly I heard:

"It's been nice talking to you. Take care, now."

And he hung up.

Indignant, I called him back.

"Che, Balbón!" I reproached him, "Why did you hang up?"

"Ah," he said, "you wanted to tell me something?"

< 5 >
 "I want you to look in the Green Guide, see whose name corresponds to this telephone number . . ."

"Hang on. I'm looking for my fountain pen, I hate to write with pencils or ballpoints."

I was eaten up with impatience.

Finally, after several minutes, he said, "That number belongs to one CASTELLUCCI, IRMA G. DE. Castellucci with double ell and double cee. But, why do you want to know?"

"Thanks a lot, Balbón. I'll explain some other time. Bye now."

Now at last: I had in my possession a powerful weapon. I dialed the girl's number.

"Helloooowww!!" thundered the caveman.

With no hesitation, but with sonorous and well-modulated voice, and even a certain peremptory note, I enunciated:

"I'd like to speak to Señorita Castellucci, please."

"Who's calling, señor?"

This habit of asking who's calling gets my goat. To unnerve him I said, "This is Tiber'ades Heliogábalo Asoarfasayafi."

"But, señor!" he sputtered, "The Castelluccis haven't lived here for at least four years, señor! I get so many calls for the damned Castelluccis, señor!"

"And if they don't live there any more, how come you asked me who's . . .?"

I was cut off by a furious click. He hadn't even allowed this minimal protest against his despotic behavior. Well, I wasn't going to let him get away with it!

Quick as a flash I dialed again.

"Helloooowww!!"

Enunciating slowly as if I were mentally deficient, I asked:

"May I pwease tawk to da Castewussi famiwee?"

"No you can't, señor! The Castellucis haven't lived here for at least five years, señor!"

< 6 >
 "Oh, gweat! Dat's you, señor Castewussi . . . How you dooing, señor Castewussi?"

"No, no, señor! Listen to me, señor!" He was about to blow a fuse. "The Castellucis haven't lived here for at least seven years, señor!"

"You dooing OK, señor Castewussi?" I cordially insisted. "And da wife? And your widdle ones? Don't you wemember me, señor Castewussi?"

"But who are you, señor?" In addition to being terrible, the monster was curious.

"Dis is Bawwie, señor Castewussi."

"Barrie?" he repeated, disgustedly. "Barrie who?"

"Bawwie, señor Castewussi, da qwerk in da wibwawy."

"What?! The library?!" He hadn't understood me very well: it was all I could do to keep from laughing.

"Bawwie, señor Castewussi, Bawwie Wudder."

"Barrie Rudder? What Barrie Rudder?"

"Bawwie Wudder, da

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

มันเกิดขึ้นเมื่อเยาวชนและมองในแง่ดีได้บุญสหายของฉัน สายลมของฤดูใบไม้ผลิมาลงถนน Matienzo ใน Cañitas ลา wafting ประมาณ 11:00 โมงเป็นวันพฤหัสบดี วันเดียวในสัปดาห์ที่ตารางเวลาสอนของฉันซ้ายฉันฟรี ฉันสอนภาษาและวรรณกรรมในมัธยมหนึ่ง ผมยี่สิบเจ็ดและเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นสำหรับหนังสือและจินตนาการ ฉันนั่งอยู่บนระเบียงดื่ม maté และ rereading หลังจากสิบห้าปี ผจญภัยเสน่ห์ของกษัตริย์โซโลมอนเหมือง (ผมตั้งข้อสังเกตน่าเศร้าว่า เมื่อผมเป็นเด็ก ผมมีความสุขพวกเขามาก) ทันใดนั้นผมรู้สึกคนดูฉัน ผมมองขึ้น บนระเบียงของอาคารหันหน้าไปทาง เหมืองที่มีความสูงเป็นอพาร์ทเมนท์ของตัวเอง ฉัน spied สาว ยกมือ และ waved นาง waved กลับ และออกระเบียง อยากรู้รู้ว่าที่นี้อาจนำ พยายามที่จะลอบภายในอพาร์ทเมนท์ของเธอ ด้วยผลไม่ "นี่จะไปไหน ผมพูดกับตัวเอง และกลับไปอ่านของฉัน ผมไม่ได้อ่าน 10 บรรทัดก่อนเธอกลับมาเธอระเบียง เวลานี้ ด้วยแว่นตาสีดำ และเธอนั่งลงบนตัวกับเก้าอี้ผ้าใบ เริ่ม feverishly ทำสัญญาณและรูปแบบลายเส้น หญิงสาวกำลังอ่าน — หรือหลอกอ่าน — นิตยสาร "ก็ ruse คิด "มันไม่ได้ว่า เธอไม่เห็นฉัน และตอนนี้ เธอจะวางตัวเพื่อให้ฉันสามารถเพลิดเพลินกับการแสดง" ฉันไม่สามารถค่อนข้างทำลักษณะการทำงานของเธอ แต่ฉันสามารถบอกได้ว่า เธอสูง และสเลนเดอร์ และผมของเธอ ตรง และมืดลงมาไหล่ของเธอ โดยรวม เธอดูเหมือนจะเป็นสาวสวย บางทียี่สิบสี่ หรือยี่สิบห้าปี ฉันทิ้งระเบียง ไปห้องนอนของฉัน และ peered ผ่านบานเกล็ดที่ เธอถูกมองในทิศทางของฉัน ดังนั้นฉันวิ่งออกมา และจับเธอใน flagrante delicto ผมส่งเธอคลื่นใหญ่ pompous ซึ่งต้องการการตอบสนอง แน่นอน เธอ waved กลับ หลังจากกล่าวคำทักทาย สิ่งปกติจะตีค่าการสนทนา แต่แน่นอนเราไม่จะตะโกนข้ามกัน ดังนั้นฉันยกนิ้วชี้ขวาของฉันของฉันหู และทำการเคลื่อนไหวในการหมุนที่ everyone knows หมายถึง อยากจะเรียกเธอโทรศัพท์ จมหัวของเธอลงในไหล่ของเธอ และเปิดมือของเธอ หญิงสาวแสดงให้เห็น อีก ว่า เธอไม่เข้าใจ บ้า วิธีสามารถเธอไม่เข้าใจ< 2 > ฉันไปกลับภายใน ถอดสายออกโทรศัพท์ และเอามันออกไปกับฉัน ฉัน brandished มันเช่นรางวัลการกีฬา เพิ่มเหนือศีรษะ ด้วยมือทั้งสองก็ "ดังนั้น เล็กน้อยหัวหาดอากาศ คุณ หรือคุณไม่ได้? " ใช่ เธอได้: ยิ้ม toothy สว่างใบหน้าของเธอเช่นแฟลชของฟ้าผ่า และเธอพยักหน้า affirmatively ปรับ ตอนนี้ผมมีสิทธิ์ในการเรียกเธอ เท่านั้น ฉันไม่ทราบว่าหมายเลขของเธอ ผมจะต้องค้นหาโดยใช้ภาษากาย ฉันก็กลับจะทำให้สัญญาณมีความซับซ้อนและรูปแบบลายเส้น Formulating คำถามไม่ง่าย แต่เธอรู้สิ่งดีสิ่งที่ฉันจำเป็นต้องรู้ ธรรมชาติ เช่นผู้หญิง เธออยากสนุกกับผมเล็กน้อย เธอเหยียดเกมได้นานที่สุด ก ที่สุด เธอ pretended เข้าใจอะไรอย่างไม่ต้องสงสัยได้ชัดเจนตั้งแต่เริ่มต้น เธอใช้นิ้วชี้ของเธอ วาด hieroglyphs ในอากาศ รู้เธอถูกวาดหมายเลขเธอจะอ่าน และ ที่จะมีการ "ถอดรหัส" สิ่งที่ฉันเห็นว่าพวกเขาเห็นในกระจก ดังนั้น ฉันได้รับหมายเลข 7 ที่จะทำให้ฉันติดต่อกับเพื่อนบ้านของฉันหน้าตาจากข้ามทาง ผมยินดีเป็นหมัด เสียบสายโทรศัพท์ และเรียกเลขหมาย ที่แหวนแรก ผู้ตอบ: "Helloooowww !" เสียงชายลึกทูตในหูของฉัน ประหลาดใจ ฉัน hesitated "ใครอยู่ที่นั่น" เพิ่มเสียงเฟื่องฟู ด้วยความโกรธและหงุดหงิด "บริการ... "ฉัน mumbled อีกด้วย" มี 771... "แข็งแกร่ง señor " เขาขัดจังหวะ ระอุ "ฉันไม่ได้ยินอะไร señor ที่ d'you อยากคุย señor " เขากล่าวว่า "แข็งแกร่ง" แทน "ดัง เขากล่าวว่า "ฉันไม่ได้ยินอะไร"แทน"ฉันไม่ได้ยินอะไร" เขากล่าวว่า señor ในโทนสีที่คุณใช้เพื่อเรียกคนงี่เง่า คนกลัว ฉัน stammered:< 3 > "บริการ... กับสาว... " "อะไรผู้หญิง señor สาวใดคุณพูดถึง señor " เสียง thundrous ขณะนี้ดำเนินการบันทึกย่อของภัยคุกคามต่อ วิธีทำคุณอธิบายอะไรให้คนที่ไม่อยากเข้าใจ "บริการ... กับหญิงสาวบนระเบียง" เสียงของฉันถูก sliver เล็ก ๆ ของแก้ว แต่นี้ไม่ได้ย้ายเขา ดอก จนสนั่นมาก: "ไม่รบกวนเรา señor โปรด เราทำงานคน señor " คลิ irate การจบการสนทนา นาทีมี ผมพูด ผมมองโทรศัพท์ และเริ่ม cursing ระหว่างกัดฟัน Then I spoke harshly of that stupid girl who hadn't taken the trouble to answer the phone herself. Suddenly I decided it was my fault for calling too soon. The man with the booming voice had answered so quickly, the telephone must be within reach, maybe even on his desk. That's why he'd said, "We're working folks." And what about me? Everybody worked, that wasn't so special. I tried to picture him, giving him awful features: he was fat, florid, perspiring, and potbellied. This stentorian-voiced fellow had served me an unconditional defeat by telephone. I felt a bit depressed and wanting vengeance. Afterward I returned to the balcony, resolved to ask the young woman what her name was. She wasn't there. "Of course," I deduced optimistically, "she's standing by the phone waiting anxiously for me to call. With my spirits somewhat renewed, but also with trepidation, I dialed the seven numbers. I heard a ring; I heard: "Helloooowww!!" Terrified, I hung up. I thought: "This troglodyte can tyrannize me just because I'm lacking one thing: the name of the person with whom I want to speak. I must obtain it."< 4 > Then I reasoned: "In the Green Guide there's a section where it's possible to use the telephone number to find out someone's name. I don't have a Green Guide. Large companies have the guide. Banks are large companies. Therefore banks have the guide. My friend Balbón works in a bank. Banks open at noon." I waited until 12:30 and called Balbón. "Oh, dear Fernando," he answered, "I'm overjoyed and comforted to hear your voice . . ." "Thanks, Balbón. But listen . . ." " . . . that voice of a young man with no cares or obligations, duties or responsibilities. Lucky you, dear Fernando, drifting along on the happy tide of life, not allowing external events to disturb your peace. Lucky you . . ." I can't prove it, but I beg to be believed: I swear Balbón exists and that, indeed, he talks like that and says that kind of thing. After having endowed me with such imaginary charms, he proceeded to portray himself — without giving me a chance to talk — as a sort of victim: "In contrast, I, the humble and negligible Balbón, carry on today, as I did yesterday and will tomorrow, and for centuries of centuries, dragging a heavy cartload of miseries and heartaches across this treacherous planet . . ." I had heard this story a thousand times. My mind wandered as I waited for the litany of complaints to reach an end. Then suddenly I heard: "It's been nice talking to you. Take care, now." And he hung up. Indignant, I called him back. "Che, Balbón!" I reproached him, "Why did you hang up?" "Ah," he said, "you wanted to tell me something?"< 5 > "I want you to look in the Green Guide, see whose name corresponds to this telephone number . . ." "Hang on. I'm looking for my fountain pen, I hate to write with pencils or ballpoints." I was eaten up with impatience. Finally, after several minutes, he said, "That number belongs to one CASTELLUCCI, IRMA G. DE. Castellucci with double ell and double cee. But, why do you want to know?" "Thanks a lot, Balbón. I'll explain some other time. Bye now." Now at last: I had in my possession a powerful weapon. I dialed the girl's number. "Helloooowww!!" thundered the caveman. With no hesitation, but with sonorous and well-modulated voice, and even a certain peremptory note, I enunciated: "I'd like to speak to Señorita Castellucci, please." "Who's calling, señor?" This habit of asking who's calling gets my goat. To unnerve him I said, "This is Tiber'ades Heliogábalo Asoarfasayafi." "But, señor!" he sputtered, "The Castelluccis haven't lived here for at least four years, señor! I get so many calls for the damned Castelluccis, señor!" "And if they don't live there any more, how come you asked me who's . . .?" I was cut off by a furious click. He hadn't even allowed this minimal protest against his despotic behavior. Well, I wasn't going to let him get away with it! Quick as a flash I dialed again. "Helloooowww!!" Enunciating slowly as if I were mentally deficient, I asked: "May I pwease tawk to da Castewussi famiwee?" "No you can't, señor! The Castellucis haven't lived here for at least five years, señor!"< 6 > "Oh, gweat! Dat's you, señor Castewussi . . . How you dooing, señor Castewussi?"
"No, no, señor! Listen to me, señor!" He was about to blow a fuse. "The Castellucis haven't lived here for at least seven years, señor!"

"You dooing OK, señor Castewussi?" I cordially insisted. "And da wife? And your widdle ones? Don't you wemember me, señor Castewussi?"

"But who are you, señor?" In addition to being terrible, the monster was curious.

"Dis is Bawwie, señor Castewussi."

"Barrie?" he repeated, disgustedly. "Barrie who?"

"Bawwie, señor Castewussi, da qwerk in da wibwawy."

"What?! The library?!" He hadn't understood me very well: it was all I could do to keep from laughing.

"Bawwie, señor Castewussi, Bawwie Wudder."

"Barrie Rudder? What Barrie Rudder?"

"Bawwie Wudder, da

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

มันเกิดขึ้นเมื่อเด็กและเยาวชนและมองในแง่ดีมีสหายประโยชน์ของฉัน. สายลมของฤดูใบไม้ผลิมาโชยลงถนน Matienzo ใน Las Cañitasรอบ 11:00 โมงวันพฤหัสบดีวันเดียวของสัปดาห์ที่ตารางเวลาการเรียนการสอนของฉันทิ้งฉันฟรี ผมสอนภาษาและวรรณคดีในโรงเรียนมัธยมมากกว่าหนึ่งผมก็ยี่สิบเจ็ดและเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นสำหรับหนังสือและจินตนาการ. ผมนั่งดื่มระเบียงคู่และ rereading หลังจากพ้นกำหนดสิบห้าปี, การผจญภัยที่มีเสน่ห์ของกษัตริย์โซโลมอน การทำเหมืองแร่ (ผมตั้งข้อสังเกตเศร้าว่าเมื่อผมเป็นเด็กผมมีความสุขพวกเขามากขึ้น.) ทันใดนั้นผมก็รู้สึกว่ามีคนดูผม. ผมมองขึ้น ที่หนึ่งของระเบียงของอาคารหันหน้าไปทางเหมืองที่สูงเช่นเดียวกับพาร์ทเมนต์ของตัวเองผมสอดแนมหญิงสาวคนหนึ่ง ผมยกมือและโบกมือ เธอโบกมือกลับและทิ้งระเบียง. อยากรู้อยากเห็นที่จะทราบว่านี้อาจนำไปสู่ผมพยายามที่จะได้รับเหลือบภายในอพาร์ตเมนต์ของเธอที่มีผลไม่. "นี้จะไปที่ไหนเลย" ผมพูดกับตัวเองและกลับไปอ่านของฉัน ผมไม่ได้อ่านสิบเส้นก่อนที่เธอจะกลับมาอยู่บนระเบียงของเธอครั้งนี้ด้วยแว่นตาดำและเธอนั่งลงบนเก้าอี้ผ้าใบ. ผมเริ่มทำอย่างเอาเป็นเอาตายอาการและท่าทาง หญิงสาวได้อ่าน - หรือแกล้งทำเป็นอ่าน - นิตยสาร "มันเป็นอุบาย" ฉันคิดว่า; "มันเป็นไปไม่ได้ว่าเธอไม่เห็นฉันและตอนนี้เธอวางตัวเพื่อให้สามารถเพลิดเพลินกับการแสดง." ฉันไม่สามารถทำออกมาค่อนข้างคุณสมบัติของเธอ แต่ผมบอกได้เลยว่าเธอเป็นสูงโปร่งและผมของเธอที่มืดและตรงลงมาถึงไหล่ของเธอ โดยรวมเธอดูเหมือนจะเป็นสาวสวยอาจจะยี่สิบสี่หรือยี่สิบห้าปี. ผมออกจากระเบียงไปห้องนอนของฉันและ peered ผ่านบานประตูหน้าต่าง เธอเป็นคนที่มองไปในทิศทางของฉัน ดังนั้นผมจึงวิ่งออกมาและจับเธอใน flagrante delicto. ฉันส่งเธอใหญ่คลื่นผึ่งผายที่เรียกร้องการตอบสนอง อันที่จริงเธอโบกมือกลับ หลังจากทักทายดังกล่าวเป็นสิ่งที่ปกติคือการพุดคุย แต่แน่นอนว่าเราไม่ได้ไปตะโกนข้ามกับแต่ละอื่น ๆ ดังนั้นผมจึงยกนิ้วชี้มือข้างขวาของฉันกับหูของฉันและทำให้การเคลื่อนไหวการหมุนที่เป็นทุกคนรู้ว่าหมายถึงฉันอยากจะเรียกเธอทางโทรศัพท์ จมลงไปในหัวของเธอไหล่ของเธอและการเปิดมือของเธอหญิงสาวชี้ให้เห็นอีกครั้งและอีกครั้งที่เธอไม่เข้าใจ สุนัขตัวเมีย! วิธีการที่เธอไม่เข้าใจ? <2> ผมก็กลับภายในโทรศัพท์ถอดออกและเอามันออกไปที่ระเบียงกับฉัน ฉันกวัดแกว่งมันเหมือนถ้วยรางวัลกีฬายกมันค่าใช้จ่ายด้วยมือทั้งสอง "ดังนั้นโง่เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่คุณทำหรือคุณไม่ได้รับมันได้หรือไม่" ใช่เธอได้มัน: รอยยิ้มฟันสว่างใบหน้าของเธอเช่นแฟลชจากฟ้าผ่าและเธอพยักหน้ายืนยัน. วิจิตร ตอนนี้ผมได้รับอนุญาตจะเรียกเธอ เพียง แต่ผมไม่ทราบว่าหมายเลขของเธอ ฉันจะต้องไปหาโดยใช้ภาษากาย. ฉันก็กลับไปทำสัญญาณที่มีความซับซ้อนและท่าทาง กำหนดเป็นคำถามที่ไม่ง่าย แต่เธอรู้ว่าสมบูรณ์ดีสิ่งที่ฉันต้องการที่จะรู้ว่า ธรรมชาติในขณะที่ผู้หญิงจะเธออยากจะมีความสนุกเล็ก ๆ น้อย ๆ กับฉัน. เธอยืดเกมออกเป็นเวลานานที่สุด และที่สุดท้ายที่เธอแกล้งทำเป็นจะเข้าใจสิ่งที่ได้รับอย่างไม่ต้องสงสัยที่ชัดเจนจากจุดเริ่มต้น. ใช้นิ้วชี้ของเธอเธอดึงกราฟฟิคในอากาศ ฉันรู้ว่าเธอได้รับการวาดภาพตัวเลขที่เธอจะอ่านพวกเขาและที่ฉันจะต้องมีการ "ถอดรหัส" สิ่งที่ผมเห็นว่าถ้าได้เห็นพวกเขาในกระจก ดังนั้นผมจึงได้รับหมายเลขเจ็ดที่จะวางฉันในการติดต่อกับเพื่อนบ้านที่ดูดีของฉันจากทั่วทาง. ผมยินดีเป็นหมัด ผมเสียบในโทรศัพท์และโทรออก ที่แหวนแรกคนตอบ: "Helloooowww !!" เสียงชายตะโกนลึกในหูของฉัน. แปลกใจฉันลังเล. "นั่นใครน่ะ?" เพิ่มเสียงเฟื่องฟูด้วยการสัมผัสของความโกรธและความอดทน. "เอ่อ..." ผมพึมพำ, ข่มขู่ "นี่ 771...? "แข็งแรงseñor!" เขาขัดจังหวะเหลือทน. "ผมไม่ได้ยินอะไรseñor! ใคร d'คุณต้องการที่จะพูดคุยกับseñor " เขากล่าวว่า "แรง" แทน "ดัง" เขากล่าวว่า "ผมไม่ได้ยินอะไร" แทน "ฉันไม่สามารถได้ยินเสียงอะไรเลย" เขากล่าวว่าseñorในน้ำเสียง . คุณใช้เรียกคนโง่กลัวผมตะกุกตะกัก: <3> "เอ่อ . . กับผู้หญิง . . " "สิ่งที่สาวseñor? สิ่งที่หญิงสาวที่คุณพูดคุยเกี่ยวกับseñor? "เสียง thundrous ขณะนี้ดำเนินการจดบันทึกการคุกคาม. คุณจะอธิบายบางสิ่งบางอย่างกับคนที่ไม่ต้องการที่จะเข้าใจไหม? "เอ่อ . . . กับหญิงสาวบนระเบียง "เสียงของฉันเป็นเศษไม้เล็ก ๆ ของแก้ว. แต่ตอนนี้ไม่ได้ย้ายเขาในทางที่เขาจะกลายเป็นแค้นเพิ่มเติมได้ที่:. "ไม่รำคาญเราseñorโปรด! เรากำลังคนทำงานseñor! " คลิกแค้นจบการสนทนา. สำหรับนาทีมีฉันก็พูด. ผมมองไปที่โทรศัพท์และเริ่มแช่งไว้ระหว่างฟันขบ. แล้วผมได้พูดคุยอย่างรุนแรงจากการที่ผู้หญิงคนโง่ที่ไม่ได้ถ่าย ปัญหาในการรับโทรศัพท์ตัวเอง. ทันใดนั้นผมตัดสินใจว่ามันเป็นความผิดของฉันสำหรับการโทรเร็วเกินไป. คนที่เสียงดังสนั่นตอบได้อย่างรวดเร็ว, โทรศัพท์จะต้องอยู่ไม่ไกลอาจจะยังอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา. นั่นเป็นเหตุผลที่เขาจะกล่าวว่า "เราคนทำงาน." และสิ่งที่เกี่ยวกับฉันทุกคนทำงานที่ไม่ได้พิเศษดังนั้นผมจึงพยายามที่จะถ่ายภาพเขาให้เขามีคุณสมบัติอันยิ่งใหญ่:. เขาเป็นไขมันก่ำ, เหงื่อและพลุ้ย. นี้อึงอลเปล่งเสียง เพื่อนผมเคยพ่ายแพ้อย่างไม่มีเงื่อนไขทางโทรศัพท์. ผมรู้สึกหดหู่บิตแก้แค้นและต้องการ. หลังจากนั้นผมกลับไปที่ระเบียงมีมติที่จะขอให้หญิงสาวคนหนึ่งสิ่งที่ชื่อของเธอเป็น. เธอไม่ได้มี. "แน่นอน" ผมสรุปได้ว่า ในแง่ดี "เธอยืนอยู่ทางโทรศัพท์รออย่างใจจดใจจ่อสำหรับผมที่จะโทร. ด้วยจิตวิญญาณของฉันต่ออายุบ้าง แต่ยังมีความกังวลใจผมโทรออกหมายเลขเจ็ด ผมได้ยินแหวน; ฉันได้ยิน: "Helloooowww !!" . กลัวผมแขวนขึ้นผมคิดว่า "ถ้ำนี้สามารถปกครองแบบเผด็จการฉันเพียงเพราะผมขาดสิ่งหนึ่งที่:.. ชื่อของบุคคลกับผู้ที่ฉันต้องการที่จะพูดฉันจะต้องได้รับมัน" <4> จากนั้นผมมีเหตุผล.. "ในคู่มือสีเขียวมีส่วนที่มันเป็นไปได้ที่จะใช้หมายเลขโทรศัพท์เพื่อหาชื่อของใครบางคนผมไม่ได้มีคู่มือสีเขียว บริษัท ขนาดใหญ่มีคำแนะนำธนาคารเป็น บริษัท ที่มีขนาดใหญ่ดังนั้น.. ธนาคารมีคำแนะนำ. เพื่อนของฉันBalbónทำงานในธนาคาร. ธนาคารเปิดตอนเที่ยง. " ฉันรอจนกว่า 00:30 และเรียกBalbón. "โอ้ที่รักของเฟอร์นันโด" เขาตอบว่า "ผมมีความสุขที่สุดและสบายใจที่จะได้ยินเสียงของคุณ ... " "ขอบคุณBalbón. แต่ฟัง..." "... ว่าเสียงของชายหนุ่มที่ไม่มีความกังวลหรือภาระผูกพันหน้าที่หรือความรับผิดชอบ. โชคดีที่คุณรักเฟอร์นันโดลอยไปในน้ำที่มีความสุขของชีวิต ไม่อนุญาตให้เหตุการณ์ภายนอกที่จะรบกวนความสงบสุขของคุณโชคดี ".... ฉันไม่สามารถพิสูจน์ได้ แต่ผมขอที่จะเชื่อว่า. ฉันสาบานBalbónที่มีอยู่และที่จริงเขาพูดเช่นนั้นและกล่าวว่าชนิดของสิ่งที่หลังจาก ได้มอบให้ฉันด้วยเสน่ห์จินตนาการเช่นเขาจะวาดภาพตัวเอง - ไม่ให้ฉันมีโอกาสที่จะพูดคุย - เป็นจัดเรียงของเหยื่อ: "ในทางตรงกันข้ามผมBalbónอ่อนน้อมถ่อมตนและเล็กน้อยดำเนินการในวันนี้เป็นที่ผมทำเมื่อวานนี้และจะ ในวันพรุ่งนี้และสำหรับศตวรรษของศตวรรษลากเต็มเกวียนหนักของความทุกข์ทรมานและความปวดร้าวทั่วโลกทุจริตนี้ . . " ผมเคยได้ยินเรื่องนี้เป็นพัน ๆ ครั้ง. ใจของฉันเป็นฉันเดินรออธิษฐานของข้อร้องเรียนถึงจุดสิ้นสุดแล้วก็ผมได้ยิน. "มันเป็นสิ่งที่ดีพูดคุยกับคุณ ดูแลขณะนี้. " และเขาแขวนขึ้น. ขุ่นเคืองผมเรียกเขากลับมา. "เจ๊Balbón!" ผมด่าเขาว่า "คุณไม่ได้วางสายทำไม?" "อา" เขากล่าวว่า "คุณอยากจะบอกอะไรบางอย่าง ? " <5> "ผมอยากให้คุณมองในสีเขียวคู่มือให้ดูที่มีชื่อตรงกับหมายเลขโทรศัพท์นี้ . . " "แขวนบน ฉันกำลังมองหาปากกาหมึกซึมของฉันฉันเกลียดที่จะเขียนด้วยดินสอหรือ ballpoints. " ผมได้กินขึ้นด้วยความอดทน. ในที่สุดหลังจากหลายนาทีเขากล่าวว่า "ตัวเลขที่เป็นหนึ่ง Castellucci, IRMA กรัม DE Castellucci กับ Cee สองแขนและสอง แต่ทำไมคุณต้องการที่จะรู้หรือไม่ " "ขอบคุณมากBalbón ฉันจะอธิบายบางเวลาอื่น ๆ Bye ขณะนี้. " ตอนนี้ที่ผ่านมา:. ผมมีอยู่ในความครอบครองของฉันอาวุธที่มีประสิทธิภาพผมโทรออกจำนวนของผู้หญิง. "Helloooowww !!" thundered ถ้ำ. ด้วยไม่ลังเล แต่ด้วยเสียงดังสนั่นและมีการปรับและแม้กระทั่งบางอย่างเด็ดขาด ทราบผมทำนอง: "ฉันต้องการที่จะพูดคุยกับSeñorita Castellucci โปรด." "ใครโทรseñor?" นี่คือ Tiber'ades Heliogábalo Asoarfasayafi นิสัยของการขอให้ผู้ที่ได้รับการโทรแพะของฉันนี้เพื่อทำให้ตกใจเขาฉันกล่าวว่า. " . " "แต่señor!" เขา sputtered "Castelluccis ไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่เป็นเวลาอย่างน้อยสี่ปีseñor! ผมได้รับโทรศัพท์มากมายสำหรับ Castelluccis สาป, señor! " "และถ้าพวกเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นอีกวิธีการที่คุณมาถามผมว่ามีใคร . . " ผมถูกตัดออกโดยการคลิกโกรธ. เขาไม่ได้รับอนุญาตแม้แต่การประท้วงนี้น้อยที่สุดกับพฤติกรรมเผด็จการของเขา. ดีฉันจะไม่ปล่อยให้เขาได้รับไปกับมัน! ด่วนแฟลชฉันโทรออกอีกครั้ง. " Helloooowww !! " enunciating ช้าเป็นถ้าผมขาดจิตใจผมถามว่า: "ขอฉันคุยเพื่อโปรดดา Castewussi famiwee"? "ไม่คุณไม่สามารถseñor! Castellucis ไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่เป็นเวลาอย่างน้อยห้าปีseñor! " <6> "โอ้ gweat! Dat ของคุณseñor Castewussi . . วิธีที่คุณ dooing, señor Castewussi? " "ไม่ไม่señor! ฟังฉันseñor! "เขาเป็นเรื่องเกี่ยวกับการระเบิดฟิวส์." Castellucis ไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่เป็นเวลาอย่างน้อยเจ็ดปีseñor! " "คุณ dooing ตกลงseñor Castewussi?" ฉันขอยืนยันว่า. "และภรรยาของดา? และคนที่ widdle ของคุณ? คุณไม่ wemember ฉันseñor Castewussi? " "แต่คุณเป็นใคร, señor?" นอกจากจะเป็นที่น่ากลัวมอนสเตอร์ที่อยากรู้อยากเห็น. "Dis เป็น Bawwie, señor Castewussi." "แบร์รี?" เขาซ้ำแล้วซ้ำอีก disgustedly. " แบร์ใคร? " "Bawwie, señor Castewussi, qwerk da da ใน wibwawy." "สิ่งที่ ?! ห้องสมุด ?! "เขายังไม่เข้าใจผมเป็นอย่างดี: มันคือทั้งหมดที่ฉันจะทำเพื่อเก็บจากการหัวเราะ. "Bawwie, señor Castewussi, Bawwie Wudder". "แบร์รีหางเสือ? สิ่งที่แบร์รีหางเสือ? " "Bawwie Wudder ดา

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

มันเกิดขึ้นเมื่อเยาวชน และการมองโลกในแง่ดีเป็นสหายบุญของฉัน

สายลมของฤดูใบไม้ผลิมาลอยขึ้นลง matienzo ถนนในลาส CA 15 ไอแทสราวๆห้าทุ่มนาฬิกาในวันพฤหัสบดี วันเดียวของสัปดาห์ที่กำหนดการสอนของฉันซ้ายฉันฟรี สอนภาษาและวรรณคดีในมากกว่าหนึ่งโรงเรียน ชั้น 27 และเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นสำหรับหนังสือและจินตนาการ .

ผมนั่งอยู่บนระเบียงเสื่อและดื่มจากที่แตกต่างกัน หลังจากครบ 15 ปี เสน่ห์ การผจญภัยของเหมืองของกษัตริย์โซโลมอน . ( ผมสังเกตเศร้าว่า เมื่อฉันเป็นเด็ก ฉันก็ชอบมันมาก )

ผมก็รู้สึกว่ามีคนมองผม

ผมเงยหน้าขึ้นมอง หนึ่งของระเบียงของอาคารซึ่งเป็นของที่ความสูงเดียวกับห้องของตัวเอง ผมเห็นผู้หญิงสาวคนนึงฉันเลี้ยงมือและโบกมือให้ เธอโบกมือกลับออกจากระเบียง

สงสัยว่า นี้อาจนำ ฉันพยายามที่จะได้รับเหลือบเข้าไปในหอพัก ไม่มีผล

" นี้จะไม่ไปไหนทั้งนั้น " ผมพูดกับตัวเอง และกลับมาอ่านของฉัน ผมไม่ได้อ่านบรรทัดสิบก่อนเธอกลับมาที่ระเบียงห้องของเธอ เวลานี้กับแว่นดำ และ เธอนั่งลงบนเก้าอี้ผ้าใบ .

ผมเริ่มทำป้ายอย่างเร่าร้อนและท่าทาง . หญิงสาวอ่าน - หรือแกล้งทำเป็นอ่าน " - นิตยสาร มันเป็นอุบาย " ฉันคิดว่า " มันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไม่เห็นฉัน แต่ตอนนี้เธอวางตัวดังนั้นฉันสามารถเพลิดเพลินกับการแสดง ผมค่อนข้างไม่ทำให้คุณสมบัติของเธอ แต่ฉันสามารถบอกเธอสูงโปร่ง และผมของเธอ ที่มืด และตรงมาที่ไหล่ เธอ โดยรวมดูเหมือนเธอจะเป็นผู้หญิงสวย บางทียี่สิบสี่หรือยี่สิบห้าปี

ผมออกจากระเบียงไปที่ห้องนอนของฉัน และมองออกไปทางหน้าต่าง . เธอกำลังมองไปในทิศทางของฉัน ดังนั้นผมจึงวิ่งออกไปและจับใน flagrante delicto

ฉันส่งเธอ ใหญ่ อลังการ คลื่นซึ่งเรียกร้องการตอบสนอง แน่นอน เธอโบกมือกลับ หลังจากทักทายเช่นนี้ เป็นสิ่งปกติเพื่อเริ่มการสนทนา

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.