A great many fans of Elizabeth Tayl

A great many fans of Elizabeth Taylor declare that 1974’s THE DRIVER’S SEAT is her worst film. It isn’t — but it’s probably the least middlebrow thing she ever did.

It’s a pedigreed package: based on a Muriel Spark novella, filmed by a Neopolitan opera director with images burnished by master cinematographer Vittorio Storaro, featuring quirky appearances by a supporting cast including Mona Washbourne and Andy Warhol. The end result is confounding and disturbing like its literary source; yet what makes the film remarkable is how it states its case using a strong, tightly developed visual language. The film vocabulary of THE DRIVER’S SEAT encapsulates Spark’s metaphysical darkness in a world of optical meaning that holds its own hypnotic luminosity. It’s the cinematic equivalent of viewing a scorpion trapped in amber.



The movie’s lexicon of lens choices and camera moves meshes with the detached prose style of Muriel Spark. (Disclaimer: I have read a couple of her books but not the one this film was based on.) Also, as in her prose, the script’s timeline is splintered by frequent flash-forwards which then return to the core narrative. Yet, as an Italian production shot in Rome, there are none of the expansions in film space and gestural camerawork usually found in Cinema Italiano. The director, Giuseppe Patroni Griffi, took the meaning and tropes of the book and articulated an icy and dispassionate view, keeping a graphic distance from locales and actors, instead of the usual embrace of figure and space employed by most of his contemporaries. The film is a primer on the aesthetic choice of creating and speaking through flat space, with most shots reading like a bas-relief or a fresco.


Reflecting the author’s aesthetics, the camera movements contain a Protestant linearity while — within the frame — persons and objects expand and contract like the mea culpas found in a crisis of Catholic guilt. Spark herself had a Jewish father but was raised Presbyterian, and later converted to Roman Catholicism, leading her to break off relations with her son who had converted to Orthodox Judaism. From this mulch of beliefs, THE DRIVER’S SEAT investigates and questions spiritual values, gender and the notion of victimhood as Elizabeth Taylor’s character, Lise, flees her Northern European home and job, flying to Italy where she intuitively knows she will find the right man to murder her and end her psychic torment. It’s a narrative that one can approach and contemplate yet never truly encompass.

Lise finds the perfect, malleable young man to do the deed.


Perhaps the director’s work in opera, where the score and text cannot be significantly altered, explains Griffi’s acumen in adapting Spark’s novella. But literary fidelity is only part of the scheme in the aesthetics of this movie. - See more at: http://www.postmodernjoan.com/wp02/?p=7797#sthash.UI8XLawo.dpuf

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดีแฟน ๆ ของเอลิซาเบธเทย์เลอร์ประกาศว่า 1974 ของนั่งคนขับของฟิล์มเลวร้ายที่สุดของเธอ ไม่ได้ — แต่ก็คง middlebrow อย่างน้อยสิ่งที่เธอไม่เคย

มันเป็นแพคเกจ pedigreed: ตามโนเวลลาประกาย muriel ความกล้าหาญ มาถ่ายทำเรื่อง โดยกรรมการโอเปร่า Neopolitan กับรูปขัดเงา โดยหลัก cinematographer Storaro ริโอ มีนัดมอนสเตอร์ที่เล่นโวหาร โดยการโยนสนับสนุน Mona Washbourne และวอร์ฮอล Andy ผลลัพธ์สุดท้ายเป็น confounding และรบกวนเช่นแหล่งวรรณกรรม แต่ สิ่งที่ทำให้ภาพยนตร์ที่โดดเด่นได้ว่าระบุถึงกรณีของการใช้ภาษาภาพแข็งแกร่ง แน่นพัฒนา คำศัพท์ฟิล์มนั่งขับที่ encapsulates ประกายของความขัดแย้งในโลกของความหมายแสงที่มีความสว่างของตัวเองสะกด จะเทียบเท่ากับแมงป่องติดอยู่ในอำพันดูผลงานชิ้น


ปทานุกรมของภาพยนตร์ของตัวเลนส์และกล้องย้ายตาข่ายสไตล์เดี่ยวร้อยแก้วของสปาร์ค muriel ความกล้าหาญ (เงื่อนไข: ฉันได้อ่านสองหนังสือของเธอ แต่ไม่หนึ่งฟิล์มนี้เป็นไปตาม) ยัง ในร้อยแก้วของเธอ เส้นเวลาของสคริปต์คือ splintered โดย flash-forwards บ่อยกลับที่แล้วเล่าเรื่องหลักการ ยัง เป็นการถ่ายทำในโรม ผลิตอิตาลี ได้ไม่มีการขยายพื้นที่ฟิล์มและ camerawork gestural มักจะพบในภาพยนตร์ Italiano ผู้อำนวยการ จูเซ Patroni Griffi ความหมายและ tropes หนังสือ และพูดชัดแจ้งเป็นน้ำแข็ง และโดยปราศจากอคติดู รักษาระยะภาพจากตำแหน่งที่ตั้งและนักแสดง แทนกอดตามปกติของรูปและพื้นที่ของ contemporaries เขาว่า ฟิล์มเป็นสีรองพื้นกับตัวเลือกสร้าง และพูดผ่านพื้นที่แบน มีภาพส่วนใหญ่ที่อ่านเช่น bas-relief เป็นหรือจิตรกรรมฝาผนังงาม


สะท้อนให้เห็นถึงความสวยงามของผู้เขียน ย้ายกล้องประกอบด้วยแบบดอกไม้รแตสขณะ — ภายในกรอบ — คนและวัตถุขยาย และสัญญาเช่น culpas สถานที่พบในวิกฤตของคาทอลิกความผิด จุดประกายตัวเองมีพ่อเป็นชาวยิว แต่ถูกยกรแตส และหลังแปลงเป็นโรมันคาทอลิก นำเธอตัดความสัมพันธ์กับลูกชายของเธอที่มีแปลงศาสนายูดายวออโธดอกซ์ จากความเชื่อ mulch นี้ นั่งที่คนขับตรวจสอบ และคำถามที่คุณค่าทางจิตวิญญาณ เพศ และแนวคิดของ victimhood เป็นอักขระเอลิซาเบธเทย์เลอร์ Lise หลบเธอเหนือยุโรปบ้านและงาน เดินทางสู่อิตาลีซึ่งเธอสังหรณ์ใจรู้ว่า เธอจะได้พบกับชายผู้นี้ถูกฆ่าเธอ และจบทรมานเธอ psychic จึงเล่าเรื่องที่หนึ่งสามารถเข้า และคิด แต่ไม่เคยได้รอบ

Lise พบโก อ่อนหนุ่มคนทำหนังสือ


อาจจะทำงานของกรรมการในโอเปร่า ที่คะแนนและข้อความไม่สามารถมากเปลี่ยน อธิบายอคิวเมนท์ของ Griffi ในการดัดแปลงของสปาร์คโนเวลลา แต่ความจงรักภักดีวรรณกรรมเป็นเพียงส่วนหนึ่งของโครงร่างในความสวยงามของภาพยนตร์เรื่องนี้ -ดูเพิ่มเติมได้ที่: http://www.postmodernjoan.com/wp02/?p=7797 #sthashUI8XLawo.dpuf

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ใหญ่โตมาก แฟนของ Elizabeth Taylor ว่า 1974 ของที่นั่งคนขับเป็นภาพยนตร์ที่เลวร้ายที่สุดของเธอ ไม่ใช่ - แต่มันอาจเป็นสามัญอย่างน้อยสิ่งที่เธอเคยทำ

มัน pedigreed แพคเกจ : จากเรื่องสั้นจุดประกาย Muriel , ถ่ายโดย Neopolitan ผู้อำนวยการอุปรากรที่มีภาพมันปลาบโดย นายวิตโตริโอ ตราโรตากล้อง ,ที่มีลักษณะแปลก โดยส่งเสริมรวมทั้งโมนา washbourne และแอนดี้ Warhol . ผลลัพธ์ที่ได้คือ confounding รบกวนเหมือนแหล่งวรรณคดีของ แต่สิ่งที่ทำให้หนังโดดเด่นเป็นวิธีการของรัฐกรณีการแข็งแรงขึ้นแน่นภาพภาษาภาพยนตร์เรื่องศัพท์ของที่นั่งคนขับห่อหุ้มจุดประกายของอภิปรัชญาความมืดในโลกของแสงที่มีความสว่างถูกสะกดจิต ความหมายของมันเอง มันเทียบเท่าโรงภาพยนตร์ดูแมงป่องติดกับดัก .



หนังพจนานุกรมของเลนส์และกล้องจะเลือกตาข่ายกับบ้านเดี่ยวสไตล์ร้อยแก้วของมิวเรียลจุดประกาย ( หมายเหตุ :ฉันได้อ่านคู่ของหนังสือของเธอ แต่ไม่หนึ่งที่ภาพยนตร์เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับ ) นอกจากนี้ ในร้อยแก้วของเธอ , สคริปต์ระยะเวลาจะแตกไปด้วยบ่อย ๆแฟลชส่งต่อซึ่งกลับมาแก่นเรื่อง ยังเป็นการยิงอิตาลีผลิตในโรม , ไม่มีการขยายตัวในพื้นที่ภาพยนตร์และ gestural camerawork มักจะพบในหนังอิตาเลียน . ผู้กำกับ , จูเซปเป griffi patroni ,เอาความหมายและ tropes ของหนังสือ และก้องดูเย็นชาและใจเย็น รักษาระยะห่างจากสถานที่กราฟิกและนักแสดงแทนอ้อมกอดปกติของรูปและพื้นที่ที่ใช้โดยส่วนใหญ่ของโคตรของเขา เป็นภาพยนตร์เกี่ยวกับการเลือกรองพื้นความงามของการสร้าง และพูดผ่านพื้นที่แบนๆ ส่วนภาพอ่านเหมือนบรรเทา bas หรือ

ปูนเปียกสะท้อนให้เห็นถึงความงามของผู้เขียน , กล้องการเคลื่อนไหวประกอบด้วยเส้นตรงโปรเตสแตนต์ในขณะที่ภายในกรอบ - บุคคลและวัตถุขยายและหดตัว เช่น culpas กฟน. พบในวิกฤตความผิดของคาทอลิก จุดประกายตัวเองมีพ่อยิว แต่ถูกเลี้ยงดูเพรสไบทีเรียนและต่อมาแปลงเพื่อศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิก ,าเธอจะตัดความสัมพันธ์กับลูกชายของเธอที่ได้แปลงเป็นยูดายดั้งเดิม . จากหญ้าของความเชื่อ ที่นั่งของคนขับ และคำถามเพื่อคุณค่าทางจิตใจ , เพศและความคิดของตัวละคร victimhood เป็นอลิซาเบธ เทเลอร์ ลิซหนีงานที่บ้านของเธอ , ภาคเหนือของยุโรปบินไปอิตาลีที่เธอสังหรณ์ใจรู้ว่าเธอจะหาผู้ชายที่เหมาะสมกับเธอถูกฆาตกรรมและจบทรมานจิตใจเธอ มันคือเรื่องเล่าที่หนึ่งสามารถเข้าถึงและคิดยังไม่เคยให้

ลิซพบสมบูรณ์แบบ อ่อน ชายหนุ่มจะทำเอง


บางทีผู้กำกับที่ทำงานในโอเปร่าที่คะแนน และไม่พบการเปลี่ยนแปลงข้อความได้ ,อธิบาย griffi ของความเฉียบแหลมในการปรับสั้นประกาย . แต่เรื่องความจงรักภักดี เป็นเพียงส่วนหนึ่งของโครงการในคุณค่าของหนังเรื่องนี้ ดูเพิ่มเติมที่ : http://www.postmodernjoan.com/wp02/ ? P = 7797 # sthash.ui8xlawo.dpuf