An estimated 500,000-800,000 people

An estimated 500,000-800,000 people were killed in Rwanda in 1994. The lack of international response was compelling and the Secretary-General of the United Nations blamed the international community for its inaction. However, the UN Secretariat had received advance information about plans for mass murder in Rwanda. Critics blamed the Secretariat for ineffectiveness and for having misread the situation while others emphasized the need for the strengthening of early warning capacity. This article presents a different conclusion, namely that the handling of the Rwanda crisis was a political decision taken by top Secretariat officials, rather than an intelligence failure or the result of bureaucratic inertia. The argument is, that the problem was the unwillingness of senior officials to use the information at hand to provide the necessary political leadership for an indecisive international community.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประมาณ 500,000-800,000 คนถูกฆ่าตายในประเทศรวันดาในปี 1994 การขาดการตอบสนองระหว่างประเทศเป็นที่น่าสนใจและเลขาธิการสหประชาชาติกล่าวหาว่าประชาคมระหว่างประเทศสำหรับการอยู่เฉยของ อย่างไรก็ตามเลขาธิการสหประชาชาติได้รับข้อมูลล่วงหน้าเกี่ยวกับแผนการสำหรับการฆาตกรรมหมู่ในประเทศรวันดา นักวิจารณ์กล่าวหาว่าสำนักเลขาธิการสำหรับความไม่มีประสิทธิภาพและมีการอ่านผิดสถานการณ์ขณะที่คนอื่นย้ำถึงความจำเป็นในการเสริมสร้างความเข้มแข็งของกำลังการเตือนภัยล่วงหน้าที่ บทความนี้นำเสนอข้อสรุปที่แตกต่างกันคือว่าการจัดการของวิกฤตรวันดาคือการตัดสินใจทางการเมืองที่ดำเนินการโดยเจ้าหน้าที่ระดับสูงของสำนักเลขาธิการมากกว่าความล้มเหลวของหน่วยสืบราชการลับหรือผลของความเฉื่อยราชการ การโต้แย้งคือว่าปัญหาที่เกิดขึ้นเป็นความไม่เต็มใจของเจ้าหน้าที่ระดับสูงที่จะใช้ข้อมูลที่อยู่ในมือที่จะให้ความเป็นผู้นำทางการเมืองที่จำเป็นสำหรับประชาคมระหว่างประเทศเด็ดขาด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประมาณ 500000-800000 คนถูกฆ่าตายในรวันดาใน 1994 การขาดการตอบสนองระหว่างประเทศที่น่าสนใจและเลขาธิการสหประชาชาติตำหนิประชาคมระหว่างประเทศสำหรับ inaction ของ . อย่างไรก็ตาม เลขาธิการยูเอ็นได้รับข้อมูลเกี่ยวกับแผนล่วงหน้าสำหรับการฆาตกรรมในรวันดาวิจารณ์กล่าวหาว่าเลขาธิการไม่ได้ผล และมีอ่านผิดสถานการณ์ ในขณะที่คนอื่น ๆเน้นความต้องการสำหรับการเสริมสร้างศักยภาพของการเตือนภัยล่วงหน้า บทความนี้นำเสนอข้อสรุปแตกต่างกัน คือการจัดการวิกฤต รวันดา คือการตัดสินใจทางการเมืองที่ถ่ายโดยเจ้าหน้าที่เลขาธิการสูงสุด มากกว่าความฉลาดความล้มเหลวหรือผลของความเฉื่อยราชการ .อาร์กิวเมนต์คือ ปัญหาคือความไม่พอใจของเจ้าหน้าที่ระดับสูง เพื่อใช้ข้อมูลในมือให้ความเป็นผู้นำทางการเมืองที่จำเป็นสำหรับชุมชนระหว่างประเทศ
โลเล