There was fog in the low places and

There was fog in the low places and out of the blackness overhead fell a fine, steady rain. It made little ponds of the ruts in the lonely country road. Hugged by scrub pines, vines and underbrush the road straggled for perhaps a hundred yards. Then the woods stopped abruptly and there lay the wet softly gleaming rails at Maco Station.

Maco lies fourteen miles west of Wilmington on the Wilmington-Florence-Augusta line of what is now the Atlantic Coast Line Railroad. It is today much as it must have looked to Joe Baldwin more than one hundred years ago.

Joe was conductor of a train headed toward Wilmington that rainy spring night of 1867. Just fourteen miles from home his thoughts turned to his family. Would his wife be up to greet him? Even his train sounded as if it were glad to be on the home stretch. There was something comforting about the chugging noise of its wood-burning engine. For the moment Joe forgot his shower of soot and sparks which he battled daily to keep his coaches clean.

It was time now to go through the cars ahead and call out the station. He glanced proudly at his gold railroad man's watch. The hands of the watch read three minutes 'til midnight. Just about on time.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีหมอกในสถานต่ำ และจากการ blackness โสหุ้ยตกฝนดี มั่นคง ทำบ่อน้อยของขรุขระถนนประเทศโดดเดี่ยว Hugged โดยขัดไพน์ นำและ underbrush ถนน straggled สำหรับทีร้อยหลา แล้วป่าหยุดกะทันหัน และมีวางรางเบา ๆ วาวเปียกที่สถานี Maco

Maco อยู่สิบสี่ไมล์ทางตะวันตกของวิลมิบรรทัดออกัสตาวิลมิฟลอเรนซ์ของรถไฟเส้นชายฝั่งแอตแลนติก คือวันนี้มากว่ามันต้องมีดูไปบอลด์วินโจมากกว่าหนึ่งร้อยปีที่ผ่านมา

โจได้นำรถไฟมุ่งหน้าไปทางวิลมิที่ฝนคืนฤดูใบไม้ผลิค.ศ. 1867 เพียงสิบสี่ไมล์จากบ้านความคิดของเขาเปิดให้ครอบครัว ภรรยาของเขาจะขึ้นทักทายเขาหรือไม่ แม้รถไฟของเขาแต่เพียงแห่งนั้นยินดีที่จะยืดบ้าน มีบางสิ่งบางอย่างที่พบเกี่ยวกับเสียงของเครื่องยนต์การเผาไหม้ไม้ chugging ตอนนี้ โจลืมเขาน้ำฟุ้ง และสปาร์คซึ่งเขากับปัญหาธนบัตรทุกวันเพื่อให้โค้ชของเขาสะอาด

ก็ครั้งนี้ไป โดยรถยนต์ไปข้างหน้า และเรียกสถานี เขา glanced ภูมิใจที่คนรถไฟทองของเขาดู มือของนาฬิกาอ่าน 3 นาทีแบบเที่ยงคืน เพียงในเวลา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีหมอกในสถานที่ต่ำและออกจากค่าใช้จ่ายลดลงเป็นความมืดดีฝนตกอย่างต่อเนื่อง มันทำให้บ่อเล็ก ๆ น้อย ๆ ของร่องในถนนประเทศที่โดดเดี่ยว กอดโดยขัดต้นสนเถาวัลย์และพุ่มไม้ถนน straggled สำหรับบางทีอาจจะเป็นร้อยหลา แล้วป่าหยุดกึกและมีวางรางเบาแพรวเปียกที่ Maco สถานีMaco อยู่สิบสี่ไมล์ทางตะวันตกของวิลมิงในบรรทัด Wilmington-ฟลอเรนซ์ออกัสตาคืออะไรตอนนี้แนวชายฝั่งมหาสมุทรแอตแลนติกทางรถไฟ มันคือวันนี้มากที่สุดเท่าที่มันจะต้องมองไปที่บอลด์วินโจมากกว่าหนึ่งร้อยปีที่ผ่านมาโจเป็นตัวนำของขบวนรถไฟมุ่งหน้าไปยังวิลมิงในคืนนั้นฝนฤดูใบไม้ผลิ 1867 เพียงสิบสี่ไมล์จากบ้านความคิดของเขาหันไปหาครอบครัวของเขา ภรรยาของเขาจะขึ้นไปทักทายเขา? แม้รถไฟของเขาฟังดูราวกับว่ามันเป็นความยินดีที่จะอยู่ในยืดที่บ้าน มีบางอย่างปลอบโยนเกี่ยวกับเสียงรบกวนของเครื่องยนต์ chugging ไม้เผาไหม้ของมัน สำหรับช่วงเวลาที่โจลืมอาบน้ำของเขม่าและประกายไฟที่เขาต่อสู้ในชีวิตประจำวันเพื่อให้โค้ชของเขาที่สะอาดของเขามันเป็นช่วงเวลาตอนนี้ผ่านไปคันข้างหน้าและเรียกออกสถานี เขาชำเลืองมองไปที่นาฬิกาภูมิใจคนรถไฟทองของเขา มือของนาฬิกาอ่านถึงเที่ยงคืนสามนาที เพียงเกี่ยวกับเวลา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีหมอกหนาในสถานที่ต่ำและออกจากความมืด ค่าใช้จ่ายตกดี มั่นคง ฝน มันทำให้น้อยบ่อของ ruts ในประเทศถนนเหงา กอดโดยขัดสน เถาวัลย์และนเดอร์บรัชถนน straggled อาจจะเป็นร้อยหลา แล้วป่าก็หยุดชะงัก และมีรางวางเปียกเบา แพรว

มาโคสถานีรถไฟMaco อยู่ 14 ไมล์ทางตะวันตกของวิลมิงตัน ใน วิลมิงตัน ฟลอเรนซ์ ออกัสตา บรรทัดที่เป็นรถไฟสายชายฝั่งมหาสมุทรแอตแลนติก . มันคือวันนี้เท่าที่มันต้องดูโจวินมากกว่าหนึ่งร้อยปีที่ผ่านมา

โจ เป็นคอนดักเตอร์รถไฟมุ่งหน้าไป Wilmington ที่ฝนฤดูใบไม้ผลิคืน 2410 . เพียงแค่สิบสี่ไมล์จากบ้านในความคิดของเขา กลับกลายเป็นครอบครัวของเขาจะภรรยาของเขาจะทักทายเขา แม้แต่รถไฟของเขาฟังดูเหมือนดีใจที่ได้อยู่ในบ้าน ยืด มีอะไรปลอบใจเรื่องค่อยเป็นค่อยไป เสียงเครื่องยนต์เผาไหม้ของไม้ สำหรับช่วงเวลาที่โจลืมอาบน้ำของเขม่า และประกายไฟที่เขาต่อสู้ทุกวันเพื่อให้โค้ชของเขาสะอาด

มันคือเวลาไปผ่านคันข้างหน้า และโทรไปที่สถานีเขาเหลือบมองอย่างภาคภูมิใจในนาฬิกาทองรถไฟน่ะ มือของนาฬิกาอ่านสามนาทีถึงเที่ยงคืน เพียงเกี่ยวกับเวลา