Ever since I was a little girl, I'v

Ever since I was a little girl, I've loved reading crime and detective novels, so I guess it was pretty natural that I started writing them when I was older. However, my family's very big on having a traditional career and so when I said that I wanted to go to college and study writing, my parents told me that I couldn't. They told me that I had to study for a degree that would secure a career, and not something as risky as writing. I suppose I could have studied journalism, but I didnt want to lose interest in writing because it would be something I would do every day for work, not for pleasure. I thought that teaching looked like a pretty good compromise, especially because of the long holidays. It was a good choice: by the time I was twenty-five I'd already finished two novels and had an agent.
To be honest, I never meant to keep my being a crime writer a secret or anything, and my friends have always known. One of the reasons most people don't know is because my agent told me that my name sounded too much like a romance novelist for older women. She suggested Brooke Lane and I thought, "Well, if you think it'll make me successful, okay." I'd totally forgotten about it until I walked into school one day and saw one of my colleagues reading my novel. I asked her some questions about it, and it was so obvious that she didn't have a clue that I'd written it she even offered to lend it to me after shed finished! Of course, sometimes I wonder what my students would think if they knew that their teacher was going home on the weekend write about murders and dead bodies, but I think my parents probably did me a favor: my teaching job keeps me in touch with the real world.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตั้งแต่ที่ผมสาวน้อย ฉันได้รักอ่านอาชญากรรมและนวนิยายนักสืบ ดังนั้นผมคิดว่า มันเป็นธรรมชาติสวยที่ผมเริ่มเขียนตั้งแต่รุ่นเก่า อย่างไรก็ตาม ครอบครัวของใหญ่มากต้องมีอาชีพดั้งเดิมและเมื่อกล่าวว่า อยากจะไปศึกษา และเรียนเขียน พ่อแม่ของฉันบอกฉันว่า ฉันไม่ พวกเขาบอกผมว่า ผมจะเรียนปริญญาที่จะปลอดภัยอาชีพ และไม่อะไรที่มีความเสี่ยงเป็นการเขียน ฉันคิดว่า ไม่ได้เรียนวารสารศาสตร์ แต่ไม่ต้องเสียดอกเบี้ยในการเขียน เพราะมันจะเป็นสิ่งที่ทำทุกวันทำงาน เพื่อความสุขไม่ คิดว่า สอนเหมือนการประนีประนอมดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากวันหยุดยาว มันเป็นทางเลือกที่ดี: การได้ยี่สิบห้า ฉันได้แล้วเสร็จสองนิยาย และมีตัวแทนที่จะซื่อสัตย์ ฉันไม่เคยตั้งใจ ให้ฉันเป็นนักเขียนอาชญากรรมความลับหรืออะไร และเพื่อนได้รู้จักกันเสมอ หนึ่งในเหตุผลที่คนส่วนใหญ่ไม่ทราบว่า เป็น เพราะตัวแทนของฉันบอกว่า ฉันชื่อแต่เพียงแห่งมากเกินไปชอบรักคนเขียนสตรีรุ่นเก่า เธอแนะนำเลนบรูค และฉันคิด ว่า "ดี ถ้าคุณคิดว่า มันจะทำให้ฉันประสบความสำเร็จ ไร" ผมมีทั้งหมดลืมเกี่ยวกับมันจน กระทั่งผมเดินเข้าไปในโรงเรียนวันหนึ่งเห็นเพื่อนอ่านนิยายของฉันอย่างใดอย่างหนึ่ง ฉันถามเธอคำถามเกี่ยวกับมัน และก็ดังนั้นชัดเจนว่า เธอไม่มีเงื่อนงำที่ผมได้เขียนเรื่องเธอยังเสนอให้ยืมผมหลังจากเสร็จงานโรง แน่นอน บางครั้งไม่ทราบว่า นักเรียนของผมคิดว่า ถ้าพวกเขารู้ว่า ครูเกิดขึ้นหน้าแรกเขียนวันหยุดเกี่ยวกับการฆาตกรรมและศพ แต่ผมคิดว่า พ่อคง ไม่ฉันชอบ: งานสอนของฉันช่วยให้ฉันติดต่อกับโลกจริง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นับตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กเล็ก ๆ น้อย ๆ ฉันรักการอ่านนิยายอาชญากรรมและนักสืบดังนั้นฉันคิดว่ามันเป็นธรรมชาติที่สวยผมเริ่มเขียนพวกเขาเมื่อฉันอายุ แต่ครอบครัวของฉันมีขนาดใหญ่มากที่มีอาชีพดั้งเดิมและดังนั้นเมื่อผมบอกว่าผมอยากจะไปเรียนที่วิทยาลัยการเขียนและการศึกษาพ่อแม่ของฉันบอกฉันว่าฉันทำไม่ได้ พวกเขาบอกผมว่าผมมีการศึกษาระดับปริญญาที่จะรักษาความปลอดภัยการทำงานและไม่ได้เป็นสิ่งที่มีความเสี่ยงกับการเขียน ฉันคิดว่าฉันอาจจะมีการเขียนข่าวการศึกษา แต่ฉันไม่ต้องการที่จะสูญเสียความสนใจในการเขียนเพราะมันจะเป็นสิ่งที่ฉันจะทำทุกวันสำหรับการทำงานเพื่อความสุขไม่ได้ ผมคิดว่าการเรียนการสอนเหมือนการประนีประนอมที่ดีงามโดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะวันหยุดยาว มันเป็นทางเลือกที่ดี: ถึงเวลาที่ผมเป็นยี่สิบห้าฉันเสร็จแล้วสองเล่มและมีตัวแทน.
จะซื่อสัตย์ฉันไม่เคยมีความหมายเพื่อให้การเป็นนักเขียนที่มีความผิดทางอาญาของฉันเป็นความลับหรืออะไรและเพื่อนของฉันได้เสมอ ที่รู้จักกัน หนึ่งในเหตุผลที่คนส่วนใหญ่ไม่ทราบว่าเป็นเพราะตัวแทนของฉันบอกฉันว่าชื่อของฉันฟังมากเกินไปเช่นนักเขียนนวนิยายโรแมนติกสำหรับผู้หญิงที่มีอายุมากกว่า เธอแนะให้บรูคเลนและผมคิดว่า "ดีถ้าคุณคิดว่ามันจะทำให้ผมประสบความสำเร็จโอเค." ฉันลืมทั้งหมดเกี่ยวกับมันจนกว่าฉันเดินเข้าไปในโรงเรียนในวันหนึ่งและเห็นหนึ่งของเพื่อนร่วมงานอ่านนวนิยายของฉัน ฉันถามเธอคำถามบางอย่างเกี่ยวกับมันและมันก็เป็นสิ่งที่ชัดเจนเพื่อให้เธอไม่ได้มีเงื่อนงำที่ฉันเขียนมันเธอยังเสนอที่จะให้ยืมมันมาให้ฉันหลังจากหลั่งเสร็จ! แน่นอนว่าบางครั้งผมสงสัยว่านักเรียนของฉันจะคิดว่าถ้าพวกเขารู้ว่าครูของพวกเขาจะกลับบ้านในการเขียนวันหยุดสุดสัปดาห์เกี่ยวกับการฆาตกรรมและศพ แต่ฉันคิดว่าพ่อแม่ของฉันอาจจะทำฉันหน่อยได้ไหม: งานสอนของฉันทำให้ฉันในการติดต่อกับ โลกแห่งความจริง.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตั้งแต่ฉันเป็นเด็ก ฉันชอบอ่านนวนิยายอาชญากรรมและนักสืบ ฉันว่ามันค่อนข้างธรรมชาติที่ผมเริ่มเขียนเมื่อฉันเก่า อย่างไรก็ตาม ครอบครัวที่ใหญ่มากในการมีอาชีพดั้งเดิมและดังนั้นเมื่อฉันบอกว่าอยากไปเขียนเรียนวิทยาลัย และพ่อแม่ของฉันบอกฉันว่าฉันไม่สามารถพวกเขาบอกผมว่าผมต้องเรียนปริญญาที่จะกลายเป็นอาชีพและไม่ใช่สิ่งที่เป็นความเสี่ยงการเขียน ฉันคิดว่าฉันน่าจะเรียนวารสารศาสตร์ แต่ฉันไม่ต้องการที่จะสูญเสียความสนใจในการเขียน เพราะมันจะเป็นสิ่งที่ฉันทำทุกวันทำงาน ไม่ใช่เพื่อความสุข ฉันคิดว่าการสอนเหมือนการประนีประนอมที่ดีงามโดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากวันหยุดยาว มันเป็นทางเลือกที่ดี :โดยเวลาที่ฉันถูกยี่สิบห้าฉันก็เสร็จแล้ว นวนิยายสอง และมีตัวแทน
บอกตรงๆ ว่าไม่ได้ตั้งใจจะให้ฉันเป็นอาชญากรรมนักเขียนความลับหรืออะไร และเพื่อนๆ มาตลอด หนึ่งในเหตุผลที่คนส่วนใหญ่ไม่ทราบ เพราะตัวแทนของฉันบอกฉันว่าฉันชื่อฟังดูเหมือนนักเขียนนวนิยายโรแมนติกสำหรับผู้หญิงที่มีอายุมากกว่า เธอแนะนำบรู๊คเลน และฉันคิดว่าถ้าคุณคิดว่าจะทำให้ผมประสบความสำเร็จ ผมจะลืมเกี่ยวกับมันจนกว่าฉันจะเดินเข้าไปในโรงเรียน 1 วัน และได้เห็นหนึ่งในเพื่อนร่วมงานของฉันอ่านนิยายของฉัน ฉันถามเธอคำถามบางอย่างเกี่ยวกับมัน และมันชัดเจนว่าเธอไม่ได้มีเงื่อนงำที่ฉันเขียนมัน เธอจะให้ฉันยืมนะ หลังจากหลั่งเสร็จ แน่นอนบางครั้งผมสงสัยว่านักเรียนของฉันจะคิดว่าถ้าพวกเขารู้ว่าครูจะกลับบ้านในวันหยุดสุดสัปดาห์เขียนเกี่ยวกับการฆาตกรรมและศพ แต่ฉันว่าพ่อแม่ของฉันอาจจะไม่ได้ช่วยงานฉันสอนฉันในการติดต่อกับโลกจริง