Since the HTTP protocol is stateles

Since the HTTP protocol is stateless, this means that if we authenticate a user with a username and password, then on the next request, our application won’t know who we are. We would have to authenticate again.
The traditional way of having our applications remember who we are is to store the user logged in information on the server. This can be done in a few different ways on the session, usually in memory or stored on the disk.

Here is a graph of how a server based authentication workflow would look:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เนื่องจากโพรโทคอล HTTP เป็นยี ซึ่งหมายความ ว่า ถ้าเราตรวจสอบผู้ใช้ ด้วยชื่อผู้ใช้และรหัสผ่าน แล้วคำขอถัดไป แอพลิเคชันของเราจะไม่รู้ที่เรา เราจะมีการรับรองความถูกต้องอีกครั้งวิธีดั้งเดิมของโปรแกรมประยุกต์ของเราจำไว้ว่า เราเป็นใครจะเก็บผู้ใช้บันทึกข้อมูลบนเซิร์ฟเวอร์ นี้สามารถทำได้กี่วิธีบนเซสชัน มักจะอยู่ในหน่วยความจำ หรือเก็บไว้บนดิสก์นี่คือกราฟของจะลักษณะลำดับการรับรองความถูกต้องเซิร์ฟเวอร์ตาม:

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตั้งแต่โปรโตคอล HTTP เป็นไร้สัญชาติซึ่งหมายความว่าถ้าเราตรวจสอบผู้ใช้ที่มีชื่อผู้ใช้และรหัสผ่านแล้วตามคำขอต่อไปโปรแกรมของเราจะไม่ทราบว่าเราเป็นใคร เราจะมีการตรวจสอบอีกครั้ง.
วิธีการดั้งเดิมของการมีการใช้งานของเราจำได้ว่าเราเป็นใครคือการเก็บผู้ใช้เข้าสู่ระบบข้อมูลบนเซิร์ฟเวอร์ ซึ่งสามารถทำได้ในรูปแบบที่แตกต่างกันไม่กี่เซสชั่นมักจะอยู่ในหน่วยความจำหรือเก็บไว้ในดิสก์. นี่คือกราฟของวิธีการตรวจสอบขั้นตอนการทำงานของเซิร์ฟเวอร์ที่ใช้จะมีลักษณะ:

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตั้งแต่โพรโทคอล HTTP เป็นไร้สัญชาติ ซึ่งหมายความ ว่า ถ้าเราตรวจสอบผู้ใช้ที่มีชื่อผู้ใช้และรหัสผ่าน แล้วในการขอครั้งต่อไป โปรแกรมของเราจะไม่รู้หรอกว่าเราเป็นใคร เราต้องตรวจสอบอีกครั้ง
วิธีการดั้งเดิมของการมีการใช้งานของเราว่าเราเป็นใครที่จะเก็บผู้ใช้เข้าสู่ระบบในข้อมูลบนเซิร์ฟเวอร์ นี้สามารถทำในวิธีที่แตกต่างกันเพียงไม่กี่บนเซสชันโดยปกติในหน่วยความจำหรือเก็บไว้บนดิสก์

ที่นี่คือกราฟของวิธีการตรวจสอบจากเซิร์ฟเวอร์ เวิร์กโฟลว์จะดู :