As a more concrete example, suppose

As a more concrete example, suppose that an instructor evaluates a group of students. In this situation, the underlying variable is knowledge or master of subject matter, and the instructor’s goal is to obtain a measure of known edge for each student. However, it is impossible for the instructor to look inside each student’s head to measure how much knowledge is there. Therefore instructors typically give students a task (such as exam, an essay, or a set of problems), then measure how well students perform the task. Although it makes sense to expect that performance is a reflection of knowledge, performance and knowledge are not the same thing. For example, physical illness or fatigue may affect performance on an exam, but they probably do not affect knowledge. There is not a one-tone relationship between the variable that the instructor wants to measure (knowledge) and the actual measurements
that are made (performance).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นตัวอย่างที่ชัดเจนมากขึ้น สมมติว่า ผู้สอนประเมินกลุ่มของนักเรียน ในสถานการณ์นี้ ตัวแปรต้นคือ ความรู้หรือหลักของเรื่อง และเป้าหมายของผู้สอนคือการวัดขอบชื่อดังสำหรับนักเรียน อย่างไรก็ตาม มันเป็นไปไม่ได้สำหรับผู้สอนในการค้นหาภายในหัวของนักเรียนเพื่อวัดความรู้เท่าใดมี ดังนั้นผู้สอนมักจะใช้งาน (เช่นสอบ เรียงความ หรือชุดปัญหา), นั้นวัดวิธีที่ดีที่นักเรียนทำงาน แม้ว่าจะทำให้ความคาดหวังว่าประสิทธิภาพการสะท้อนความรู้ ประสิทธิภาพและความรู้ไม่เหมือนกัน ตัวอย่าง โรคทางกายภาพหรือความอ่อนเพลียอาจมีผลต่อประสิทธิภาพการสอบ แต่พวกเขาคงไม่ส่งผลกระทบต่อความรู้ ไม่มีสัญญาณหนึ่งความสัมพันธ์ระหว่างตัวแปรที่ผู้สอนต้องการวัด (ความรู้) และการวัดจริงที่จะทำ (ประสิทธิภาพ)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในฐานะที่เป็นตัวอย่างที่เป็นรูปธรรมมากขึ้นคิดว่าอาจารย์ประเมินกลุ่มของนักเรียน ในสถานการณ์เช่นนี้ตัวแปรอ้างอิงเป็นความรู้หรือหลักของเรื่องและเป้าหมายของผู้สอนคือการได้รับตัวชี้วัดของขอบที่รู้จักกันสำหรับนักเรียนแต่ละคน แต่ก็เป็นไปไม่ได้สำหรับอาจารย์ผู้สอนที่จะมองในหัวของนักเรียนแต่ละคนในการวัดความรู้มากว่าจะมี ดังนั้นอาจารย์มักจะให้นักเรียนงาน (เช่นการสอบ, การเขียนเรียงความหรือชุดของปัญหา) แล้ววัดวิธีที่ดีที่นักเรียนปฏิบัติงาน แม้ว่ามันจะทำให้รู้สึกที่จะคาดหวังว่าผลการดำเนินงานเป็นภาพสะท้อนของความรู้ที่มีประสิทธิภาพและความรู้ไม่ได้ในสิ่งเดียวกัน ยกตัวอย่างเช่นการเจ็บป่วยทางร่างกายหรือความเมื่อยล้าอาจมีผลต่อประสิทธิภาพในการสอบ แต่พวกเขาอาจไม่ส่งผลกระทบต่อความรู้ ไม่มีความสัมพันธ์แบบหนึ่งเสียงระหว่างตัวแปรที่ผู้สอนต้องการที่จะวัด (ความรู้)
และการวัดที่เกิดขึ้นจริงที่ทำ(ประสิทธิภาพ)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นตัวอย่างรูปธรรมมากขึ้น สมมติว่า ผู้สอนประเมินนักเรียนกลุ่มหนึ่ง ในสถานการณ์นี้ พื้นฐานความรู้ หรือตัวแปรที่เป็นหลักของเรื่อง และเป้าหมายของผู้สอนเพื่อให้ได้รู้จักวัดของขอบสำหรับนักเรียนแต่ละคน อย่างไรก็ตาม มันเป็นไปไม่ได้สำหรับผู้สอนเพื่อมองเข้าไปในหัวของนักเรียนแต่ละคน เพื่อวัดความรู้เท่าไหร่นั้นดังนั้น อาจารย์มักจะให้นักเรียนมีงาน ( เช่นการสอบเรียงความ หรือชุดของปัญหา ) แล้ววัดว่านักเรียนที่แสดงงาน แต่มันมีเหตุผลที่จะคาดหวังว่าประสิทธิภาพจะสะท้อนความรู้ การปฏิบัติ และความรู้ ไม่ใช่สิ่งเดียวกัน ตัวอย่างเช่น หรืออาการเจ็บป่วยทางกายอาจมีผลต่อประสิทธิภาพในการสอบแต่พวกเขาอาจจะไม่มีผลต่อความรู้ ไม่มีหนึ่งโทน ความสัมพันธ์ระหว่างตัวแปรที่ผู้สอนต้องการวัด ( ความรู้ ) และวัดที่เป็นจริง

( ประสิทธิภาพ )