present study were not involved in

present study were not involved in the care of
their child with autism to any great extent when
the child had lower levels of behavior problems.
However, when the child had high levels of behavior
problems, it was more important and necessary
for the father to become involved. This difference
could explain the effects observed here.
The point that psychological factors may act
differently for mothers and fathers is not reduced
by the possibility that the effects identified in the
present research may be related closely to involvement
in child care. However, it is important not
to be seduced by gender differences that may be
related to a third variable. In the present context,
more research is needed, but the data could potentially
be more properly interpreted as suggesting
that self-efficacy may mediate the impact of
child behavior problems on mental health for
those parents involved closely in the care of their
child. However, self-efficacy may act as a moderator
for those typically less involved in child care.
Finally, the results of the present study may
also have implications for theory and practice in
relation to problem behaviors of children with developmental
disabilities. If we accept the hypothesis
that parental mental health is likely to be an
important determinant of the way in which parents
deal with behavior problems and interact
generally with their children, then a focus on selfefficacy
may have an indirect impact on the amelioration
of problem behaviors. Of course, interventions
designed to improve self-efficacy may
also have a direct impact on parents' behavior
(e.g., via skills-training interventions). These relationships
could be explored in future research.
These potential implications suggest that a theoretical
model of the impact of behavior problems
on parents should also refer to the effects of parent
behavior on children's behavior problems. A
model of this kind would assist researchers and
clinicians considerably.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปัจจุบันศึกษาไม่เกี่ยวข้องกับการดูแลลูกกับโรคออทิซึมในกรณีใด ๆ ดีเมื่อเด็กมีปัญหาพฤติกรรมในระดับบนอย่างไรก็ตาม เมื่อเด็กมีพฤติกรรมในระดับสูงปัญหา มันเป็นสิ่งสำคัญ และจำเป็นมากสำหรับพ่อเข้าเกี่ยวข้องกับ ความแตกต่างนี้สามารถอธิบายผลการสังเกตที่นี่จุดที่ปัจจัยทางจิตวิทยาที่อาจทำหน้าที่ต่างจากมารดาและบิดาไม่ได้ลดลงโดยสามารถระบุผลกระทบในการงานวิจัยปัจจุบันอาจเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดเพื่อมีส่วนร่วมในการดูแลเด็ก อย่างไรก็ตาม ก็ไม่สำคัญการได้ seduced โดยความแตกต่างของเพศที่อาจที่เกี่ยวข้องกับตัวแปรที่สาม ในปัจจุบันวิจัยเพิ่มเติมเป็นสิ่งจำเป็น แต่ข้อมูลอาจเป็นยิ่งถูกตีความเป็นการแนะนำประสิทธิภาพด้วยตนเองที่อาจบรรเทาผลกระทบของปัญหาพฤติกรรมเด็กสุขภาพจิตสำหรับผู้ปกครองผู้เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดในการดูแลของตนเด็ก อย่างไรก็ตาม ประสิทธิภาพตนเองอาจทำหน้าที่เป็นผู้ดูแลสำหรับผู้ที่ ปกติน้อยเกี่ยวข้องในการดูแลเด็กในที่สุด ผลของการศึกษาปัจจุบันอาจยัง มีความเกี่ยวข้องด้านทฤษฎีและปฏิบัติในความสัมพันธ์กับปัญหาพฤติกรรมของเด็กที่มีพัฒนาความพิการ ถ้าเรายอมรับสมมติฐานว่าสุขภาพจิตโดยผู้ปกครองจะมีดีเทอร์มิแนนต์สำคัญของวิธีการในการปกครองจัดการกับปัญหาพฤติกรรม และการโต้ตอบโดยทั่วไป มีลูก แล้วเน้น selfefficacyอาจมีผลกระทบทางอ้อมกับการ ameliorationของปัญหาพฤติกรรม หลักสูตร การแทรกแซงออกแบบมาเพื่อปรับปรุงประสิทธิภาพตนเองอาจยัง มีผลโดยตรงกับพฤติกรรมของผู้ปกครอง(เช่น ผ่านการฝึกอบรมทักษะงาน) ความสัมพันธ์เหล่านี้สามารถสำรวจวิจัยในอนาคตผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นเหล่านี้แนะนำที่เป็นทฤษฎีแบบจำลองผลกระทบของปัญหาลักษณะการทำงานในครอบครัวควรหมายถึงผลกระทบของหลักลักษณะการทำงานในปัญหาพฤติกรรมเด็ก Aแบบจำลองชนิดนี้จะช่วยให้นักวิจัย และclinicians มากขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การศึกษาครั้งนี้ไม่ได้มีส่วนร่วมในความดูแลของเด็กของพวกเขากับออทิสติกในระดับที่ดีเมื่อเด็กมีระดับที่ต่ำกว่าของปัญหาพฤติกรรม. แต่เมื่อเด็กที่มีระดับสูงของพฤติกรรมปัญหามันเป็นสิ่งสำคัญและจำเป็นสำหรับพ่อที่จะกลายเป็นที่เกี่ยวข้องกับ ความแตกต่างนี้สามารถอธิบายผลกระทบที่สังเกตได้ที่นี่. จุดนั้นปัจจัยทางจิตวิทยาอาจทำหน้าที่แตกต่างกันสำหรับมารดาและบรรพบุรุษไม่ได้ลดลงจากความเป็นไปได้ว่าผลกระทบที่ระบุไว้ในการวิจัยในปัจจุบันอาจจะเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับการมีส่วนร่วมในการดูแลเด็ก แต่ก็เป็นสิ่งสำคัญไม่ที่จะถูกล่อลวงโดยแตกต่างทางเพศที่อาจจะเกี่ยวข้องกับตัวแปรที่สาม ในบริบทปัจจุบันการวิจัยมากขึ้นเป็นสิ่งจำเป็นแต่ข้อมูลอาจจะถูกตีความอย่างถูกต้องมากขึ้นในขณะที่บอกว่าการรับรู้ความสามารถตนเองอาจเป็นสื่อกลางในผลกระทบของปัญหาพฤติกรรมของเด็กเกี่ยวกับสุขภาพจิตสำหรับพ่อแม่ผู้ปกครองอย่างใกล้ชิดกับผู้ที่เกี่ยวข้องในการดูแลของพวกเขาของเด็ก อย่างไรก็ตามการรับรู้ความสามารถตนเองอาจทำหน้าที่เป็นผู้ดูแลสำหรับผู้ที่มักจะมีส่วนร่วมน้อยในการดูแลเด็ก. ในที่สุดผลของการศึกษาในปัจจุบันอาจจะยังมีผลกระทบต่อทฤษฎีและการปฏิบัติในความสัมพันธ์กับปัญหาพฤติกรรมของเด็กที่มีการพัฒนาคนพิการ ถ้าเรายอมรับสมมติฐานที่ว่าสุขภาพจิตของผู้ปกครองที่มีแนวโน้มที่จะเป็นปัจจัยที่สำคัญของวิธีการที่พ่อแม่จะจัดการกับปัญหาพฤติกรรมและโต้ตอบโดยทั่วไปกับเด็กของพวกเขาแล้วมุ่งเน้นไปที่รู้ความอาจมีผลกระทบทางอ้อมต่อการเยียวยาพฤติกรรมปัญหา แน่นอนว่าการแทรกแซงการออกแบบมาเพื่อปรับปรุงประสิทธิภาพของตนเองอาจยังมีผลกระทบโดยตรงต่อพฤติกรรมของผู้ปกครอง(เช่นผ่านการแทรกแซงทักษะการฝึกอบรม) ความสัมพันธ์เหล่านี้จะได้รับการสำรวจในการวิจัยในอนาคต. ผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นเหล่านี้ชี้ให้เห็นว่าทฤษฎีรูปแบบของผลกระทบของปัญหาพฤติกรรมพ่อแม่ยังควรดูที่ผลกระทบของผู้ปกครองมีพฤติกรรมเกี่ยวกับปัญหาพฤติกรรมของเด็ก รูปแบบของแบบนี้จะช่วยให้นักวิจัยและแพทย์มาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การศึกษาในปัจจุบันไม่ได้เกี่ยวข้องในการดูแลเด็กออทิสติก

เพื่อขอบเขตที่ดีใด ๆ เมื่อลูกได้ลดระดับของปัญหาพฤติกรรม .
แต่เมื่อเด็กมีสูง ระดับของปัญหาพฤติกรรม
, มันสำคัญและจำเป็น
สำหรับคุณพ่อกลายเป็นที่เกี่ยวข้อง นี้สามารถอธิบายผลแตกต่าง

สังเกตที่นี่ ชี้ว่าปัจจัยทางจิตวิทยาอาจทำ
ที่แตกต่างกันสำหรับมารดาและบิดาก็ไม่ลด
โดยความเป็นไปได้ที่ผล ระบุในงานวิจัยปัจจุบันอาจจะเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิด

ให้มีส่วนร่วมในการดูแลเด็ก อย่างไรก็ตาม , มันเป็นสิ่งสำคัญไม่ได้
ถูกยั่วโดยความแตกต่างที่อาจจะเกี่ยวข้องกับตัวแปร
3 ในบริบทปัจจุบัน
การวิจัยมากขึ้นเป็นสิ่งจำเป็น , แต่ข้อมูลอาจ
จะถูกตีความเป็นว่าตนเองอาจไกล่เกลี่ยแนะนำ

เด็ก ผลกระทบของปัญหาพฤติกรรมสุขภาพจิตสำหรับ
ผู้ผู้ปกครองที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดในการดูแลลูก

อย่างไรก็ตาม ตนจะทำหน้าที่เป็นผู้ดูแล
สำหรับผู้ที่เกี่ยวข้องมักจะน้อยกว่าในการดูแลเด็ก
ในที่สุด ผลของการศึกษาอาจยังมีผลกระทบต่อ

ทฤษฎีและการปฏิบัติความสัมพันธ์กับปัญหาพฤติกรรมของเด็กพิการพัฒนาการ

ถ้าเรายอมรับสมมติฐาน
ที่ผู้ปกครองสุขภาพจิตมีแนวโน้มที่จะเป็นปัจจัยสําคัญของ
วิธีที่จัดการกับปัญหาพฤติกรรมพ่อแม่

โดยทั่วไปและโต้ตอบกับเด็ก ก็เน้น selfefficacy
อาจมีผลกระทบทางอ้อมต่อการคลี่คลายของปัญหาพฤติกรรม
. แน่นอน , การแทรกแซง
ที่ออกแบบมาเพื่อปรับปรุงตนเองอาจ
ยังมีผลกระทบโดยตรงต่อผู้ปกครองพฤติกรรม
( เช่น ผ่านการฝึกอบรมทักษะในการแทรกแซง ) ความสัมพันธ์เหล่านี้สามารถสำรวจในการวิจัยในอนาคต
.
ผลกระทบที่มีศักยภาพเหล่านี้ชี้ให้เห็นว่า แบบจำลองทางทฤษฎีของผลกระทบของปัญหาพฤติกรรม

พ่อแม่ควรดูผลกระทบของพฤติกรรมของเด็กผู้ปกครอง
พฤติกรรมปัญหา
เป็นแบบจำลองชนิดนี้จะช่วยให้นักวิจัยและ
แพทย์มาก