Petey hadn’t really believed that D

Petey hadn’t really believed that Dad would be doing it – sending Granddad away. ”Away” was what they called it. Not until now could he believe it of Dad.
But there was the blanket that Dad had bought for him, and in the morning he would be going away. And this was the last evening that they would have together. Dad was off, seeing the girl that he was going to marry. He would not be back till late, and they could sit up and talk.
It was a fine September night, with a silver moon riding high over the valley. When they had washed up the supper dishes, they went out on the porch of the hut, the old man and the little boy, taking their chairs.
“I’ll get my fiddle,” said the old man, “and play you some of the old tunes.” But instead of the fiddle he brought out the blanket. It was a double blanket, red, with black stripes.
“Now isn’t that a fine blanket!” said the old man, smoothing it over his knees.
“And isn’t your father a kind man to give the old fellow a blanket like that to go away with? It cost something, it did – look at its wool! And it will certainly keep me warm these cold nights to come. There will be few blankets there equal to this!”
It was like Granddads to say that. He was trying to make it easier. He’d pretended all along it was he that wanted to go away to that great brick building – the government place where he’d be with so many other old fellows having the best of everything. But Petey hadn’t believed Dad would really do it, until this night when he brought home the blanket.
“Oh, yes, it’s a fine blanket,” said Petey, and got up and went into the hut. He wasn’t the kind to cry, and besides, he was too old for that, being eleven. He had just come in to fetch Granddad’s fiddle.
The blanket slid to the floor as the old man took the fiddle and stood up. It was the last night they’d be having together. There wasn’t any need to say ‘Play all the old tunes.’ Granddad tuned up for a minute and then said, “This is one you’d like to remember.”
The silver moon was high overhead, and there was a gentle breeze playing down the valley. He could never hear Granddad play this again. It was a good thing Dad was moving into that new house, away from here. Petey would not want to sit hereon the old porch on fine evenings, with Granddad gone.
The tune changed. “Here’s something merrier.” Petey sat and stared out over the valley. Dad would marry that girl. Yes, that girl who had kissed him and slobbered over him, saying she’d try to be a good mother to him, and all. His chair creaked as he involuntarily gave his body a painful twist.
The tune stopped suddenly, and Granddad said, “It’s a poor tune, except to be dancing to.” And then, “it’s a fine girl your father is going to marry. He’ll feel young again, with a pretty wife like that. And what would an old fellow like me do around the house, getting in the way, an old nuisance, what with my talk of aches and pains! And then there’ll be babies coming, and I’d not want to be there to hear them crying all hours. It’s best that I take myself off like I’m doing. One more tune or two, and then we’ll go to bed to get some sleep against the morning when I’ll pack up my fine blanket and take my leave. Listen to this, will you? It’s a bit sad, but a fine tune for a night likes this.”
They didn’t hear the two people coming down the valley path, Dad and the pretty girl with the hard, bright face like a china doll’s. But they heard her laugh, right by the porch, and the tune stopped on a wrong, high, startled note. Dad didn’t say anything, but the girl came forward and spoke to Granddad prettily. “I won’t see you leave in the morning; so I came over to say goodbye.”
“It’s kind of you,” said Granddad, with his eyes cast down; and then, seeing the blanket at his feet, he stopped to pick it up.
“And will you look at this,” he said in embarrassment. “The fine blanket my son has given me to go away with!”
“Yes,” she said, “it’s a fine blanket.” She felt the wool, and repeated in surprise, “A fine blanket – I’ll say it is!” She turned to Dad and said coldly, “It cost something that.”
He cleared his throat, and said defensively, “I wanted him to have the best – “
The girl stood there, still intent on the blanket, “it’s double too,” she said reproachfully to Dad.
“Yes,” said Granddad, it’s double – a fine blanket for an old fellow to go away with.”
The boy went suddenly into the hut. He was looking for something. He could hear that girl criticizing Dad, and Dad becoming angry in his slow way. And now she was suddenly going away angrily. As Petey came out, she turned and called out, “All the same, he doesn’t need a double blanket!” And she ran up the valley path.
Dad looked after her uncertainly.
“Oh, she’s right,” said the boy coldly. “Here, Dad,” and he held out a pair of scissors. Cut the blanket in two.”
Both of them stared at the boy surprised. “Cut it in two, I tell you Dad!” he cried out. “And keep one half!”
“That’s not a bad idea,” said Granddad gently. “I don’t need so much

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Petey จริง ๆ ไม่เชื่อว่า พ่อจะต้องทำมัน – ส่ง Granddad ออกไป "เก็บ" เป็นสิ่งที่พวกเขาเรียกมัน จนถึงขณะนี้ สามารถเขาดูของพ่อแต่มีผ้าห่มที่พ่อได้ซื้อเขา และในตอนเช้า เขาจะต้องการจะไป และนี้คือเย็นครั้งสุดท้ายที่จะได้ร่วมกัน พ่อถูกปิด เห็นหญิงสาวที่เขาจะแต่งงาน เขาจะไม่กลับไปจนถึงปลาย และพวกเขาสามารถนั่ง และพูดคุยจะถูกปรับคืนกันยายน กับดวงเงินขี่สูงผ่านหุบเขา เมื่อพวกเขาได้ล้างอาหารซุปเปอร์ พวกเขาไปออกบนระเบียงฮัท คน และ ชาย สละเก้าอี้ของพวกเขา"ฉันจะได้รับซอของฉัน กล่าวว่า คนเก่า, " และเล่นคุณบางเพลงเก่า" แต่แทนไวโอลิน เขานำผ้าห่ม มันเป็นแบบคู่ สีแดง มีลายเส้นสีดำ"ตอนนี้ไม่มีความครอบคลุมดี! " กล่าวว่า ชรา เรียบกว่าหัวเข่าของเขา"และไม่คุณพ่อเป็นคนดีให้ผ้าห่มต้องการที่จะไปกับเพื่อนเก่าหรือไม่ ค่าใช้จ่ายบางอย่าง มัน – มองที่ขนของมัน และมันจะต้องทำให้ฉันอบอุ่นเหล่านี้กลางคืนมา จะมีผ้าห่มไม่มีเท่านี้"มันเป็นเหมือน Granddads กล่าวว่า เขาได้พยายามทำให้มันง่ายขึ้น เขามี pretended ตลอดมามันเป็นเขาที่ต้องการไปที่อาคารอิฐดี – รัฐบาลที่เขาจะอยู่ กับเพื่อนเก่าหลายอื่น ๆ มีดีที่สุดของทุกสิ่ง แต่ Petey ไม่เชื่อว่า พ่อจะจริง ๆ ทำมัน คืนนี้เมื่อเขานำบ้านผ้าห่ม"โอ้ ใช่ มันเป็นแบบครอบคลุมที่ดี กล่าวว่า Petey และมีค่า และไปฮัท เขาไม่ได้ร้องไห้เป็น และ พระองค์ที่ เป็นสิบเอ็ดแก่เกินไป เขาเพียงได้มาในการนำมาใช้ของ Granddad ซอผ้าห่มฝ่อไปยังชั้นเป็นคนเอาไวโอลิน และลุกขึ้นยืน มันเป็นคืนสุดท้ายที่พวกเขาจะมีกัน ไม่มีความจำเป็นต้องพูดว่า 'เล่นเพลงเก่าทั้งหมด' Granddad ปรับค่าเป็นนาที และ ว่า "นี้เป็นหนึ่งที่ต้องจดจำ"พระจันทร์สีเงินค่าใช้จ่ายสูง และมี ลมหนาวเล่นลงหุบเขา นอกจากนี้เขาไม่สามารถได้ยินเสียงเล่น Granddad มันเป็นสิ่งดีที่พ่อถูกย้ายเข้าบ้านใหม่ ออกจากที่นี่ ไม่ต้อง Petey นั่งระเบียงเก่าข้อมูลทุกเย็นดี กับ Granddad ที่หายไปการเปลี่ยนแปลง "นี่เป็นสิ่ง merrier" Petey นั่ง และจ้องมองออกผ่านหุบเขา พ่อจะแต่งงานกับหญิงสาวที่ ใช่ ที่สาวจูบเขา และ slobbered กว่าเขา บอกว่า เธอจะพยายามที่จะเป็นแม่ที่ดี และทั้งหมด เก้าอี้ของเขา creaked เป็นเขาสถานให้ร่างกายของเขาเจ็บปวดบิดเพลงหยุดทันที และ Granddad กล่าว ว่า "มันเป็นการปรับแต่งไม่ดี ยกเว้นการได้เต้นไป" , "มัน เป็นสาวดีคุณพ่อกำลังจะแต่งงาน เขารู้สึกหนุ่มสาวอีกครั้ง มีภรรยาสวยเช่นนั้น และจะเป็นเพื่อนเก่าผมทำรอบบ้าน เข้า รำคาญการเก่า สิ่งที่ฉันพูดของอาการปวดเมื่อยมี แล้ว จะมีเด็กทารกมา และฉันไม่อยากจะอยู่ฟังร้องไห้ทุกชั่วโมง ที่ดีที่สุดที่ผมถอดเองต้องทำได้ หนึ่งปรับแต่งเพิ่มเติม หรือสอง แล้วเราจะไปนอนจะหลับบางกับตอนเช้าเมื่อฉันจะบรรจุค่าของฉันครอบคลุมดี และนำออกของฉัน ฟังนี้ คุณจะ ก็เศร้าบิต แต่ชอบปรับคืนนี้"พวกเขาไม่ได้ยินคนสองคนที่มาเส้นทางหุบเขา พ่อ และสาวสวยหน้าฮาร์ สว่างสดใสเช่นของตุ๊กตาจีน แต่พวกเขาได้ยินเธอหัวเราะ ด้วยระเบียง และเพลงหยุดบนหมายเหตุผิดปกติ สูง สะดุ้ง พ่อไม่ได้พูดอะไร แต่หญิงสาวมาข้างหน้า และได้พูดกับ Granddad prettily "ผมไม่เห็นคุณในตอนเช้า นั้นกว่าจะบอกลากัน""มันเป็นชนิดของคุณ กล่าวว่า Granddad ตาของเขาโยนลง แล้ว เห็นผ้าห่มที่เท้าของเขา เขาหยุดการเลือกตั้ง"และคุณจะดูที่นี้ เขากล่าวว่า ในความลำบาก "ผ้าห่มดีลูกให้ฉันไปด้วย""Yes เธอกล่าวว่า "มันเป็นแบบครอบคลุมที่ดี" เธอรู้สึกการขนสัตว์ และซ้ำในความประหลาดใจ "ผ้าห่มดี – ฉันจะพูดมันเป็น" เธอกลายเป็นพ่อ และว่า จ้างงาน "ค่าสิ่งที่"เขาล้างคอของเขา และกล่าวว่า "ฉันอยากให้เขาที่ดีสุด –" ที่ระยะสาวที่ยืนอยู่ที่นั่น ยังคงตั้งใจแบบครอบคลุม "มันเป็นเตียงใหญ่เกินไป เธอกล่าว reproachfully พ่อ"Yes กล่าวว่า Granddad มันมีสอง – ผ้าห่มดีเพื่อนเก่าหายไปด้วยกัน"เด็กไปที่กระท่อมจู่ ๆ เขากำลังมองหาบางสิ่งบางอย่าง เขาสามารถได้ยินเสียงหญิงสาวที่วิจารณ์พ่อ และพ่อกลายเป็นโกรธเขาช้า และตอนนี้ เธอก็กำลังไปด้วยความโกรธ เป็น Petey ออกมา เธอเปิด และเรียกว่า "เหมือน ไม่ต้องห่มคู่" และเธอวิ่งขึ้นเส้นทางหุบเขาพ่อมองเธอข้อสมมติฐาน"โอ้ เธออยู่ กล่าวว่า เด็กจ้างงาน "นี่ พ่อ เขาจัดหาคู่ของกรรไกร ผ้าห่มสองตัด"ทั้งสองเหล่านั้นจ้องไปที่เด็กชายประหลาดใจ "ตัด 2 ผมบอกคุณพ่อ" เขาร้องออกมา " และให้ครึ่งหนึ่ง! ""ที่ไม่เป็นความคิดที่ไม่ถูกต้อง กล่าวว่า Granddad เบา ๆ "ฉันไม่จำเป็นมาก