Chapter 29: TruthChapter SummaryThe

Chapter 29: Truth

Chapter Summary
The truth.
Jin's POV.


?!! WTF?!
Did I hear things wrongly?
Papa actually said… “He… isn’t around anymore”…

My tensed up feelings relaxed in a split second.
But at the following moment, shock overwhelmed me. It was as if all the skeletons were out of the closet, and the truth was exposed. My initial knowledge was overturned yet again. The amount of shock that I got was no lesser than the shock when I learnt about the origin of my name.

Weren’t the secrets kept safely in my bag?

When did Papa know about it? How much did he know… about Pi, about Kamenashi’s isolated years, about his final resting place…
I couldn’t take it anymore. I hugged on tightly to the bag with my hands and Papa began to narrate everything to me with his mellow voice.

Papa remained calm when he narrated everything to me, but I was unable to control my emotions.
When I got over the initial shock from his account, I found myself crying again.
And this time, I’m crying over the same story again, but from the other POV.
Tears just can’t seem to stop.


Even after he returned from Japan, Papa never gave up his search for Kamenashi.
Day by day, year by year… he never once gave up hope.
Whenever he got overwhelmed with fatigue, he would visit that hilltop which overlooked the hospital

The last time he saw Kamenashi, they got permission to spend a night outside. The afternoon after, Papa left for Tokyo as usual. Before he left, he stood at the hilltop and looked back at the hospital. Although it was a long distance away, Papa believed that Kamenashi was looking out from the window grilles too.

To him, this place was the final destination.
The final distance between them.

Papa held such strong belief that he would be able to find Kamenashi.
They couldn’t be together anymore because Papa had a family by then.
But even so, Papa believed that he could find Kamenashi. He just wanted to see him once again…

Until one day, he met the nurse who took care of Kamenashi during his years of isolation. She couldn’t bear to let him continue his search for someone who would never return, so she told him everything she knew.

From her, Papa got to know about my grandparents’ visit to the hospital, how Kamenashi was only in the next room when he lied about leaving for US… He knew that a woman with a baby visited Kamenashi in the stage of his stay in the hospital… He knew that Kamenashi passed away without anyone by his side, and how he held the ring in his hands.

The nurse also added that Kamenashi was a good patient, other than the times that Papa held his concerts in Hokkaido. He was obedient and never got into trouble with anyone. He spent most of his time in his room doing newspaper cuttings, and never questioned the doctors’ treatment for him.


Kamenashi Kazuya was alone… quiet, peaceful and beyond hope.


“Mr Yamashita sent him parcels regularly. But only when he received something related to Mr Akanishi, such as your albums or programmes, he would brighten up a little” she said.

As Kamenashi went through psychological counseling during his stay, the hospital had photocopies of his letters as a reference for medical records.

Papa read through those letters when he totally unprepared…

“Take it that I’m begging you now. Do you bear to see Jin leading a life like this?”
Do I bear to? Can I bear to?”
“It took me so long to convince myself that I had to bear with the loneliness now for Jin’s future. But when I realized that I was the one who caused him his agony. My strong exterior collapsed when I realized he was afraid that I would be lonely and he was willing to forsake everything just to keep me company.”
“I’m such a terrible person, right? I should be happy for Jin… but yet I’m filled with sadness and despair. And I kept thinking of the moment he kissed her.”
“Sometimes, Jin feels very foreign to me nowadays when I see him on televsion. This is especially so when he talked about her with a gentle smile”
“It isn’t difficult, I’ll just have to bear with it.”
“I am still longing for Jin, but I’m feeling peaceful from within. I am willing to exchange my life for Jin’s happiness. Even though it might only be a small bit, I am willing to do so.”


Kamenashi’s words transformed into images and flashed across my mind. Papa must have been devastated when he first learnt about the truth.
This cruel truth was irreversible and destroyed all hopes he had through the years.
I couldn’t imagine how Papa managed to live through the overwhelming amount of self-reproach and heartaches.

In his letters to Pi, Kamenashi always talked about Papa. The loneliness of missing Papa, the dreadfulness of the treatments, the pain of seeing your loved one leaving you… Kamenashi struggled with such painful and repetitive emotions through the years. His letters to Pi were always about Papa.

I recalled how he looked like that fateful summer... He was pale and thin.
Although it was the first time he carried me in his arms, his beautiful eyes looked at me with love and affection.
All because I am a Akanishi.

-- I am holding his bundle of joy and happiness --


I finally understood why there was a period that Papa kept crying in the middle of the night in his studio, and why he was ridiculously busy for a very long period of time after that.
Kamenashi’s body wasn’t the only thing that went into eternal sleep.
With his death, he brought along the years of hopes and feelings that Papa had for him into his grave as well…

Papa didn’t want Mama to worry about him, but he couldn’t cope with the fact that he has lost Kamenashi for good. Thus, he could only use his own method to escape from the love and longing he had for Kamenashi. He had already lost his beloved, and did not want to lose his wife who loved him whole-heartedly as well.

That’s why Papa chose to numb himself with work. He hoped that time could let him accumulate some energy to fight against the pain. He hoped that he could have enough energy to continue feigning ignorance of the truth.
It helped that Papa was an accomplished actor. Whenever he couldn’t fight his longings anymore, he would go to his studio and read his scripts. No matter how badly he cried in his studio, Mama would assume that he was merely immersing himself into his roles.

Later on, Papa started having his own column on a magazine. He talked about music, and love.
He wrote all about his teenage love in his column and merely omitted the name.


Even now, Papa still had a look on longing on his face.

I knew that although Kamenashi had left Papa many years ago, he was never out of Papa’s mind. Papa’s memory of him stayed fresh through the years. Kamenashi's smile transcended beyond everything, and remained deep within the protected area of Papa’s heart.

In that protected area, it had only memories of their love, and their dog, sakura.

Inside there, Akanishi Jin was 22 years old, and Kamenashi’s health was still not too bad. They believed in eternity and they thought they would spend their lives together forever. They thought they would be able to catch up on what they had missed in their teenage years.

There was simply too much love, and too little time. Thus, these plans turned into regrets.
Even till today, images of the Kamenashi and the passion from their love remained strong in Papa’s heart.


On a moment of impulse, I asked “Papa, do you still love… Kamenashi?”
“I still love him.”
“Very much?”
“Yes. Very much.”
“What about Mama then?” I proceeded to ask.

I looked at Papa eyes and feared for his answer. I was scared to hear something that I didn’t wish to hear.
I was scared that Mama’s love through the years was unrequited…
I was scared that I am merely an object to commemorate his lover and their incomplete love.

“I love Mama too”
“Very much?”
He nodded without any hesitation “Yes, very much”.
I stared at him and hoped to find some truth in his words.
His eyes were clear, and thus I knew he had told me the truth.
I could finally put my heart to ease now.

At the hilltop overlooking the sunflower fields where he shared so many memories with Kamenashi, Papa managed to prove to me that he stayed true to Mama through the years too.

***

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ 29: ความจริง

สรุปบท
จริง.
จินส์ POV


WTF
ได้ผมได้ยินสิ่งผิดหรือไม่
ปาป้าจริงกล่าวว่า ... "เขา...ไม่รอบอีกต่อไป"...

ความรู้สึกของฉัน tensed ค่าผ่อนคลายในแยกที่สอง
ได้ในช่วงเวลาต่อไปนี้ ช็อกจมฉัน มันเป็นเหมือนโครงกระดูกทั้งหมดได้จากตู้เสื้อผ้า และความจริงถูกเปิดเผย ความรู้เบื้องต้นของฉันได้เกิดอีกครั้ง จำนวนช็อตที่ผมมีไม่น้อยกว่าการช็อกเมื่อผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับมาของชื่อของฉัน

Weren ทีความลับเก็บไว้อย่างปลอดภัยในกระเป๋า?

เมื่อปาป้าทราบเกี่ยวกับมัน ไหร่เขารู้...เกี่ยวกับปี่ เกี่ยวกับ Kamenashi ของแยกต่างหากปี เกี่ยวกับพระองค์สุดท้ายที่พักสถานที่...
ผมไม่ใช้มันอีกต่อไปได้ ฉัน hugged บนแน่นกับถุงมือของฉัน และปาป้าเริ่มเล่าทุกอย่างให้ฉันกับเขาเมลโลว์เสียง

ปาป้ายังคงความสงบเมื่อเขาเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฉัน แต่ฉันไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของฉัน
เมื่อผมผ่านช็อตเริ่มจากบัญชีของเขา ฉันพบตัวเองร้องไห้อีก
และเวลานี้ ฉันกำลังร้องไห้ มากกว่า เรื่องเดียวกันอีกครั้ง แต่ จาก POV อื่น ๆ
น้ำตาเพียงดูเหมือนจะหยุด


แม้หลังจากที่เขากลับจากญี่ปุ่น ปาป้าไม่เคยยอมแพ้ของเขาหา Kamenashi ได้
วัน ปีปี...เขาไม่เคยได้หวัง
เมื่อเขาได้จมกับความเมื่อยล้า เขาจะไปที่ยอดเขาซึ่งข้ามโรงพยาบาล

สุดท้ายเขาเห็น Kamenashi พวกเขามีสิทธิ์ในการใช้จ่ายคืนนอกนั้น ตอนบ่ายหลังจาก ปาป้าด้านซ้ายสำหรับโตเกียวตามปกติ ก่อนที่เขาซ้าย เขายืนที่ฮิลล์ท็อป และมองไปที่โรงพยาบาล แต่การเก็บไกล ปาป้าเชื่อว่า Kamenashi ถูกมองจากถึงตะแกรงหน้าต่างเกินไป

เขา ปลายทางสุดท้าย
สุดท้ายระยะห่างระหว่างพวกเขา

ปาป้าจัดขึ้นดังกล่าวความว่า เขาจะสามารถค้นหา Kamenashi
พวกเขาไม่ได้กันอีกต่อไป เพราะปาป้ามีครอบครัวแล้ว
แต่ถึงกระนั้น ปาป้าเชื่อว่า เขาสามารถหา Kamenashi เขาแค่อยากพบเขาอีกครั้ง...

จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาพบพยาบาลผู้เอาดูแล Kamenashi ระหว่างปีของเขาแยก เธอไม่สามารถทนให้เขาทำเขาหาคนที่จะไม่กลับ เพื่อเธอบอกเขาทุกอย่าง รู้

จากเธอ ปาป้าได้รู้ของปู่ย่าตายายของฉันไปโรงพยาบาล วิธี Kamenashi ได้เฉพาะในห้องถัดไปเมื่อเขาโกหกเกี่ยวกับออกสำหรับสหรัฐอเมริกา... เขารู้ว่า ผู้หญิงกับเด็กเยี่ยมชม Kamenashi ในระยะพักของเขาในโรงพยาบาล... เขารู้ว่า Kamenashi สวรรคตโดยด้านข้างของเขา และวิธีที่เขาจัดแหวนในมือของเขา

พยาบาลยังเพิ่มให้ Kamenashi ได้ดีผู้ป่วย นอกเหนือจากเวลา ที่ปาป้าจัดคอนเสิร์ตของเขาในฮอกไกโด เขาไม่เชื่อฟัง และไม่เคยใส่เป็นปัญหากับทุกคน เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ในห้องของเขาทำหนังสือพิมพ์ cuttings และไต่สวนของแพทย์รักษาเขาไม่


คาเซะ Kamenashi ได้คนเดียว...เงียบ สงบ และ เกินหวัง


"นายยามาชิตะส่งเขาหีบห่ออย่างสม่ำเสมอ แต่เมื่อเขาได้รับสิ่งที่เกี่ยวข้องกับนาย Akanishi เช่นอัลบั้มหรือโปรแกรม เขาจะเพิ่มสีสันขึ้นเล็กน้อย"ก็

Kamenashi เป็นไปผ่านทางจิตวิทยาให้คำปรึกษาของเขาพัก โรงพยาบาลมีเอกสารหรือจดหมายของเขาเป็นการอ้างอิงสำหรับระเบียนทางการแพทย์

ปาป้าอ่านผ่านผู้ตัวอักษรเมื่อเขาทั้งหมดได้เกิด...

"เถิดว่า ฉันกำลังอ้อนคุณตอนนี้ หมีดูจินำชีวิตนี้ชอบหรือไม่"
ฉันทำหมีเพื่อ สามารถฉันแบกไป"
"เอาฉันนานดังนั้นจะมั่นใจตัวเองว่า ผมจะทนกับความเหงาที่ตอนนี้สำหรับจิ้นของในอนาคต แต่เมื่อผมรู้ว่า ผมเป็นผู้หนึ่งที่ทำให้เขาทุกข์ทรมานของเขา ภายนอกของฉันแข็งแรงยุบเมื่อฉันรู้เขากลัวว่า ผมจะเหงา และเขาเต็มใจที่จะสารภาพทุกอย่างเพียงเพื่อให้บริษัทของฉัน"
" ฉันเป็นคนเช่นนี้น่ากลัว ขวา ฉันควรยินดีจิ... แต่ยัง ผมกำลังเต็มไป ด้วยความโศกเศร้าและสิ้นหวัง และฉันเก็บความคิดของเขารั้งเธอตอนนี้"
"บางครั้ง จิรู้สึกมากต่างกับฉันเมื่อฉันเห็นเขาบน televsion ปัจจุบัน เป็นอย่างยิ่งดังนั้นเมื่อเขาพูดเกี่ยวกับเธอ ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน "
"ไม่ยาก ฉันเพียงแค่ต้องจงรักภักดีกับมัน"
"ฉันยังกำลังโหยหาจิน แต่ฉันรู้สึกสงบจากภายใน ผมยินดีแลกเปลี่ยนชีวิตเพื่อความสุขของจิน ถึงแม้ว่ามันอาจจะเล็กน้อยเท่านั้น ฉันยินดีที่จะทำ"


ของ Kamenashi คำแก่นภาพ และถ่ายผ่านใจของฉัน ปาป้าต้องได้ทำลายเมื่อเขาต้องเรียนรู้เกี่ยวกับความจริง
ความจริงที่โหดร้ายนี้มีควม และทำลายความหวังทั้งหมดที่เขาผ่านปี
ฉันไม่สามารถคิดวิธีจัดการปาป้าอยู่ผ่านจำนวน self-reproach และ heartaches ครอบงำ

ตัวเขาปี่ Kamenashi เสมอพูดคุยเกี่ยวกับปาป้าได้ ความเหงาของปาป้า dreadfulness ของรักษา หายไป ความเจ็บปวดเห็นคนรักของคุณ... Kamenashi ต่อสู้กับอารมณ์เช่นเจ็บปวด และซ้ำผ่านปี ตัวอักษรของพี่มาตลอดเกี่ยวกับปาป้า

ฉันยกเลิกว่า เขาดูฤดูร้อนที่ทำให้ถึงตายเช่นนั้น... เขามีซีด และบาง
ถึงแม้ว่ามันเป็นครั้งแรกที่เขาทำให้ในแผ่นดินของเขา ตาสวยมองที โดยเสน่หา
ทั้งหมด เพราะฉัน Akanishi

-ผมกำลังจับเขามัดของปิติและความสุข-


ก็ใช่ ทำไมมีปาป้าเก็บร้องไห้กลางดึกในสตูดิโอของเขา และทำไมเขาไม่ว่าง ridiculously เป็นระยะเวลานานของเวลาหลังจากที่
ร่างกาย Kamenashi ไม่ได้สิ่งเดียวที่ไปนอนนิรันดร์
กับตาย เขามาตามปีของความหวังและความรู้สึกที่ปาป้าเขาเป็นศพของเขาด้วย...

ปาป้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเขาที่มาม่า แต่เขาไม่สามารถรับมือกับความจริงที่ว่า เขาได้หาย Kamenashi ดี ดังนั้น เขาสามารถเพียงใช้วิธีของเขาเองหนีความรักและความปรารถนาที่เขามี Kamenashi เขาได้สูญหายไปแล้วรักของเขา และไม่ต้องสูญเสียภรรยาที่รักเขา whole-heartedly เป็น

จึงปาป้าเลือก numb ตัวเองกับการทำงาน เขาหวังว่าที่เวลาสามารถให้เขาสะสมพลังงานบางอย่างในการต่อสู้กับความเจ็บปวดได้ เขาหวังว่า เขาสามารถมีพลังงานเพียงพอต่อ feigning ไม่รู้ความจริง
มันช่วยให้ปาป้าเป็นนักแสดงสำเร็จ เมื่อใดก็ตามเขาไม่ต่อสู้ longings ของเขาอีกต่อไป เขาจะไปที่สตูดิโอของเขา และอ่านสคริปต์ของเขา ไม่เลวอย่างไรเขาก็ร้องในสตูดิโอของเขา มาม่าจะสมมติว่า เขาถูกเพียงแช่ตัวเองในบทบาทของเขา

ในภายหลัง ปาป้าเริ่มมีคอลัมน์ของเขาในนิตยสาร เขาพูดคุยเกี่ยวกับเพลง และความรัก
เขาเขียนในคอลัมน์ของเขาทั้งหมดเกี่ยวกับความรักของวัยรุ่น และแต่ละชื่อ


ป่านนี้ ปาป้ายังมีดูบนลิ้นหน้า

ผมรู้ว่า แม้ว่า Kamenashi ได้ทิ้งปาป้าหลายปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยนอกใจของปาป้า หน่วยความจำของปาป้าของเขาดีสดผ่านปี รอยยิ้มของ Kamenashi transcended เกินทุกอย่าง และยังคงอยู่ลึกภายในตั้งของหัวใจของปาป้า

ในพื้นที่ที่มีการป้องกัน มันมีความทรงจำเดียวของความรักของพวกเขา และสุนัขของพวกเขา ซากุระ

ภายในมี Akanishi Jin ได้ 22 ปี และสุขภาพของ Kamenashi ถูกยังไม่เลวร้ายเกินไป พวกเขาเชื่อว่าในชั่วนิรันดร์ และพวกเขาคิดว่า พวกเขาจะใช้ชีวิตร่วมกันตลอดไป พวกเขาคิดว่า พวกเขาจะสามารถตรวจจับในสิ่งที่พวกเขาได้พลาดในของวัยรุ่นปี

มีเพียงรักมากเกินไป และเวลาที่น้อยเกินไป ดังนั้น แผนเหล่านี้เปลี่ยนเป็น regrets
แม้จนถึงวันนี้ รูป Kamenashi ที่น่ารักจากความรักของพวกเขายังคงแข็งแกร่งในหัวใจของปาป้า


ในช่วงของกระแส ถาม "ปาป้า คุณยังคงรัก... Kamenashi "
"ฉันยังรักเขา"
"มาก"
"ใช่ มากขึ้น"
"อะไรมาม่าแล้วบ้าง" ฉันครอบครัวถาม

ผมมองตาปาป้า และกลัวในคำตอบของเขา ผมกลัวจะได้ยินสิ่งที่ฉันไม่ต้องการได้ยิน
ผมกลัวว่า ความรักของมาม่า โดยปีที่ยังไม่ชำระ...
ผมกลัวว่า ผมเป็นเพียงวัตถุเพื่อระลึกถึงคนรักของเขาและความรักที่ไม่สมบูรณ์

"ฉันรักมาม่ามากเกินไป"
"มาก"
เขาพยักหน้าโดยไม่ลังเลใด ๆ "ใช่ มาก"
ฉันจ้องไปที่เขา และหวังว่าจะค้นหาความจริงบางอย่างในคำของเขา
ตาได้ชัดเจน และดังนั้น ฉันรู้ว่า เขาได้บอกความจริง
ฉันก็จะทำให้หัวใจบรรเทาทันที

ที่บนยอดเขาสามารถมองเห็นเขตข้อมูลดอกทานตะวันที่เขาร่วมความทรงจำมากมายกับ Kamenashi ปาป้าจัดการพิสูจน์กับฉันว่า เขาดีจริงมาม่าผ่านปีไปได้

***

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 29: ความจริงการสรุปบทความจริงของจิน POV ?! WTF?! ฉันไม่ได้ยินสิ่งที่ผิด? Papa จริงกล่าวว่า ... "เขา ... ไม่รอบอีกต่อไป" ... ความรู้สึกเกร็งขึ้นของฉันผ่อนคลายในการแยกที่สองแต่ในช่วงเวลาต่อไปนี้ช็อตจมฉัน มันเป็นเหมือนกับว่าโครงกระดูกทั้งหมดออกจากตู้เสื้อผ้าและความจริงถูกเปิดเผย ความรู้เบื้องต้นของฉันถูกคว่ำอีกครั้ง จำนวนช็อตที่ผมได้รับก็ไม่น้อยกว่าช็อกเมื่อผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับที่มาของชื่อของฉันถูกไม่ลับที่เก็บไว้อย่างปลอดภัยในกระเป๋าของฉันเมื่อไหร่ที่พ่อรู้เกี่ยวกับมันได้หรือไม่ เท่าไหร่เขาก็รู้ว่า ... เกี่ยวกับพี่ประมาณปีของคาเมนาชิแยกเกี่ยวกับสถานที่พำนักสุดท้ายของเขา ... ฉันจะไม่ใช้มันอีกต่อไป ฉันกอดไว้แน่นถุงด้วยมือของฉันและพ่อเริ่มที่จะเล่าทุกอย่างให้ฉันด้วยเสียงของเขากลมกล่อมPapa ยังคงสงบเมื่อเขาเล่าทุกอย่างให้ผม แต่ผมก็ไม่สามารถที่จะควบคุมอารมณ์ของฉันเมื่อฉันได้มากกว่าช็อตเริ่มต้นจาก บัญชีของเขาผมพบว่าตัวเองร้องไห้อีกครั้งและเวลานี้ผมกำลังร้องไห้เรื่องเดียวกันอีกครั้ง แต่จากมุมมองอื่น ๆน้ำตาก็ไม่สามารถจะหยุดแม้หลังจากที่เขากลับมาจากญี่ปุ่นพ่อไม่เคยยอมแพ้ของเขา ค้นหาคาเมนาชิวันโดยวันปี ... เขาไม่เคยให้ความหวังเมื่อใดก็ตามที่เขาได้รับจมกับความเหนื่อยล้าเขาจะเยี่ยมชมยอดเขาที่มองข้ามโรงพยาบาลว่าครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นคาเมนาชิพวกเขาได้รับอนุญาตที่จะใช้จ่ายคืนออกไปข้างนอก . ช่วงบ่ายหลังจากที่พ่อทิ้งไว้ให้โตเกียวตามปกติ ก่อนที่เขาจะออกไปเขายืนอยู่ที่ยอดเขาและมองย้อนกลับไปที่โรงพยาบาล แม้ว่ามันจะเป็นระยะทางยาวออกไปพ่อเชื่อว่าคาเมนาชิถูกมองออกมาจากหน้าต่างลูกกรงเกินไปสำหรับเขาแล้วสถานที่แห่งนี้เป็นปลายทางสุดท้ายระยะสุดท้ายระหว่างพวกเขาPapa จัดขึ้นความเชื่อมั่นดังกล่าวว่าเขาจะสามารถที่จะหาคาเมนาชิ . พวกเขาไม่สามารถจะอยู่ด้วยกันอีกต่อไปเพราะพ่อมีครอบครัวแล้วแต่ยังให้พ่อเชื่อว่าเขาจะสามารถหาคาเมนาชิ เขาแค่อยากที่จะเห็นเขาอีกครั้ง ... จนกระทั่งวันหนึ่งเขาได้พบกับนางพยาบาลที่ดูแลของคาเมนาชิในระหว่างปีที่ผ่านมาของการแยก เธอทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้เขาดำเนินการต่อการค้นหาของเขาสำหรับคนที่จะไม่กลับดังนั้นเธอจึงบอกเขาว่าทุกอย่างที่เธอรู้ว่าเธอจากพ่อได้รู้เกี่ยวกับการเยือนปู่ย่าตายายของฉันไปที่โรงพยาบาลว่าคาเมนาชิเป็นเพียงในห้องถัดไป เมื่อเขาโกหกเกี่ยวกับการออกของสหรัฐอเมริกา ... เขารู้ว่าผู้หญิงที่มีเด็กเข้าเยี่ยมชมคาเมนาชิในขั้นตอนของการที่เขาอยู่ในโรงพยาบาล ... เขารู้ว่าคาเมนาชิผ่านไปโดยไม่มีใครอยู่เคียงข้างเขาและวิธีการที่เขาถือแหวนในมือของเขาพยาบาลยังเสริมว่าคาเมนาชิเป็นผู้ป่วยที่ดีกว่าครั้งอื่น ๆ ที่จัดขึ้น Papa คอนเสิร์ตของเขาในฮอกไกโด เขาเป็นคนที่เชื่อฟังและไม่เคยมีปัญหากับใคร เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ของเขาในห้องของเขาทำตัดหนังสือพิมพ์และไม่เคยถามการรักษาแพทย์ 'สำหรับเขาคาเมนาชิคาซึยะเป็นคนเดียว ... เงียบสงบและอยู่นอกเหนือความหวัง"นายยามาชิตะส่งเขาห่ออย่างสม่ำเสมอ แต่เมื่อเขาได้รับสิ่งที่เกี่ยวข้องกับนายอาคานิชิเช่นอัลบั้มหรือโปรแกรมของคุณเขาจะสดใสขึ้นเล็กน้อย "เธอกล่าวในขณะที่คาเมนาชิเดินผ่านการให้คำปรึกษาทางจิตวิทยาระหว่างการเข้าพักของเขาที่โรงพยาบาลมีสำเนาจดหมายที่เขาเป็นข้อมูลอ้างอิงสำหรับการแพทย์ บันทึกPapa อ่านผ่านตัวอักษรเหล่านั้นเมื่อเขาเตรียมตัวไว้โดยสิ้นเชิง ... "เอามันที่ฉันขอให้คุณในขณะนี้ คุณทนเห็นจินชั้นนำของชีวิตเช่นนี้หรือไม่ " ฉันจะทน? ฉันสามารถทน? " "ผมใช้เวลานานมากที่จะโน้มน้าวตัวเองว่าผมจะต้องอดทนกับความเหงาในขณะนี้สำหรับอนาคตของจิน แต่เมื่อฉันตระหนักว่าฉันเป็นคนเดียวที่ทำให้เขาทุกข์ทรมานของเขา ภายนอกที่แข็งแกร่งของฉันทรุดตัวลงเมื่อฉันตระหนักว่าเขากลัวว่าฉันจะเหงาและเขาก็เต็มใจที่จะทิ้งทุกอย่างเพียงเพื่อให้ฉัน บริษัท . " "ฉันเป็นคนที่น่ากลัวใช่มั้ย? ฉันควรจะมีความสุขสำหรับจิน ... แต่ฉันยังเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความสิ้นหวัง และฉันเก็บความคิดในขณะที่เขาจูบเธอ. " "บางครั้งจินรู้สึกมากในต่างประเทศกับผมในปัจจุบันนี้เมื่อฉันเห็นเขาใน televsion นี้โดยเฉพาะดังนั้นเมื่อเขาพูดคุยเกี่ยวกับเธอด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน " "มันไม่ยากที่ฉันจะต้องทนกับมัน." "ผมยังคงอยากให้จิน แต่ฉันรู้สึกสงบจากภายใน ผมยินดีที่จะแลกเปลี่ยนชีวิตของฉันเพื่อความสุขของจิน แม้ว่ามันอาจจะเป็นเพียงบิตขนาดเล็ก, ฉันยินดีที่จะทำเช่นนั้น. " คำของคาเมนาชิกลายเป็นภาพและประกายในใจของฉัน Papa ต้องได้รับความเสียหายเมื่อครั้งแรกที่เขาได้เรียนรู้เกี่ยวกับความจริงนี้ความจริงที่โหดร้ายก็กลับไม่ได้และถูกทำลายความหวังทุกอย่างที่เขามีปีที่ผ่านฉันไม่สามารถจินตนาการว่าพ่อจะมีชีวิตอยู่ผ่านจำนวนเงินที่ครอบงำของการทรมานตัวเองและ heartaches ใน จดหมายที่เขาเขียนถึงพี่, คาเมนาชิมักจะพูดคุยเกี่ยวกับพ่อ ความเหงาของ Papa, ความน่ากลัวของการรักษาที่หายไป, ความเจ็บปวดจากการที่ได้เห็นคนที่คุณรักทิ้งคุณ ... คาเมนาชิต่อสู้กับอารมณ์ความรู้สึกที่เจ็บปวดและซ้ำเช่นปีที่ผ่านมา จดหมายที่เขาเขียนถึงพี่อยู่เสมอเกี่ยวกับพ่อผมจำได้ว่าเขาดูเหมือนว่าฤดูร้อนเป็นเวรเป็นกรรม ... เขาเป็นคนที่อ่อนและบางแม้ว่ามันจะเป็นครั้งแรกที่เขาดำเนินการฉันในอ้อมแขนของเขาตาสวยงามของเขามองมาที่ผมด้วยความรักและความเสน่หา . ทั้งหมดเพราะผม Akanishi - ฉันถือกำของเขาของความสุขและความสุข - ในที่สุดผมก็เข้าใจว่าทำไมมีเป็นช่วงเวลาที่พ่อเก็บไว้ร้องไห้ในตอนกลางคืนในสตูดิโอของเขาและทำไมเขาเป็นขันว่างสำหรับ เป็นระยะเวลานานมากของเวลาหลังจากนั้นร่างกายของคาเมนาชิก็ไม่ใช่สิ่งเดียวที่เข้าไปในการนอนหลับนิรันดร์กับการตายของเขานำไปปีของความหวังและความรู้สึกที่พ่อมีให้กับเขาลงไปในหลุมฝังศพของเขาได้เป็นอย่างดี ... Papa didn ' ต้องการให้แม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเขา แต่เขาไม่สามารถรับมือกับความจริงที่ว่าเขาได้สูญเสียคาเมนาชิดี ดังนั้นเขาจะสามารถใช้วิธีการของตัวเองที่จะหนีจากความรักและความปรารถนาที่เขามีให้กับคาเมนาชิ เขาได้หายไปแล้วที่รักของเขาและไม่ต้องการที่จะสูญเสียภรรยาของเขาที่รักเขาทั้งใจได้เป็นอย่างดีนั่นเป็นเหตุผลที่พ่อเลือกที่จะชาตัวเองด้วยการทำงาน เขาหวังว่าเวลาที่จะปล่อยให้เขาสะสมพลังงานบางอย่างในการต่อสู้กับความเจ็บปวด เขาหวังว่าเขาจะมีพลังงานมากพอที่จะยังคงแกล้งทำเป็นไม่รู้ความจริงที่ว่ามันช่วยให้พ่อเป็นนักแสดงที่ประสบความสำเร็จ เมื่อใดก็ตามที่เขาไม่สามารถต่อสู้กับความใฝ่ฝันของเขาอีกต่อไปเขาจะไปที่สตูดิโอของเขาและอ่านสคริปต์ของเขา ไม่ว่าไม่ดีเขาร้องในสตูดิโอของเขาแม่จะคิดว่าเขาเป็นเพียงการแช่ตัวเองในบทบาทของเขาต่อมาพ่อเริ่มมีคอลัมน์ของตัวเองในนิตยสาร เขาพูดคุยเกี่ยวกับเพลงและความรักที่เขาเขียนเกี่ยวกับความรักของวัยรุ่นของเขาในคอลัมน์ของเขาและเพียงข้ามชื่อแม้ตอนนี้พ่อยังมีดูในความปรารถนาบนใบหน้าของเขาผมรู้ว่าถึงแม้ว่าคาเมนาชิได้ออกจาก Papa หลายปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยออกมาจากใจของพ่อ หน่วยความจำพ่อของเขาอยู่ที่ความสดใหม่ตลอดทั้งปี รอยยิ้มที่คาเมนาชิที่เข้าข่ายเกินทุกอย่างและยังคงอยู่ลึกภายในพื้นที่คุ้มครองของหัวใจ Papa 's ในพื้นที่ที่มีการป้องกันที่จะมีเพียงความทรงจำของความรักของพวกเขาและสุนัขของพวกเขาซากุระภายในมี, อาคานิชิจินเป็น 22 ปีและสุขภาพคาเมนาชิเป็น ยังไม่เลวร้ายเกินไป พวกเขาเชื่อในนิรันดร์และพวกเขาคิดว่าพวกเขาจะใช้ชีวิตของพวกเขาด้วยกันตลอดไป พวกเขาคิดว่าพวกเขาจะสามารถที่จะจับขึ้นในสิ่งที่พวกเขาได้รับในปีวัยรุ่นของพวกเขามีความรักเพียงมากเกินไปและเวลาที่น้อยเกินไป ดังนั้นแผนเหล่านี้กลายเป็นความเสียใจแม้จนถึงวันนี้ภาพของคาเมนาชิและความปรารถนาจากความรักของพวกเขายังคงแข็งแกร่งอยู่ในหัวใจของพ่อในช่วงเวลาของแรงกระตุ้นผมถาม "พ่อ, คุณยังคงรัก ... คาเมนาชิ?" "ผมยัง รักเขา. " "มากมาก" "ใช่ มากมาก. " "สิ่งที่เกี่ยวกับแม่แล้ว" ผมเดินไปถามผมมองที่ตาของพ่อและกลัวสำหรับคำตอบของเขา ผมกลัวที่จะได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่ผมไม่ได้ต้องการที่จะได้ยินผมกลัวว่าความรักที่แม่ของปีที่ผ่านมาที่ไม่สมหวัง ... ฉันกลัวว่าฉันเป็นเพียงวัตถุที่ระลึกคนรักและความรักของพวกเขาที่ไม่สมบูรณ์ของเขา"ผมรักแม่เกินไป " "มากมาก" เขาพยักหน้าโดยไม่ลังเลใด "ใช่เป็นอย่างมาก" ผมจ้องที่เขาและหวังว่าจะได้พบกับความจริงบางอย่างในคำพูดของเขาดวงตาของเขาได้ชัดเจนและทำให้ผมรู้ว่าเขาได้บอกความจริงที่ฉันสามารถ ในที่สุดทำให้หัวใจของฉันตอนนี้เพื่อความสะดวกที่ยอดเขาสามารถมองเห็นทุ่งทานตะวันที่เขามีส่วนร่วมในความทรงจำมากมายกับคาเมนาชิพ่อพยายามที่จะพิสูจน์ให้ผมเห็นว่าเขาอยู่ที่แท้จริงไป Mama ปีที่ผ่านเกินไป***

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 29 : ความจริง



บทสรุปจริง จิน POV .

? ! ! ! ! ! ! ! WTF ? !
ฉันได้ยินผิดไป
ป๊ะป๋าบอกว่า . . . . . . . " เขา . . . . . . . ไม่อยู่แล้ว " . . . . . . .

ฉันปั่นป่วนความรู้สึกผ่อนคลายในเสี้ยววินาที
แต่ในขณะนี้ต่อไปนี้ ช็อกแพ้ฉัน มันเป็นถ้าโครงกระดูกทั้งหมดออกมาจากตู้เสื้อผ้า และความจริงก็ถูกเปิดเผย ความรู้เบื้องต้นของฉันถูกพลิกกลับอีกครั้งปริมาณของช็อตที่ผมได้ไม่ น้อยกว่า ช็อก เมื่อผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับที่มาของชื่อของฉัน

ไม่ใช่ความลับเก็บไว้ในกระเป๋า

เมื่อพ่อรู้เกี่ยวกับมันได้หรือไม่ เท่าไหร่ เขารู้ . . . . . . . เรื่องพายเรื่องคาเมะแยกปี เรื่องสถานที่พำนักแห่งสุดท้าย . . . . . . .
ผมทนไม่ได้อีกต่อไปแล้วฉันกอดไว้ให้แน่นถุง กับมือและปาป๊าก็เริ่มเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฉันด้วยเสียงนิ่มของเขา . . . . . .

พ่อยังคงสงบเมื่อเขาเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฉัน แต่ฉันก็ไม่สามารถที่จะควบคุมอารมณ์ของฉัน
เมื่อฉันได้รับมากกว่าช็อกเริ่มต้นจากบัญชีของเขา ฉันพบว่าตัวเองร้องไห้อีกแล้ว
และเวลานี้ ผมร้องไห้เพราะเรื่องเดิมๆ อีก แต่จาก POV .
น้ำตาก็ไม่สามารถดูเหมือนจะหยุด


แม้หลังจากที่เขากลับมาจากญี่ปุ่น พ่อไม่เคยให้ขึ้นการค้นหาของเขาสำหรับคาเมะ .
วันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่า . . . . . . . เขาไม่เคยเลิกหวัง
เมื่อใดก็ตามที่เขาได้อย่างแน่นอน ด้วยความเหนื่อยล้า เขาจะชมยอดเขาที่มองข้ามโรงพยาบาล

ครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นคาเมะ พวกเขาได้รับอนุญาตให้ใช้เวลาทั้งคืนอยู่ข้างนอก ช่วงบ่ายหลังจากพ่อกลับโตเกียวไปตามปกติ ก่อนที่เขาจะจากไป เขายืนอยู่ที่ยอดเขา และมองกลับไปที่โรงพยาบาล ถึงแม้ว่ามันไกลออกไป พ่อเชื่อว่า คาเมะมองออกไปจากหน้าต่างเหล็กดัดเหมือนกัน

เขา สถานที่นี้เป็นปลายทางสุดท้าย
ระยะสุดท้ายระหว่างพวกเขา .

พ่อจัดขึ้นเช่นความเชื่อ ว่า เขาจะสามารถหาคาเมะ .
พวกเขาไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้อีกต่อไป เพราะพ่อมีครอบครัวแล้ว
แต่แม้ดังนั้น พ่อเชื่อว่าเขาสามารถหาคาเมะ . เขาแค่อยากเห็นเขาอีกครั้ง . . . . . . .

จนวันหนึ่ง เขาได้พบพยาบาลที่ดูแลคาเมะ ในช่วงปีของการแยก . เธอไม่สามารถทนที่จะปล่อยให้เขาดำเนินการต่อการค้นหาของเขาสำหรับใครบางคนที่ไม่มีวันหวนคืน เธอจึงบอกทุกอย่างที่เธอรู้

จากเธอพ่อต้องรู้เกี่ยวกับปู่ย่าตายายของฉัน ' ไปโรงพยาบาล ยังไงคาเมะก็แค่ในห้องถัดไป เมื่อเขาโกหกเรื่องที่ไปสำหรับเรา . . . . . . . เขารู้ว่าผู้หญิงกับเด็กไป คาเมนาชิ ในช่วงที่เขาอยู่ในโรงพยาบาล . . . เขารู้ว่าคาเมะจากไปโดยไม่มีใครเคียงข้างเขา และว่าเขาจัดแหวนในมือของเขา . . . . . .

พยาบาลยังเสริมว่าคาเมะเป็นคนไข้ที่ดีนอกจากเวลาที่พ่อจัดคอนเสิร์ตของเขาในฮอกไกโด เขาเชื่อฟังและไม่เคยมีปัญหากับใคร เขาใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในห้องของเขาทำการตัดหนังสือพิมพ์ และไม่เคยสงสัยการรักษาแพทย์สำหรับเขา


คาเมนาชิ คาซึยะ อยู่คนเดียว . . . . . . . เงียบ สงบ และนอกเหนือจากความหวัง


" นายยามาชิตะส่งเขามาหาเป็นประจำแต่เมื่อเขาได้รับบางสิ่งบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับนายอาคานิชิ เช่นอัลบั้มหรือโปรแกรมของคุณ เขาจะสดใสขึ้นเล็กน้อย " เธอกล่าว .

เป็นคาเมนาชิ ผ่านการให้คำปรึกษาทางจิตวิทยาระหว่างที่เขาอยู่ใน โรงพยาบาล มีสำเนาของตัวอักษรของเขาเป็นข้อมูลอ้างอิงสำหรับประวัติทางการแพทย์

พ่ออ่านจดหมายเมื่อเขาโดยสิ้นเชิง เตรียมตัวไว้ . . . . . . .

" ถือว่าผมขอร้องคุณคุณทนเห็นจินมีชีวิตแบบนี้ ? "
ผมทน ? ฉันสามารถทน ? "
" ฉันใช้เวลาตั้งนานกว่าจะบอกตัวเองว่า ฉันต้องทนกับความเหงาแล้ว เพื่ออนาคตของจิน แต่เมื่อฉันตระหนักว่าฉันคือคนที่ทำให้เค้าทรมานของเขา ภายนอกที่แข็งแกร่งของฉันล้มลงเมื่อฉันตระหนักว่าเขาคงกลัวว่าผมจะเหงา และเขาก็เต็มใจที่จะละทิ้งทุกอย่าง แค่คอยดูแลอยู่"
" ฉันมันแย่มากใช่ไหม ใช่ไหม ? ฉันควรที่จะมีความสุขกับจิน . . . . . . . แต่ฉันเต็มไปด้วยความเศร้าและสิ้นหวัง และฉันยังคิดถึงช่วงเวลาที่เขาจูบเธอ "
" บางครั้ง จินรู้สึกต่างประเทศมาทุกวันนี้ เมื่อผมเห็นเขา televsion . นี้โดยเฉพาะดังนั้นเมื่อเขาได้พูดคุยกับเธอด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน "
" มันไม่ยาก ก็แค่ต้องทนกับมัน "
." ผมยังคงโหยหา จิน แต่ผมรู้สึกสงบจากภายใน ผมยอมแลกชีวิตเพื่อจินมีความสุข แม้ว่ามันอาจจะเล็กไปหน่อย ผมก็จะทำ "


คาเมะก็กลายเป็นภาพและประกายผ่านใจของฉัน . พ่อต้องถูกทำลายเมื่อเขาแรกเรียนรู้เกี่ยวกับความจริง
ความจริงที่โหดร้ายนี้ได้ และทำลายทุกความหวังที่เขามี โดยปี
ฉันไม่คิดว่าปะป๋าจัดการถ่ายทอดสดผ่านปริมาณท่วมท้นของตำหนิตนเอง และปวดใจ

ในจดหมายของเขาที่จะพาย คาเมนาชิ พูดถึงพ่อ ความเหงาที่ขาดพ่อ และความน่ากลัวของการรักษาความเจ็บปวดที่เห็นคนทิ้งเธอ . . . . . . . คาเมะพยายามดิ้นรนอย่างเจ็บปวด และซ้ำอารมณ์ผ่านปีของคุณรัก จดหมายถึงพี่อยู่เสมอเกี่ยวกับพ่อ

ฉันเล่าว่าเขาเหมือนฤดูร้อนที่เป็นเวรเป็นกรรม . . . . . . . เขาผิวขาวซีด ผอม
ถึงแม้ว่ามันเป็นครั้งแรกที่เขาอุ้มฉันไว้ในอ้อมแขนของเขา ดวงตาคู่สวยของเขามองมาที่ฉันด้วยความรักและความรัก
เพราะผมอาคานิชิ .

-- ผมจับเขามัดของความสุขและความสุข --


ในที่สุดฉันก็เข้าใจว่าทำไมมีช่วงนึงที่พ่อร้องไห้กลางดึกในสตูดิโอของเขาและทำไมเขาขันไม่ว่างสำหรับระยะเวลานานหลังจากที่
ตัวคาเมะไม่ใช่สิ่งเดียวที่เข้าไปหลับไปซะ
ด้วยความตายเขาได้นำปีของความหวังและความรู้สึกที่ป๊ามีให้เขาเข้าไปในสุสานได้เป็นอย่างดี . . . . . . .

พ่อไม่อยากให้แม่ต้องเป็นห่วงเขา แต่เขาไม่สามารถรับมือกับความจริงที่ว่าเขาได้สูญหายไป คาเมะเลย ดังนั้น เขาจะสามารถใช้วิธีการของเขาเองเพื่อหนีจากความรัก และความคิดถึงที่เขามีให้คาเมะ . เขาได้สูญเสียอันเป็นที่รักของเขาและไม่อยากจะสูญเสียภรรยาของเขา คนที่รักเขาทั้งใจเช่นกัน

นั่นเป็นเหตุผลที่พ่อเลือกที่จะเหน็บตัวเองกับงาน เขาหวังว่า เวลาจะให้เขาสะสมพลังงานบางอย่างที่จะต่อสู้กับความเจ็บปวด เขาหวังว่าเขาจะได้พลังงานเพียงพอที่จะยังคงไร้เดียงสาของความจริง
มันช่วยพ่อได้นักแสดง เมื่อใดก็ตามที่เขาไม่สามารถต่อสู้กับความปรารถนาของเขาอีกต่อไปเขาต้องไปที่สตูดิโอของเขาและอ่านบทของเขา ไม่ว่าวิธีการที่ไม่ดีเขาร้องในสตูดิโอของเขา แม่จะคิดว่าเขาเป็นเพียงแช่ตัวเองในบทบาทของเขา

ในภายหลัง คุณพ่อเริ่มมีคอลัมน์ของตัวเองใน นิตยสาร เขาพูดเกี่ยวกับเพลง และความรัก
เขาเขียนเรื่องเกี่ยวกับความรักวัยรุ่นของเขา ในคอลัมน์ของเขาและเพียงละเว้นชื่อ


ตอนนี้ป๊ายังดูยาวนานบนใบหน้าของเขา . . . . . .

ฉันรู้ว่าถึงแม้ว่าคาเมะทิ้งพ่อ เมื่อหลายปีมาแล้ว เขาไม่เคยออกจากป๊าของจิตใจ ป๊าของความทรงจำของเขาอยู่สดผ่านปี คาเมะยิ้มต่อเหนือทุกสิ่งทุกอย่างและอยู่ลึกภายในพื้นที่คุ้มครองของหัวใจพ่อ

ในพื้นที่คุ้มครอง มันมีเพียงความทรงจำ ของความรักของพวกเขา และสุนัข ของซากุระ

ข้างใน อาคานิชิ จิน อายุ 22 ปีและสุขภาพ คาเมนาชิก็ยังไม่เลวร้ายเกินไป พวกเขาเชื่อว่านิรันดร์และพวกเขาคิดว่าพวกเขาจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตลอดไป พวกเขาคิดว่าพวกเขาจะสามารถที่จะทำสิ่งที่พวกเขาได้พลาดในปีวัยรุ่นของพวกเขา .

มีเพียงความรักที่มากเกินไปและน้อยเกินไปเวลา ดังนั้น แผนการเหล่านี้กลายเป็นความเสียใจ
จนถึงวันนี้รูปภาพของคาเมนาชิ และความรัก จากความรักของพวกเขายังคงแข็งแกร่งในหัวใจของพ่อค่ะ

เดี๋ยวของแรงกระตุ้น ผมถามว่า " พ่อ พ่อก็ยังคงรัก . . . . . . . คาเมะ ? "
" ฉันยังรักเขาอยู่ "
" มาก "
" ครับ มาก "
" แล้วแม่ล่ะ ? " ผมถาม

ผมมองคุณพ่อตาและกลัวคำตอบของเขา ผมกลัวที่จะได้ยินบางอย่างที่ฉันไม่ต้องการจะได้ยิน
ผมกลัวว่า ความรักของแม่ผ่านปีก็ไม่สมหวัง . . . . . . .
ผมกลัวว่าฉันเป็นเพียงวัตถุเพื่อระลึกถึงคนรัก และความรักที่ไม่สมบูรณ์ของพวกเขา .

" ผมรักแม่นะ "
" มาก "
เขาพยักหน้าโดยไม่ลังเลใด ๆ " ครับ ขอบคุณมาก " .
ผมมองหน้าเขา และหวังจะค้นหาความจริงบางอย่างในคำพูดของเขา
ดวงตาของเขาได้ชัดเจน ดังนั้นฉันจึงรู้จักเขาบอกความจริง .
ในที่สุดฉันก็สามารถใส่หัวใจเพื่อความสะดวกในตอนนี้

ที่ยอดเขาที่สามารถมองเห็นทุ่งทานตะวัน ที่เขาใช้ร่วมกัน ความทรงจำมากมายกับคาเมะ ปะป๊าจัดการเพื่อพิสูจน์ว่าเขาพักจริงกับแม่ผ่านปี

* * * ด้วย