In the early Vedic texts rajas are

In the early Vedic texts rajas are shown as having to consult a council of all male members of a tribe or aristocratic tribal councils called sabhas or samitis. Some tribes had no kingly figures and only councils--these were aristocratic tribal republics, a kind of cheifly organization, or gana-sanghas. In the early Vedic age, as I mentioned earlier, presiding rajas were elected. A new type of raja appears, however, in the late Vedic period, after the transition to settled agriculture and the more complex society which developed. This raja became more of a king, one who emerged from a power struggle among the nobility and then was ritually invested by brahmin priests. A political system in which there were a number of little kings developed into a system whereby there were fewer kings and these had more authority. Still, these more powerful figures did not have well-developed royal administrations. Instead, more and more magnificent royal sacrifices were performed--the most famous being the rajasuya, which was initially repeated every year, and the asvamedha, the horse sacrifice. In the later the king's horse was allowed to roam for a year and then the king claimed the land the horse had transversed. The major sacrificial rituals were occasions for the consumption of wealth, extending over many months with lavish libations of milk and clarified butter, ghi, the offering of grains and the sacrifice of the choicest animals in the herd. These rituals testified that the king had met all challenges or that no one had dared to challenge him. These ceremonies would remain central to Indian cults of kingship for another thousand years, influencing medieval kingship as it developed. Kings would perform purification rituals which would give them power as sacrificers, the patrons of the sacrifice. As I mentioned, these rituals were said to place the raja in the proximity of the gods--gradually the kings came to be seen as divinely appointed. The gods had titles incorporating sovereighty, paramountcy and overlordship, and as a consequence of the ceremonies the rajas became elgible for such titles. A king was seen, for example, as Indra the chief of the gods. The rituals gave the king--the chief sacrificer among sacrificers--responsibility for maintining cosmic order and fertility. Since the chief sacrificers also added to the status and significance of sacrifical priests, brahmins were active proponents of this exhalting of the status of kings. Kings and brahmins continued their mutual interest in preserving their positions. Brahmins received patronage from a stable kingship and the king protected their superial status, their monopoly on purity. Only brahmins could learn the hymns and mantras and only brahmins had the right to perform certain purifying rituals and exercises. The immigrating Aryans had not encountered mighty enemies and big empires--such as in Persia. Thus they were not forced by events to develop political units which would allow for more effective military capacity, to seize and protect territory--as did the Aryans in Persia, where they developed imperial organization early. On the contrary, the proliferation of little kingdoms, the janapada, in the western Genges Valley was a political luxury which the Aryans could afford; they could afford to remain decentralized. Thapar argues that this luxury arrested political development in north India--state formation took place at a slow rate. The integration of society and internal harmony was sought, not through political administration, but through the varna structure. The latter was a successful mechanism for incorporating a diversity of ethnic and cultural groups where each group maintained a separate identity in relationship to other groups, in caste organization. Land was plenty in the Vedic Age and the socio-political system could reproduce itself through fission rather than undergo a change of form to meet a need for further
resources or to meet the pressure of new numbers. Furthermore, land in the Western Gangetic Valley was cultivable without major cooperative organization.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในตำราเวทต้น Rajas จะแสดงว่ามีการให้คำปรึกษาสภาของสมาชิกชายทุกชนเผ่าหรือเผ่าของชนชั้นสูงที่เรียกว่า sabhas หรือ samitis บางชนเผ่าไม่มีตัวเลขกษัตริย์และเทศบาลเท่านั้น - เหล่านี้เป็นชนเผ่าสาธารณรัฐขุนนางชนิดขององค์กร cheifly หรือกานา-sanghas ในยุคเวทต้นที่ผมกล่าวถึงก่อนหน้านี้ประธาน Rajas ได้รับการเลือกตั้ง เป็นชนิดใหม่ของราชาปรากฏ แต่ในช่วงปลายเวทประจำเดือนหลังจากการเปลี่ยนแปลงเพื่อการเกษตรตัดสินและสังคมที่ซับซ้อนมากขึ้นซึ่งการพัฒนา ราชานี้กลายเป็นมากขึ้นของพระมหากษัตริย์เป็นผู้หนึ่งที่โผล่ออกมาจากต่อสู้แย่งชิงอำนาจในหมู่ขุนนางและจากนั้นได้ลงทุนพิธีการโดยนักบวชพราหมณ์ ระบบการเมืองที่มีอยู่ในจำนวนของพระมหากษัตริย์น้อยพัฒนาเป็นระบบโดยมีพระมหากษัตริย์เหล่านี้น้อยลงและมีอำนาจมากขึ้น ยังคงตัวเลขเหล่านี้มีประสิทธิภาพมากขึ้นไม่ได้มีการพัฒนาที่ดีการบริหารราช แต่พระราชเสียสละมากขึ้นและสวยงามมากขึ้นได้รับการดำเนินการ - ที่มีชื่อเสียงมากที่สุดเป็น Rajasuya ซึ่งเป็นครั้งแรกซ้ำทุกปีและ asvamedha เสียสละม้า ในภายหลังม้าของกษัตริย์ได้รับอนุญาตให้เดินเตร่ปีแล้วกษัตริย์อ้างว่าที่ดินม้าได้วางตัว พิธีกรรมบูชายัญเป็นโอกาสที่สำคัญสำหรับการบริโภคของความมั่งคั่งขยายในช่วงหลายเดือนข้างเคียงจำนวนมากที่มีฟุ่มเฟือยของนมและชี้แจงเนย GHI, การเสนอขายของเมล็ดและการเสียสละของสัตว์ choicest ในฝูง พิธีกรรมเหล่านี้ให้การว่าพระมหากษัตริย์ได้พบกับความท้าทายทั้งหมดหรือว่าไม่มีใครกล้าที่จะท้าทายเขา พิธีเหล่านี้จะยังคงเป็นศูนย์กลางของลัทธิกษัตริย์ของอินเดียอีกพันปีที่มีอิทธิพลต่อพระมหากษัตริย์ในยุคกลางในขณะที่มันได้รับการพัฒนา พระมหากษัตริย์จะปฏิบัติพิธีกรรมบริสุทธิ์ซึ่งจะทำให้พวกเขามีอำนาจเป็น sacrificers อุปถัมภ์ของการเสียสละที่ ที่ผมกล่าวถึงพิธีกรรมเหล่านี้ถูกกล่าวว่าจะวางราชาในความใกล้ชิดของพระเจ้า - ค่อยๆกษัตริย์มาจะเห็นได้ว่าได้รับการแต่งตั้งจากพระเจ้า พระเจ้ามีชื่อผสมผสาน sovereighty, paramountcy และ overlordship และเป็นผลมาจากพิธี Rajas กลายเป็น elgible ชื่อดังกล่าว กษัตริย์ก็เห็นตัวอย่างเช่นพระอินทร์เป็นหัวหน้าของเหล่าทวยเทพ พิธีกรรมให้กษัตริย์ - เดอะ sacrificer หัวหน้าในหมู่ sacrificers - ความรับผิดชอบในการ maintining เพื่อจักรวาลและความอุดมสมบูรณ์ ตั้งแต่หัวหน้า sacrificers ยังเพิ่มสถานะและความสำคัญของพระสงฆ์ sacrifical, เศรษฐีเป็นผู้เสนองานของ exhalting สถานะของพระมหากษัตริย์นี้ พระมหากษัตริย์และเศรษฐียังคงความสนใจร่วมกันของพวกเขาในการรักษาตำแหน่งของพวกเขา เศรษฐีได้รับการอุปถัมภ์จากพระมหากษัตริย์และพระมหากษัตริย์ที่มีเสถียรภาพป้องกัน superial สถานะของพวกเขาผูกขาดของพวกเขาในความบริสุทธิ์ เฉพาะเศรษฐีสามารถเรียนรู้และการสวดมนต์และเศรษฐีเท่านั้นที่มีสิทธิ์ที่จะปฏิบัติพิธีกรรมบางอย่างบริสุทธิ์และการออกกำลังกาย อพยพ Aryans ไม่ได้พบศัตรูที่ยิ่งใหญ่และจักรวรรดิใหญ่ - เช่นในเปอร์เซีย ดังนั้นพวกเขาไม่ได้รับคำสั่งจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในการพัฒนาหน่วยทางการเมืองซึ่งจะช่วยให้สำหรับความจุทหารที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นเพื่อยึดและปกป้องดินแดน - ขณะที่ Aryans ในเปอร์เซียที่พวกเขาพัฒนาองค์กรจักรวรรดิต้น ในทางตรงกันข้ามการแพร่กระจายของราชอาณาจักรเล็ก ๆ น้อย ๆ Janapada ในตะวันตก Genges วัลเลย์เป็นหรูหราการเมืองที่ Aryans สามารถจ่าย; พวกเขาสามารถที่จะยังคงอยู่ในการกระจายอำนาจ ธาปาร์ระบุว่าหรูแห่งนี้ถูกจับพัฒนาการทางการเมืองในภาคเหนืออินเดีย - การก่อตัวของรัฐที่เกิดขึ้นในอัตราที่ช้า บูรณาการของสังคมและความสามัคคีภายในได้ขอไม่ผ่านการบริหารทางการเมือง แต่ผ่านโครงสร้างวา หลังเป็นกลไกที่ประสบความสำเร็จในการผสมผสานความหลากหลายของกลุ่มชาติพันธุ์และวัฒนธรรมที่แต่ละกลุ่มยังคงเป็นตัวตนที่แยกจากกันในความสัมพันธ์กับกลุ่มอื่น ๆ ในองค์กรชั้นวรรณะ ที่ดินมากมายในยุคเวทและระบบทางสังคมและการเมืองสามารถทำซ้ำตัวเองผ่านทางฟิชชันมากกว่าได้รับการเปลี่ยนแปลงของรูปแบบเพื่อตอบสนองความจำเป็นในการต่อทรัพยากรหรือเพื่อตอบสนองความดันของตัวเลขใหม่
นอกจากนี้ที่ดินในเวสเทิร์ Gangetic หุบเขาเพาะปลูกโดยไม่มีองค์กรที่สำคัญของสหกรณ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในช่วงต้นของเวทข้อความราจัสแสดงเป็นที่ปรึกษาสภาสมาชิกชายทั้งหมดของเผ่าหรือฐานันดรเผ่าสภาเรียก sabhas หรือ samitis . บางชนเผ่าที่ไม่มีราช- ตัวเลขเท่านั้นและสภาฐานันดรของชนเผ่าเหล่านี้เป็นสาธารณรัฐ , ชนิดขององค์กร cheifly หรือคะณะพระสงฆ์ . ในยุคพระเวทก่อน ที่ผมกล่าวถึงก่อนหน้านี้ ประธานราจัสถูกเลือกเป็นชนิดใหม่ของราชาปรากฏแต่ในช่วงเวลาเวทสาย หลังจากเปลี่ยนไปจัดการการเกษตรและซับซ้อนมากขึ้นในสังคมที่พัฒนาแล้ว ราชานี้เป็นมากขึ้นของกษัตริย์ผู้หนึ่งโผล่ออกมาจากการต่อสู้เพื่อแย่งชิงอำนาจระหว่างขุนนางและได้ลงทุน ritually โดยพราหมณ์ผู้เป็นปุโรหิตระบบการเมือง ซึ่งมีจำนวนน้อย คิงส์ พัฒนาเป็นระบบซึ่งมีน้อยและกษัตริย์เหล่านี้มีอำนาจมากขึ้น แต่ตัวเลขที่มีประสิทธิภาพเหล่านี้ไม่ได้มีการพัฒนาการบริหารราช แต่มากขึ้นและสวยงามมากขึ้น รอยัล เสียสละได้ . . . ส่วนใหญ่ที่มีชื่อเสียงเป็น rajasuya ซึ่งตอนแรกซ้ำทุกๆ ปี และ asvamedha ,ม้าบูชายัญ ในช่วงต่อมาม้าต้นได้รับอนุญาตให้เดินเตร่สำหรับปีและจากนั้นกษัตริย์อ้างว่าที่ดินม้าได้ transversed . พิธีกรรมบูชายัญใหญ่เป็นโอกาสสำหรับการบริโภคของความมั่งคั่งที่ขยายกว่าหลายเดือนกับ libations ฟุ่มเฟือยของนมและนพนิตวิธีถวายของธัญพืช , และการเสียสละของสัตว์ที่สุดในฝูงพิธีกรรมเหล่านี้ยืนยันว่ากษัตริย์ได้พบความท้าทายทั้งหมดหรือที่ไม่มีใครกล้าท้าทายเขา พิธีเหล่านี้จะยังคงอยู่กลางอินเดียของลัทธิกษัตริย์อีก 1000 ปี มีอิทธิพลต่อกษัตริย์ในยุคกลาง มันพัฒนา กษัตริย์จะทำการฟอกพิธีกรรมซึ่งจะให้พลังงาน sacrificers , อุปถัมภ์ของการเสียสละ อย่างที่ผมพูดไปพิธีกรรมเหล่านี้กล่าวว่าสถานที่ที่ราชาในความใกล้ชิดของพระเจ้า -- ค่อยๆ กษัตริย์ก็จะเห็นเป็นอย่างยอดเยี่ยมได้รับการแต่งตั้ง พระเจ้าได้เรียกและชื่อ sovereighty paramountcy , overlordship และผลที่ตามมาของพิธีกรซึ่งราจัสกลายเป็น elgible สำหรับชื่อเช่น กษัตริย์ที่เห็นตัวอย่างเป็นพระอินทร์หัวหน้าแห่งเทพพิธีกรรมให้ คิง หัวหน้าผู้เสียสละท่ามกลาง sacrificers -- รับผิดชอบ maintining เพื่อจักรวาลและความอุดมสมบูรณ์ ตั้งแต่ sacrificers หัวหน้ายังเพิ่มสถานะและความสำคัญของพระ sacrifical พราหมณ์ , มีการใช้งานผู้เสนอนี้ exhalting ของสถานะของกษัตริย์ กษัตริย์และพราหมณ์กล่าวความสนใจร่วมกันในการรักษาตำแหน่งของพวกเขาพราหมณ์ได้รับการอุปถัมภ์จากกษัตริย์มั่นคงและกษัตริย์ป้องกันสถานะ superial ของการผูกขาดของพวกเขาในความบริสุทธิ์ เท่านั้นที่สามารถเรียนรู้และพราหมณ์สวด mantras และพราหมณ์ มีสิทธิที่จะดำเนินการพิธีกรรมบางอย่างบริสุทธิ์และแบบฝึกหัด พวกอารยันอพยพไม่เคยพบศัตรูที่ยิ่งใหญ่และจักรวรรดิที่ใหญ่ เช่น ในเปอร์เซียดังนั้น พวกเขาไม่ได้โดยกิจกรรมเพื่อพัฒนากลุ่มการเมืองซึ่งจะช่วยให้สำหรับความจุทหารมีประสิทธิภาพมากขึ้นบังคับให้ยึดและปกป้องดินแดน ที่พวกอารยันในเปอร์เซียที่พวกเขาพัฒนาองค์กรหลวงก่อน ในทางตรงกันข้าม การเล็ก ๆของราชอาณาจักร จานาปาดา ใน genges ตะวันตกหุบเขาเป็นเมืองหรูหราซึ่งอารยันสามารถ ;พวกเขาอาจจะยังคงกระจาย . thapar แย้งว่าหรูแห่งนี้ถูกจับพัฒนาทางการเมืองในภาคเหนืออินเดีย -- การพัฒนาของรัฐที่เกิดขึ้นในอัตราที่ช้า การบูรณาการของสังคมและความสามัคคีภายในที่จะไม่ผ่านการบริหารงานทางการเมือง แต่ผ่านโครงสร้าง Varna .หลังถูกกลไกความผสมผสานความหลากหลายของกลุ่มชาติพันธุ์และวัฒนธรรมที่ยังคงเอกลักษณ์ของแต่ละกลุ่มแยกต่างหากในความสัมพันธ์กับกลุ่มอื่น ๆ ในองค์การวรรณะ ที่ดินมากมายในยุคพระเวท และสังคม ระบบการเมืองสามารถทำซ้ำตัวเองผ่านการมากกว่าผ่านเปลี่ยนรูปแบบเพื่อตอบสนองความต้องการเพิ่มเติม
ทรัพยากรหรือเจอแรงกดดันจากตัวเลขใหม่ นอกจากนี้ ที่ดินในหุบเขาตะวันตกกานเจติกถูกเพาะปลูกโดยไม่องค์กรความร่วมมือที่สำคัญ