‘Elitism, Egalitarianism and Merito

‘Elitism, Egalitarianism and Meritocracy: The PERI and SERI Reports’ is a very thoughtprovoking
piece which interrogates the rhetoric of meritocracy, which has long been revered
as the bulwark of Singapore society, contending that it has, in fact, contributed to the perpetuation
of elitism. It cites IP and IBDP, fascinatingly, as examples of strands in the Singapore
education system that encourages the propagation of elitism. In acknowledging that the PERI
and SERI reports, commissioned to review the primary and secondary education policy, are
efforts to ‘recover the egalitarian strand in the government’s meritocratic ideology’ (p. 44),
it maintains a sense of balance. The part on ‘moving forward’ in the chapter is particularly
elucidating in that it identifies, rightly so, that some recommendations in the PERI and SERI
reports are imbued with the potential of furthering elitism.
The chapters on ‘Madrasahs and the State: Which Worldview?’ and ‘The Education of
Children with Special Needs: History, Trends and Future Directions’ are in keeping with
the growing interest in madrasah and special needs for education in Singapore. ‘Madrasahs
and the State: Which Worldview?’ addresses the conundrum of madrasah, highlighting in
particular the challenges of fulfilling its mission against the exigencies of the modern world.
The chapter on special needs education, conversely, sounds a note of optimism. In locating
the narrative of special education in the historical context of its provision, it shores up its
proposition that considerable improvement has been made in support of special education
over the years, though it concedes that, more could have been done to bridge the divide
between mainstream and special education.
‘Stakeholder-School Partnerships: Tapping into a Strategic Advantage for the Next
Decade’ and ‘Performing Schools, Performing Teachers’, underline the increasing trend
of schools embracing business principles. The chapter on stakeholders makes a case for the
significance of establishing a collaborative relationship with stakeholders, centering rightfully
on school culture and leadership as key levers in building a sustaining partnership with
stakeholders. While this chapter impresses upon us that it is convinced of the viability of
organising schools along corporate ideologies, the chapter ‘Performing Schools, Performing
Teachers’ presents itself as generally cynical of the aptitude of corporate ideologies in
anatomising the performance of schools and teachers. It is one of the few chapters in the book
that draws on a strong theoretical base that includes critical theory, political philosophy, and
performance studies in explicating its thesis.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

' Elitism, Egalitarianism และคุณธรรมนิยม: PERI เสรีรายงานของเป็น thoughtprovoking มากชิ้นที่ interrogates สำนวนคุณธรรมนิยม ที่ยาวนานการสักการะเป็นป้องกันอิสระภาพของสังคมสิงคโปร์ การช่วงชิงที่ มันได้ จริง ส่วนที่ทำให้เป็นอมตะของ elitism มันสแตนดาร์ดชาร์เตอร์ด IP และ IBDP, fascinatingly เป็นตัวอย่างของ strands ในสิงคโปร์ระบบการศึกษาที่สนับสนุนให้เผยแพร่การ elitism ในจิตที่ PERIและเสรีรายงาน มอบหมายอำนาจหน้าที่เพื่อทบทวนนโยบายหลัก และมัธยมศึกษาความพยายามที่จะ "กู้คืนเดอะสแตรนด์ egalitarian ในอุดมการณ์ meritocratic ของรัฐบาล' (p. 44),มันรักษาความสมดุล บางส่วนใน 'ก้าวไปข้างหน้า' ในบทเป็นอย่างยิ่งelucidating ที่กล่าวถึง เรื่องดัง ที่บางคำแนะนำใน PERI และเสรีรายงานจะโชกโชนศักยภาพของ furthering elitismบทบน ' Madrasahs และสถานะ: โลกทัศน์ของที่?' และ ' ที่ศึกษาเด็กที่ มีความต้องการพิเศษ: ประวัติ แนวโน้ม และทิศ ทางของอนาคตจะ keeping ด้วยดอกเบี้ยเติบโต ใน madrasah และพิเศษที่จำเป็นสำหรับการศึกษาในสิงคโปร์ ' Madrasahsและรัฐ: ที่โลกทัศน์ของ?' อยู่ conundrum madrasah เน้นในเฉพาะของการดำเนินการตามภารกิจกับ exigencies ของโลกสมัยใหม่บทในการศึกษาความต้องการพิเศษ ในทางกลับกัน เสียงบันทึกมองในแง่ดี ในการค้นหาเล่าเรื่องของการศึกษาพิเศษในบริบททางประวัติศาสตร์ของส่วนสำรองของ มันมาขึ้นข้อเสนอที่ปรับปรุงมากได้สนับสนุนการศึกษาพิเศษปี แม้ว่ามัน concedes ที่ เพิ่มเติมอาจได้การแบ่งการระหว่างการศึกษาหลัก และพิเศษ' ความร่วมมือผู้เรียน: เคาะเป็นประโยชน์เชิงกลยุทธ์สำหรับถัดไปทศวรรษ ' และ 'โรงเรียนการแสดง ครูทำ' ขีดเส้นใต้แนวโน้มเพิ่มขึ้นในบรรดาธุรกิจโรงเรียน บทเสียทำให้กรณีและปัญหาความสำคัญของการสร้างความสัมพันธ์ร่วมกับเสีย จัดกึ่งกลางพวกวัฒนธรรมโรงเรียนและภาวะผู้นำเป็นกลไกสำคัญในการสร้างความร่วมมืออยู่ได้ด้วยมีส่วนได้เสีย ขณะนี้บทที่ประทับใจเราที่ มันมีความเชื่อของชีวิตของโรงเรียนจัดระเบียบตามเพื่อเผยแพร่อุดมการณ์ขององค์กร บท ' โรงเรียนการแสดง ดำเนินการครูนำเสนอตัวเองเป็นลลดโดยทั่วไปของความสามารถขององค์กรเพื่อเผยแพร่อุดมการณ์ในanatomising ประสิทธิภาพของโรงเรียนและครู เป็นหนึ่งในสองสามบทในหนังสือที่วาดบนฐานทฤษฎีที่แข็งแรงที่สำคัญทฤษฎี ปรัชญาการเมือง และศึกษาประสิทธิภาพใน explicating ของวิทยานิพนธ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

24 ' , และ " ความเสมอภาค " ธรรมาธิปไตย : เปริเสรี ' และรายงานเป็น thoughtprovoking
ชิ้นซึ่งได้สอบปากคำวาทะของธรรมาธิปไตย ซึ่งได้รับการเคารพ
เป็นรั้วของสังคมสิงคโปร์ ยืนยันว่ามีในความเป็นจริงมีส่วนทําให้เป็นอมตะ
คนรวย . มันอ้าง IP และ ibdp หลงใหล เป็นตัวอย่างของเส้น ,
ใน สิงคโปร์ระบบการศึกษาที่ส่งเสริมการแพร่กระจายของคนรวย . ในรายงานและยอมรับว่าเพริ
เสรี , ทหารเพื่อทบทวนหลักและนโยบายการมัธยมศึกษา มีความพยายามที่จะกู้คืน
' สาระเท่าเทียมในอุดมการณ์ ซึ่งประสบสำเร็จด้วยตนเองรัฐบาล ' ( หน้า 44 ) ,
มันรักษาความรู้สึกของความสมดุล ส่วน ' ' ในบทต่อไปโดย
elucidating in that it identifies, rightly so, that some recommendations in the PERI and SERI
reports are imbued with the potential of furthering elitism.
The chapters on ‘Madrasahs and the State: Which Worldview? ’ and ‘The Education of
Children with Special Needs: History, Trends and Future Directions’ are in keeping with
the growing interest in madrasah and special needs for education in Singapore. ‘Madrasahs
and the State: Which Worldview? ’ addresses the conundrum of madrasah, highlighting in
particular the challenges of fulfilling its mission against the exigencies of the modern world.
The chapter on special needs education, conversely, sounds a note of optimism. In locating
เรื่องเล่าของการศึกษาพิเศษในบริบททางประวัติศาสตร์ของการให้มันชายฝั่งขึ้น
ข้อเสนอที่ปรับปรุงมากได้รับการทำในการสนับสนุนของ
การศึกษาพิเศษปี แต่ยอมรับว่าอาจจะได้รับการทำสะพานแบ่งระหว่างกระแสหลัก และการศึกษาพิเศษ
.
พันธมิตร 'stakeholder-school : เคาะเป็นประโยชน์ กลยุทธ์สำหรับถัดไป
Decade’ and ‘Performing Schools, Performing Teachers’, underline the increasing trend
of schools embracing business principles. The chapter on stakeholders makes a case for the
significance of establishing a collaborative relationship with stakeholders, centering rightfully
on school culture and leadership as key levers in building a sustaining partnership with
stakeholders. While this chapter impresses upon us that it is convinced of the viability of
organising schools along corporate ideologies, the chapter ‘Performing Schools, Performing
Teachers’ presents itself as generally cynical of the aptitude of corporate ideologies in
anatomising the performance of schools and teachers. It is one of the few chapters in the book
ที่วาดบนแข็งแรงทฤษฎีพื้นฐานที่มีทฤษฎี ปรัชญาทางการเมืองที่สำคัญ และการปฏิบัติในการศึกษา
explicating วิทยานิพนธ์ของ