." Maria could not believe what she

." Maria could not believe what she was hearing.
Ms. McMillan continued, "This went on for years until my mother got sick. That was a pivotal moment in my life. When I saw my mom in that condition, I learned that I had to be strong in life. I stopped giving Carrie the lunch money that my mother worked so hard to give me. I stopped doing her homework for her and used the extra time to help my mom. Carrie still called me names though. She called me worse names, but that was because she needed me to be weak, and I had grown strong." Maria looked down. Ms. McMillan continued, "True strength comes from inside of you, Maria. Think about that tonight."
Maria considered Ms. McMillan’s words as she walked home. She thought about it as she ate dinner, while she did her homework, and before she went to sleep. The next morning on the school playground, Jawanna ran up to her. "Look, Maria, I didn't do my homework last night, and we all know that you did yours, because you're a nerd, so I need you to do mine too. O.K.? Thanks." Maria got off the bench she was sitting on next to Jessica. She put one hand on her hip and replied, "Actually, Jawanna, I don't really have time for that now. In fact, I don't have time for that ever again." Maria stared Jawanna in the face and a split second before Jawanna put on her sneer
Maria caught a glimpse of her fear.
Jawanna pushed Maria into the wood chips. Jessica stood up from her seat on the bench right when Ms. McMillan appeared from behind. "Jawanna, you bring your butt on down to the office," she said while throwing her thumb in the direction of the school building. As Jawanna walked off with her head hung low, Ms. McMillan helped
Maria up off the ground and said, "I'm proud of you, girl." Maria smiled. Her tailbone was a little sore, but her stomach felt fine.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

. "มาเรียไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอได้ยิน.
นางสาว McMillan ต่อ" นี้ไปในปีจนกระทั่งแม่ของฉันได้ป่วย นั่นเป็นช่วงเวลาที่สำคัญในชีวิตของฉัน ตอนที่ผมเห็นแม่ของฉันอยู่ในสภาพที่ผมได้เรียนรู้ว่าผมต้องมีความแข็งแรงในชีวิต ฉันหยุดให้แคเงินอาหารกลางวันที่แม่ของฉันทำงานอย่างหนักเพื่อที่จะให้ฉัน ฉันหยุดทำบ้านของเธอสำหรับเธอและใช้เวลาพิเศษที่จะช่วยให้แม่ของฉัน แคยังคงเรียกชื่อฉันว่า เธอเรียกฉันชื่อแย่ลง แต่นั่นก็เป็นเพราะเธอต้องการฉันจะอ่อนแอและผมเติบโตที่แข็งแกร่ง. "มาเรียมองลงไป. นางสาว McMillan ต่อ" ความแข็งแกร่งที่แท้จริงมาจากภายในของคุณมาเรีย คิดเกี่ยวกับว่าคืนนี้.
"มาเรียถือว่าคำนางสาวMcMillan ขณะที่เธอเดินกลับบ้าน. เธอคิดเกี่ยวกับมันขณะที่เธอกินอาหารเย็นในขณะที่เธอทำการบ้านของเธอและก่อนที่เธอจะไปนอน. เช้าวันรุ่งขึ้นในสนามเด็กเล่นโรงเรียน Jawanna วิ่งขึ้นไป เพื่อเธอ. "มองมาเรียฉันไม่ได้ทำบ้านของฉันคืนที่ผ่านมาและเราทุกคนรู้ว่าคุณทำคุณเพราะคุณเบื่อดังนั้นฉันต้องการให้คุณทำเหมืองเกินไป ตกลง? ขอบคุณ. "มาเรียได้ออกจากม้านั่งที่เธอกำลังนั่งอยู่บนติดกับเจสสิก้า. เธอใส่มือข้างหนึ่งบนสะโพกของเธอและตอบว่า" อันที่จริง Jawanna ผมไม่ได้จริงๆมีเวลาสำหรับการที่ตอนนี้ ในความเป็นจริงผมไม่ได้มีเวลาที่เคยอีกครั้ง. "มาเรียจ้อง Jawanna ในใบหน้าและแยกที่สองก่อนที่จะวางบน Jawanna
เธอหัวเราะเยาะมาเรียจับเหลือบของความกลัวของเธอ.
Jawanna ผลักดันให้มาเรียเป็นชิปไม้. เจสสิก้าลุกขึ้นยืน จากที่นั่งของเธออยู่บนม้านั่งที่ถูกต้องเมื่อนางสาว McMillan ปรากฏจากด้านหลัง. "Jawanna คุณนำก้นของคุณลงไปที่สำนักงาน" เธอกล่าวขณะที่โยนนิ้วหัวแม่มือของเธอในทิศทางของอาคารเรียน. เป็น Jawanna เดินออกไปพร้อมกับหัวของเธอ แขวนต่ำนางสาว McMillan
ช่วยมาเรียออกจากพื้นดินขึ้นและกล่าวว่า"ผมภูมิใจในตัวคุณ, สาว." มาเรียยิ้ม. แปะเธอเป็นอาการเจ็บเล็กน้อย แต่ท้องของเธอรู้สึกดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" มาเรีย ไม่อาจเชื่อในสิ่งที่เธอได้ยิน
นางสาว McMillan กล่าวต่อว่า " นี้ไปหลายปี จนแม่ของฉันป่วย นั่นเป็นช่วงเวลาที่สำคัญยิ่งในชีวิตของฉัน เมื่อผมเห็นแม่ในสภาพที่ผมได้เรียนรู้ว่าฉันต้องเข้มแข็งในชีวิต ฉันหยุดให้แครี่ค่าอาหารกลางวันที่แม่ของฉันทำงานหนักมากเพื่อให้ฉัน ฉันหยุดทำการบ้านของเธอ และใช้เวลาพิเศษเพื่อช่วยแม่แครี่ยังเรียกชื่อผมนะ เธอโทรหาผมอีกชื่อ แต่นั่นเป็นเพราะว่าเธอต้องการที่จะอ่อนแอ และฉันก็เข้มแข็งขึ้น " มาเรีย มองลงไป นางสาว McMillan กล่าวต่อว่า " พลังที่แท้จริงมาจากภายในของคุณ มาเรีย คิดว่าคืนนี้ "
มาเรีย ถือว่าคุณแมคมิลแลนพูดขณะที่เธอเดินกลับบ้าน นางคิดขณะที่เธอทานอาหารค่ำ เธอทำการบ้านของเธอและก่อนที่เธอจะหลับไป เช้าวันรุ่งขึ้นในสนามเด็กเล่นโรงเรียน jawanna วิ่งมาหาเธอ " . ฟังนะ มาเรีย ผมไม่ได้ทำการบ้านเมื่อคืน และเรารู้ว่า คุณเป็นของคุณเพราะคุณเป็นเด็กเนิร์ด ฉันต้องการให้คุณทำเหมือนกัน รึเปล่าครับ ขอบคุณ " มาเรียออกจากม้านั่ง เธอนั่งข้างๆเจสสิก้า เธอวางมือบนสะโพกของเธอและกล่าวว่า " จริง ๆ jawanna , ,ผมไม่มีเวลาแล้ว ในความเป็นจริง ผมไม่มีเวลาสำหรับเรื่องนั้นอีก " มาเรีย จ้อง jawanna ในใบหน้าและแยกที่สองก่อนที่ jawanna ยิ้มเยาะใส่เธอ
มาเรียจับเหลือบของความกลัวของเธอ . . . . .
jawanna ผลักมาเรียเป็นเศษไม้ เจสสิก้าลุกขึ้นจากที่นั่งของเธอบนม้านั่งที่ถูกต้องเมื่อคุณแมคมิลแลนโผล่จากข้างหลัง " jawanna คุณเอาก้นลงกับสำนักงาน" เธอพูดขณะโยนง่ายๆของเธอในทิศทางของอาคารโรงเรียน เป็น jawanna เดินออกจากศีรษะแขวนต่ำ คุณแมคมิลแลนช่วย
มาเรียขึ้นจากพื้นและกล่าวว่า " ผมภูมิใจในตัวคุณ สาวน้อย " มาเรียยิ้ม กระดูกของเธอเป็นแผลเล็กน้อย แต่ท้อง
รู้สึกดี