Financial Center DevelopmentAs a re

Financial Center Development

As a result of its strategic location and well-developed infrastructure, Singapore traditionally had been the trade and financial services center for the region. In the 1970s, the government identified financial services as a key source of growth and provided incentives for its development. By the 1980s, the focus was on further diversification, upgrading, and automation of financial services. Emphasis was placed on the development of investment portfolio management, securities trading, capital market activities, foreign exchange and futures trading, and promotion of more sophisticated and specialized fee-based activities.

Consequently, by the mid-1980s, Singapore was the third most important financial center in Asia after Tokyo and Hong Kong. The financial services sector, having sustained double digit growth over the previous decade, accounted for some 23 percent of GDP and employed approximately 9 percent of the labor force. In 1985, however, growth in the sector slowed to just 2.6 percent, and in December of that year the Stock Exchange of Singapore suffered a major crisis, which forced it to close for three days. In view of the troubled domestic economy, observers worried that Singapore's future as a financial center looked somewhat problematic. Furthermore, international financial market deregulation threatened to create an environment in which it would be more difficult for Singapore to thrive, especially given its high cost structure and somewhat heavy-handed regulatory environment. The government took steps to correct some of the problems, and by 1989 Singapore's financial service sector could again be described as "booming."

The financial sector included three types of commercial banks (full license, restricted, and offshore), representative offices, merchant banks, discount houses, and finance companies. In 1988 there were 13 local, 64 merchant, and 134 commercial banks. All banks in Singapore were administered by the Monetary Authority of Singapore and were required to hold a statutory minimum cash balance against their deposit and other specified liabilities with the authority.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การพัฒนาศูนย์กลางทางการเงิน

เป็นผลมาจากที่ตั้งทางยุทธศาสตร์ของตนและโครงสร้างพื้นฐานทั้งการพัฒนา, สิงคโปร์ประเพณีที่เคยเป็นศูนย์กลางการค้าและการบริการทางการเงินสำหรับภูมิภาค ในปี 1970 ที่รัฐบาลระบุให้บริการทางการเงินเป็นแหล่งสำคัญของการเจริญเติบโตและให้แรงจูงใจสำหรับการพัฒนาของ โดยปี 1980 ที่มุ่งเน้นเป็นความหลากหลายต่อการอัพเกรดและระบบอัตโนมัติของบริการทางการเงิน เน้นถูกวางลงบนการพัฒนาของการจัดการพอร์ตการลงทุนซื้อขายหลักทรัพย์กิจกรรมการตลาดทุนแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศและการค้าฟิวเจอร์สและการส่งเสริมกิจกรรมค่าธรรมเนียมตามความซับซ้อนมากขึ้นและความเชี่ยวชาญ.

ดังนั้นโดย 1980 สิงคโปร์เป็นครั้งที่สาม ศูนย์กลางทางการเงินที่สำคัญที่สุดในเอเชียหลังจากที่โตเกียวและฮ่องกงภาคบริการทางการเงินที่มีการเจริญเติบโตอย่างยั่งยืนสองหลักในช่วงทศวรรษที่ผ่านมาคิดเป็นร้อยละ 23 บางของ GDP และการจ้างงานประมาณ 9 เปอร์เซ็นต์ของแรงงาน ในปี 1985 แต่การเจริญเติบโตในภาคการชะลอตัวเพียงร้อยละ 2.6 และในเดือนธันวาคมของปีนั้นตลาดหลักทรัพย์ของสิงคโปร์ประสบวิกฤตที่สำคัญซึ่งถูกบังคับให้ปิดเป็นเวลาสามวันในมุมมองของเศรษฐกิจในประเทศที่มีปัญหาผู้สังเกตการณ์กังวลว่าในอนาคตสิงคโปร์เป็นศูนย์กลางทางการเงินที่มีปัญหาค่อนข้างมอง นอกจากนี้กฎระเบียบในตลาดการเงินระหว่างประเทศที่ขู่ว่าจะสร้างสภาพแวดล้อมที่มันจะเป็นเรื่องยากมากขึ้นสำหรับสิงคโปร์ในการเจริญเติบโตโดยเฉพาะอย่างยิ่งโครงสร้างต้นทุนที่สูงและค่อนข้างหนักสภาพแวดล้อมด้านกฎระเบียบรัฐบาลเข้ามามีขั้นตอนในการแก้ไขบางส่วนของปัญหาและ 1989 โดยภาคบริการทางการเงินสิงคโปร์อาจอีกครั้งจะอธิบายว่า "เฟื่องฟู."

ภาคการเงินรวมสามชนิดของธนาคารพาณิชย์ (ใบอนุญาตเต็มรูปแบบ จำกัด และต่างประเทศ), สำนักงานตัวแทน ธนาคารร้านค้าบ้านส่วนลดและ บริษัท เงินทุน ในปี 1988 มี 13 ประเทศ, 64 ร้านค้าและ 134 ธนาคารพาณิชย์ ทุกธนาคารในสิงคโปร์ได้รับการดำเนินการโดยผู้มีอำนาจทางการเงินของสิงคโปร์และถูกต้องถือตามกฎหมายขั้นต่ำดุลเงินสดต่อเงินฝากและหนี้สินที่ระบุอื่น ๆ ของพวกเขาที่มีอำนาจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เงินศูนย์พัฒนา

จากทำเลและห้องพักพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานของ สิงคโปร์ซึ่งได้รับการค้าและศูนย์บริการทางการเงินในภูมิภาค ในทศวรรษ 1970 รัฐบาลระบุการบริการทางการเงินเป็นแหล่งสำคัญของการเจริญเติบโต และให้แรงจูงใจในการพัฒนา โดยไฟต์ โฟกัสอยู่บนต่อวิสาหกิจ รุ่น และระบบบริการทางการเงิน เน้นวางอยู่บนการพัฒนาบริหารพอร์ตลงทุน ซื้อขายหลักทรัพย์ ตลาดทุนกิจกรรม แลกเปลี่ยน และซื้อขายล่วงหน้า และโปรโมชั่นของที่ทันสมัย และความตามค่ากิจกรรม

ดังนั้น ตามกลาง- สิงคโปร์มีตัวเงินที่สามสำคัญที่สุดในเอเชียหลังจากโตเกียวและฮ่องกง ภาคการบริการทางการเงิน มียั่งยืนเติบโตสองหลักกว่าทศวรรษก่อนหน้านี้ คิดเป็นร้อยละ 23 บางของ GDP และจ้างประมาณ 9 เปอร์เซ็นต์ของกำลังแรงงาน ในปี 1985 อย่างไรก็ตาม การเจริญเติบโตในภาคชะลอตัวเพียงร้อยละ 2.6 กในเดือนธันวาคมของปีที่ตลาดหลักทรัพย์สิงคโปร์ประสบวิกฤตสำคัญ ซึ่งบังคับให้ปิด 3 วัน มุมมองปัญหาเศรษฐกิจภายในประเทศ ผู้สังเกตการณ์มีความกังวลว่า สิงคโปร์ในอนาคตเป็นศูนย์การเงินดูค่อนข้างมีปัญหา นอกจากนี้ เสรีทางการเงินประเทศขู่ที่จะสร้างสภาพแวดล้อมซึ่งมันจะยากสำหรับสิงคโปร์เจริญเติบโต โดยเฉพาะอย่างยิ่งให้เป็นโครงสร้างต้นทุนที่สูงและสิ่งแวดล้อมกฎระเบียบค่อนข้าง heavy-handed รัฐบาลเอาขั้นตอนการแก้ไขปัญหาบางอย่าง และ โดย 1989 ภาคบริการทางการเงินของสิงคโปร์ได้อีกจะอธิบายเป็น "เฟื่องฟู"

รวมภาคการเงินการธนาคารพาณิชย์ (ทั้งลิขสิทธิ์ จำกัด และต่างประเทศ), สำนักงานตัวแทน ธนาคารพาณิชย์ บ้านส่วนลด และบริษัททางการเงิน ในปี 1988 มีท้องถิ่น 13 ร้านค้า 64 และธนาคารพาณิชย์ 134 ธนาคารทั้งหมดในสิงคโปร์ถูกดูแล โดยหน่วยงานทางการเงินของสิงคโปร์ และจำเป็นต้องถือดุลเงินสดขั้นต่ำตามกฎหมายของเงินฝากและหนี้สินอื่น ๆ ระบุอำนาจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การพัฒนาศูนย์กลางทางการ เงิน

เป็นผลมาจากที่ตั้งทางยุทธศาสตร์ของโรงแรมและโครงสร้างพื้นฐานที่พัฒนาประเทศสิงคโปร์ในแบบดั้งเดิมได้รับการศูนย์กลางการค้าและบริการทางการเงินได้สำหรับพื้นที่ที่. ในช่วงทศวรรษที่ 1970 s ของรัฐบาลที่ระบุไว้ว่าให้บริการทางการเงินเป็นแหล่งสำคัญของการเติบโตทางเศรษฐกิจและให้แรงจูงใจในการพัฒนาของพื้นที่ 1980 s โดยจะเน้นที่กระจายอยู่บนการอัพเกรดต่อไประบบอัตโนมัติและบริการทางการเงิน. การให้ความสำคัญอยู่ที่การพัฒนาของการส่งเสริมการขายและการบริหารจัดการกลุ่มบริษัทหลักทรัพย์ที่มีมูลค่าการซื้อขายหลักทรัพย์กิจกรรมตลาดทุนและการแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศการซื้อขายล่วงหน้าของกิจกรรมที่ซับซ้อนมากขึ้นมีความเชี่ยวชาญและค่าธรรมเนียม.

ดังนั้น โดย -1980 S ขนาดกลางที่ประเทศสิงคโปร์เป็นที่สามศูนย์กลางทางการเงินที่สำคัญอย่างสูงสุดใน ภูมิภาค เอเชียหลังจากกรุงโตเกียวและฮ่องกงภาค บริการทางการเงินที่มีอย่างต่อเนื่องการเติบโตด้วยเลขสองหลักในช่วงทศวรรษที่ผ่านมาคิดเป็นสัดส่วนสำหรับบางคนร้อยละ 23 ของ ผลิตภัณฑ์ มวลรวมและมีประมาณ 9% ของกำลังแรงงาน ในปี 1985 อย่างไรก็ตามการขยายตัวใน ภาค เอกชนที่ชะลอตัวไปเพียง 2.6% และในเดือนธันวาคมของปีที่ตลาดหลักทรัพย์ของประเทศสิงคโปร์ที่ต้องประสบกับ ภาวะ วิกฤติสำคัญซึ่งถูกบังคับให้ไปอยู่ใกล้กับวันที่สามในมุมมองของเศรษฐกิจในประเทศก็ลำบากใจที่บรรดานักสังเกตการณ์เป็นห่วงว่าในอนาคตของประเทศสิงคโปร์เป็นศูนย์กลางทางการเงินที่มองปัญหาบ้าง ยิ่งไปกว่านั้นยังเปิดเสรีตลาดการเงินระหว่างประเทศถูกคุกคามในการสร้าง สภาพแวดล้อม ที่จะมีความยากลำบากมากขึ้นในประเทศสิงคโปร์จะประสบความสำเร็จได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งให้โครงสร้างต้นทุนสูงและค่อนข้างจะหนักมือสิ่งแวดล้อมด้านกฎระเบียบรัฐบาลที่มาตามขั้นตอนเพื่อแก้ไขปัญหาที่บางส่วนและ ภาค เอกชนโดย 1989 บริการทางการเงินของประเทศสิงคโปร์ไม่สามารถได้รับการพิจารณาให้เป็น"ดังกระหึ่มอีกครั้ง"

ภาค การเงินที่รวมอยู่สาม ประเภท ของธนาคารพาณิชย์(ไม่ต้องใช้ใบอนุญาตแบบเต็มจำกัดและนอกประเทศ)สำนักงานผู้แทนธนาคารพาณิชย์บ้านส่วนลดและบริษัทเงินทุน ในปี 1988 มี 13 ท้องถิ่น 64 พ่อค้าและ 134 ธนาคารพาณิชย์. ทั้งหมดในประเทศสิงคโปร์ก็บริหารงานโดยการเงินแห่งประเทศสิงคโปร์และได้กำหนดให้ค้างไว้อย่างน้อยความสมดุลเงินตามกฎหมายกับตู้ฝากเงินของพวกเขาและหนี้สินอื่นๆที่ระบุไว้ด้วยอำนาจ