“พระดินปั้นพันปีมี ๔ ที่ ๑.ที่ประโคนชัย ๒.ที่สวาย ๓.ที่เมืองที ๔.ที่เพี้ยราม ประวัติ มีคู่สามีภรรยาคู่หนึ่งมีฐานะร่ำรวย มีอาชีทำการค้าขาย สามีภรรยาคู่นี้ไม่ค่อยมีเวลาให้กันนัก ภรรยาต้องรอสามีก็รู้สึกหว้าเหว่เพระสามีไม่อยู่ ในที่สุดก็ผิดศีลข้อ ๓ มีชู้กับลูกน้อง พอรุ้งเช้าก็นึกได้ว่าเรามีสามีแล้ว ไม่น่าไปคิดเรื่องนี้เลย จึงหุงข้าวหุงแกงไปกราบพระ นมัสการหลวงพ่อแล้วบอกว่าตนเองเป็นคนไม่ดี พระจึงถามว่าทำไมถึงพูดแบบนั้น เพระผิดศีลข้อที่ ๓ เมื่อผิดแล้วก็ย่อมรับผิด แล้วจะทำอย่างไรถึงจะล้างบาปได้ หลวงพ่อตอบว่าบาปก็คือบาป บุญก็ส่วนบุญ คนที่สร้างบาปก็คือการสร้างตราบาป แล้วโยมจะทำอย่างไรหลวงพอจึงแนะนำ ภรรยาจึงเลือกที่จะสร้างพระพุทธรูป จึงสืบหาว่าช่างว่าช่างไหนที่สามารถปั้นได้ และใช้วัสดุอุปกรณ์ใดจึงทำให้ทนแดดทนฝน ส่วนผสมมีดินเหนียว ขี้ควาย แกลบ น้ำของหอย เอามาผสมกันให้เหนียว พระดินปั้นทั้ง ๔ ที่ มีเหลืออยู่แค่ที่บ้านสวายเท่านั้น โชคดีของเราที่ได้มีไว้เคารพสักการบูชา ซึ่งมีวิธีการสักการบูชา ดั้งนี้ กราบนมัสการ เหมือนพระพุทธรูปทั่วไป และจะมีพิธีสะเดาะเคราะห์ วันที่ ๓๑ ธันวาคม วันที่ ๑,๒ มกราคมของทุกปี ” (คุณตามวย สนสี , สัมภาษณ์. ๒๕๕๖: ๒๓ พฤศจิกายน)