“That power of yours was meant to d

“That power of yours was meant to destroy. You don’t want to use it? Fine. Let it sink you like a stone.”

Those were the last words Taliyah heard from the Noxian captain before she slipped beneath the salty water, words that haunted her still. Four days had passed since that landing on the beach where she had made her escape. At first she ran, and then, when she could no longer hear the breaking bones of the Ionian farmers and Noxian soldiers, she walked. She followed the high skirts of the mountains, not daring to look back at the carnage she’d left behind. The snow had started to fall two days ago. Or maybe it was three; she couldn’t remember. This morning, as she passed an empty shrine, a cheerless air had begun to move through the valley. Now the wind grew stronger and broke through the clouds to reveal a sky clear and blue, a color so pure it felt like she was drowning again. She knew that sky. As a young child, she saw it blanket the sands. But this wasn’t Shurima. The wind here was not welcoming.

Taliyah hugged herself, trying to remember the warmth of home. Her coat kept out the snow, but still the cold air crept in. The invisible loneliness snaked around her, sinking deep in her bones. The memory of being so far from those she loved now dropped her to her knees.

She shoved her hands deep in her pockets, her shaking fingertips tumbling a few well-worn stones for warmth.

“I am hungry. That is all this is,” Taliyah said to no one and everyone. “A hare. A little bird. Great Weaver, I would even take a mouse if it showed itself.”

As if on command, a small crunching of powdered snow sounded several strides away from her. The culprit, a gray handful of fur no bigger than her two fists, popped its head from a burrow.

“Thank you,” she whispered through chattering teeth. “Thank you. Thank you.”

The animal looked at Taliyah inquisitively as she took one of the smooth stones from her pocket and slipped it into the leather pouch of her sling. She wasn’t used to throwing from a kneeling position, but if the Great Weaver had given her this offering, she wasn’t going to waste it.

The little animal continued to watch as she wound the sling once, seating the small rock. The cold gripped Taliyah’s body and gave her arm a jerky feel. When she had enough speed, she unleashed the stone and, unfortunately, a harsh sneeze.

The stone skipped along the snow, narrowly missing her would-be meal. Taliyah rocked back, the heavy weight of frustration erupting in a guttural growl that echoed in the silence around her. She took a few deep, clearing breaths, the cold burning her throat.

“Assuming you are anything like sand rabbits, if there’s one of you, there are a dozen more close by,” she said to the patch where the animal had been, her defiant optimism returning.

Her gaze lifted from the burrow to more movement farther down in the valley. She followed her winding tracks through the snow. Beyond them, through the sparse pines, she saw a man in the shrine, and her breath caught. His wild, dark hair tangled in the wind as he sat, head bowed to his chest. He was either sleeping or meditating. She breathed a sigh of relief. No Noxian she knew would be caught doing either. She remembered the shrine’s rough surface from earlier, as her hands had run along its carved edges.

Taliyah was shaken from her reverie by a sharp crack. Then a rumble started to build. She steadied herself for the rolling earthquake that didn’t arrive. The rumbling grew into a steady, terrible grinding of compacted snow on stone. Taliyah turned to face the mountain and saw a wall of white coming for her.

She scrambled to her feet, but there was nowhere to go. She looked down at the rock peeking through the dirty ice and thought of the little animal safe in its burrow. She desperately focused, pulling on the rough edges of the visible rock. A row of thick columns sprang from the ground. The stone blockade reached far over her head just as the crushing white avalanche slammed into it with a heavy whumpf.

The snow rushed up the newly made slope and spilled like a glittering wave into the valley below. Taliyah watched as the deadly blanket filled the little glen, covering the temple.

As quickly as it had begun, the avalanche was over. Even the lonely wind stilled. The new, muffled silence weighed heavily on her. The man with the wild, dark hair was gone, entombed somewhere beneath all that ice and rock. She was safe from the snowslide, but her stomach lurched with a sickening realization: She hadn’t just brought harm to an unsuspecting innocent; she had buried him alive.

“Great Weaver,” Taliyah said to no one and everyone, “what have I done?”

II
Taliyah picked her way quickly down the snow-covered hillside, skidding in places and plunging thigh-deep in others. She hadn’t run from a Noxian invasion fleet to then accidentally kill the first Ionian she saw.

“And knowing my luck, he was probably a holy man,” she said.

The pines in the valley had been r

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"พลังงานของคุณที่มีความหมายจะทำลาย คุณไม่ต้องการใช้หรือไม่ ปรับ ให้มันจมคุณเช่นหิน"พวกนั้นเป็นคำสุดท้ายที่ Taliyah ยินจากกัปตัน Noxian ก่อนเธอลื่นอยู่ใต้น้ำเค็ม คำที่ผีสิงเธอยังคง สี่วันเลยตั้งแต่ขึ้นฝั่งที่ชายหาดที่เธอได้ทำการหลบหนีของเธอ ตอนแรกเธอวิ่ง แล้ว เมื่อเธอไม่สามารถได้ยินเสียงกระดูกทำลายเกษตรกรโยนกและทหารของ Noxian เดิน ไม่กล้ามองย้อนกลับไปที่การสังหารที่เธอได้ทิ้งเธอก็ตามกระโปรงสูงภูเขา หิมะได้เริ่มตกสองวันที่ผ่านมา หรือบางทีก็สาม เธอไม่สามารถจำ เช้านี้ ขณะที่เธอผ่านศาลว่างเปล่า เครื่อง cheerless ได้เริ่มย้ายผ่านหุบเขา ตอนนี้ลมเติบโตแข็งแกร่ง และยากจนผ่านเมฆเผยให้เห็นท้องฟ้าใส และสี ฟ้า สีบริสุทธิ์ดังนั้นรู้สึกว่าเธอถูกจมน้ำอีกด้วย เธอรู้ว่าท้องฟ้า เป็นเด็กหนุ่ม เธอเห็นมันผ้าทราย แต่นี่ไม่ใช่ Shurima ลมนี่ไม่น่าTaliyah ทุกกอดเอง พยายามจดจำความอบอุ่นของบ้าน เสื้อของเธอที่เก็บไว้ออกหิมะ แต่ยังคง เย็นอากาศพุ่งใน ความเหงามอง snaked รอบเธอ จมลึกลงไปในกระดูกของเธอ หน่วยความจำของเก่าเก็บที่เธอรักที่วันนี้ทิ้งเธอหัวเข่าของเธอเธอถูกผลักมือของเธอลึกในกระเป๋า ปลายนิ้วของเธอสั่นลอยกี่หินเก่า ๆ อบอุ่น"ฉันหิว ที่ทั้งหมดนี้คือ, " Taliyah กล่าวจะไม่มีใครและทุกคน "กระต่าย นกน้อย ประกอบการดี ฉันได้ใช้เมาส์ถ้าพบว่าตัวเอง"เช่นถ้าในคำสั่ง ขนาดเล็กวิเคราะห์ผงหิมะไพเราะหลายก้าวออกไปจากเธอ กระทำผิด หยิบสีเทาของขนไม่ใหญ่กว่ากำปั้นของเธอสอง โผล่หัวของมันจากอยู่"ขอบคุณ เธอกระซิบผ่านฟัน chattering "การขอบคุณ ขอบคุณ"สัตว์มองไปที่ Taliyah inquisitively เธอเอาหินเรียบอย่างใดอย่างหนึ่งจากกระเป๋าของเธอ และเล็ดรอดเข้าซองหนังของสลิงของเธอ ไม่ใช้การขว้างปาจากตำแหน่งเข่า แต่ Weaver ดีให้เธอเสนอนี้ เธอไม่ได้ไปเสียสัตว์น้อยยังคงดูเป็นเธอแผลสลิงครั้ง นั่งหินขนาดเล็ก ความเย็นพิพากษาของ Taliyah ร่างกาย และให้ความรู้สึกกระตุกแขนของเธอ เธอปลดปล่อยเธอเร็วพอ หินและ แต่ จามรุนแรงหินข้ามไปหิมะ หวุดหวิดขาดอาหารเป็นของเธอ Taliyah โยกน้ำหนักหนักของแห้วที่ปะทุขึ้นใน growl guttural ที่สะท้อนเสียงในความเงียบรอบเธอกลับ เธอเอาบางลึก ล้างหายใจ เย็นเผาลำคอของเธอ"สมมติว่า คุณเป็นอะไรเช่นทรายกระต่าย ถ้ามีของคุณ มีโหลขึ้นปิด โดย, " เธอกล่าวว่า โปรแกรมปรับปรุงที่สัตว์ได้รับ อุปสรรคท้าทายเธอกลับมาสายตาของเธอยกจากมุดเพื่อเคลื่อนไหวเพิ่มเติมมาลงในหุบเขา เธอตามเธอเพลงคดเคี้ยวผ่านหิมะ นอกจากพวกเขา ผ่านไพน์ห่าง เธอเห็นชายคนหนึ่งในศาลเจ้า และจับลมหายใจของเธอ มืด ป่าผมตุ๊กแกในลมเขานั่ง หัวลงกับหน้าอกของเขา เขาได้นอน หรือนั่งสมาธิ เธอลมหายใจอย่างโล่งอก Noxian ไม่รู้จะจับทำอย่างใดอย่าง เธอจำศาลเจ้าผิวขรุขระจากก่อนหน้านี้ เป็นมือของเธอได้ทำงานตามขอบแกะสลักTaliyah ถูกเขย่าจากคลอของเธอ โดยมีรอยแตกที่คมชัด แล้ว ดังก้องเริ่มต้นสร้าง เธอ steadied ตัวเองสำหรับแผ่นดินไหวกลิ้งที่ยังไม่มาถึง เสียงดังก้องที่เติบโตในมั่นคง กลัวบดอัดหิมะบนหิน Taliyah อยู่หน้าภูเขา และเห็นผนังสีขาวมาให้เธอเธอแปลงเท้าของเธอ แต่มีไม่มีที่ไป เธอมองลงที่หินหินน้ำแข็งสกปรกและความคิดของสัตว์น้อยปลอดภัยในการมุด เธอหมดความสำคัญ ดึงขอบหยาบหินมองเห็น แถวของคอลัมน์หนาผุดจากพื้นดิน ปิดล้อมหินถึงไกลกว่าหัวของเธอเป็นบดสีขาวหิมะถล่มถาโถมใส่กับ whumpf หนักหิมะวิ่งขึ้นทางลาดชันใหม่ทำ และหกเช่นคลื่นระยิบในหุบเขาด้านล่าง Taliyah ดูเหมือนเป็นแบบร้ายแรงเต็มเกล็นลิตเติ้ล ครอบคลุมการวัดAs quickly as it had begun, the avalanche was over. Even the lonely wind stilled. The new, muffled silence weighed heavily on her. The man with the wild, dark hair was gone, entombed somewhere beneath all that ice and rock. She was safe from the snowslide, but her stomach lurched with a sickening realization: She hadn’t just brought harm to an unsuspecting innocent; she had buried him alive.“Great Weaver,” Taliyah said to no one and everyone, “what have I done?”IITaliyah picked her way quickly down the snow-covered hillside, skidding in places and plunging thigh-deep in others. She hadn’t run from a Noxian invasion fleet to then accidentally kill the first Ionian she saw.“And knowing my luck, he was probably a holy man,” she said.The pines in the valley had been r

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"พลังของคุณที่มีความหมายที่จะทำลาย คุณไม่ต้องการที่จะใช้มันได้หรือไม่ ละเอียด. ปล่อยให้มันจมคุณเหมือนก้อนหิน. " เหล่านั้นเป็นคำพูดสุดท้ายที่ได้ยินมาจาก Taliyah กัปตัน Noxian ก่อนที่เธอจะเล็ดรอดใต้น้ำเค็มคำที่เธอยังคงหลอกหลอน สี่วันที่ผ่านมานับตั้งแต่การลงจอดบนชายหาดที่ซึ่งเธอได้ทำให้เธอหนี ในตอนแรกเธอวิ่งไปแล้วเมื่อเธอไม่สามารถได้ยินเสียงกระดูกหมดของเกษตรกรโยนกและทหาร Noxian เธอเดิน เธอเดินตามกระโปรงสูงของภูเขาที่ไม่กล้าที่จะมองกลับไปที่การฆาตกรรมที่เธอทิ้งไว้ข้างหลัง หิมะเริ่มตกสองวันที่ผ่านมา หรือบางทีมันอาจจะเป็นสาม; เธอจำไม่ได้ เช้าวันนี้ขณะที่เธอผ่านศาลว่างอากาศเศร้าใจก็เริ่มที่จะย้ายผ่านหุบเขา ตอนนี้ลมที่ขยายตัวแข็งแกร่งและยากจนผ่านเมฆเผยให้เห็นท้องฟ้าที่ชัดเจนและสีฟ้า, สีบริสุทธิ์มันรู้สึกเหมือนเธอถูกจมน้ำอีกครั้ง เธอรู้ว่าท้องฟ้า เป็นเด็กหนุ่มที่เธอเห็นมันผ้าห่มผืนทราย แต่ตอนนี้ไม่ Shurima ลมที่นี่ไม่ได้เป็นมิตร. Taliyah กอดตัวเองพยายามที่จะจำความอบอุ่นของบ้าน เสื้อของเธอเก็บออกจากหิมะ แต่ยังคงมีอากาศหนาวเย็นพุ่ง. ความเหงาที่มองไม่เห็น snaked รอบตัวเธอจมลึกลงไปในกระดูกของเธอ หน่วยความจำของการเป็นเพื่อให้ห่างไกลจากสิ่งที่เธอรักในขณะนี้ลดลงของเธอไปที่หัวเข่าของเธอ. เธอผลักมือของเธอลึกลงไปในกระเป๋าของเธอสั่นปลายนิ้วของเธอไม่กี่ไม้ลอยหินดีสวมใส่เพื่อความอบอุ่น. "ฉันหิว นั่นคือทั้งหมดนี้คือ "Taliyah บอกว่าจะไม่มีใครและทุกคน "กระต่าย นกน้อย ที่ดีประกอบฉันก็จะใช้เมาส์ถ้ามันแสดงให้เห็นว่าตัวเอง. " ถ้าเป็นในคำสั่งกระทืบเล็ก ๆ ของผงหิมะเป่าหลายก้าวห่างจากเธอ ผู้ร้ายกำมือสีเทาขนไม่ใหญ่กว่าสองหมัดของเธอโผล่หัวจากโพรง. "ขอบคุณ" เธอกระซิบผ่านฟันพูดเจื้อยแจ้ว "ขอขอบคุณ. ขอบคุณ. " สัตว์มองที่ Taliyah อยากรู้อยากเห็นในขณะที่เธอเอาหนึ่งในหินเรียบจากกระเป๋าของเธอและเล็ดรอดลงไปในถุงหนังสลิงเธอ เธอไม่ได้ใช้ในการขว้างปาจากตำแหน่งคุกเข่า แต่ถ้าผู้ยิ่งใหญ่ผู้ประกอบการได้รับเธอเสนอขายครั้งนี้เธอไม่ได้ไปเสียมัน. สัตว์เล็ก ๆ น้อย ๆ ยังคงดูเป็นแผลเธอสลิงครั้งที่นั่งหินขนาดเล็ก เย็นจับร่างกาย Taliyah และให้แขนของเธอรู้สึกกระตุก เมื่อเธอมีความเร็วพอเธอปลดปล่อยหินและโชคไม่ดีจามรุนแรง. หินข้ามพร้อมหิมะเฉียดเธอจะเป็นอาหาร Taliyah โยกกลับหนักของแห้วปะทุในลำคอที่คำรามก้องอยู่ในความเงียบรอบ ๆ ตัวเธอ เธอใช้เวลาไม่กี่ลึกหายใจล้างเย็นไหม้ลำคอของเธอ. "สมมติว่าคุณเป็นอะไรที่ชอบกระต่ายทรายถ้ามีหนึ่งของคุณมีโหลใกล้มากขึ้นโดย" เธอพูดกับแพทช์ที่สัตว์ได้รับ มองในแง่ดีท้าทายของเธอกลับมา. จ้องมองเธอยกมาจากโพรงกับการเคลื่อนไหวอื่น ๆ ลงไปในหุบเขา เธอเดินตามเธอคดเคี้ยวแทร็คที่ผ่านหิมะ นอกเหนือจากพวกเขาผ่านต้นสนเบาบางเธอเห็นชายคนหนึ่งในศาลเจ้าและลมหายใจของเธอจับ ป่ามืดของเขาผมพันกันในลมขณะที่เขานั่งหัวโค้งคำนับให้กับหน้าอกของเขา เขาได้รับการอย่างใดอย่างหนึ่งนอนหลับหรือนั่งสมาธิ เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่มี Noxian เธอรู้ว่าจะถูกจับทำอย่างใดอย่างหนึ่ง เธอจำได้ว่าพื้นผิวขรุขระของศาลจากก่อนหน้านี้ขณะที่มือของเธอก็วิ่งตามขอบแกะสลักของมัน. Taliyah ถูกเขย่าจากภวังค์ของเธอโดยการแตกความคมชัด แล้วก้องเริ่มสร้าง เธอพยุงตัวเองแผ่นดินไหวกลิ้งที่ไม่ประสบความสำเร็จ เสียงดังก้องกลายเป็นมั่นคงบดที่น่ากลัวของหิมะบนหินบดอัด Taliyah หันไปเผชิญหน้าภูเขาและเห็นผนังสีขาวมาเธอ. เธอตะกายไปที่เท้าของเธอ แต่ก็ไม่มีที่จะไป เธอมองลงไปที่หิน peeking ผ่านน้ำแข็งสกปรกและความคิดของสัตว์เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ปลอดภัยในโพรง เธอหมดมุ่งเน้นดึงขอบหยาบของหินที่มองเห็นได้ แถวของคอลัมน์หนาผุดจากพื้นดิน ด่านหินถึงไกลกว่าหัวของเธอเช่นเดียวกับสีขาวหิมะถล่มบดกระแทกเข้ากับ whumpf หนัก. หิมะรีบวิ่งขึ้นทางลาดทำใหม่ที่หกออกมาเหมือนคลื่นอร่ามเข้าไปในหุบเขาเบื้องล่าง Taliyah ดูเป็นผ้าห่มร้ายแรงที่เต็มไปด้วยหุบเขาเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ครอบคลุมพระวิหาร. ในฐานะที่เป็นได้อย่างรวดเร็วในขณะที่มันได้เริ่มพังทลายลงได้มากกว่า แม้ลมเหงาเงียบ ใหม่เงียบอู้อี้หนักใจกับเธอ คนที่มีป่าผมสีเข้มก็หายไปฝังอยู่ที่ไหนสักแห่งใต้ทั้งหมดที่น้ำแข็งและหิน เธอเป็นคนที่ปลอดภัยจาก snowslide แต่ท้องของเธอถลากับการก่อให้เกิดเกลียดเธอไม่ได้เพียงแค่นำมาเป็นอันตรายต่อวางใจบริสุทธิ์; เธอได้ฝังร่างของเขายังมีชีวิตอยู่. "Great ทอผ้า" Taliyah บอกว่าจะไม่มีใครและทุกคน "สิ่งที่ฉันได้ทำ?" ครั้งที่สองTaliyah เลือกทางของเธอได้อย่างรวดเร็วลงเนินเขาปกคลุมไปด้วยหิมะลื่นไถลในสถานที่และพรวดพราดต้นขาลึกในคนอื่น ๆ เธอไม่เคยเรียกใช้จากการโจมตีอย่างรวดเร็ว Noxian แล้วตั้งใจฆ่าแรกโยนกเธอเห็น. "และรู้ว่าโชคดีของผมเขาอาจจะเป็นคนศักดิ์สิทธิ์" เธอกล่าว. ต้นสนในหุบเขาที่ได้รับการวิจัย