Polyphony[edit]Of equal importance

Polyphony[edit]
Of equal importance to the overall history of western music theory were the textural changes that came with the advent of polyphony. This practice shaped western music into the harmonically-dominated music that we know today.[32] The first accounts of this textual development were found in two anonymous yet widely circulated treatises on music, the Musica and the Scolica enchiriadis. These texts are dated to sometime within the last half of the ninth century.[33] The treatises describe a technique that seemed already to be well established in practice.[33] This early polyphony is based on three simple and three compound intervals. The first group comprises fourths, fifths, and octaves; while the second group has octave-plus-fourths, octave-plus-fifths, and double octaves.[33] This new practice is given the name organum by the author of the treatises.[33] Organum can further be classified depending on the time period in which it was written. The early organum as described in the enchiriadis can be termed "strict organum" [34] Strict organum can, in turn, be subdivided into two types: diapente (organum at the interval of a fifth) and diatesseron (organum at the interval of a fourth).[34] However, both of these kinds of strict organum had problems with the musical rules of the time. If either of them paralleled an original chant for too long (depending on the mode) a tritone would result.[35] This problem was somewhat overcome with the use of a second type of organum. This second style of organum was called "free organum". Its distinguishing factor is that the parts did not have to move only in parallel motion, but could also move in oblique, or contrary motion. This made it much easier to avoid the dreaded tritone.[36] The final style of organum that developed was known as "melismatic organum", which was a rather dramatic departure from the rest of the polyphonic music up to this point. This new style was not note against note, but was rather one sustained line accompanied by a florid melismatic line.[37] This final kind of organum was also incorporated by the most famous polyphonic composer of this time—Léonin. He united this style with measured discant passages, which used the rhythmic modes to create the pinnacle of organum composition.[37] This final stage of organum is sometimes referred to as Notre Dame school of polyphony, since that was where Léonin (and his student Pérotin) were stationed. Furthermore, this kind of polyphony influenced all subsequent styles, with the later polyphonic genera of motets starting as a trope of existing Notre Dame organums.
Another important element of Medieval music theory was the unique tonal system by which pitches were arranged and understood. During the Middle Ages, this systematic arrangement of a series of whole steps and half steps, what we now call a scale, was known as a mode. The modal system worked like the scales of today, insomuch that it provided the rules and material for melodic writing.[38] The eight church modes are: Dorian, Hypodorian, Phrygian, Hypophrygian, Lydian, Hypolydian, Mixolydian, and Hypomixolydian.[39] Much of the information concerning these modes, as well as the practical application of them, was codified in the 11th century by the theorist Johannes Afflighemensis. In his work he describes three defining elements to each mode. The finalis, the reciting tone, and the range. The finalis is the tone that serves as the focal point for the mode. It is also almost always used as the final tone (hence the name). The reciting tone (sometimes referred to as the tenor or confinalis) is the tone that serves as the primary focal point in the melody (particularly internally). It is generally also the tone most often repeated in the piece, and finally the range (or ambitus) is the maximum proscribed tones for a given mode.[40] The eight modes can be further divided into four categories based on their final (finalis). Medieval theorists called these pairs maneriae and labeled them according to the Greek ordinal numbers. Those modes that have d, e, f, and g as their final are put into the groups protus, deuterus, tritus, and tetrardus respectively.[41] These can then be divided further based on whether the mode is "authentic" or "plagal." These distinctions deal with the range of the mode in relation to the final. The authentic modes have a range that is about an octave (one tone above or below is allowed) and start on the final, whereas the plagal modes, while still covering about an octave, start a perfect fourth below the authentic.[42] Another interesting aspect of the modal system is the universal allowance for altering B to Bb no matter what the mode.[43] The inclusion of this tone has several uses, but one that seems particularly common is in order to avoid melodic difficulties caused, once again, by the tritone.[44]
These ecclesiastical modes, although they have Greek names, have little relationship to the modes as set out by Greek theorists. Rather, most of the terminology seems to be a misappropriation on the part of the medieval theorists[39] Although the church modes have no relation to the ancient Greek modes, the overabundance of Greek terminology does point to an interesting possible origin in the liturgical melodies of the Byzantine tradition. This system is called oktoechos and is also divided into eight categories, called echoi.[45]
For specific medieval music theorists, see also: Isidore of Seville, Aurelian of Réôme, Odo of Cluny, Guido of Arezzo, Hermannus Contractus, Johannes Cotto (Johannes Afflighemensis), Johannes de Muris, Franco of Cologne, Johannes de Garlandia (Johannes Gallicus), Anonymous IV, Marchetto da Padova (Marchettus of Padua), Jacques of Liège, Johannes de Grocheo, Petrus de Cruce (Pierre de la Croix), and Philippe de Vitry.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Polyphony [แก้ไข]ประวัติโดยรวมของทฤษฎีดนตรีตะวันตกสำคัญเท่าถูกเปลี่ยนแปลงที่มาพร้อมกับการมาถึงของ polyphony textural แบบฝึกหัดนี้รูปดนตรีตะวันตกเข้าครอบงำ harmonically เพลงที่เรารู้ว่าวันนี้[32] ในบัญชีแรกของการพัฒนานี้จะพบในสองแบบ ยัง treatises เพลง Musica ที่ และ Scolica enchiriadis ที่หมุนเวียนไปอย่างกว้างขวาง ข้อความเหล่านี้จะลงไปบางครั้งภายในครึ่งหลังของศตวรรษ 9[33] ใน treatises อธิบายเทคนิคที่ดูเหมือนจะดีขึ้นในทางปฏิบัติแล้ว[33] polyphony ต้นนี้จะขึ้นอยู่กับสามง่ายและช่วงผสมสาม กลุ่มแรกประกอบด้วย fourths, fifths และ octaves ขณะที่สอง กลุ่มมีอ็อกเทฟพลัส fourths อ็อกเทฟพลัส fifths และคู่ octaves[33] แบบฝึกหัดนี้ใหม่ถูกกำหนด organum ชื่อ โดยผู้เขียน treatises[33] organum สามารถจัดประเภทตามระยะเวลาที่ถูกเขียนขึ้นต่อไป Organum ต้นตามที่อธิบายไว้ใน enchiriadis สามารถเรียกว่า "เข้มงวด organum" organum [34] อย่างเข้มงวดสามารถ ในการเปิด ปฐมภูมิได้เป็นสองชนิด: diapente (organum ในช่วงเวลาของหนึ่งในห้า) และ diatesseron (organum ในช่วงสี่)[34] อย่างไรก็ตาม ทั้ง organum เข้มงวดต่าง ๆ เหล่านี้มีปัญหากับกฎดนตรีแล้ว ถ้าอย่างใดอย่างหนึ่งของพวกเขาแห่งดวงการ chant เดิมสำหรับยาวเกินไป (ขึ้นอยู่กับโหมด) โรงแรมไตรจะส่งผล[35] ปัญหาค่อนข้างเอาชนะ ด้วยการใช้ organum ชนิดที่สอง ลักษณะที่สองนี้ของ organum ถูกเรียกว่า "ฟรี organum" ปัจจัยความแตกต่างอยู่ที่ส่วนที่ไม่มีการย้ายเฉพาะในการเคลื่อนไหวคู่ขนาน แต่สามารถย้ายเคลื่อนไหว oblique หรือตรงกันข้าม นี้ทำให้มันง่ายมากที่จะหลีกเลี่ยงโรงแรมไตรหวั่น[36] ลักษณะสุดท้ายของ organum ที่พัฒนาถูกเรียกว่า "melismatic organum" ซึ่งมีทางเป็นอย่างมากจากเพลงเหมือนจริงจนถึงขณะนี้ รูปแบบใหม่นี้ถูกไม่ทราบกับหมายเหตุ แต่ ค่อนข้างหนึ่ง sustained บรรทัดมาจากบรรทัด melismatic แรมฟลอริด[37] ชนิดสุดท้ายของ organum ยังถูกรวม โดยผู้ประพันธ์เหมือนจริงมีชื่อเสียงมากที่สุดเวลานี้คือ Léonin เขาสห discant วัดทางโคมไฟ ที่ใช้โหมดจังหวะสร้างมุ่ง organum องค์ประกอบ แบบนี้[37] นี้ขั้นตอนสุดท้ายของ organum เป็นบางครั้งเรียกว่าเป็นดามโรงเรียนของ polyphony นับตั้งแต่ที่ได้ที่ Léonin (และนักศึกษาของเขา Pérotin) มีประจำการ นอกจากนี้ polyphony ชนิดนี้มีอิทธิพลต่อลักษณะทั้งหมดต่อมา มีดีภายหลังเหมือนจริงสกุลของ motets เริ่มเป็น trope ของอยู่ดาม organumsAnother important element of Medieval music theory was the unique tonal system by which pitches were arranged and understood. During the Middle Ages, this systematic arrangement of a series of whole steps and half steps, what we now call a scale, was known as a mode. The modal system worked like the scales of today, insomuch that it provided the rules and material for melodic writing.[38] The eight church modes are: Dorian, Hypodorian, Phrygian, Hypophrygian, Lydian, Hypolydian, Mixolydian, and Hypomixolydian.[39] Much of the information concerning these modes, as well as the practical application of them, was codified in the 11th century by the theorist Johannes Afflighemensis. In his work he describes three defining elements to each mode. The finalis, the reciting tone, and the range. The finalis is the tone that serves as the focal point for the mode. It is also almost always used as the final tone (hence the name). The reciting tone (sometimes referred to as the tenor or confinalis) is the tone that serves as the primary focal point in the melody (particularly internally). It is generally also the tone most often repeated in the piece, and finally the range (or ambitus) is the maximum proscribed tones for a given mode.[40] The eight modes can be further divided into four categories based on their final (finalis). Medieval theorists called these pairs maneriae and labeled them according to the Greek ordinal numbers. Those modes that have d, e, f, and g as their final are put into the groups protus, deuterus, tritus, and tetrardus respectively.[41] These can then be divided further based on whether the mode is "authentic" or "plagal." These distinctions deal with the range of the mode in relation to the final. The authentic modes have a range that is about an octave (one tone above or below is allowed) and start on the final, whereas the plagal modes, while still covering about an octave, start a perfect fourth below the authentic.[42] Another interesting aspect of the modal system is the universal allowance for altering B to Bb no matter what the mode.[43] The inclusion of this tone has several uses, but one that seems particularly common is in order to avoid melodic difficulties caused, once again, by the tritone.[44]จน ecclesiastical แม้ว่าพวกเขามีชื่อภาษากรีก มีความสัมพันธ์เล็กน้อยกับโหมดตามที่กำหนดโดย theorists กรีก ค่อนข้าง คำศัพท์ส่วนใหญ่น่าจะ ฐานยักยอกทรัพย์ในส่วนของ theorists ยุคกลาง [39] ถึงแม้ว่าโหมดคริสตจักรไม่มีความสัมพันธ์กับโหมดกรีกโบราณ overabundance ศัพท์กรีกชี้ไปที่จุดเริ่มต้นได้น่าสนใจในทำนองพิธีกรรมของประเพณีไบแซนไทน์ ระบบนี้เรียกว่า oktoechos และยังแบ่งออกเป็น 8 ประเภท เรียกว่า echoi[45]สำหรับเพลงยุคกลางเฉพาะ theorists ดูยัง: Isidore เซวิลล์ Aurelian Réôme หน้าปัดของคลูนี่ย์ในลูร์ด กวีโดดา Arezzo, Hermannus Contractus โยฮันเนส Cotto (โยฮันเนส Afflighemensis), โยฮันเนสเดอ Muris ฝรั่งเศสโคโลญจน์ โยฮันเนสเดอ Garlandia (โยฮันเนส Gallicus), IV ไม่ระบุชื่อ Marchetto ดาปา (Marchettus ของปาดัว), Jacques Liège โยฮันเนสเดอ Grocheo เปอทรุเดอ Cruce (Pierre de la Croix), และ Philippe de Vitry

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พฤกษ์ [แก้ไข]
ความสำคัญเท่ากับประวัติศาสตร์โดยรวมของทฤษฎีดนตรีตะวันตกมีการเปลี่ยนแปลงเนื้อสัมผัสที่มาพร้อมกับการถือกำเนิดของพฤกษ์ วิธีนี้มีรูปทรงดนตรีตะวันตกเป็นเพลง harmonically เด่นที่เรารู้ว่าวันนี้. [32] บัญชีแรกของการพัฒนาเป็นข้อความนี้ถูกพบอยู่ในสองบทความที่ไม่ระบุชื่อยังหมุนเวียนกันอย่างแพร่หลายในเพลง, เพลงและ Scolica enchiriadis ข้อความเหล่านี้เป็นวันที่จะบางครั้งภายในครึ่งหลังของศตวรรษที่สิบเก้า. [33] บทความอธิบายเทคนิคที่ประจักษ์แล้วจะได้รับการยอมรับเป็นอย่างดีในการปฏิบัติ. [33] นี่พฤกษ์ต้นจะขึ้นอยู่กับสามง่ายและสามช่วงสารประกอบ กลุ่มแรกประกอบด้วยสี่, ห้าและเลอะเลือน; ในขณะที่กลุ่มที่สองมีคู่บวกสี่, คู่บวกห้าและเลอะเลือนคู่. [33] ปฏิบัติใหม่นี้จะได้รับ organum ชื่อโดยผู้เขียนบทความ. [33] Organum เพิ่มเติมสามารถแบ่งได้ขึ้นอยู่กับ ช่วงเวลาที่มันถูกเขียนขึ้น organum เร็วที่สุดเท่าที่อธิบายไว้ใน enchiriadis สามารถเรียกว่า "organum เข้มงวด" [34] เข้มงวด organum สามารถในทางกลับกันจะแบ่งออกเป็นสองประเภท: diapente (organum ในช่วงเวลาที่ห้า) และ diatesseron (organum ในช่วงเวลาของ สี่). [34] อย่างไรก็ตามทั้งสองประเภทนี้ organum เข้มงวดมีปัญหากับกฎทางดนตรีของเวลา หากทั้งสองพวกเขาขนานเพลงเดิมนานเกินไป (ขึ้นอยู่กับโหมด) Tritone จะส่งผล. [35] ปัญหานี้ได้บ้างเอาชนะด้วยการใช้ประเภทที่สองของ organum นี้รูปแบบที่สองของ organum ถูกเรียกว่า "organum ฟรี" ปัจจัยที่แตกต่างกันของมันคือส่วนที่ไม่ได้มีการย้ายเฉพาะในการเคลื่อนไหวคู่ขนาน แต่ยังสามารถย้ายในอ้อมหรือการเคลื่อนไหวทางตรงกันข้าม นี่เองที่ทำให้มันง่ายมากที่จะหลีกเลี่ยงการ Tritone หวั่น. [36] รูปแบบสุดท้ายของ organum ที่พัฒนาเป็นที่รู้จักกันในนาม "เมลิสม่า organum" ซึ่งเป็นการเดินทางที่ค่อนข้างน่าทึ่งจากส่วนที่เหลือของเพลงประสานเสียงขึ้นมาถึงจุดนี้ รูปแบบใหม่นี้ไม่ได้ทราบกับโน้ต แต่ค่อนข้างหนึ่งบรรทัดอย่างยั่งยืนพร้อมกับสาย melismatic ก่ำ. [37] นี่ชนิดสุดท้ายของ organum ยังได้จัดตั้งขึ้นโดยนักแต่งเพลงประสานเสียงที่มีชื่อเสียงที่สุดของเวลา Leonin นี้ เขาพร้อมใจกันสไตล์นี้กับวัดทางเดิน discant ซึ่งใช้โหมดจังหวะในการสร้างสุดยอดขององค์ประกอบ organum. [37] นี่ขั้นตอนสุดท้ายของ organum เป็นบางครั้งเรียกว่าโรงเรียน Notre Dame ของพฤกษ์เนื่องจากว่าเป็นที่ Leonin (และนักเรียนของเขา Perotin) ประจำการ นอกจากนี้ชนิดของพฤกษ์นี้มีอิทธิพลต่อรูปแบบที่ตามมาทั้งหมดที่มีจำพวกโพลีโฟนิภายหลัง motets เริ่มต้นเป็นคำอุปมาที่มีอยู่ Notre Dame organums.
อีกองค์ประกอบที่สำคัญของทฤษฎีดนตรียุคกลางเป็นระบบโทนสีที่ไม่ซ้ำกันโดยที่สนามถูกจัดและเข้าใจ ในช่วงยุคกลางนี้การจัดระบบของชุดของขั้นตอนทั้งการและขั้นตอนครึ่งสิ่งที่เราเรียกระดับเป็นที่รู้จักกันเป็นโหมด ระบบกิริยาทำงานเหมือนเกล็ดของวันนี้จนว่ามันให้หลักเกณฑ์และวัสดุสำหรับการเขียนไพเราะ [38] แปดโหมดคริสตจักรคือ.. โดเรียน Hypodorian, Phrygian, Hypophrygian, ลีเดีย, Hypolydian, Mixolydian และ Hypomixolydian [39 ] มากข้อมูลเกี่ยวกับโหมดเหล่านี้เช่นเดียวกับโปรแกรมการปฏิบัติของพวกเขาได้รับการประมวลผลในศตวรรษที่ 11 โดยนักทฤษฎีโยฮันเน Afflighemensis ในการทำงานของเขาอธิบายสามองค์ประกอบที่จะกำหนดแต่ละโหมด สุดท้ายที่เสียงท่องและช่วง สุดท้ายที่เป็นเสียงที่ทำหน้าที่เป็นจุดโฟกัสสำหรับโหมด นอกจากนี้ยังใช้มักจะเป็นเสียงสุดท้าย (เพราะฉะนั้นชื่อ) เสียงท่อง (บางครั้งเรียกว่าอายุหรือ confinalis) เป็นเสียงที่ทำหน้าที่เป็นจุดโฟกัสหลักในทำนอง (โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายใน) มันเป็นเรื่องปกติยังเป็นเสียงส่วนใหญ่มักจะทำซ้ำในชิ้นส่วนและในที่สุดก็ช่วง (หรือวงจร) เป็นเสียงเนรเทศสูงสุดสำหรับโหมดที่กำหนด. [40] แปดโหมดจะถูกแบ่งออกเป็นสี่ประเภทขึ้นอยู่กับขั้นสุดท้าย (เข้ารอบสุดท้ายของพวกเขา ) ทฤษฎียุคที่เรียกว่าคู่เหล่านี้ maneriae และติดป้ายพวกเขาตามลำดับตัวเลขกรีก โหมดผู้ที่ได้ D, E, F, G และเป็นครั้งสุดท้ายของพวกเขาจะใส่ลงไปในกลุ่ม Protus, deuterus, Tritus และ tetrardus ตามลำดับ. [41] เหล่านี้สามารถแบ่งออกตามเพิ่มเติมเกี่ยวกับการไม่ว่าจะเป็นโหมดที่เป็น "ของแท้" หรือ " plagal. " ความแตกต่างเหล่านี้จัดการกับช่วงของโหมดที่เกี่ยวข้องกับขั้นสุดท้าย โหมดจริงมีช่วงที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับคู่ (หนึ่งเสียงสูงหรือต่ำกว่าที่ได้รับอนุญาต) และเริ่มต้นในขั้นสุดท้ายในขณะที่โหมด plagal ขณะที่ยังคงครอบคลุมเกี่ยวกับคู่เริ่มต้นที่สมบูรณ์แบบที่สี่ด้านล่างของแท้. [42] อีก แง่มุมที่น่าสนใจของระบบกิริยาเป็นค่าเผื่อสากลสำหรับการเปลี่ยนแปลง B เพื่อ Bb ไม่ว่าสิ่งที่โหมด. [43] รวมของเสียงนี้มีประโยชน์หลาย แต่หนึ่งที่ดูเหมือนร่วมกันโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการสั่งซื้อเพื่อหลีกเลี่ยงความยากลำบากที่เกิดไพเราะอีกครั้งหนึ่ง โดย Tritone. [44]
เหล่านี้โหมดสงฆ์แม้ว่าพวกเขาจะมีชื่อภาษากรีกมีความสัมพันธ์น้อยไปโหมดตามที่กำหนดไว้โดยทฤษฎีกรีก แต่ส่วนใหญ่ของคำศัพท์ที่น่าจะเป็นยักยอกในส่วนของทฤษฎีในยุคกลาง [39] แม้ว่าโหมดคริสตจักรมีความสัมพันธ์กับโหมดกรีกโบราณไม่มี overabundance ของคำศัพท์ภาษากรีกไม่ชี้ไปที่จุดเริ่มต้นที่เป็นไปได้ที่น่าสนใจในท่วงทำนองพิธีกรรม ของประเพณีไบเซนไทน์ ระบบนี้เรียกว่า oktoechos และยังแบ่งออกเป็นแปดประเภทที่เรียกว่า echoi [45].
สำหรับนักทฤษฎีดนตรียุคกลางที่เฉพาะเจาะจงดูเพิ่มเติมที่: อิสิดอร์เซวิลล์, Aurelian ของRéôme, โอโดนีกุยของอาเรส, Hermannus Contractus, โยฮันเนคอตโต้ ( โยฮันเน Afflighemensis), โยฮันเนเดอ Muris ฝรั่งเศสโคโลญ, โยฮันเนเดอ Garlandia (โยฮันเน Gallicus) Anonymous IV, Marchetto ดาปาโดวา (Marchettus ปาดัว), ฌาคส์ของLiège, โยฮันเนเดอ Grocheo เปตรูเดอ Cruce (ปิแอร์เดอลาครัวซ์) และฟิลิปป์เดอ Vitry

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การมีหลายเสียง [ แก้ไข ]
มีความสำคัญเทียบเท่ากับประวัติศาสตร์โดยรวมทฤษฎีดนตรีตะวันตกเป็นเนื้อการเปลี่ยนแปลงที่มาพร้อมกับการมาถึงของการมีหลายเสียง การปฏิบัตินี้มีรูปทรงดนตรีตะวันตกเข้าครอบงำ เพลงสามัคคีที่เรารู้ว่าวันนี้ [ 32 ] บัญชีแรกของการพัฒนาตัวบทนี้พบในทั้งสองนิรนามยังหมุนเวียนกันอย่างแพร่หลายบทความเกี่ยวกับดนตรีThe Musica และ scolica enchiriadis . ข้อความเหล่านี้จะลงวันที่ บางครั้งภายในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 9 . [ 33 ] บทความอธิบายเทคนิคที่ดูแล้วจะขึ้นได้ดีในการปฏิบัติ [ 33 ] Polyphony ต้นนี้จะขึ้นอยู่กับสามง่ายและช่วงเวลาสามส่วนประกอบ กลุ่มแรกประกอบด้วย fourths ห้า , และคีย์ ในขณะที่กลุ่มที่สองมี fourths ออกเทป พลัส ,เสียงบวกห้า และคู่คีย์ [ 33 ] ซ้อมใหม่นี้จะได้รับ ชื่อ organum โดยผู้เขียนของบทความ [ 33 ] organum สามารถต่อไปจะจัดตามระยะเวลาที่ได้กำหนดไว้ การ organum แรกตามที่อธิบายไว้ใน enchiriadis สามารถ termed " เข้มงวด organum " [ 34 ] organum จะเข้มงวดในการเปิดแบ่งออกเป็นสองประเภท :diapente ( organum ในช่วงห้า ) และ diatesseron ( organum ในช่วงที่สี่ ) [ 34 ] อย่างไรก็ตาม ทั้งสองชนิดนี้ มีปัญหากับกฎเข้มงวด organum ดนตรีของเวลา ถ้าอย่างใดอย่างหนึ่งของพวกเขาโดยการสวดเดิมนานเกินไป ( ขึ้นอยู่กับโหมด ) จะส่งผล tritone [ 35 ] ปัญหานี้ค่อนข้างเอาชนะด้วยการใช้ประเภทที่สองของ organum .ลักษณะที่สองนี้ organum ถูกเรียกว่า " organum ฟรี " . ปัจจัยของแตกต่างก็คือส่วนที่ไม่ต้องย้ายในการเคลื่อนไหวคู่ขนาน แต่ยังสามารถขยับหรือเคลื่อนไหวในเฉียง , ตรงกันข้าม นี้ทำให้มันง่ายมากที่จะหลีกเลี่ยงความหวาดกลัว tritone [ 36 ] รูปแบบสุดท้ายของ organum ที่พัฒนาขึ้นเรียกว่า " melismatic organum "ซึ่งเป็นการเดินทางค่อนข้างน่าทึ่งจากส่วนที่เหลือของเพลงซึ่งถึงจุดนี้ รูปแบบใหม่นี้ได้ทราบกับ หมายเหตุ แต่ค่อนข้างหนึ่งได้รับสายมาพร้อมกับหรูหรา melismatic บรรทัด [ 37 ] ชนิดนี้สุดท้ายของ organum เป็นนิติบุคคลที่จัดตั้งขึ้นโดยนักแต่งเพลงซึ่งมีชื่อเสียงมากที่สุดนี้ time-l é onin . เขาในลักษณะนี้กับหัวข้อ discant วัด ,ซึ่งใช้โหมดจังหวะเพื่อสร้างสุดยอดขององค์ประกอบ organum [ 37 ] เวทีสุดท้ายของ organum บางครั้งเรียกว่าเดมโรงเรียนหลายเสียง ตั้งแต่ที่ผม . . . onin ( และนักเรียนของเขา P é rotin ) ประจำ . นอกจากนี้ประเภทนี้ได้รับอิทธิพลรูปแบบหลายเสียงที่ตามมาทั้งหมดกับหลังอิ่มสกุล motets เริ่มต้นเป็นรูปแบบของที่มีอยู่ Notre Dame organums .
อีกองค์ประกอบสำคัญของทฤษฎีดนตรียุคกลางคือใช้ระบบพิเศษที่สนามได้และเข้าใจ ในยุคกลาง , การจัดนี้เป็นระบบของชุดของขั้นตอนทั้งหมดและขั้นตอนครึ่ง ตอนนี้สิ่งที่เราเรียกวัดเป็นที่รู้จักกันเป็นโหมดระบบช่วยทำงาน เช่น ระดับของวันนี้ จนมันให้กฎและวัสดุสำหรับการเขียนไพเราะ [ 38 ] แปดโบสถ์โหมด : ดอเรียน hypodorian Phrygian ลีเดียน hypophrygian , , , , hypolydian mixolydian และ hypomixolydian , [ 39 ] มากของข้อมูลเกี่ยวกับโหมดเหล่านี้ รวมทั้งโปรแกรม การปฏิบัติของพวกเขาคือ codified ในศตวรรษที่ 11 โดยทฤษฎี Johannes afflighemensis . ในงานของเขา เขาอธิบายถึงสามกำหนดองค์ประกอบของแต่ละโหมด มีสุดท้ายโดย , ท่องโทนและช่วง มีสุดท้ายโดยเป็นเสียงที่ทำหน้าที่เป็นจุดโฟกัสสำหรับโหมด นอกจากนี้ยังมักจะใช้เป็นเสียงสุดท้าย ( ดังนั้นชื่อ )ที่ท่องโทน ( บางครั้งเรียกว่า เทนเนอร์ หรือ confinalis ) เป็นเสียงที่ทำหน้าที่เป็นจุดโฟกัสหลักในเพลง ( โดยเฉพาะภายใน ) มันเป็นโดยทั่วไปยังเสียงส่วนใหญ่มักจะทำซ้ำในชิ้นและในที่สุดช่วง ( หรือ ambitus ) คือสูงสุดสั่งห้ามโทนให้โหมด[ 40 ] แปดโหมดสามารถแบ่งออกเป็น 4 ประเภท ตามสุดท้าย ( สุดท้ายโดย ) นักทฤษฎีในยุคกลางเรียกว่าคู่เหล่านี้ maneriae และติดป้ายตามภาษากรีกเลขลำดับ . ผู้ที่มีโหมด D , E , F และ G เป็นตนสุดท้ายจะถูกใส่เข้าไปในกลุ่ม protus deuterus tritus , , , และ tetrardus ตามลำดับ[ 41 ] เหล่านี้จากนั้นจะสามารถแบ่งต่อไปขึ้นอยู่กับว่าโหมดที่เป็น " ของแท้ " หรือ " plagal " distinctions เหล่านี้จัดการกับช่วงของโหมดในความสัมพันธ์กับสุดท้าย โหมดของแท้มีช่วงที่เกี่ยวกับเสียง ( หนึ่งเสียงด้านบน หรือด้านล่างจะได้รับอนุญาต ) และเริ่มต้นในขั้นสุดท้าย ส่วนโหมด plagal ในขณะที่ยังครอบคลุมเกี่ยวกับโน๊ต เริ่มต้นที่สมบูรณ์แบบสี่ด้านล่างจริง[ 42 ] อีกตัวหนึ่งที่น่าสนใจ ลักษณะของระบบการเงินที่เป็นสากลสำหรับการดัดแปลง B บีบีไม่ว่าสิ่งที่โหมด [ 43 ] รวมเสียงนี้มีการใช้หลาย แต่หนึ่งที่พบโดยทั่วไปโดยเฉพาะอย่างยิ่งคือเพื่อหลีกเลี่ยงความไพเราะขึ้น อีกครั้ง โดย tritone [ 44 ]
โหมดนักบวชเหล่านี้ แม้ว่าจะมีชื่อของกรีก