The early seventeenth century exten

The early seventeenth century extends from the accession of the first Stuart king (James I) in 1603 to the coronation of the third (Charles II) in 1660. But the events that occurred between these boundaries make much more sense if they are seen in a larger pattern extending from 1588 to 1688. Between these two dates massive political and social events took place that bridge the gap between the Tudor “tyranny by consent” of the sixteenth century and the equally ill-defined but equally functional constitutional monarchy of the eighteenth century.

A sense of deep disquiet, of traditions under challenge, is felt everywhere in the literary culture of the early 17th century. Long before the term was applied to our own time, the era of Donne and Robert Burton (the obsessive anatomist of melancholy) deserved to be called the Age of Anxiety. One may think of the “Metaphysical” poets who followed Donne (such as Herbert, Crashaw, Vaugham, and Cowley) as trying to reinforce the traditional lyric forms of love and devotion by stretching them to comprehend new and extreme intellectual energies. In the other direction, Jonson and his “sons” the so-called Cavalier poets (such as Herrick, Suckling, Lovelace, Waller, and Denham) generally tried to compress and limit their poems, giving them a high polish and a sense of easy domination at the expense of their intellectual content. The common contrast of Cavalier with Metaphysical does describe two poetic alternatives of the early century. Yet both style were wholly inadequate containers for the sort of gigantic energy that Milton was trying to express.

At the heart of the century of rapid change lies the Puritan Revolt of 1640-60. The century together with the English Revolution was a time of intense ferment in all areas of life —religion, science, politics, domestic relations, culture. That ferment was reflected in the literature of the era, which also registered a heightened focus on and analysis of the self and the personal life. However, little of this seems in evidence in the elaborate frontispiece to Michael Drayton's long "chorographical" poem on the landscape, regions, and local history of Great Britain (1612), which appeared in the first years of the reign of the Stuart king James I (1603-1625). The great seventeenth-century heroic poem, Paradise Lost, treats the Fall of Man and its tragic consequences.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ช่วงศตวรรษ seventeenth ขยายจากทะเบียนปฐมกษัตริย์สจ๊วต (James ฉัน) ในค.ศ. 1603 การราชาภิเษกของบุคคลที่สาม (ชาร์ลส์ II) ในการรวม แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างขอบเขตเหล่านี้เหมาะสมมากที่จะเห็นในรูปแบบขนาดใหญ่ที่ขยายจาก 1588 เพื่อ 1688 ระหว่างวันที่สองเหล่านี้ เหตุการณ์ทางการเมือง และสังคมที่ใหญ่เอาสถานที่ที่เชื่อมต่อช่องว่างระหว่างทิวดอร์ "tyranny โดยยินยอม" ของศตวรรษ sixteenth และระบอบรัฐธรรมนูญเท่าเทียมกัน ill-defined แต่ทำงานเท่า ๆ กันศตวรรษ eighteenthความลึก disquiet ของประเพณีภายใต้ความท้าทาย รู้สึกทุกในศตวรรษที่ 17 ช่วงวัฒนธรรมวรรณกรรม นานก่อนใช้คำของเราเองระยะเวลา ยุค Donne และโรเบิร์ตเบอร์ตัน (anatomist obsessive ของความเศร้าโศก) สมควรจะได้ชื่อว่าอายุความวิตกกังวล หนึ่งอาจคิดของกวี "ขัดแย้ง" ที่ Donne (เช่นเฮอร์เบิร์ต Crashaw, Vaugham, Cowley) เป็นการพยายามเสริมสร้างแบบเพลงดั้งเดิมของความรักและความจงรักภักดี โดยการยืดให้เข้าใจพลังงานทางปัญญาใหม่ และมาก ในทิศทางอื่น ๆ จอนสัน และ "บุตร" กวีคาวาเลียร์เรียกว่า (เช่น Herrick หัน ดาเลิฟเลซ วอลเลอร์ และ Denham) โดยทั่วไปพยายามบีบ และจำกัดของบทกวี ให้เงาสูงและความรู้สึกของการครอบงำทางง่ายค่าใช้จ่ายเนื้อหาทางปัญญา ความแตกต่างทั่วไปของคาวาเลียร์ มีพื้ยอธิบายทางบทกวีสองศตวรรษก่อน ยัง ทั้งสองลักษณะได้บรรจุทั้งหมดไม่เพียงพอสำหรับการเรียงลำดับพลังงานขนาดใหญ่ที่มิได้พยายามที่จะแสดงหัวใจของศตวรรษเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วคือกบฏ Puritan 1640-60 ศตวรรษพร้อมกับการปฏิวัติอังกฤษเป็นเวลาแห่งความสับสนอลหม่านต่อรุนแรงในทุกพื้นที่ของชีวิตเช่นศาสนา วิทยาศาสตร์ การเมือง วัฒนธรรม ความสัมพันธ์ทางภายในประเทศ ความสับสนอลหม่านต่อที่ถูกสะท้อนออกมาในวรรณกรรมของยุค ที่ยัง ลงทะเบียนความสูงและการวิเคราะห์ตนเองและชีวิตส่วนตัว อย่างไรก็ตาม น้อยนี้ดูเหมือนในฐาน frontispiece ประณีตกับ Michael เดรย์ตันกลอนยาว "chorographical" ในแนวนอน ภูมิภาค และประวัติความเป็นมาของสหราชอาณาจักร (ค.ศ. 1612), ซึ่งปรากฏในปีแรกของรัชกาลของ James คิงสจ๊วตฉัน (ค.ศ. 1603-ค.ศ. 1625) ดี seventeenth ศตวรรษงานกล้ากลอน พาราไดซ์หาย จะตกคนและผลกระทบที่น่าเศร้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ศตวรรษที่สิบเจ็ดต้นขยายจากการแรกของสจ๊วต คิง ( เจมส์ ) ใน 1603 ในพิธีราชาภิเษกของที่สาม ( Charles II ) ใน 1660 . แต่เหตุการณ์ ที่เกิดขึ้นระหว่างขอบเขตเหล่านี้ทำให้ความรู้สึกมากขึ้นถ้าพวกเขาจะเห็นในรูปแบบขนาดใหญ่ที่ขยายจาก 1287 ถึง 2048 .ระหว่างสองวันที่ใหญ่ทางการเมืองและสังคมที่เอาสถานที่ที่สะพานช่องว่างระหว่างทิวดอร์ " การปกครองโดยความยินยอมของศตวรรษที่สิบหกและเท่าเทียมกันป่วยกำหนดแต่ระบอบรัฐธรรมนูญหน้าที่เท่าเทียมกันของศตวรรษที่สิบแปด

ความรู้สึกของความไม่สงบลึกของประเพณี ภายใต้ความท้าทาย คือรู้สึกว่าทุกที่ในวัฒนธรรมวรรณกรรมของ ต้นศตวรรษที่ 17นานก่อนที่จะใช้ระยะเวลาของเราเอง ยุคของดันน์และโรเบิร์ตเบอร์ตัน ( ผู้ที่เชี่ยวชาญเกี่ยวกับโครงสร้างมนุษย์ครอบงำของความเศร้าโศก ) สมควรถูกเรียกว่ายุคแห่งความวิตกกังวล หนึ่งอาจคิดว่า " เลื่อนลอย " กวีที่ตาม ดันน์ ( เช่น เฮอร์เบิร์ต vaugham แครชอว์ , ,คาวลีย์ ) และเป็นความพยายามที่จะเสริมสร้างรูปแบบดั้งเดิมเนื้อเพลงของความรักและความจงรักภักดี โดยยืดให้เข้าใจใหม่ และพลังทางปัญญามาก ในทิศทางอื่น ๆ , จอนสันและ " บุตรชาย " ที่เรียกว่าขุนนางกวี ( เช่น เฮอร์ริค ยังเลิฟเลซ , , , เกิดจากวอลเลอร์และโดยทั่วไปพยายามที่จะบีบอัดและจำกัดบทกวีของเขาให้ขัดสูงและความรู้สึกของจักรวรรดินิยมที่ง่ายค่าใช้จ่ายในเนื้อหาทางปัญญาของพวกเขา พบความคมชัดของคาวาเลียร์กับเลื่อนลอยไม่อธิบายสองเลือกบทกวีของศตวรรษก่อน อีกทั้งลักษณะเป็นทั้งหมดไม่เพียงพอสำหรับการจัดเรียงของภาชนะบรรจุขนาดใหญ่พลังงานที่มิลตันพยายาม

ด่วนที่เป็นหัวใจของศตวรรษของการปฏิวัติเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วอยู่ในของ 1640-60 . ศตวรรษร่วมกับการปฏิวัติภาษาอังกฤษเวลาหมักเข้มในทุกพื้นที่ของชีวิต ศาสนา วิทยาศาสตร์ การเมือง ในความสัมพันธ์ , วัฒนธรรม ที่หมักได้ปรากฏในวรรณกรรมแห่งยุค ซึ่งจดทะเบียนที่ควรมุ่งเน้นและการวิเคราะห์ตนเองและชีวิตส่วนตัว อย่างไรก็ตามเล็ก ๆน้อย ๆนี้ดูเหมือนเป็นหลักฐานใน frontispiece ซับซ้อนของไมเคิลเดรย์ตันยาว " chorographical " บทกวีในภูมิภาค และประวัติศาสตร์ท้องถิ่นของสหราชอาณาจักร ( 1612 ) ซึ่งปรากฏในปีแรกของรัชสมัยของกษัตริย์เจมส์สจ๊วต ( 1603-1625 ) สุดยอดศตวรรษที่สิบเจ็ดเป็นบทกวี สวรรค์หาย ถือว่าฤดูใบไม้ร่วงของมนุษย์และที่น่าเศร้าตามมา