It be the shame of me In episode I

It be the shame of me In episode I as a child at the age of 7 years I'm learning on grade 1.Near my home in that day I'm Thai, my teacher, language classes, everyone read the Thai language in different words and it's bad luck or karma or not, I don't know my word that I would read this as a must read; reading and spelling. Make your friends laugh at everyone I it's very embarrassing, I never forget till today.

It activates my shame. When I was a kid when I was about seven years studying in the first grade at school.Close to my own home that day, I learned that all my teachers Thailand Language Thailand read the same words. And it is my bad luck or fate or did not know the words that I have read is that the ark and the reader must read the spell.Make everyone in the room laughed me It is very embarrassing that I never forget. To this day.


It was optimistic about of my shame at the time of my life as a child I was about 7 years old was studying in primary school year 1. The.near my home. On the day that their own 'I'm studying English teachers. I read all the words in English, one word, and it's bad luck or bad turn. I didn't know it was a word that I have to read a word, the ark, and read spelling need to read.Everyone in the room laughed, making friends, I was so much more to be a shame, and I have never forgotten to this day

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันเป็นความอัปยศของฉันในตอนที่ฉันเป็นเด็กที่อายุ 7 ปีที่ฉันเรียนรู้กับเกรด 1.near บ้านของฉันในวันที่ฉันไทยครูของฉันเรียนภาษาทุกคนอ่านภาษาไทยที่แตกต่างกัน คำและเป็นโชคดีหรือกรรมหรือไม่ผมไม่ทราบคำของฉันที่ฉันจะอ่านนี้ในขณะที่ต้องอ่านการอ่านและการสะกดคำ ทำให้เพื่อนของคุณทุกคนหัวเราะเยาะฉันมันน่าอายมากฉันไม่เคยลืมจนถึงวันนี้.

มันป็นความอัปยศของฉัน เมื่อฉันยังเป็นเด็กเมื่อฉันอายุประมาณเจ็ดปีที่กำลังศึกษาอยู่ในชั้นแรกที่ school.close ไปที่บ้านของตัวเองในวันนั้นผมได้เรียนรู้ว่าครูของฉันทั้งหมดภาษาไทยประเทศไทยอ่านคำเดียวกัน และมันก็เป็นความโชคร้ายของฉันหรือชะตากรรมหรือไม่ทราบคำที่ฉันได้อ่านเป็นว่าหีบและผู้อ่านจะต้องอ่านสะกดทำให้ทุกคนในห้องหัวเราะฉันมันเป็นที่น่าอายมากที่ฉันไม่เคยลืม วันนี้.


มันเป็นแง่ดีเกี่ยวกับของความอัปยศของฉันในช่วงเวลาของชีวิตของฉันเป็นเด็กผมประมาณ 7 ปีกำลังศึกษาอยู่ในปีที่ 1 โรงเรียนประถมศึกษา the.near บ้านของฉัน ในวันที่ตัวเอง 'ฉันกำลังศึกษาครูผู้สอนภาษาอังกฤษ ฉันอ่านทุกคำในภาษาอังกฤษคำหนึ่งและก็โชคไม่ดีหรือไม่ดีก็ฉันไม่ได้รู้ว่ามันเป็นคำที่ฉันต้องอ่านคำหีบและอ่านสะกดต้อง read.everyone ในห้องหัวเราะทำให้เพื่อนฉันเป็นมากขึ้นเพื่อเป็นความอัปยศและฉันไม่เคย ลืมวันนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นความอัปยศของฉันในตอนผมเป็นเด็กอายุ 7 ปีผมกำลังเรียนในเกรด 1.ใกล้บ้านของฉันในวันนั้นผมไทย ครูของฉัน เรียนภาษา คนอ่านภาษาไทยในคำต่าง ๆ จะซวยหรือกรรม หรือไม่ ผมไม่ทราบว่าคำของฉันว่า ฉันจะอ่านเป็นต้องอ่าน การอ่านและการสะกด ทำให้เพื่อนหัวเราะที่ทุกคนผมก็อายมาก ฉันไม่เคยลืมจนถึงทุกวันนี้

มันเรียกความอัปยศของฉัน เมื่อฉันถูกเด็กเมื่อประมาณ 7 ปีเรียนในชั้นแรกที่โรงเรียนบ้านของฉันเอง วันนั้น ฉันเรียนรู้ว่า ทั้งหมดของฉันครูไทยภาษาไทยอ่านคำเหมือนกัน และก็เป็นโชคร้ายหรือโชคชะตาของฉัน หรือไม่รู้เป็นคำที่ฉันได้อ่านว่า หีบและผู้อ่านต้องอ่านการสะกดทำให้ทุกคนในห้องหัวเราะฉันมันน่าอายมากที่ฉันไม่เคยลืม ถึงวันนี้


ถูกทัศนคติของความอัปยศของฉันในขณะชีวิตของฉันเป็นลูกผมอายุประมาณ 7 ปีที่เรียนในโรงเรียนหลักปี 1 The.near บ้านของฉัน ในวันที่ตนเอง "ฉันกำลังเรียนครู อ่านทุกคำในภาษาอังกฤษ คำหนึ่ง และเป็นโชคดีหรือไม่ดีเปิด ฉันไม่รู้ว่า มันเป็นคำที่มี การอ่านคำ หีบ อ่านสะกดต้องอ่านทุกคนในห้อง หัวเราะ ทำเพื่อน ผมมากเป็น ความอัปยศ และฉันไม่เคยลืมจนถึงทุกวันนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นความน่าละอายของผมในตอนผมเป็นเด็กที่มีอายุต่ำกว่า 7 ปีผมเป็นการเรียนการสอนในระดับ 1 .อยู่ใกล้กับบ้านของผมในวันนั้นผมเป็นคนไทยครูของผมเรียน ภาษา ทุกท่านอ่าน ภาษา ไทยที่ในคำอื่นและเป็นกรรมหรือโชคร้ายหรือไม่ผมไม่รู้ว่าผมจะอ่านหนังสือเล่มนี้เป็นที่จะต้องอ่านและการสะกดคำการอ่าน ทำให้ได้รู้จักเพื่อนของคุณหัวเราะที่ทุกคนที่ผมจะทำให้ผมอายของเป็นอย่างมากผมไม่มีวันลืมจนวันนี้.

มันน่าอายของฉันจะเปิดใช้งาน เมื่อผมยังเป็นเด็กเมื่อตอนที่ผมยังประมาณเจ็ดปีการศึกษาในชั้นแรกที่โรงเรียน.อยู่ใกล้กับบ้านของตัวเองในวันที่ผมได้เรียนรู้ว่าครูทั้งหมดของผมประเทศไทยประเทศไทย ภาษา อ่านคำเดียวกันกับที่ และเป็นโชคชะตาหรือโชคไม่ดีของฉันหรือไม่รู้ว่าคำที่ผมได้อ่านที่หีบและตัวอ่านที่จะต้องอ่านตรวจสอบตัวสะกดที่ทำให้ทุกคนในห้องต่างก็พากันหัวเราะผมมันเป็นเป็นอย่างมากทำให้ผมอายที่ผมไม่เคยลืม ในวันนี้.


ก็มองโลกในแง่ดีเกี่ยวกับน่าอายของฉันในช่วงเวลาของการใช้ชีวิตเป็นเด็กผมก็ประมาณ 7 ปีเป็นการศึกษาในโรงเรียนประถมศึกษาปีที่ 1 หากอยู่ใกล้กับบ้านเจ้าคน ในวันที่เป็นของตัวเอง"ผมกำลังเรียนครู ภาษาอังกฤษ ผมอ่านทุกคำใน ภาษาอังกฤษ คำเดียวและมันเป็นความโชคร้ายหรือเลี้ยวไม่ดีผมไม่รู้ว่ามันเป็นคำที่จะต้องอ่านคำที่หีบและอ่านต้องใช้การสะกดเพื่ออ่าน.ทุกคนในห้องหัวเราะออกมาทำให้เพื่อนผมก็จะมากขึ้นในการได้รับความอับอายและผมไม่เคยลืมวันนี้