DETROIT IS LIKE a canvas of chaotic

DETROIT IS LIKE a canvas of chaotic art, a Gerard Richter or Pollock, standing starkly out against the blank white room that surrounds it. You find yourself drawn in, compelled to stop and gaze at it. Whether it’s ruin porn or the saga of Kwame or now our new state-appointed Emergency Financial Manager, it’s hard to look away.

The national press has duly documented this most recent drama, how Governor Snyder appointed Kevyn Orr as the Emergency Financial Manager to studiously go through the city’s books and find a way to stave off bankruptcy. Orr is like some old man in a ramshackle rooming house desperately digging through every drawer to find change for the fare as the sound of the last bus barreling down the street shakes the whole stucture. It isn’t pretty.

Recently, Mr. Orr made the surprising suggestion the city pay its debts off by selling various treasures from the Detroit Institute of Arts. The thought being that an auction of a few pieces by Van Gogh, Matisse, Bruegel and Copleys might be enough to satisfy our hungry creditors. I’m sure he had a good reason for suggesting such a thing (after all, city services can’t really be cut much deeper. As the excellent documentary “Burn” points out, this is a city where the Fire Commissioner vacuums his own office). Still, the logic behind Mr. Orr’s tactic escapes me. Since a variety of legal constraints exclude the possibility of any works being sold, all his proposal did was make a lot of very serious people extremely upset. Perhaps that was his goal, who knows. I sincerely believe he has good intentions. As opposed to many here who view him and his mission with suspicion – many were angry at him before he even began –I wish him every success and I do not envy him his task.

His is an exceedingly difficult job. This week he is going into negotiations with the various institutions that own Detroit’s city bonds, institutions that include various large banks.

If he were to ask me, I would offer one very simple solution: Ask the banks to pay back the banks. Maybe not all of the debt, but they could cover a good chunk of it and without even having to write a check.

I am not talking about a loan; we are poor as church mice with nothing to mortgage really (except for perhaps José Valverde’s contract; seriously, we’ll give that to you cheap). Also, I am not asking for a favor or a kindness or an act of benevolence. And I am not talking about class war; no, nothing fancy like that. But there is a logic to why they should help us out, and it goes like this:

Over the past decade, the banks have evicted many, many people in Detroit from their homes.

These were people who either did or did not deserve to be evicted. Perhaps they did not deserve loans in the first place. I am not interested in going over any of that at this time; mine is a very a different point.

For what is interesting is what happened next:

After these evictions occurred, the banks did not foreclose the homes. They simply let the houses rot.

In other words, as opposed to following the due diligence of a functioning system, wherein these banks would have gone through the legal process of actually foreclosing the home, earning back the home’s title, and then paying the taxes on the property until the property was sold to a new owner, they did nothing. They simply walked away.

So, for starters, they owe taxes on those homes. Not just a few homes; thousands of homes. That’s lot of taxes. When you’re done adding everything that’s owed, it’s probably worth more than a few Chagalls.

Then there’s this: by letting those homes rot, these banks caused the depreciation of all the other homes in all those neighborhoods, block after block, along nearly every avenue, street and boulevard. Each one of these abandoned homes pulls the value of all those other buildings down.

These banks were like the shark in Copley’s famous painting (at the Detroit Institute of Arts, of course), attacking the vulnerable drowning figure in the water. The victims were honest and hard working, and their homes were suddenly worth less. What followed was predictable: a shrinking tax base, the city unable to pay its bills, cut services. So now the police don’t show up, the firemen are understaffed, people are less safe, people move away, more homes stand empty, and the banks didn’t know or didn’t care. Having made the money they were going to make, they simply swam on.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดีทรอยต์เป็นเช่นเป็นผ้าศิลปะวุ่นวาย Gerard ถือหรือ Pollock ยืนอยู่กับห้องว่างเปล่าสีขาวที่รอบ starkly ออก คุณพบว่าตัวเองวาดใน ถูกหยุด และมองที่การ ไม่ว่าจะเป็นสื่อลามกทำลายหรือซากวา หรือตอน นี้ของรัฐแต่งตั้งผู้จัดการการเงินฉุกเฉิน จึงยากที่จะมองไป

กดแห่งชาติได้รับรองสำเนาถูกต้องเอกสารนี้ละครล่าสุด วิธี Snyder ผู้ว่าราชการแต่งตั้ง Kevyn Orr เป็นผู้จัดการการเงินฉุกเฉินผ่านหนังสือของ studiously และหาวิธี stave ปิดล้มละลาย Orr เช่นบางคนในบ้าน rooming ramshackle ขุดผ่านทุกลิ้นชักหาเปลี่ยนแปลงโดยสารเป็นเสียงของรถสุดท้าย barreling ลงบนถนนปั่น stucture ทั้งหมดได้ ไม่สวย

เพิ่ง นาย Orr ได้คำแนะนำที่น่าแปลกใจที่พักชำระหนี้เงินขายสมบัติต่าง ๆ จากสถาบันศิลปะดีทรอยต์ คิดถูกที่การประมูลกี่ชิ้นด้วยตู้เซฟ Matisse, Bruegel และ Copleys อาจเพียงพอที่จะตอบสนองเจ้าหนี้ของเราหิว ผมมั่นใจว่า เขามีเหตุผลที่ดีสำหรับการแนะนำสิ่งดังกล่าว (หลังจากที่ทุก เมืองบริการไม่จริง ๆ สามารถตัดลึกมาก สารคดีแห่ง "เขียน" ชี้ให้เห็น นี้เป็นเมืองที่หลวงไฟ vacuums สำนักงานของเขาเอง) ยังคง ตรรกะหลังนาย Orr แทหนีฉัน เนื่องจากความหลากหลายของข้อจำกัดทางกฎหมายแยกออกของงานการขาย ข้อเสนอของเขาได้ทั้งหมดถูกใจมากรุนแรงมากปวดมาก บางทีที่เป็นเป้าหมายของเขา ผู้รู้ จริงผมเชื่อว่า เขามีความตั้งใจดี จำกัดมาก ที่นี่คนดูเขาและพันธกิจของเขา ด้วยความสงสัย – หลายโกรธที่เขาก่อนที่เขาจะเริ่ม – ฉันขอให้เขาประสบความสำเร็จทุก และฉันไม่อิจฉาริษยาเขางานเขา

ของเขาคืองานยากลำบากมากยิ่งขึ้น สัปดาห์นี้เขาจะไปเจรจากับสถาบันต่าง ๆ พันธบัตรในเมืองดีทรอยต์นั้นเอง สถาบันที่ต่าง ๆ ขนาดใหญ่ธนาคารได้

ถ้าเขาถามฉัน ฉันจะเสนอโซลูชันหนึ่งง่ายมาก: ถามธนาคารจะจ่ายคืนธนาคาร อาจไม่ทั้งหมดของหนี้ แต่พวกเขา สามารถครอบคลุมดีกลุ่ม ของมัน และไม่มีแม้มีการเขียนเช็คการได้

ฉันไม่พูดเกี่ยวกับเงินกู้ เราจะไม่เป็นหนูคริสตจักรที่ไม่มีการจำนองจริง ๆ (ยกเว้นบางที José ความสัญญา อย่างจริงจัง เราจะให้ที่ให้คุณราคาถูก) ยัง ฉันกำลังไม่ขอความชอบ หรือความเมตตา หรือการกระทำของเมตตา และฉันไม่พูดเกี่ยวกับสงครามชั้น ไม่ ไม่มีอะไรแฟนซีเช่นนั้น แต่มีตรรกะไปทำไมพวกเขาจะช่วยเราออกมา และมันไปดังนี้:

กว่าทศวรรษ ธนาคารได้เอาออกมาก หลายคนในดีทรอยต์จากบ้านของพวกเขา

เป็นคนที่ไม่ได้ หรือไม่ได้ไม่สมควรเอาออก บางทีพวกเขาไม่ได้ไม่สมควรสินแรก ฉันไม่สนใจไปมากกว่าที่ใด ๆ ในเวลานี้ ฉันมีมากแตกต่างกันจุด

สิ่งที่น่าสนใจเป็น สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไป:

หลังจาก evictions เหล่านี้เกิดขึ้น ธนาคารได้ foreclose บ้าน พวกเขาเพียงแค่ให้ rot. บ้าน

ในคำอื่น ๆ จำกัดร่วมทุนของระบบการทำงาน นั้นธนาคารเหล่านี้จะได้ไปผ่านกระบวนการทางกฎหมายของจริง foreclosing บ้าน รายได้กลับมาบ้านชื่อ แล้ว จ่ายภาษีที่พักจนกว่าทรัพย์สินถูกขายให้เจ้าของใหม่ ต่อไปนี้พวกเขาได้อะไร พวกเขาก็เดินไป

ดังนั้น การเริ่ม ผู้ค้างชำระภาษีในบ้านเหล่านั้น ไม่กี่บ้าน พันบ้าน ที่มีจำนวนมากของภาษี เมื่อคุณทำ เพิ่มทุกอย่างที่เป็นหนี้ มันจะคุ้มค่ากว่าไม่กี่ Chagalls.

แล้วมีนี้: โดยทำให้บ้านนั้นเน่า ธนาคารเหล่านี้ทำให้เกิดค่าเสื่อมราคาของทั้งหมดอื่น ๆ บ้านทั้งหมดที่ละแวกใกล้เคียง บล็อกหลังบล็อก เกือบทุกถนน ถนน และบูเลอวาร์ด แต่ละคนของบ้านเหล่านี้ละทิ้งดึงค่าของทั้งหมดที่อื่น ๆ อาคารลง

ธนาคารเหล่านี้ได้เช่นปลาฉลามในจิตรกรรมที่มีชื่อเสียงของทโคบเลย์ (ห้องดีสถาบันศิลปะ หลักสูตร), โจมตีตัวเลขเสี่ยงจมน้ำในน้ำ เหยื่อถูกซื่อสัตย์ และทำงานหนัก และบ้านของพวกเขาก็ถูกคุ้มน้อย อะไรตามคาดเดาได้: ฐานภาษีหดตัว เมืองที่ไม่สามารถชำระค่าใช้จ่ายของ ตัดบริการ ตอนนี้ ตำรวจไม่แสดง พนักงานดับเพลิงมี understaffed คนน้อยปลอดภัย คนย้าย บ้านมากกว่ายืนว่าง และธนาคารไม่ทราบ หรือไม่ได้ดูแล มีทำเงินไปให้ พวกเขาเพียงพยายามในการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ดีทรอยต์เป็นเหมือนผ้าใบของวุ่นวายศิลปะ เจอราร์ด ริชเตอร์ หรือ พอลล็อค , ยืนโร่ออกมาต่อต้านว่างเปล่าสีขาวห้องที่รายล้อมอยู่ คุณพบว่าตัวเองวาดใน บังคับให้หยุดและจ้องมองมัน ไม่ว่าจะเป็นลายหนังหรือนิยายเกี่ยวกับวีรชนของกวาเม หรือตอนนี้ของเราใหม่รัฐแต่งตั้งผู้จัดการทางการเงินฉุกเฉิน ก็ยากที่จะมองออก

กดแห่งชาติได้กำหนดจัดละครเรื่องล่าสุดนี้วิธีการได้รับการแต่งตั้งผู้ว่าการ สไนเดอร์ kevyn ออร์เป็นเงินฉุกเฉินผู้จัดการอย่างตั้งใจไปผ่านหนังสือของเมืองและหาวิธีที่จะขจัด bankruptcy ออร์ก็เหมือนคนแก่ในบ้านหมดคลอนแคลน rooming ค้นลิ้นชักทุกหาเปลี่ยนสำหรับค่าโดยสารเป็นเสียงของรถคันสุดท้าย barreling ลงถนนสั่นโครงสร้างทั้งหมด มันไม่น่ารัก

เมื่อเร็ว ๆ นี้ คุณออร์ทำข้อเสนอแนะที่น่าแปลกใจเมืองหนี้โดยการขายสมบัติต่างๆจากดีทรอยต์ของสถาบันศิลปะ ความคิดที่ถูกประมูลเป็นชิ้นบางโดย Van Gogh , Matisse บรูเกล copleys , และอาจจะเพียงพอที่จะตอบสนองเจ้าหนี้ของเราหิว ฉันมั่นใจว่าเขาต้องมีเหตุผลที่ดีสำหรับการแนะนำแบบนี้ ( หลังจากทั้งหมด , บริการเมืองไม่สามารถจะตัดลึกมาก .เป็นสารคดีที่ยอดเยี่ยม " เผา " จุดออก นี้เป็นเมืองที่กรรมาธิการไฟ vacuums สำนักงานของเขาเอง ) แต่ตรรกะที่อยู่เบื้องหลังคุณ ออร์ ชั้นเชิง หลบหนีไปได้ เนื่องจากความหลากหลายของข้อจำกัดทางกฎหมายแยกความเป็นไปได้ของงานใด ๆ การขาย ข้อเสนอทั้งหมดของเขาทำให้มากมากคนยิ่งอารมณ์เสีย บางทีนั่นเป็นเป้าหมายของเขา ใครจะไปรู้ผมขอแสดงความนับถือเชื่อว่าเขามีเจตนาดี เป็นนอกคอกมากที่เห็นเขาที่นี่ และภารกิจของเขาด้วยความสงสัยและหลายคนโกรธที่เขาก่อนที่เขาจะเริ่ม–ขอให้สำเร็จทุก และผมก็ไม่อิจฉาเขา งานของเขา . . . . . .

ของเขาเป็นงานยากเหลือเกิน . สัปดาห์นี้เขากำลังเข้าเจรจากับต่างสถาบันที่เป็นเจ้าของดีทรอยต์เมืองพันธบัตรสถาบัน ซึ่งรวมถึงธนาคารขนาดใหญ่ต่าง ๆ

ถ้าเขาถามผมว่า ผมจะเสนอวิธีง่ายๆ : ถามธนาคารจ่ายธนาคาร อาจจะไม่ทั้งหมดของหนี้ แต่พวกเขาสามารถครอบคลุมอันดีของมันโดยไม่ต้องเขียนเช็ค

ผมไม่พูดเรื่องเงินกู้ เรายากจนเป็นโบสถ์หนูไม่มีอะไรต้องจำนองจริงๆ ( ยกเว้นบางทีของโฮเซ วาลเวอเดสัญญาจริงๆ เราก็จะให้คุณในราคาถูก ) นอกจากนี้ ผมไม่ได้ขอร้องหรือความเมตตา หรือแสดงถึงความเมตตากรุณา และฉันก็ไม่ได้พูดเรื่องสงครามชนชั้น ไม่มี ไม่มีอะไรแฟนซีแบบนี้ แต่มันเป็นตรรกะว่าทำไมพวกเขาควรจะช่วยเราออกมา และมันก็เป็นแบบนี้ :

กว่าทศวรรษที่ผ่านมา ธนาคารมีการไล่ที่หลายหลายคนในดีทรอยต์จากบ้าน

เหล่านี้คือคนที่ให้ทำ หรือ ไม่สมควรถูกไล่ออก . บางทีพวกเขาไม่สมควรได้รับเงินให้กู้ยืมในสถานที่แรก ผมไม่ได้สนใจไปกว่าใด ๆ ที่เวลานี้ ของผมมันเป็นจุดที่แตกต่างกัน

สำหรับสิ่งที่น่าสนใจคือเกิดอะไรขึ้นต่อไป :

หลังจากขับไล่เหล่านี้เกิดขึ้น ธนาคารไม่ได้ยึดบ้าน . พวกเขาเพียงแค่ปล่อยให้บ้านเน่า

ในคำอื่น ๆเป็นนอกคอกตามความขยันของการทํางานของระบบ ซึ่งธนาคารเหล่านี้จะต้องผ่านกระบวนการทางกฎหมายแล้ว foreclosing บ้าน รายได้หลังชื่อของบ้าน และจ่ายภาษีที่เกี่ยวกับทรัพย์สิน จนกระทั่งสมบัติไปขายให้เจ้าของใหม่ที่พวกเขาไม่ได้ทำ พวกเขาก็เดินออกไป

ดังนั้น สำหรับ starters , มันเป็นหนี้ภาษีบ้านเหล่านั้น ไม่เพียงไม่กี่บ้าน ;นับพันของบ้าน มันมากของภาษี เมื่อคุณทำเสร็จแล้วการเพิ่มทุกอย่างที่เป็นหนี้ มันก็อาจจะคุ้มค่ามากขึ้นกว่าไม่กี่ chagalls

แล้วนี่ : โดยให้บ้านมันเน่า ธนาคารเหล่านี้ทำให้ค่าเสื่อมราคาของบ้านอื่น ๆทุกย่าน บล็อกหลังบล็อก ตามเกือบทุกถนน ถนนและถนนแต่ละเหล่านี้บ้านร้างที่ดึงคุณค่าของบรรดาอาคารอื่นๆ ลง

ธนาคารเหล่านี้เป็นเหมือนฉลามใน Copley ดังภาพ ( ที่ดีทรอยต์สถาบันศิลปะของหลักสูตร ) , การโจมตีช่องโหว่จมอยู่ในน้ำ เหยื่อถูกซื่อสัตย์และทำงานหนัก และบ้านก็มีค่าน้อยลง สิ่งที่ตามมาคือแบบฉบับ : ลดภาษีฐานเมืองที่ไม่สามารถจ่ายบิล , การตัดบริการ ตอนนี้ตำรวจไม่มา นักดับเพลิงกำลังภายนอก ประชาชนมีความปลอดภัยน้อยกว่า คนย้ายออก บ้านยืนว่างและธนาคารที่ไม่รู้จัก หรือ ข้าไม่สน ทำให้เงินที่พวกเขาจะทำ พวกเขาเพียงแค่ว่ายน้ำต่อ