Review Summary: DIR EN GREY return

Review Summary: DIR EN GREY return to top form with their most focused effort in years, while delivering a more tame, but infinitely more listenable record.

Marking well over three years since the release of the highly experimental yet flawed DUM SPIRO SPERO, DIR EN GREY is back just in time to celebrate their 15th anniversary with a brand new LP. Titled ARCHE (translating to "origin" in Latin, for curious folk) and portraying a centralized theme of human pain, its sixteen songs will take you on a journey ranging from the beautiful, bizarre, and everything in-between.

You would be immediately mistaken for coming into this album expecting another "DSS"; DIR EN GREY is notorious for altering their sound album in and album out. Venture far enough back into their storied catalogue and you'll question whether or not you're even listening to the same band. One thing that has been abundantly clear for quite some time now, however, is the bands tendency towards writing heavier material, while instilling a dose of progressive elements and experimentation.

Their recent progressive elements take a back seat this time around, however, in favor of far more generic song writing. This is certainly not a bad thing -- one of my primary complaints about "DSS" was its lack of cohesiveness -- and is immediately apparent upon listening to the first two songs, 'Un deux' and 'Soshaku'. The former is a fairly straight forward rock number that unfortunately feels out of place due to the bands previous insistence on utilizing instrumental tracks as openers. 'Soshaku' follows suit, but contains a far more memorable chorus, thanks to Kyo's soaring melodies. 'Uroko' provides a welcome change of pace, as Kyo displays his amazingly varied vocals ranging from low gutturals to high-pitched screeches. My personal favorite drops at number six, as 'Tousei' begins with a drawn-out guitar intro leading into Kyo's soft vocal melodies. This is not a one-man show either, as the entirety of the band demonstrates mature songwriting. The compositions are simple, but nothing is overdone and they do an excellent job in creating a deep and dark atmosphere. It's been a while since Shinya sounded this good on drums, and gone is Toshiya's clicky, metallic-sounding bass.

While it seems DIR EN GREY distanced themselves from their previous sound in DUM SPIRO SPERO, there are times where past elements and ideas resurface. Such is the case with tracks such as 'Phenomenon' and the album closer, 'Revelation of mankind'. 'Phenomenon' takes on one of the more interesting structures on the album, as it begins with soft grooves and slowly builds into an atmospheric closing minute. It has a refined sense of progression that I can really get onboard with. If I didn't know any better, I would assume that 'Revelation of mankind' is recycled material from their previous era. This isn't a bad thing, but it leaves me with an unsettled feeling and odd taste in my mouth. Again, it's not a bad song by any stretch of the imagination... it's actually quite good. It's one of the more diverse tracks with it's hard hitting riffs, time changes, and frantic ending. I just find it to be an unusual song to close the album with.

This record is not without faults, though. While the overall sound and mixing of the album is improved over previous efforts, album single 'Sustain the untruth' gets absolutely butchered. The verses are muddled, distorted, and sound wrong in comparison to the single version of the song.
It's understandable that a whopping 16 song tracklist will pave the way to some "fillers", but tracks such as 'Midwife' and 'The inferno' feel out of place and unnecessary amongst an album that feels more tame and mild than past LP's. And at 16 songs and over an hour of playtime, ARCHE is not an album for the faint of heart.

ARCHE is DIR EN GREY's most focused effort in quite a while. Fans wanting the heavier and more experimental side of DIR EN GREY may come out a tad disappointed, but even then it's difficult to not be impressed by a band who continually reinvents themselves. The moments of utter insanity are still there, along with the shrieks, growls, and screams that fans have come to adore. Everything is just more tightly wound, with a fresh coat of polish over the top. Gone are the sprawling and experimental ideas set forth in DUM SPIRO SPERO, as they've been replaced by an immeasurable sense of cohesiveness and maturity that just wasn't there last time out.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สรุปการตรวจทาน: DIR EN เทากลับไปด้านบนแบบฟอร์มด้วยความพยายามของพวกเขาเน้นมากที่สุดในปี ในขณะที่ส่งมอบยังมีสัตว์ป่า คอร์ด listenable ขึ้นเพียบเครื่องดีกว่าสามปีนับตั้งแต่รุ่นทดลองสูงยัง flawed SPERO SPIRO ดำ DIR EN GREY จะกลับมาในเวลาเฉลิมฉลองการครบรอบ 15 ปีกับห้างหุ้นส่วนจำกัดใหม่ ชื่อเพ็นชั่นอาร์เช (แปลให้ "กำเนิด" ในภาษาละติน สำหรับพื้นบ้านอยากรู้อยากเห็น) และรูปแบบส่วนกลางของมนุษย์ปวดขัด เพลงของสิบหกจะนำคุณเดินทางตั้งแต่ที่สวยงาม แปลกประหลาด และทุกอย่างระหว่างนั้น คุณจะทันทีหลงเข้ามาในอัลบั้มนี้ต้องอีก "DSS" DIR EN GREY เป็นซึ่งดัดแปลงเสียงของพวกเขาในอัลบั้มและอัลบั้มที่ออก อยูไกลพอหลังเป็นแคตตาล็อกของพวกเขาสูง และคุณจะพบคำถามหรือไม่คุณจะได้ฟังวงเดียวกัน สิ่งหนึ่งที่มีอุดมสมบูรณ์ชัดเจนสำหรับค่อนข้างบางเวลาขณะนี้ อย่างไรก็ตาม มีแนวโน้มวงต่อเขียนวัสดุหนัก ในขณะที่ปริมาณขององค์ประกอบที่ก้าวหน้าและทดลองปลูกฝัง องค์ประกอบความก้าวหน้าล่าสุดใช้นั่งกลับไปเวลาประมาณนี้ อย่างไรก็ตาม สามารถเขียนเพลงทั่วไปจน ไม่แน่นอนเป็นสิ่งที่ไม่ดี - ฉันร้องเรียนหลักเกี่ยวกับ "DSS" อย่างใดอย่างหนึ่งเป็นการขาด cohesiveness - และทันทีที่เห็นได้ชัดเจนเมื่อฟังเพลง 2, 'Un โด ' และ 'Soshaku' เดิมเป็นหมายเลขหินค่อนข้างตรงไปข้างหน้าที่รู้สึกแต่ไม่ทำเนื่องจาก insistence ก่อนหน้านี้วงในการใช้เพลงบรรเลงเป็น openers 'Soshaku' ตามชุด ได้ประกอบด้วยการประสานเสียงไกลขึ้น ด้วยท่วงทำนองทะยานของเคียว 'Uroko' มีการเปลี่ยนแปลงที่ต้อนรับของก้าว เป็นเคียวแสดงเขาร้องหลากหลายน่าอัศจรรย์ตั้งแต่ gutturals ต่ำ high-pitched screeches ชื่นชอบส่วนบุคคลลดลงที่เลขหก เป็น 'Tousei' ที่เริ่มต้น ด้วยบทนำกีต้าร์ออกออกตัวนำเป็นท่วงทำนองนุ่มนวล vocal ของเคียว นี้ไม่ได้ดู one-man ทั้ง เป็นทั้งหมดของวงแสดงให้เห็นถึง songwriting ผู้ใหญ่ องค์ที่ง่าย แต่ไม่มี overdone และพวกเขาทำงานยอดเยี่ยมในการสร้างบรรยากาศลึก และมืด จะได้รับในขณะที่ตั้งแต่ Shinya แต่เพียงแห่งนี้ดีบนกลอง และไปเป็นเบสของ Toshiya clicky หูโลหะ ในขณะที่ดูเหมือนว่า DIR EN GREY distanced ตัวเองจากเสียงของพวกเขาก่อนหน้านี้ใน SPERO SPIRO ดำ มีเวลาผ่านมาองค์ประกอบ และคิด resurface เช่นในกรณีของเพลง 'ปรากฏการณ์' และอัลบั้มใกล้ 'วิวรณ์ของมนุษย์' ได้ 'ปรากฏการณ์' เวลาของโครงสร้างน่าสนใจมากขึ้นในอัลบั้ม มันเริ่มต้น ด้วยร่องนุ่ม และสร้างช้าไปนาทีปิดบรรยากาศ มีความก้าวหน้าที่ฉันจริง ๆ ได้สวบสาบกับการกลั่น ถ้าฉันไม่รู้ใด ๆ ที่ดีกว่า ฉันจะสมมติว่า 'วิวรณ์ของมนุษยชาติ' วัสดุรีไซเคิลจากยุคก่อนหน้านี้ของพวกเขา นี้ไม่ใช่สิ่งเลวร้าย แต่มันอาศัยฉันยังรู้สึกและรสชาติที่แปลกในปากของฉัน อีกครั้ง ไม่เพลงไม่ดี โดยการยืดของจินตนาการ...เป็นจริงค่อนข้างดี เป็นหนึ่งในเพลงมีความหลากหลายมากขึ้นด้วยของหนักกดปุ่ม riffs เปลี่ยนเวลา และสิ้นสุดคลั่ง ฉันเพียงแค่หาให้ เพลงปกติจะปิดอัลบั้มด้วย เรกคอร์ดนี้ไม่ได้ โดยไม่มีข้อบกพร่อง แม้ว่า ในขณะที่เสียงโดยรวม และผสมของอัลบั้มจะดีขึ้นกว่าความพยายามก่อนหน้านี้ อัลบั้มเดี่ยว 'รักษาไม่จริง'ได้อย่างแปร่ง ๆ ข้อมีการผิดเพี้ยน muddled และเสียงไม่ถูกต้อง โดยรุ่นเดียวของเพลง เข้าใจว่า tracklist whopping 16 เพลงจะถางทางบาง "fillers" แต่เพลงเป็น 'ฮีบรู' และ 'นรก' รู้สึกนอกสถานที่ และไม่จำเป็นหมู่อัลบั้มที่รู้สึกอ่อนกว่าเลย LP's และสัตว์ป่ามากขึ้น ได้ และ ที่ 16 เพลง และ ผ่านหนึ่งชั่วโมงของการผจญภัย เพ็นชั่นอาร์เชไม่อัลบั้มการสลบที่คล้ายของหัวใจ เพ็นชั่นอาร์เชเป็น DIR EN GREY นี่เน้นมากที่สุดในขณะเป็น แฟน ๆ ต้องด้านหนัก และทดลองเพิ่มเติมของ DIR EN GREY อาจออกมาผิดหวังค่อน แต่แม้แล้ว ก็ยากที่จะไม่ประทับใจวงที่ reinvents ตัวเองอย่างต่อเนื่อง ช่วงเวลาของบ้าสุดจะยังคงมี shrieks, growls และ screams ที่แฟน ๆ ได้มาบูชา ทุกอย่างเป็นเพียงเพิ่มเติมแน่นแผล มีตราสดโปแลนด์กว่าด้านบน ไปมีความคิดทดลอง และก็กำหนดไว้ในดำ SPIRO SPERO ตามที่พวกเขาได้ถูกแทนที่ ด้วยความรู้สึกนี่ cohesiveness และกำหนดว่าเพียงแค่ไม่มีเวลาล่าสุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Review Summary: DIR EN GREY return to top form with their most focused effort in years, while delivering a more tame, but infinitely more listenable record.

Marking well over three years since the release of the highly experimental yet flawed DUM SPIRO SPERO, DIR EN GREY is back just in time to celebrate their 15th anniversary with a brand new LP. Titled ARCHE (translating to "origin" in Latin,สำหรับขี้สงสัยพื้นบ้าน ) และจิตรส่วนกลางในรูปแบบของความเจ็บปวดของมนุษย์ , สิบหกเพลงจะนำคุณในการเดินทางตั้งแต่สวยงาม , แปลก , และทุกสิ่งในระหว่าง

คุณจะผิดทันที มาอัลบั้มนี้คาดหวังว่าอีก " DSS " ; เดอะเกรตเอสเคปเป็นโฉ่ฉาวสำหรับการแก้ไขเสียงในอัลบั้มและอัลบั้มออก Venture far enough back into their storied catalogue and you'll question whether or not you're even listening to the same band. One thing that has been abundantly clear for quite some time now, however, is the bands tendency towards writing heavier material, while instilling a dose of progressive elements and experimentation.

Their recent progressive elements take a back seat this time around,อย่างไรก็ตาม ในความโปรดปรานของการเขียนเพลงไกลทั่วไปมากขึ้น นี้แน่นอนไม่ได้เป็นสิ่งเลวร้าย . . . หนึ่งร้องเรียนหลักของฉันเกี่ยวกับ " ใจ " คือการขาดของเอกภาพ . . . และจะเห็นได้ชัดทันทีเมื่อฟังสองเพลงแรก ' อุนเดอ ' และ ' soshaku 'อดีตเป็นค่อนข้างตรงไปข้างหน้าหินเบอร์ขออภัยรู้สึกออกจากสถานที่ เนื่องจากวงก่อนหน้านี้ยืนกรานใช้บรรเลงเป็นเพลงเปิด . soshaku ' ตามเหมาะสม แต่ประกอบด้วยนักร้องประสานเสียงไกลน่าจดจำมากขึ้น ขอบคุณ เคียวก็ลอยดี้ . uroko ' ให้เปลี่ยนต้อนรับใหม่เป็นเคียวแสดงของเขาหลากหลาย amazingly ร้องตั้งแต่ต่ำไปสูงแหลม gutturals ส่งเสียงแสบแก้วหู . หยดที่ชื่นชอบส่วนตัวของฉันที่เลขหก เป็น tousei ' ' เริ่มต้นด้วยการดึงออกกีต้าร์อินโทรชั้นนำในเคียวเบาโวดี้ นี่ไม่ใช่วันแมนโชว์เหมือนกัน เป็นทั้งวงแสดงผู้ใหญ่แต่งเพลง . องค์ประกอบง่ายๆแต่ไม่มีอะไรที่มากเกินไปและพวกเขาทำหน้าที่ได้ยอดเยี่ยมในการสร้างบรรยากาศที่ลึกและมืด นานแล้วนะที่ชินยะ ฟังดูดี ตีกลอง และหายไป คือ โทชิยะก็ clicky โลหะเสียงเบส

ในขณะที่ดูเหมือนว่าเดอะเกรตเอสเคปห่างไกลตัวเองจากเสียงเดิมของพวกเขาในการท spero โร มีบางครั้งที่องค์ประกอบที่ผ่านมาและความคิดนึงดังกล่าวเป็นกรณีที่มีเพลงเช่น ' ปรากฏการณ์ ' และอัลบั้มใกล้ชิด ' เปิดเผย ' มนุษย์ ' ปรากฏการณ์ ' ใช้เวลาหนึ่งของโครงสร้างที่น่าสนใจมากขึ้นในอัลบั้ม มันเริ่มต้นด้วยร่องนุ่มและค่อยๆสร้างในนาทีปิดอากาศ มีความรู้สึกถึงความก้าวหน้าที่ฉันสามารถจริงๆได้รับ onboard กับ ถ้าฉันไม่รู้ฉันสันนิษฐานว่า ' การเปิดเผยของมนุษยชาติ ' เป็นวัสดุรีไซเคิลจากยุคก่อนหน้านี้ของพวกเขา นี่ไม่ใช่สิ่งไม่ดี แต่มันใบฉันกับความรู้สึกที่แปลกและรสชาติในปากของฉัน อีกครั้ง ไม่ใช่เพลงไม่ดี โดยยืดของจินตนาการใด ๆ . . . . . . . มันเป็นจริงค่อนข้างดี มันเป็นหนึ่งในแทร็คที่หลากหลายมากขึ้นด้วย มันหนักตบ Riffs , การเปลี่ยนแปลงเวลา และคลั่งตอนจบ I just find it to be an unusual song to close the album with.

This record is not without faults, though. While the overall sound and mixing of the album is improved over previous efforts, album single 'Sustain the untruth' gets absolutely butchered. The verses are muddled, distorted, and sound wrong in comparison to the single version of the song.