ความเฉยเมย (apathy) was the most co

ความเฉยเมย (apathy) was the most common disorder among all the NPS in AD, which was supported by other studies (Aalten et al., 2007; Fernและez Martinez et al., 2008; Steffens et al., 2005; Tatsch et al., 2006). A consensus has emerged, supported by this study, that ความเฉยเมย (apathy) was substantially associated with more severe cognitive impairment (Cheng et al., 2012; Mega et al., 1996; Zhao et al., 2012). We also observed that the prevalence of ความเฉยเมย (apathy) was influenced by education level, which could be explained by the notion that lower education level contributed to more severe cognitive dysfunction (Chow et al., 2002). Moreover, it was demonstrated that evaluation method และ disease duration had effect on the occurrence of ความเฉยเมย (apathy), which was in agreement with the previous study (Zhao et al., 2012). Furthermore, there was a substantial relation between the ความไม่เหมือนกัน (heterogeneity) in the prevalence of ความผิดปกติด้านการอยากอาหาร (appetite disorder) และ study setting และ disease duration. ความผิดปกติด้านการอยากอาหาร (appetite disorder), which may lead to serious consequences including inadequate diet และ malnutrition, is notoriously difficult to manage in a home setting และ may result in institutionalization (Steffens et al., 2005).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความเฉยเมย (apathy) มีความผิดทั่วไปใน NPS ทั้งหมดในโฆษณา ซึ่งได้รับการสนับสนุน โดยการศึกษาอื่น ๆ (Aalten et al. 2007 Fernและez มาร์ติเน et al. 2008 Steffens et al. 2005 Tatsch et al. 2006) ได้เกิดฉันทามติ สนับสนุน โดยการศึกษานี้ ที่ความเฉยเมย (apathy) มีนัยสัมพันธ์กับสติปัญญารุนแรงมากขึ้น (Cheng et al. 2012 เมก้า et al. 1996 Zhao et al. 2012) นอกจากนี้เรายังสังเกตเห็นว่า ความชุกของความเฉยเมย (apathy) ได้รับอิทธิพลจากการศึกษาระดับ ซึ่งสามารถอธิบายได้ ด้วยความคิดที่ต่ำกว่าระดับการศึกษาส่วนการผิดปกติขององค์ความรู้ (เชาว์ et al. 2002) ที่รุนแรงมากขึ้น นอกจากนี้ มันถูกแสดงให้เห็นว่า ระยะเวลาโรคและวิธีการประเมินมีผลกับการเกิดขึ้นของความเฉยเมย (apathy), ซึ่งตามซึ่งการศึกษาก่อนหน้า (Zhao et al. 2012) นอกจากนี้ มีความสัมพันธ์ระหว่างความไม่เหมือนกัน (heterogeneity) พบอัตราความชุกของความผิดปกติด้านการอยากอาหาร (ความอยากอาหารผิดปกติ) และศึกษาการตั้งค่าระยะเวลาของโรคและ ความผิดปกติด้านการอยากอาหาร (ความอยากอาหารผิดปกติ), ซึ่งอาจนำไปสู่ผลกระทบที่ร้ายแรงรวมถึงการขาดสารอาหารและอาหารไม่เพียงพอ ไม่ยากในการจัดการในบ้านและการตั้งค่าอาจส่งผลให้ institutionalization (Steffens et al. 2005)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความเฉยเมย (ไม่แยแส) เป็นโรคที่พบบ่อยมากที่สุดในหมู่ของกรมอุทยานฯ ทั้งหมดในโฆษณาซึ่งได้รับการสนับสนุนโดยการศึกษาอื่น ๆ (Aalten et al, 2007;. เฟิร์นและ EZ มาร์ติเน et al, 2008;. สตีเฟนส์, et al, 2005. Tatsch et al., 2006) ฉันทามติได้โผล่ออกมาโดยการสนับสนุนจากการศึกษาครั้งนี้ว่าความเฉยเมย (ไม่แยแส) มีความสัมพันธ์อย่างมากกับความบกพร่องทางสติปัญญาที่รุนแรงมากขึ้น (Cheng et al, 2012;. เมกะ et al, 1996;.. Zhao et al, 2012) นอกจากนี้เรายังพบว่าความชุกของความเฉยเมย (ไม่แยแส) ได้รับอิทธิพลมาจากระดับการศึกษาที่สามารถอธิบายได้ด้วยความคิดที่ว่าระดับการศึกษาต่ำกว่าส่วนร่วมในการที่รุนแรงมากขึ้นผิดปกติขององค์ความรู้ (Chow et al., 2002) นอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นว่าวิธีการประเมินผลและระยะเวลาในการเกิดโรคมีผลต่อการเกิดขึ้นของความเฉยเมย (ไม่แยแส) ซึ่งในข้อตกลงกับการศึกษาก่อนหน้านี้ (Zhao et al., 2012) นอกจากนี้ยังมีเป็นความสัมพันธ์ที่สำคัญระหว่างความไม่เหมือนกัน (เซลล์สืบพันธุ์) ในความชุกของความผิดปกติด้านการอยากอาหาร (ความผิดปกติของความอยากอาหาร) และการตั้งค่าการศึกษาและระยะเวลาในการเกิดโรค ความผิดปกติด้านการอยากอาหาร (ความผิดปกติของความอยากอาหาร) ซึ่งอาจนำไปสู่​​ผลกระทบร้ายแรงรวมทั้งไม่เพียงพอการรับประทานอาหารและการขาดสารอาหารเป็นเรื่องยากที่ฉาวโฉ่ในการจัดการในการตั้งค่าหน้าแรกและอาจส่งผลให้สถาบัน (สตีเฟนส์ et al., 2005)