Blubber thickness was measured usin

Blubber thickness was measured using a precision
calliper. Blubber thickness of the ventral grooves
(site D, Fig. 1) was measured from the top of the
folds, as they were close together during measurements
of thermal conductivity. The accuracy of this
method for measuring thermal conductivity has been
found to be +4% (Kvadsheim et al., 1994).
Water and lipid content
About 15 g of the frozen blubber samples were cut
into tiny pieces using a scalpel. Water content was
determined by dehydration at 60°C until constant
weight was obtained. The water-free samples were
then frozen again before they were homogenized
by use of a mortar. The lipid content of the blubber
was determined by extracting the lipid of 1 g of dry
blubber with petroleum ether (mixture of pentane
and hexane) using a Soxtec System (HT 1043 Extraction
Unit and 1046 Service Unit, Tecator AB,
Hogan&, Sweden). The extracted lipid was weighed
and the results are presented as percentage of wet
weight. The lipid content was determined in duplicate
for all samples.
Calculations of average thermal conductivity k,
When calculating the sensible heat loss rate of
marine mammals it is the overall thermal conductivity
(k,) of the entire blubber layer that should be
put into the equations. We have therefore developed
a weighting system to calculate the overall thermal
conductivity of the blubber layer based on the conductivity
in the four measuring sites A-D in Fig. 1.
Folkow and Blix (1992) made detailed investigations
of the distribution of blubber thickness in minke
whales. Based on their data we calculated the fraction
of the body surface having a blubber thickness close
to the thickness of each of our four measuring sites.
The thermal conductivities of the sites A-D were
thereafter weighted according to these fractions,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความหนา blubber ถูกวัดโดยใช้ความแม่นยำเป็นcalliper Blubber ความหนาของร่อง ventral(ไซต์ D, Fig. 1) ถูกวัดจากด้านบนของใบพับ เป็นพวกเขาปิดกันระหว่างวัดของการนำความร้อน ความถูกต้องนี้วิธีการวัดการนำความร้อนได้ต้องมี + 4% (Kvadsheim et al., 1994)เนื้อหาของน้ำและไขมันประมาณ 15 กรัมตัวอย่าง blubber แช่แข็งถูกตัดเป็นชิ้นเล็ก ๆ ใช้ scalpel เป็น น้ำถูกกำหนด โดยการคายน้ำที่ 60° C จนถึงค่าคงน้ำหนักที่รับ มีตัวอย่างที่ปราศจากน้ำแล้ว แช่แข็งอีกครั้งก่อนที่พวกเขาถูก homogenized เป็นกลุ่มโดยการใช้ครก เนื้อหากระบวนของการ blubberกำหนด โดยแยกไขมันของ g 1 ของแห้งblubber ด้วยปิโตรเลียมอีเทอร์ (ผสม pentaneและเฮกเซน) ใช้ระบบ Soxtec (สกัดเอชที 1043หน่วยและหน่วยบริการ 1046, Tecator ABHogan & สวีเดน) ไขมันแยกเป็นน้ำหนักและมีแสดงผลเป็นเปอร์เซ็นต์ของเปียกน้ำหนัก กำหนดเนื้อหาไขมันในซ้ำตัวอย่างทั้งหมดคำนวณค่าเฉลี่ยการนำความร้อน kเมื่อคำนวณอัตราการสูญเสียความร้อนที่เหมาะสมของเลี้ยงลูกด้วยนมทางทะเลที่เป็นการนำความร้อนโดยรวม(k,) ของชั้น blubber ทั้งที่ควรจะใส่ลงไปในสมการ เราจึงได้พัฒนามีระบบน้ำหนักเพื่อคำนวณความร้อนโดยรวมนำชั้น blubber ตามที่นำในการวัด 4 ไซต์ A-D ใน Fig. 1Folkow และ Blix (1992) ทำการตรวจสอบรายละเอียดการกระจายของหนา blubber minkeปลาวาฬ เรายึดตามข้อมูลการคำนวณเศษส่วนของพื้นผิวร่างกายมีความหนา blubber ปิดกับความหนาของแต่ละเว็บไซต์วัดของเรา 4มีการนำความร้อนของอเมริกา A-Dหลังจากนั้นมีการถ่วงน้ำหนักตามส่วนเหล่านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความหนาร้องไห้สะอึกสะอื้นถูกวัดโดยใช้ความแม่นยำ
calliper ความหนาร้องไห้สะอึกสะอื้นของร่องหน้าท้อง
(เว็บไซต์ D, รูป. 1) วัดจากด้านบนของเท่าที่พวกเขาอยู่ใกล้กันในช่วงการวัดของการนำความร้อน ความถูกต้องของนี้วิธีการวัดค่าการนำความร้อนที่ได้รับพบว่ามี4% (Kvadsheim et al., 1994). น้ำและไขมันประมาณ 15 กรัมของตัวอย่างร้องไห้สะอึกสะอื้นแช่แข็งที่ถูกตัดเป็นชิ้นเล็กๆ โดยใช้มีดผ่าตัด ปริมาณน้ำที่ถูกกำหนดโดยการคายน้ำที่ 60 องศาเซลเซียสจนคงน้ำหนักที่ได้รับ กลุ่มตัวอย่างน้ำฟรีถูกแช่แข็งแล้วอีกครั้งก่อนที่จะถูกปั่นโดยการใช้ปูน ไขมันของร้องไห้สะอึกสะอื้นที่ถูกกำหนดโดยการสกัดไขมัน 1 กรัมของแห้งร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยปิโตรเลียมอีเทอร์(ส่วนผสมของเพ็นเทนและเฮกเซน) โดยใช้ระบบ Soxtec (HT 1043 สกัดหน่วยและ1046 บริการหน่วย Tecator AB, โฮแกนและสวีเดน) ไขมันที่สกัดได้ชั่งน้ำหนักและผลที่ได้แสดงเป็นร้อยละของเปียกน้ำหนัก เนื้อหาไขมันถูกกำหนดในที่ซ้ำกันสำหรับตัวอย่างทั้งหมด. การคำนวณของการนำความร้อนเฉลี่ย k, เมื่อมีการคำนวณอัตราการสูญเสียความร้อนที่เหมาะสมของการเลี้ยงลูกด้วยนมทางทะเลก็เป็นการนำความร้อนโดยรวม(k) ของชั้นร้องไห้สะอึกสะอื้นทั้งที่ควรจะใส่ลงไปในสมการ. ดังนั้นเราจึงได้มีการพัฒนาระบบการถ่วงน้ำหนักในการคำนวณความร้อนโดยรวมการนำของชั้นร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนพื้นฐานของการนำไฟฟ้าในสี่เว็บไซต์วัดโฆษณาในรูป 1. Folkow และ Blix (1992) ทำให้การตรวจสอบรายละเอียดของการกระจายของความหนาของมิงค์ร้องไห้สะอึกสะอื้นในปลาวาฬ บนพื้นฐานของข้อมูลของพวกเขาที่เราคำนวณส่วนของพื้นผิวร่างกายมีความหนาร้องไห้สะอึกสะอื้นใกล้กับความหนาของแต่ละวัดสี่เว็บไซต์ของเรา. การนำความร้อนของเว็บไซต์โฆษณาที่ถูกถ่วงน้ำหนักหลังจากนั้นตามเศษส่วนเหล่านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความหนาร้องไห้ฟูมฟายการวัดความแม่นยำ
วงเวียน . ความหนาร้องไห้ฟูมฟายของ
ร่องล่าง ( เว็บไซต์ D รูปที่ 1 ) ซึ่งวัดจากด้านบนของ
เท่าที่พวกเขาได้ใกล้ชิดกันระหว่างการวัด
ความร้อนการนำ ความถูกต้องของวิธีนี้

สำหรับวัดค่าการนำความร้อนที่ได้รับพบว่ามี 4 % ( kvadsheim et al . , 1994 ) .

น้ำและไขมันเนื้อหาเกี่ยวกับ 15 กรัมแช่แข็งเขาจำนวนตัด
เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ใช้มีดผ่าตัด ปริมาณน้ำที่ถูกกำหนดโดยน้ำที่ 60 /
c จนน้ำหนักคงที่
ได้ . น้ำฟรีจำนวน
แล้วแช่แข็งอีกครั้ง ก่อนที่จะถูกบด
โดยใช้ครก ไขมันเนื้อหาของเขา
ตั้งใจโดยสกัดไขมัน 1 กรัม แห้ง
ร้องไห้ฟูมฟายกับปิโตรเลียมอีเทอร์ ( ผสมและเพนเทน
เฮกเซน ) โดยใช้ระบบ soxtec ( HT 1043 การสกัด
หน่วยและหน่วยบริการ tecator 1046 , AB
โฮแกน& สวีเดน ) สกัดไขมันคือหนัก
และผลลัพธ์จะแสดงเป็นเปอร์เซ็นต์ของน้ำหนักเปียก

ไขมันถูกกำหนดในเนื้อหาซ้ำกัน

สำหรับทุกตัวอย่าง การคำนวณของ K
การนำความร้อนเฉลี่ยเมื่อคำนวณอัตราการสูญเสียความร้อนที่เหมาะสมของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในทะเล มันเป็นโดยรวม

ค่าการนำความร้อน ( k ) ของชั้นร้องไห้ฟูมฟายทั้งที่ควรจะ
ใส่เข้าไปในสมการ เราจึงพัฒนา
( ระบบการคำนวณทางความร้อนรวม
conductivity ของชั้นร้องไห้ฟูมฟายตามการนำ
ใน 4 วัดไซต์ A-D ในรูปที่ 1 .
folkow Blix ( 1992 ) และทำรายละเอียดการสืบสวน
ของการกระจายตัวของเขาหนาวาฬมิงค์เวล

ตามข้อมูลที่เราคำนวณเศษส่วน
ของผิวของร่างกายมีความหนาใกล้เคียง
ร้องไห้ฟูมฟายกับความหนาของแต่ละเว็บไซต์ของเราสี่วัด .
ค่าความร้อนของเว็บไซต์ A-D มี
หลังจากนั้นถ่วงน้ำหนักตามเศษส่วนเหล่านี้