Dependency Theory developed in the

Dependency Theory developed in the late 1950s under the guidance of the Director of the United Nations Economic Commission for Latin America, Raul Prebisch. Prebisch and his colleagues were troubled by the fact that economic growth in the advanced industrialized countries did not necessarily lead to growth in the poorer countries. Indeed, their studies suggested that economic activity in the richer countries often led to serious economic problems in the poorer countries. Such a possibility was not predicted by neoclassical theory, which had assumed that economic growth was beneficial to all (Pareto optimal) even if the benefits were not always equally shared.

Prebisch's initial explanation for the phenomenon was very straightforward: poor countries exported primary commodities to the rich countries who then manufactured products out of those commodities and sold them back to the poorer countries. The "Value Added" by manufacturing a usable product always cost more than the primary products used to create those products. Therefore, poorer countries would never be earning enough from their export earnings to pay for their imports.

Prebisch's solution was similarly straightforward: poorer countries should embark on programs of import substitution so that they need not purchase the manufactured products from the richer countries. The poorer countries would still sell their primary products on the world market, but their foreign exchange reserves would not be used to purchase their manufactures from abroad.

Three issues made this policy difficult to follow. The first is that the internal markets of the poorer countries were not large enough to support the economies of scale used by the richer countries to keep their prices low. The second issue concerned the political will of the poorer countries as to whether a transformation from being primary products producers was possible or desirable. The final issue revolved around the extent to which the poorer countries actually had control of their primary products, particularly in the area of selling those products abroad. These obstacles to the import substitution policy led others to think a little more creatively and historically at the relationship between rich and poor countries.

At this point dependency theory was viewed as a possible way of explaining the persistent poverty of the poorer countries. The traditional neoclassical approach said virtually nothing on this question except to assert that the poorer countries were late in coming to solid economic practices and that as soon as they learned the techniques of modern economics, then the poverty would begin to subside. However, Marxists theorists viewed the persistent poverty as a consequence of capitalist exploitation. And a new body of thought, called the world systems approach, argued that the poverty was a direct consequence of the evolution of the international political economy into a fairly rigid division of labor which favored the rich and penalized the poor.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อ้างอิงทฤษฎีที่พัฒนาในช่วงทศวรรษ 1950 ปลายภายใต้การแนะนำของผู้อำนวยการของคณะกรรมาธิการเศรษฐกิจของสหประชาชาติในสหรัฐอเมริกา Raul Prebisch Prebisch และเพื่อนร่วมงานของเขามีปัญหาความจริงที่ว่าเศรษฐกิจในประเทศอุตสาหกรรมขั้นสูงไม่จำเป็นต้องนำการเติบโตในประเทศย่อม แน่นอน นักศึกษาแนะนำว่า กิจกรรมทางเศรษฐกิจในประเทศดีขึ้นมักจะนำไปสู่ปัญหาร้ายแรงทางเศรษฐกิจในประเทศย่อม ดังกล่าวไปได้ถูกไม่ทำนาย โดยทฤษฎีฟื้นฟูคลาสสิก ซึ่งสันนิษฐานได้ว่า เติบโตทางเศรษฐกิจเป็นประโยชน์ต่อทั้งหมด (Pareto สุด) แม้ว่าผลประโยชน์ไม่เสมอเท่า ๆ กันใช้ร่วมกันของ Prebisch อธิบายเริ่มต้นสำหรับปรากฏการณ์ถูกตรงไปตรงมาก: ดีประเทศส่งออกสินค้าโภคภัณฑ์หลักไปประเทศรวยที่ผลิตผลิตภัณฑ์จากสินค้าดังกล่าวแล้ว และขายพวกเขากลับไปยังประเทศย่อม "มูลค่าเพิ่ม" โดยผลิตผลิตภัณฑ์ที่ใช้เสมอต้นทุนมากกว่าผลิตภัณฑ์หลักที่ใช้ในการสร้างผลิตภัณฑ์ ดังนั้น ประเทศย่อมจะไม่มีรายได้เพียงพอจากรายได้การส่งออกเพื่อชำระค่าของนำเข้าโซลูชันของ Prebisch ถูกตรงไปตรงมาทำนอง: ประเทศย่อมควรเริ่มดำเนินการในโปรแกรมทดแทนการนำเข้าเพื่อให้พวกเขาไม่จำเป็นต้องซื้อผลิตภัณฑ์ที่ผลิตจากประเทศขึ้น ประเทศย่อมจะยังคงขายผลิตภัณฑ์หลักในตลาดโลก แต่สำรองแลกเปลี่ยนเงินตราของตนจะไม่สามารถใช้ซื้อของผลิตจากต่างประเทศประเด็นที่สามทำนโยบายนี้ยากที่จะทำตาม ครั้งแรกเป็นว่า ตลาดภายในประเทศย่อมไม่ใหญ่พอที่จะสนับสนุนเศรษฐกิจของขนาดที่ใช้ โดยประเทศยิ่งขึ้นเพื่อให้ของราคาต่ำ ปัญหาที่สองเกี่ยวข้องจะทางการเมืองของประเทศย่อมเป็นว่าเปลี่ยนแปลงจาก ผู้ผลิตสินค้าหลักไม่ได้ หรือต้อง ปัญหาสุดท้าย revolved รอบขอบเขตซึ่งประเทศย่อมจะมีควบคุมของผลิตภัณฑ์หลัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ของการขายผลิตภัณฑ์ต่างประเทศ อุปสรรคเหล่านี้นโยบายทดแทนการนำเข้านำผู้อื่นในการคิดสร้างสรรค์น้อย และอดีตที่ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศรวย และยากจนณจุดนี้ ทฤษฎีพึ่งพาที่ดูเป็นการอธิบายความยากจนแบบถาวรของประเทศย่อม วิธีฟื้นฟูคลาสสิกดั้งเดิมกล่าวว่า แทบไม่มีอะไรในคำถามนี้ยกเว้นเพื่อยืนยันรูปที่ ประเทศย่อมมีสายมาปฏิบัติทางเศรษฐกิจที่มั่นคง และให้ ทันทีที่พวกเขาเรียนรู้เทคนิคต่าง ๆ ของเศรษฐศาสตร์สมัยใหม่ แล้วความยากจนที่จะเริ่มเบาบาง อย่างไรก็ตาม Marxists theorists ดูความยากจนแบบเป็นลำดับของการใช้ประโยชน์จากทุน และใหม่คิดว่า เรียกว่าวิธีระบบโลก โต้เถียงว่า ความยากจนที่มีวิวัฒนาการของเศรษฐกิจการเมืองระหว่างประเทศในส่วนของแรงงานที่ชื่นชอบคนรวย และคนจนสำเร็จค่อนข้างแข็งเวรโดยตรง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทฤษฎีการพึ่งพาการพัฒนาในช่วงปลายปี 1950 ภายใต้การแนะนำของผู้อำนวยการของสหประชาชาติคณะกรรมาธิการเศรษฐกิจละตินอเมริกา, ราอูล Prebisch Prebisch และเพื่อนร่วมงานของเขาได้รับความสุขกับความจริงที่ว่าการเติบโตทางเศรษฐกิจในประเทศอุตสาหกรรมที่ทันสมัยไม่จำเป็นต้องนำไปสู่การเจริญเติบโตในประเทศที่ยากจนกว่า อันที่จริงการศึกษาชี้ให้เห็นว่ากิจกรรมทางเศรษฐกิจในประเทศที่ดียิ่งขึ้นมักจะนำไปสู่ปัญหาทางเศรษฐกิจอย่างรุนแรงในประเทศที่ยากจนกว่า ดังกล่าวเป็นไปได้ไม่ได้ตามคำทำนายของทฤษฎีนีโอคลาสสิซึ่งสันนิษฐานว่าการเติบโตทางเศรษฐกิจเป็นประโยชน์กับทุก (Pareto ดีที่สุด) แม้ว่าผลประโยชน์ที่ได้รับไม่เคยใช้ร่วมกันอย่างเท่าเทียมกัน. คำอธิบายเริ่มต้น Prebisch สำหรับปรากฏการณ์ตรงไปตรงมามาก: ประเทศยากจนส่งออกสินค้าหลักในการ ประเทศที่อุดมไปด้วยผู้ผลิตผลิตภัณฑ์แล้วออกของสินค้าเหล่านั้นและขายพวกเขากลับไปประเทศที่ยากจนกว่า "การเพิ่มมูลค่า" โดยการผลิตสินค้าที่สามารถใช้งานได้ตลอดเวลาเสียค่าใช้จ่ายมากขึ้นกว่าผลิตภัณฑ์หลักที่ใช้ในการสร้างผลิตภัณฑ์เหล่านั้น ดังนั้นประเทศที่ยากจนกว่าจะไม่เพียงพอจากรายได้การส่งออกรายของพวกเขาที่จะจ่ายสำหรับการนำเข้าของพวกเขา. แก้ปัญหา Prebisch ก็ตรงไปตรงมาในทำนองเดียวกัน: ประเทศยากจนควรจะเริ่มดำเนินการในโปรแกรมของการทดแทนการนำเข้าเพื่อให้พวกเขาไม่จำเป็นต้องซื้อสินค้าที่ผลิตจากประเทศที่ดียิ่งขึ้น ประเทศที่ยากจนยังคงขายสินค้าหลักของพวกเขาในตลาดโลก แต่ทุนสำรองเงินตราต่างประเทศของพวกเขาจะไม่ได้ใช้ในการซื้อของพวกเขาผลิตจากต่างประเทศ. สามประเด็นทำนโยบายนี้ยากที่จะปฏิบัติตาม แรกคือตลาดภายในของประเทศยากจนไม่ได้มีขนาดใหญ่พอที่จะรองรับการประหยัดจากขนาดการใช้โดยประเทศที่ดียิ่งขึ้นเพื่อให้ราคาต่ำของพวกเขา ปัญหาที่สองที่เกี่ยวข้องเจตจำนงทางการเมืองของประเทศที่ยากจนกว่าเป็นไปได้ว่าการเปลี่ยนแปลงจากการเป็นผู้ผลิตผลิตภัณฑ์หลักคือเป็นไปได้หรือเป็นที่น่าพอใจ ประเด็นสุดท้ายโคจรรอบขอบเขตที่ประเทศที่ยากจนจริงมีการควบคุมของผลิตภัณฑ์หลักของพวกเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ของการขายผลิตภัณฑ์เหล่านั้นในต่างประเทศ อุปสรรคเหล่านี้นโยบายทดแทนการนำเข้านำคนอื่น ๆ จะคิดว่าเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างสร้างสรรค์และในอดีตที่ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศคนรวยและคนจน. ณ จุดอาศัยทฤษฎีนี้ถูกมองว่าเป็นวิธีการที่เป็นไปได้ของการอธิบายความยากจนถาวรของประเทศที่ยากจนกว่า วิธีการแบบดั้งเดิมกล่าวว่านีโอคลาสสิแทบจะไม่มีอะไรกับคำถามนี้ยกเว้นที่จะยืนยันว่าเป็นประเทศที่ยากจนกว่าในช่วงปลายจะมาถึงการปฏิบัติทางเศรษฐกิจที่มั่นคงและว่าทันทีที่พวกเขาเรียนรู้เทคนิคของเศรษฐกิจที่ทันสมัย, ความยากจนจากนั้นจะเริ่มลดลง แต่ทฤษฎี Marxists มองความยากจนถาวรเป็นผลมาจากการแสวงหาผลประโยชน์ของนายทุน และร่างใหม่ของความคิดที่เรียกว่าวิธีการที่ระบบโลกที่ถกเถียงกันอยู่ว่าความยากจนเป็นผลโดยตรงจากการวิวัฒนาการของเศรษฐกิจการเมืองระหว่างประเทศเป็นส่วนแข็งเป็นธรรมของแรงงานที่ได้รับการสนับสนุนที่หลากหลายและลงโทษคนยากจน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทฤษฎีพึ่งพาการพัฒนาในปลายปี 1950 ภายใต้คำแนะนำของผู้อำนวยการของสหประชาชาติคณะกรรมาธิการเศรษฐกิจในละตินอเมริกา , ราอูล พรีบิช . prebisch และเพื่อนร่วมงานของเขาเป็นทุกข์โดยความจริงที่ว่าอัตราการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจในประเทศอุตสาหกรรมที่ทันสมัยไม่ต้องนำไปสู่การเติบโตในประเทศที่ยากจนกว่า . แน่นอนผลการศึกษาพบว่ากิจกรรมทางเศรษฐกิจในประเทศที่สมบูรณ์มักจะนำไปสู่ปัญหาทางเศรษฐกิจอย่างรุนแรงในประเทศที่ยากจนกว่า . เป็นไปได้ไม่ทำนายโดยทฤษฎีนีโอคลาสสิก ซึ่งก็ถือว่าเป็นประโยชน์ต่อการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ ( Pareto ที่ดีที่สุด ) แม้ว่าผลประโยชน์ไม่ได้เสมอ

ใช้ร่วมกัน .prebisch เริ่มต้นคำอธิบายสำหรับปรากฏการณ์คือตรงไปตรงมา : ประเทศยากจนสินค้าส่งออกหลักไปยังประเทศที่ร่ำรวยที่ผลิตผลิตภัณฑ์ของสินค้าเหล่านั้น และขายพวกเขาไปยังประเทศที่ยากจนกว่า . " เพิ่มมูลค่า " โดยการผลิตผลิตภัณฑ์ที่ใช้ได้เสมอค่าใช้จ่ายมากกว่าผลิตภัณฑ์หลักที่ใช้ในการสร้างผลิตภัณฑ์เหล่านั้น ดังนั้นประเทศยากจนจะไม่มีรายได้พอจากรายได้การส่งออกของพวกเขาที่จะจ่ายสำหรับสินค้าของพวกเขา .

prebisch ของสารละลายและตรงไปตรงมา : ประเทศยากจนควรเริ่มดำเนินการในโปรแกรมทดแทนการนำเข้า เพื่อให้พวกเขาไม่ต้องซื้อสินค้าที่ผลิตจากประเทศที่ร่ำรวยกว่า ประเทศที่ยากจนก็ยังขายผลิตภัณฑ์หลักของพวกเขาในตลาดโลกแต่ขอสงวนแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศของพวกเขาจะไม่ใช้ซื้อผลิตของพวกเขาจากต่างประเทศ

ทั้งสามประเด็นที่ทำให้นโยบายนี้ยากที่จะปฏิบัติตาม เป็นครั้งแรกที่ตลาดภายในของประเทศยากจนยังไม่ใหญ่พอ เพื่อสนับสนุนเศรษฐกิจของมาตราส่วนที่ใช้โดยประเทศร่ำรวย เพื่อรักษาราคาของพวกเขาต่ำประเด็นที่สองความกังวลทางการเมืองในประเทศยากจนเป็นว่าเปลี่ยนจากเป็นหลักผลิตภัณฑ์ผู้ผลิต เป็นไปได้หรือที่พึงปรารถนา ปัญหาสุดท้ายที่โคจรรอบขอบเขตที่ประเทศยากจนมีการควบคุมผลิตภัณฑ์หลักของพวกเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ของการขายผลิตภัณฑ์ในต่างประเทศอุปสรรคเหล่านี้เพื่อทดแทนการนำเข้า นโยบายนำคนอื่นให้คิดอีกนิดอย่างสร้างสรรค์และประวัติศาสตร์ที่ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศร่ำรวยและยากจน

ณจุดนี้อาศัยทฤษฎีถูกมองว่าเป็นวิธีที่เป็นไปได้ของการอธิบายความถาวรของประเทศยากจนได้วิธีการเขียนแบบดั้งเดิมกล่าวว่าแทบจะไม่มีอะไรเกี่ยวกับคำถามนี้นอกจากจะยืนยันว่า ประเทศที่ยากจนกว่ามาสายมาปฏิบัติทางเศรษฐกิจที่มั่นคงและทันทีที่พวกเขาเรียนรู้เทคนิคที่ของเศรษฐศาสตร์สมัยใหม่ แล้วความจนจะเริ่มเบาบาง อย่างไรก็ตาม ทฤษฎีมาร์กซิสท์ดูความยากจนถาวรเป็นผลประโยชน์ของทุนนิยมและร่างใหม่ของความคิด เรียกว่า วิธีการระบบโลก แย้งว่า ความยากจนได้โดยตรง ผลของวิวัฒนาการของเศรษฐกิจการเมืองระหว่างประเทศเป็นส่วนแข็งเป็นธรรมของแรงงานซึ่งชอบคนรวยและลงโทษคนจน