The Emperor did not say anything an

The Emperor did not say anything anymore. The two people held back their voices and the atmosphere became quiet. Each of them had their own various thoughts. Both remained silent. Quietly sitting face to face.

Roughly some times after nine in the evening, Xiao Bao put down the curtain and told him: “Master, just now, His Majesty has just left.”

The Blind Concubine answered him lightly. Lying on the bed as if all over his body from head to toe felt exhausted. His sleeves were rolled up to his upper arms, revealing the many small bits of the scars.

Xiao Bao pulled and tugged the quilt for him, “Master, you can’t keep this up. You are torturing yourself for nothing. Please just relax yourself.”

The Blind Concubine did not make any sound.

Xiao Bao told him: “I will go to deliver a letter tomorrow. To ask for the servant from the General’s residence to bring Yu Li here. Once Master sees Yu Li, your mood will be better for sure.”

The Blind Concubine thought about his beloved cat, his face leaked out a hard to come by smile, “Very well.”

Five years ago in the winter, he picked Yu Li up from the little yard’s gate at the Cold Palace.

At that time, Yu Li was still a small kitten. Very small. Its fur was withered and yellowish, still couldn’t open its eyes.

He took the small kitten and embraced it in his bosom, using his own body temperature to warm it. For a very long time. After a very long while, the thin and frail body in his bosom little by little starting to show some reaction. It emitted a very low crying sound.

The sound was very mild, seemed like a delicate thread of silk and satin. He almost couldn’t hear the voice.

Xiao Bao was searching inside and outside the yard for its nest, but still couldn’t find the cat’s mother.

It was still a very small kitten but already abandoned by its mother. Xiao Bao was afraid that it couldn’t make it alone.

But The Blind Concubine couldn’t let it be. Whatever it was, it was still a living being.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จักรพรรดิไม่พูดอะไรอีกต่อไป สองคนกลับเสียงของพวกเขา และบรรยากาศก็เงียบด้วย แต่ละคนมีความคิดต่าง ๆ ของตนเอง ทั้งสองยังคงเงียบ เงียบ ๆ นั่งหน้าประมาณบางครั้งหลังจากที่ในช่วงเย็น เสี่ยวเปาใส่ลงผ้าม่าน และบอกเขาว่า: "หลัก ตอนนี้ สมเด็จมีเพียงแค่ซ้าย"นางสนมตาบอดตอบเขาเบา ๆ นอนอยู่บนเตียงว่าทั่วร่างกายของเขาตั้งแต่หัวจรดเท้ารู้สึกหมด แขนของเขาถูกสะสมเพื่อเขาแขน เปิดเผยจำนวนบิตขนาดเล็กของรอยแผลเป็นเสี่ยวเปาดึง และ tugged ปลอกผ้าสำหรับเขา, "มาสเตอร์ คุณไม่สามารถเก็บนี้ คุณจะทรมานตัวเองเพื่ออะไร กรุณาเพียงแค่ผ่อนคลายตัวเอง"นางสนมตาบอดไม่ได้ทำเสียงใด ๆเสี่ยวเปาบอกเขาว่า: "เราจะไปส่งจดหมายวันพรุ่งนี้ ขอข้าราชการจากที่อยู่อาศัยของนำ Yu Li ที่นี่ เมื่อหลักเห็น Yu Li อารมณ์ของคุณจะดีขึ้นแน่นอน"นางสนมตาบอดคิดถึงเขารักแมว ใบหน้าของเขาหลุดออกยากจะมา ด้วยรอยยิ้ม "ดีขึ้น"ห้าปีที่ผ่านมาในฤดูหนาว เขายืนยัน Yu Li จากประตูของลานน้อยวังเย็นในเวลานั้น Yu Li ยังคงถูกลูกแมวเล็ก ขนาดเล็กมาก ขนก็เหี่ยว และเหลือง ยังไม่เปิดตาเขาเอาลูกแมวเล็ก และกอดในคู่หูของเขา ที่ใช้อุณหภูมิร่างกายของเขาอบอุ่นมัน สำหรับเวลานานมาก หลังจากนานมากในขณะที่ บาง และอ่อนแอของร่างกายในคู่หูของเขาค่อย ๆ เริ่มที่จะแสดงปฏิกิริยาบาง มันออกมาต่ำมากเสียงร้องไห้The sound was very mild, seemed like a delicate thread of silk and satin. He almost couldn’t hear the voice.Xiao Bao was searching inside and outside the yard for its nest, but still couldn’t find the cat’s mother.It was still a very small kitten but already abandoned by its mother. Xiao Bao was afraid that it couldn’t make it alone.But The Blind Concubine couldn’t let it be. Whatever it was, it was still a living being.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จักรพรรดิไม่ได้พูดอะไรอีกต่อไป ทั้งสองคนกลับมาเสียงของพวกเขาและกลายเป็นบรรยากาศที่เงียบสงบ แต่ละคนมีความคิดของตัวเองที่แตกต่างกัน ทั้งสองยังคงเงียบ . อย่างเงียบ ๆ นั่งตัวต่อตัวประมาณบางครั้งหลังจากที่เก้าในช่วงเย็นเสี่ยวเปาใส่ลงม่านและบอกเขาว่า: "Master, เพียงแค่ตอนนี้พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงมีเหลือเพียง." คนตาบอดเมียน้อยเขาตอบเบา ๆ นอนบนเตียงราวกับว่าทั่วร่างกายของเขาตั้งแต่หัวจรดเท้ารู้สึกหมด แขนของเขาถูกรีดขึ้นไปบนแขนของเขาเผยให้เห็นบิตขนาดเล็กมากของรอยแผลเป็น. เสี่ยวเปาดึงและดึงผ้าห่มสำหรับเขา "โทคุณจะไม่สามารถเก็บเรื่องนี้ขึ้น คุณกำลังทรมานตัวเองเพื่ออะไร . กรุณาเพียงแค่ผ่อนคลายตัวเอง " . คนตาบอดเมียน้อยไม่ได้ทำให้เสียงใด ๆเสี่ยวเปาบอกเขาว่า:" ฉันจะไปส่งจดหมายในวันพรุ่งนี้ จะขอเป็นผู้รับใช้จากที่พักของนายพลที่จะนำ Yu Li ที่นี่ เมื่อโทเห็น Yu Li, อารมณ์ของคุณจะดีขึ้นแน่นอน. " คนตาบอดเมียน้อยคิดเกี่ยวกับแมวที่รักของเขาใบหน้าของเขารั่วไหลออกยากที่จะมาด้วยรอยยิ้ม" ดีมาก. " ห้าปีที่ผ่านมาในช่วงฤดูหนาวที่เขาหยิบ Yu หลี่ขึ้นมาจากประตูบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่วังเย็น. ในเวลานั้นยูหลี่ก็ยังเป็นลูกแมวที่มีขนาดเล็ก ขนาดเล็กมาก. ขนของมันถูกเหี่ยวเหลืองและยังคงไม่สามารถเปิดตา. เขาเอาลูกแมวขนาดเล็กและกอดเขาไว้ในอกของเขาโดยใช้อุณหภูมิของร่างกายของตัวเองให้อุ่น เป็นเวลานานมาก หลังจากที่ในขณะที่ยาวมากร่างกายบางและอ่อนแอในอกของเขาเล็ก ๆ น้อย ๆ โดยเริ่มต้นเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะแสดงปฏิกิริยาบางอย่าง มันปล่อยออกมาเสียงร้องไห้ที่ต่ำมาก. เสียงก็อ่อนมากดูเหมือนจะเป็นด้ายที่ละเอียดอ่อนของผ้าไหมและผ้าซาติน เขาเกือบจะไม่ได้ยินเสียง. เสี่ยวเปาถูกค้นหาในและนอกสนามสำหรับรังของมัน แต่ก็ยังไม่สามารถหาแม่แมว. มันก็ยังเป็นลูกแมวขนาดเล็กมาก แต่ถูกทิ้งร้างแล้วโดยแม่ของมัน เสี่ยวเปาก็กลัวว่ามันไม่สามารถทำให้มันอยู่คนเดียว. แต่นางสนมคนตาบอดไม่สามารถปล่อยให้มันเป็น สิ่งที่มันเป็นมันก็ยังเป็นที่อยู่อาศัยเป็น