Does it ever feel like nobody takes

Does it ever feel like nobody takes deadlines or promises seriously anymore?

I’m not casting stones, but the importance of a deadline seems to be lost on far too many people. One doesn’t need to look much further than our nation’s capital to see the impact of missed deadlines and broken promises.

Embracing my inner nerd, I visited History.net to discover the potential origins of the word deadline. According to author Christine Ammer, the “first written record of the word [deadline] appeared in an 1864 report by Col. D.T. Chandler.” However another report to Col. Chandler from a Captain Walter Bowie[1], describes the seriousness of a deadline. He describes a line inside Andersonville Prison inmates could not cross. “On the inside of the stockade and twenty feet from it there is a dead-line established, over which no prisoner is allowed to go, day or night, under penalty of being shot.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่ก็เคยรู้สึกเหมือนไม่มีใครใช้กำหนดเวลาสิ้นสุด หรือสัญญาอย่างจริงจังอีกต่อไปฉันไม่หล่อหิน แต่ความสำคัญของกำหนดเวลาดูเหมือนว่าจะหลงกับคนมากเกินไป หนึ่งไม่ต้องดูมากกว่าเมืองหลวงของประเทศของเราเพื่อดูผลกระทบของการสิ้นสุดพลาดและละเมิดสัญญาชม History.net ได้กำเนิดเป็นไปได้ของสิ้นคำชื่นเชยของฉันภายใน การ ตามผู้เขียนคริ Ammer "ก่อนเขียนบันทึกคำ [เวลา] ปรากฏในรายงาน 1864 โดยพันเอก D.T. Chandler " อย่างไรก็ตาม รายงานอื่นพันเอก Chandler จากโบวี Walter กัปตัน [1], อธิบายความรุนแรงของการกำหนดเวลา เขาอธิบายบรรทัดภายในเรือนจำ Andersonville ไม่สามารถข้ามผู้ต้องขัง "ภายใน stockade และเท้ายี่สิบจากนั้น มีเป็นตายบรรทัดก่อตั้ง มากกว่านักโทษที่ไม่ได้รับอนุญาตให้ไป วัน หรือ คืน under penalty of ถูกยิง"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันรู้สึกเหมือน ไม่มีใครจะกำหนดเวลาหรือสัญญาอย่างจริงจังอีกต่อไป

ผมไม่ได้หล่อหิน แต่ความสำคัญของเวลาที่ดูเหมือนว่าจะหายไปกับคนไกลด้วย ไม่ต้องมองไกลเกินกว่าเมืองหลวงของเรา เพื่อดูผลกระทบของการพลาดเส้นตายและเสียสัญญา

กอดเนิร์ด ภายในของฉัน ฉันชมประวัติศาสตร์สุทธิที่จะค้นพบต้นกำเนิดของคำที่มีเส้นตาย ตามผู้เขียน คริสทีน แอมเมอร์ , " ครั้งแรกที่เขียนบันทึกของคำ [ รับสมัคร ] ปรากฏใน 1864 รายงานโดยพันเอก ดี. ที. แชนด์เลอร์ อย่างไรก็ตามรายงานอีกฉบับ กันภัย แชนด์เลอร์ จากกัปตันวอลเตอร์ โบวี่ [ 1 ] , อธิบายถึงความรุนแรงของการสิ้นสุด เขาอธิบายสายภายในนักโทษ andersonville ไม่สามารถข้าม" ในค่ายทหาร และยี่สิบฟุตจากมันมีคนตายแถวก่อตั้งขึ้น , ซึ่งไม่มีนักโทษที่ได้รับอนุญาตไป กลางวันหรือกลางคืนภายใต้บทลงโทษของการยิง .