Seeing the shops in the distance, I

Seeing the shops in the distance, I secretly wished that this moment would last forever, hoping that the autumn rain would stay forever! Looking at Wan Er’s elegant face, I was at a loss for words. I didn’t know what to say and even when I did, the words would disappear when they reached my lips. I pursed my lips and looked at her once more. Distracted, I didn’t even realize I was standing in the same spot, silent.

Wan Er looked at me as her face reddened. Her two beautiful eyes looked as if they could stare into my inner heart, though I knew that she was not using her mind reading powers. If she had been trying to do so, my Yi Hai would had started to ripple in agitation.

Suddenly, Wan Er turned and faced me, her right arm wrapped tightly around my neck as her body remained closed to mine. Our bodies felt warm as she hugged me tightly; the gentle pitter patter of the rain hitting the umbrella was all that we could hear. I heard only incoherent murmuring as she spoke softly to herself. Even then, I still managed to piece together the words, “I’m not… If so, events in the future… No… At that time, please protect me… ”

Then, Wan Er looked up at my face; a pair of beautiful eyes stared straight into mine as her mouth curled into a beautiful smile. Her voice grew in strength as she said, “I don’t care how much of it you heard, I’ll only say that once…”

I lowered my head and said “Actually, I heard all of it…”

Wan Er’s face flushed with that declaration, “No…no way, you couldn’t have?”

I laughed and bowed slightly. My arm wrapped itself around Wan Er’s waist tightly and I said,
Wan Er, you are the one fated to change my life…”

Wan Er stopped walking and after some time, with a hint of longing in her voice, she said, “You too…”

I didn’t answer her.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เห็นร้านในระยะห่าง ผมแอบปรารถนาว่า ขณะนี้จะสุดท้ายตลอด หวังว่า ฝนฤดูใบไม้ร่วงจะอยู่ตลอดไป ดูที่หน้าห้อง Wan Er ผมขาดทุนคำ ไม่รู้พูด และแม้ฉันไม่ได้ คำจะหายไปเมื่อพวกเขามาถึงริมฝีปากของฉัน Pursed ริมฝีปากของฉัน และมองเธออีกครั้ง ต้องคอยกังวล ฉันไม่ได้ตระหนักยืนในจุดเดียว เงียบReddened Er หวานมองผมเป็นใบหน้าของเธอ ตาเธอสวยดูประหนึ่งว่าพวกเขาสามารถมองลงไปในหัวใจของฉันภายใน แต่ฉันรู้ว่า เธอไม่ใช้พลังอ่านใจของเธอ ถ้าเธอได้พยายามที่จะ ฉันไฮยีจะ ได้เริ่มต้นการ ripple ในอาการกังวลต่อทันใดนั้น Wan Er เปิด และต้องเผชิญกับฉัน แขนขวาห่อแน่นรอบคอของฉันเป็นร่างกายของเธอยังคงปิดเหมือง ร่างกายของเรารู้สึกอบอุ่นเธอ hugged ฉันแน่น ลาย pitter อ่อนโยนของฝนร่มตีได้ทั้งหมดที่เราสามารถได้ยิน ผมได้ยินเท่านั้นไม่ติดต่อกัน murmuring เป็นเธอพูดเบา ๆ กับตัวเอง ได้แล้ว ฉันยังคงจัดการชิ้นเข้าด้วยกันคำว่า "ฉันไม่... ถ้าเป็นเช่นนั้น เหตุการณ์ในอนาคต... ไม่ใช่ ในขณะนั้น กรุณาป้องกัน... ”แล้ว Wan Er มองขึ้นที่ใบหน้าของฉัน คู่สวยดวงตาจ้องไปตรงเข้าไปในเหมืองเป็นปากของเธอโค้งเป็นรอยยิ้มที่สวยงาม เสียงของเธอขึ้นมาในความแรงของเธอกล่าวว่า, "ฉันไม่สนใจมากของคุณได้ยิน ฉันจะเพียงว่า เมื่อ..."ผมไขของฉันหัว และกล่าวว่า "จริง ๆ แล้ว ฉันได้ยินมันทั้งหมด. ... "หน้า wan Er ที่ล้าง ด้วยการประกาศ "วิธีการ No...no คุณไม่ได้"ฉันหัวเราะ และลงเล็กน้อย แขนของฉันรอบ ๆ ตัว Wan Er เอวแน่น และเคย กล่าว Wan Er คุณจะได้เปลี่ยนชีวิตของฉัน... fated"Er วานหยุดเดิน และหลังจากเวลา กับปรารถนาในเสียงของเธอ เธอ บอก, "คุณเกินไป..."ผมไม่ตอบเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เห็นร้านค้าในระยะทางที่ฉันแอบหวังว่าขณะนี้จะอยู่ตลอดไปหวังว่าฝนฤดูใบไม้ร่วงที่จะอยู่ตลอดไป! มองไปที่ใบหน้าสง่างาม Wan Er ของผมอยู่ที่สูญเสียสำหรับคำ ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่จะพูดและแม้กระทั่งเมื่อฉันได้คำจะหายไปเมื่อพวกเขามาถึงริมฝีปากของฉัน ผมเม้มริมฝีปากของฉันและมองไปที่เธออีกครั้ง ฟุ้งซ่านฉันไม่ได้ตระหนักว่าผมกำลังยืนอยู่ในจุดเดียวกันเงียบ. วรรณ Er มองที่ผมเป็น reddened ใบหน้าของเธอ ดวงตาทั้งสองข้างที่สวยงามของเธอดูราวกับว่าพวกเขาสามารถจ้องมองเข้าไปในหัวใจภายในของฉัน แต่ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ใช้อำนาจในการอ่านใจของเธอ หากเธอได้รับการพยายามที่จะทำเช่นนั้นยี่ไห่ของฉันจะได้เริ่มต้นที่จะกระเพื่อมในการกวน. ทันใดนั้น Wan Er หันและเผชิญหน้ากับฉันแขนข้างขวาของเธอห่อแน่นรอบคอของฉันเป็นร่างกายของเธอยังคงปิดเหมือง ร่างกายของเรารู้สึกอบอุ่นที่เธอกอดฉันไว้แน่น; ลาย Pitter อ่อนโยนของฝนตีร่มเป็นสิ่งที่เราสามารถได้ยินเสียง ผมได้ยินบ่นไม่ต่อเนื่องกันเป็นเพียงเธอพูดเบา ๆ กับตัวเอง ถึงอย่างนั้นก็ยังมีการจัดการที่จะปะติดปะต่อคำว่า "ฉันไม่ได้ ... ถ้าเป็นเช่นนั้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอนาคต ... ไม่ ... ในเวลานั้นโปรดปกป้องฉัน ... " จากนั้นวัน Er เงยหน้าขึ้นมองไปที่ใบหน้าของฉัน คู่ของดวงตาที่สวยงามจ้องตรงเข้าไปในเหมืองเป็นปากของเธอขดเป็นรอยยิ้มที่สวยงาม เสียงของเธอที่เธอเติบโตในความแข็งแรงเป็นกล่าวว่า "ฉันไม่สนใจวิธีการมากของมันคุณได้ยินฉันเท่านั้นที่จะบอกว่าครั้งหนึ่ง ... " ฉันลดลงหัวของฉันและกล่าวว่า "จริงๆแล้วผมได้ยินทั้งหมดของมัน ... " ใบหน้า Wan Er ของ ล้างด้วยการประกาศว่า "ไม่ ... ไม่มีทางที่คุณอาจไม่ได้?" ฉันหัวเราะและโค้งคำนับเล็กน้อย แขนของฉันห่อเองรอบเอว Wan Er ของแน่นและฉันกล่าวว่าวานเอ้อคุณเป็นคนหนึ่งโชคที่จะเปลี่ยนชีวิตของฉัน... "Wan Er หยุดเดินและหลังจากที่บางครั้งกับคำใบ้ของความปรารถนาในเสียงของเธอเธอกล่าวว่า" คุณ เกินไป ... "ฉันไม่ได้ตอบของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เห็นร้านค้าในระยะทางที่ผมแอบคิดว่า ช่วงเวลานี้จะคงอยู่ตลอดไป หวังว่าฝนฤดูใบไม้ร่วงจะอยู่ตลอดไป มองหน้าสวยของวาน เอ้อ ฉันพูดไม่ออกเลย ฉันไม่รู้จะพูดอะไร และเมื่อฉันพูดจะหายไปเมื่อพวกเขามาถึงริมฝีปากของฉัน ผม pursed ริมฝีปากของฉันและมองเธออีกครั้ง ฟุ้งซ่านฉันไม่เข้าใจว่าฉันกำลังยืนอยู่ในจุดเดียวกันเงียบ

วานเอ้อมองฉันเป็นใบหน้า reddened . สองดวงตาที่สวยงามดูราวกับว่าพวกเขาจะจ้องเข้าไปภายในหัวใจของฉัน แต่ฉันก็รู้ว่าเธอไม่ได้ใช้ความคิดของเธออ่านพลัง ถ้าเธอพยายามที่จะทำเช่นนั้น , ไฮยีของฉันจะเริ่มกระเพื่อมในการกวน

ก็วาน ER เปิดและเผชิญหน้ากับผมแขนขวาของเธอห่ออย่างแน่นหนารอบคอเป็นร่างกายของเธอยังคงปิดของฉัน ร่างกายของเรารู้สึกอบอุ่นที่เธอกอดผมไว้แน่น ; อ่อนโยนพิตเตอร์ลายสายฝนชนร่มคือทั้งหมดที่เราได้ยิน ฉันได้ยินมาว่า เธอพูดเบา ๆแบบบ่นพึมพัมกับตัวเอง ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังปะติดปะต่อคำพูด " ผมไม่ . . . . . . . ถ้าเหตุการณ์ในอนาคต . . . . . . . . . . . . . . . . ในตอนนั้นได้โปรดปกป้องฉัน . . . . . . . "

แล้ววานเอ้อมองหน้าของฉัน ; คู่ของตาคู่สวยจ้องตรงเข้าไปในเหมืองที่ปากโค้งเป็นรอยยิ้มที่สวยงาม เสียงของเธอเติบโตในความแข็งแรงในขณะที่เธอพูดว่า " ฉันไม่สนใจมันเท่าไหร่ที่คุณได้ยินฉันพูดได้เพียงว่า เมื่อ . . . . . . . "

ฉันลดหัวของฉันและกล่าวว่า " จริงๆ แล้ว ฉันได้ยินมันทั้งหมด . . . . . . . "

วานเอ้อหน้ากลั้วกับคำประกาศนั้น " ไม่ . . . ไม่มีทางคุณไม่ได้ ? "

ฉันหัวเราะและก้มศีรษะเล็กน้อย แขนของฉันห่อรอบตัวเองของวาน เอ้อ เอวแน่น และบอกว่า
วาน เอ้อ คุณเป็นคนหนึ่งที่โชคชะตาที่เปลี่ยนชีวิตของฉัน . . . . . . . "

วาน ER ก็หยุดเดินและหลังจากบางเวลา กับคำใบ้ของความปรารถนาในเสียงของเธอ เธอกล่าวว่า " คุณ . . . "

ผมไม่ตอบเธอ .