Chapter 94: Abducted by Ran MinThe

Chapter 94: Abducted by Ran Min

The announcement card was soon ready. Chen Rong headed out of the estate in her carriage.

Once they left the gate, she lifted the curtain to survey Chen Wei’s courtyard. Its gate was wide open, but its perimeter was very quiet. At a glance, she saw the busy servants scurrying around with their heads down, daring not to breathe even a puff too loud.

Looking at this scene, a sneer hovered over Chen Rong’s mouth. But just as quickly, her eyes blurred to see that such a scene had also happened in the past. At the time, Chen Wei had also suffered the same lost and she had also smirked the same sneer.

In the end, however, she wasn’t the one to have the last laugh.

At this thought, Chen Rong immediately snapped awake.

It was snowy white no matter where one looked. It had not stopped snowing in the last few days, continuously floating down to dye the earth a silvery white.

The muddy and messy path was covered in wheel traces. On the roadside, trees were coated with snow. From time to time, traveling vehicles would make a thump that caused a thick layer of snow to fall and hit their rooftops.

Brr…

Chen Rong drew her curtain down and then rubbed her hands together. She quickly shifted toward the furnace to warm her hands. Remembering that Old shang was driving outside, she picked one of the two small charcoal heaters and handed it out, calling: “Old Shang, keep your hands warm.”

Old Shang’s laughter rang in. “No need, no need, miss. I have to drive so I can’t free my hands.” His wrinkles were highlighted by his merry laughter. Like Nurse Ping, he felt that Chen Rong had become so much more mature ever since they moved south. She was indeed making him feel more reassured.

Inside, Chen Rong hummed a reply and retracted the heater.

At this time, the carriage had left the Chen estate and begun heading into town.

The streets were buzzing, surprisingly enough. In addition to raggedy commoners who made up most of the crowd, the nobles’ carriages were also shuttling back and forth.

Old Shang watched the scene and smilingly said, “Miss, everyone is enjoying the peace.”

Chen Rong hummed her reply.

The carriage had a tough time moving on the muddy street that was covered in uneven snow. It slid to the side several times and almost hit the carriage beside it.

Chen Rong poked her head out calling: “Slow down, Old Shang.”

“Will do!”

As Old Shang cheerfully answered her, a man’s voice made its way to Chen Rong’s ears: “Did they say General Ran Min is back in Nan’yang?”

“Aye, since last night,” another man answered him. “Haha, I felt assured once the snow fell. And now with General Ran’s return, I can finally relax.”

Listening to their easy conversation, Chen Rong smiled and withdrew inside.

Her carriage continued along.

Soon, it arrived at South Street.

After she had bought some stores here, Chen Rong would come to see them each time she went out. She felt rich just by looking at the closed shops.

She lifted her curtain, staring from shop to shop. After a while, she briskly called, “Old Shang, hold on.”

Old Shang complied and slowed the vehicle down.

Chen Rong lowered her head and was preparing to hop down when suddenly a familiar, deep voice called out to her. “Ah Rong of the Chen House?”

Chen Rong tensed almost as soon as she heard him.

She very slowly looked up.

At the moment she saw the man, a distant and polite smile displayed on her face.

Looking at the approaching man, Chen Rong gave a slight bow and dutifully said, “Good greetings, General Ran.” Speaking of the devil, she got to see him quite soon.

It was indeed Ran Min who had appeared in front of her. Unlike last time, he was now sitting in a carriage.

He first stared at Chen Rong before turning his eyes to his driver.

The driver was large and tall, his eyes as big as copper bells. One could tell he was a man of the military. At Ran Min’s cue, he chuckled in understanding and steered the carriage toward Chen Rong’s.

Chen Rong’s carriage had stoped on the side of the road by a store. The other carriage swiftly drew near and tightly trapped it.

Ran Min again looked at Chen Rong.

Appraising her from head to toe, he watched her unconsciously pursed lips as well as that flushing face full of wariness.

As he watched her, he softly laughed. “Little miss, we’ve even shared skinship before. Now that we finally meet again, why are you acting so distant toward me?”

Chen Rong’s flush deepened. She looked up and sent him a glare.

Facing his handsome face, authoritative though it was not angry, her eyes wavered. Chen Rong bit her lips and quietly said, “Please watch your words, General!”

Her voice was unyielding. Read at h@mster 428.

Ran Min continued to stare at her.

He unblinkingly regarded her and, after quite a while, he sighed and asked, “Tell me, little miss, how have I offended you?”

At this point, he wryly smiled and amusedly said with his magnetic voice: “You’re always furious like this whenever you se

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ 94: ถูกลักพาตัวไป โดย Ran นาทีเร็ว ๆ นี้พร้อมใบประกาศได้ เฉินรองที่หัวจากนิคมในขนของเธอเมื่อพวกเขาซ้ายประตู เธอยกม่านไปลานเฉินเว่ย ประตูเปิดกว้าง แต่ในขอบเขตของมันเงียบมาก อย่างรวดเร็ว เธอเห็นข้าไม่ว่างที่เผ่นหนีรอบ ด้วยหัวของพวกเขาลง กล้าไม่ให้หายใจแม้พัฟเสียงดังเกินไปกำลังดูฉากนี้ sneer วนเวียนอยู่เหนือปากร่องเฉิน แต่เป็นเพียงอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเธอเบลอจะเห็นว่า ฉากดังกล่าวยังเกิดในอดีต ในเวลา เฉินเว่ยยังเคยเหมือนกันที่หายไป และนอกจากนี้เธอยังมี smirked sneer เดียวในสุด อย่างไรก็ตาม เธอไม่เป็นคนที่จะมีการหัวเราะเวลานี้คิด เฉินร่องทันทีจัดชิดตื่นมันก็ขาวจั๊วะไม่ว่าที่หนึ่งดู นอกจากนี้มันไม่ได้หยุดหิมะตกในช่วงไม่กี่วัน ต่อเนื่องลอยลงไปย้อมโลกสีขาวร่องรอยล้อคลุมเส้นทางโคลน และยุ่ง ติดถนน ต้นไม้ถูกเคลือบ ด้วยหิมะ เวลาการเดินทางยานพาหนะจะทำให้ thump ที่เกิดเป็นชั้นหนาของหิมะจะตก และตีหลังคาของพวกเขาBrr ...เฉินร่องดึงม่านของเธอลง และลูบมือของเธอกัน เธอเลื่อนขึ้นอย่างรวดเร็วไปทางเตาเพื่ออุ่นมือของเธอ จำที่ shang เก่าขับรถนอก เธอหยิบเครื่องทำอุ่นถ่านขนาดเล็กสองอย่างใดอย่างหนึ่ง และยื่นออกมา โทร: "Shang เก่า ผสมมือคุณ"Old Shang’s laughter rang in. “No need, no need, miss. I have to drive so I can’t free my hands.” His wrinkles were highlighted by his merry laughter. Like Nurse Ping, he felt that Chen Rong had become so much more mature ever since they moved south. She was indeed making him feel more reassured.Inside, Chen Rong hummed a reply and retracted the heater.At this time, the carriage had left the Chen estate and begun heading into town.The streets were buzzing, surprisingly enough. In addition to raggedy commoners who made up most of the crowd, the nobles’ carriages were also shuttling back and forth.Old Shang watched the scene and smilingly said, “Miss, everyone is enjoying the peace.”Chen Rong hummed her reply.The carriage had a tough time moving on the muddy street that was covered in uneven snow. It slid to the side several times and almost hit the carriage beside it.Chen Rong poked her head out calling: “Slow down, Old Shang.”“Will do!”As Old Shang cheerfully answered her, a man’s voice made its way to Chen Rong’s ears: “Did they say General Ran Min is back in Nan’yang?”“Aye, since last night,” another man answered him. “Haha, I felt assured once the snow fell. And now with General Ran’s return, I can finally relax.”Listening to their easy conversation, Chen Rong smiled and withdrew inside.Her carriage continued along.Soon, it arrived at South Street.หลังจากที่เธอได้ซื้อบางร้าน เฉินรองจะมาดูพวกเขาแต่ละครั้งที่เธอออกไป เธอรู้สึกรวยเพียงแค่มองที่ร้านปิดเธอยกม่านของเธอ จ้องมองจากร้าน หลัง เธอเร็ว ๆ เรียกว่า "Shang เก่า ค้างไว้บน"Shang เก่าตาม และชะลอตัวรถลงเฉินรองลดลงหัวของเธอ และกำลังเตรียมจะกระโดดลงเมื่อจู่ ๆ ความคุ้นเคย ลึกเสียงเรียกเธอ "อา รองของเฉินบ้าน"รองเฉิน tensed เกือบทันทีที่เธอได้ยินเขาเธอช้า ๆ มองขึ้นในขณะที่ เธอเห็นคน ห่างไกล และสุภาพยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเธอกำลังดูคนใกล้ เฉินร่องให้โบว์เล็กน้อย และเวลากล่าว ว่า "ดีทักทาย ทั่วไปวิ่ง" เธอได้พูดของมาร เห็นเขาค่อนข้างเร็ว ๆ นี้ได้แน่นอนนาทีวิ่งที่ได้ปรากฏต่อหน้าเธอ ซึ่งแตกต่างจากครั้งสุดท้าย เขาถูกนั่งขนส่งส่งเขาแรกจ้องที่เฉินรองก่อนที่จะเปิดตาของเขาในการควบคุมของเขาไดรเวอร์ขนาดใหญ่ และสูง ดวงตาของเขาเป็นใหญ่ทองแดงระฆัง หนึ่งสามารถบอกเขาเป็นคนของทหาร ที่สัญลักษณ์ Ran นาที เขาเบา ๆ ในความเข้าใจ และนำการขนส่งไปทางเฉินรองขนส่งเฉินร่องมี stoped ริมถนนโดยการจัดเก็บ การขนส่งอื่น ๆ เข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว และแน่นติดกับดักนาทีวิ่งอีกมองไปที่ร่องเฉินAppraising เธอตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาดูริมฝีปากของเธอโดยไม่รู้ตัวผู้เป็นล้างหน้าตาเต็ม warinessตามเขาดูเธอ เขาหัวเราะเบา ๆ "พลาดน้อย เรายังแชร์ skinship ก่อน ขณะที่เราก็พบกันอีก ทำไมคุณกระทำการเพื่อให้ห่างไกลผม"เฉินรองล้าง deepened เธอมองขึ้น และส่งให้เขามีแสงจ้าหันหน้าหล่อ มีสิทธิ์แต่ก็ไม่ได้โกรธ ดวงตาของเธอ wavered รองเฉินบิตริมฝีปากของเธอ และกล่าว ว่า เงียบ ๆ "กรุณาดูคำพูดของคุณ ทั่วไป"เสียงของเธอก็ไม่ยอม อ่านที่ h@mster 428นาทีวิ่งยังคงจ้องมองเธอเขา unblinkingly ถือว่าเธอ และ หลังค่อนข้าง เขาถอนหายใจ และ ถาม "บอก นางสาวน้อย วิธีมีเคืองคุณ"ที่จุดนี้ เขายิ้ม wryly และ amusedly กล่าวพร้อมกับเสียงแม่เหล็กของเขา: "คุณจะโกรธเช่นนี้เมื่อใดก็ตามคุณ se

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 94: ลักพาตัวไปโดยวิ่งมิน

บัตรประกาศได้เร็ว ๆ นี้พร้อม เฉินร่องมุ่งหน้าออกจากที่ดินที่อยู่ในรถของเธอ.

เมื่อพวกเขาออกจากประตูที่เธอยกม่านเพื่อสำรวจคอร์ทยาร์ดเฉินเหว่ยของ ประตูเปิดกว้าง แต่ปริมณฑลเป็นที่เงียบสงบมาก ได้อย่างรวดเร็วเธอเห็นข้าราชการยุ่งเผ่นหนีไปรอบ ๆ ด้วยหัวของพวกเขาลงไม่กล้าที่จะหายใจแม้พัฟดังเกินไป.

มองไปที่ฉากนี้เยาะเย้ยบินว่อนอยู่เหนือปากร่องของเฉิน แต่ก็เป็นได้อย่างรวดเร็วดวงตาของเธอเบลอที่จะเห็นว่าฉากดังกล่าวก็เกิดขึ้นในอดีต ในขณะที่เฉินเหว่ยยังได้รับความเดือดร้อนเหมือนกันหายไปและเธอก็หัวเราะเยาะ smirked เดียวกัน.

ในท้ายที่สุดอย่างไรก็ตามเธอไม่ได้เป็นหนึ่งที่จะมีหัวเราะครั้งสุดท้าย.

ที่ความคิดนี้เฉินร่องทันที snapped ตื่น.

มัน ก็เต็มไปด้วยหิมะสีขาวเรื่องที่หนึ่งมองไม่ มันไม่ได้หยุดหิมะตกในไม่กี่วันที่ผ่านมาอย่างต่อเนื่องลอยลงไปย้อมแผ่นดินสีขาวสีเงิน.

เส้นทางที่เต็มไปด้วยโคลนและยุ่งถูกปกคลุมด้วยร่องรอยล้อ บนถนนต้นไม้ถูกเคลือบด้วยหิมะ เมื่อเวลาผ่านไปการเดินทางยานพาหนะที่จะทำให้กระหน่ำที่ก่อให้เกิดเป็นชั้นหนาของหิมะจะตกและกดหลังคาของพวกเขาก.

BRR ...

เฉินร่องดึงผ้าม่านของเธอลงแล้วลูบมือของเธอด้วยกัน เธอรีบขยับไปสู่เตาเผาเพื่อให้ความอบอุ่นมือของเธอ จำได้ว่าเก่า Shang ถูกขับออกไปข้างนอกเธอหยิบหนึ่งในสองเครื่องทำถ่านขนาดเล็กและส่งออกโทร: ". เก่าชางให้มือของคุณอบอุ่น"

เสียงหัวเราะเก่าชางดังใน "ไม่จำเป็นไม่ต้องพลาด. ผมต้องขับรถดังนั้นฉันไม่สามารถฟรีมือของฉัน. "ริ้วรอยของเขาถูกเน้นด้วยเสียงหัวเราะความสุขของเขา เช่นเดียวกับพยาบาลปิงเขารู้สึกว่าเฉินร่องจึงกลายเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นนับตั้งแต่พวกเขาย้ายลงใต้ แน่นอนเธอเป็นคนที่ทำให้เขารู้สึกมั่นใจมากขึ้น.

ภายในเฉินร่องฮัมตอบกลับและลำตัวเครื่องทำน้ำอุ่น.

ในเวลานี้สายการบินได้ออกจากที่ดิน Chen และเริ่มที่จะมุ่งหน้าเข้าเมือง.

ถนนถูกหึ่งน่าแปลกใจพอ นอกเหนือไปจากไพร่ตุ๊กตาที่ทำส่วนใหญ่ของฝูงชนม้าขุนนางยังกลับไปกลับมากลับไปกลับมา.

เก่า Shang ดูที่เกิดเหตุและอมยิ้มกล่าวว่า "มิสทุกคนมีความสุขกับความสงบสุข."

เฉินร่องฮัมตอบกลับของเธอ.

สายการบินที่มีช่วงเวลาที่ยากลำบากย้ายบนถนนเต็มไปด้วยโคลนที่ถูกปกคลุมด้วยหิมะที่ไม่สม่ำเสมอ มันเลื่อนไปด้านข้างหลายครั้งและเกือบตีแคร่ข้าง.

เฉินร่องแหย่หัวของเธอออกมาเรียกร้องให้ ". ชะลอตัวลงเก่าชาง"

! "จะทำ"

ในฐานะที่เป็นเก่า Shang เริงร่าตอบเธอว่าเสียงของผู้ชายคนหนึ่งทำมาถึง เฉินร่องหู: "พวกเขาพูดทั่วไปวิ่งมินกลับมาอยู่ใน Nan'yang"

"ใช่ตั้งแต่คืนที่ผ่านมา" ชายอีกคนหนึ่งตอบเขาว่า "ฮ่า ๆ ฉันรู้สึกมั่นใจเมื่อหิมะลดลง และตอนนี้กับการกลับมาวิ่งทั่วไปของผมจนสามารถผ่อนคลาย. "

ฟังการสนทนาง่ายของพวกเขาเฉินร่องยิ้มและถอนตัวออกภายใน.

การรับขนของเธออย่างต่อเนื่องพร้อม.

ไม่นานก็มาถึงที่ South Street.

หลังจากที่เธอได้ซื้อร้านค้าบางร้านที่นี่เฉินร่องจะ มาดูพวกเขาในแต่ละครั้งที่เธอเดินออกไป เธอรู้สึกที่อุดมไปด้วยเพียงโดยดูที่ร้านค้าปิด.

เธอยกม่านของเธอจ้องมองจากร้านไปยังร้านค้า หลังจากที่ในขณะที่เธอเรียกว่าเหยง "เก่าชางค้างไว้บน."

เก่า Shang ปฏิบัติและชะลอรถลง.

เฉินร่องลดลงหัวของเธอและได้รับการเตรียมความพร้อมที่จะกระโดดลงเมื่อจู่ ๆ คุ้นเคยเสียงลึกเรียกว่าออกมาให้เธอ "อาร่องของเฉินเฮ้าส์?"

เฉินร่องเกร็งเกือบจะทันทีที่เธอได้ยินเขา.

เธอช้ามากมองขึ้น.

ในขณะที่เธอเห็นชายคนนั้นยิ้มไกลและสุภาพปรากฏบนใบหน้าของเธอ.

มองไปที่คนใกล้ เฉินร่องให้น้อมเล็กน้อยและหน้าที่กล่าวว่า "คำอวยพรดีวิ่งทั่วไป." การพูดของมารเธอได้ที่จะเห็นเขาค่อนข้างเร็ว ๆ นี้.

มันก็วิ่งแน่นอนมินซึ่งปรากฏในหน้าของเธอ ซึ่งแตกต่างจากครั้งสุดท้ายตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่ในรถม้า.

ครั้งแรกที่เขาจ้องมองมาที่เฉินร่องก่อนที่จะเปิดตาของเขาที่จะขับรถของเขา.

คนขับรถมีขนาดใหญ่และสูงดวงตาของเขาเป็นใหญ่เป็นระฆังทองแดง หนึ่งสามารถบอกได้ว่าเขาเป็นคนของทหาร ที่คิววิ่งมินเขาหัวเราะในการทำความเข้าใจและนำไปสู่สายการบินเฉินร่องของ.

สายการบินเฉินร่องได้ stoped บนด้านข้างของถนนโดยร้านค้า สายการบินอื่น ๆ อย่างรวดเร็วเข้ามาใกล้และติดอยู่แน่นมัน.

วิ่งมินอีกครั้งมองที่เฉินร่อง.

ประเมินของเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าเขาดูเธอริมฝีปากเม้มไม่รู้ตัวเช่นเดียวกับที่ล้างใบหน้าที่เต็มไปด้วยความระมัดระวัง.

ในฐานะที่เขาเฝ้ามองเธอเขาเบา ๆ หัวเราะ . "ลิตเติ้ลมิสเราได้แตะเนื้อต้องใช้ร่วมกันได้ก่อน ตอนนี้ในที่สุดเราก็พบกันอีกครั้งทำไมคุณทำหน้าที่เพื่อให้ห่างไกลที่มีต่อฉัน "

ล้างเฉินร่องลึก เธอเงยหน้าขึ้นและส่งเขาแสงจ้า.

หันหน้าไปทางใบหน้าหล่อเหลาของเขาเผด็จการแม้ว่ามันจะไม่ได้โกรธดวงตาของเธอหวั่นไหว เฉินร่องกัดริมฝีปากของเธออย่างเงียบ ๆ และพูดว่า "ขอดูคำพูดของคุณนายพล!"

เสียงของเธอก็ไม่ยอม อ่านได้ที่ H @ mster 428.

วิ่งมินยังคงจ้องมองมาที่เธอ.

เขาได้รับการยกย่อง unblinkingly เธอและหลังจากมากในขณะที่เขาถอนหายใจและถามว่า "บอกฉันพลาดเล็ก ๆ น้อย ๆ วิธีการที่เราได้กระทำผิดคุณ?"

ณ จุดนี้เขา ยิ้มถึงคราวและ amusedly กล่าวด้วยเสียงแม่เหล็กของเขา: "คุณมักจะโกรธเช่นนี้เมื่อใดก็ตามที่คุณ SE