Let's imagine that we have walked d

Let's imagine that we have walked down a narrow street in a large Chinese city and have found a small shop that sells scrolls painted in the classic manner. We go inside and ask to be shown something allegorical something humorous, per- haps, but with some sort of Timeless Meaning. The shopkeeper smiles. "I have just the thing," he tells us. "A copy of The Vinegar Tasters!" He leads us to a large table and unrolls the scroll, placing it down for us to examine. "Excuse me - I must attend to something for a moment," he says, and goes into the back of the shop, leaving us alone with the painting.
Although we can see that this is a fairly recent version, we know that the original was painted long ago; just when is uncertain. But by now, the theme of the painting is well known.
We see three men standing around a vat of vinegar. Each has dipped his finger into the vinegar and has tasted it. The expression on each man's face shows his individual reaction. Since the painting is allegorical, we are to understand that these are no ordinary vinegar tasters, but are instead representa- tives of the "Three Teachings" of China, and that the vinegar they are sampling represents the Es- sence of Life. The three masters are K'ung Fu-tse (Confucius), Buddha, and Lao-tse, author of the oldest existing book of Taoism. The first has a sour
look on his face, the second wears a bitter expres- sion, but the third man is smiling.
To K'ung Fu-tse (kung FOOdsuh), life seemed rather sour. He believed that the present was out of step with the past, and that the government of man on earth was out of harmony with the Way of Heaven, the government of the universe. There- fore, he emphasized reverence for the Ancestors, as well as for the ancient rituals and ceremonies in which the emperor, as the Son of Heaven, acted as intermediary between limitless heaven and limited earth. Under Confucianism, the use of precisely measured court music, prescribed steps, actions, and phrases all added up to an extremely complex system of rituals, each used for a particular purpose
at a particular time. A saying was recorded about K'ung Fu-tse: "If the mat was not straight, the Master would not sit." This ought to give an indi- cation of the extent to which things were carried out under Confucianism.
To Buddha, the second figure in the painting, life on earth was bitter, filled with attachments and desires that led to suffering. The world was seen as a setter of traps, a generator of illusions, a revolving wheel of pain for all creatures. In order to find peace, the Buddhist considered it necessary to tran- scend "the world of dust" and reach Nirvana, liter-
ally a state of "no wind." Although the essentially optimistic attitude of the Chinese altered Bud- dhism considerably after it was brought in from its native India, the devout Buddhist often saw the way to Nirvana interrupted all the same by the bit- ter wind of everyday existence.
To Lao-tse (LAOdsuh), the harmony that natu- rally existed between heaven and earth from the very beginning could be found by anyone at any time, but not by following the rules of the Confu- cianists. As he stated in his Tao Te Ching (DAO DEH JEENG), the "Tao Virtue Book," earth was in essence a reflection of heaven, run by the same laws - not by the laws of men. These laws affected not only the spinning of distant planets, but the ac- tivities of the birds in the forest and the fish in the sea. According to Lao-tse, the more man interfered with the natural balance produced and governed by the universal laws, the further away the harmony retreated into the distance. The more forcing, the more trouble. Whether heavy or light, wet or dry, fast or slow, everything had its own nature already within it, which could not be violated without causing difficulties. When abstract and arbitrary rules were imposed from the outside, struggle was inevitable. Only then did life become sour.
To Lao-tse, the world was not a setter of traps
but a teacher of valuable lessons. Its lessons needed to be learned, just as its laws needed to be followed; then all would go well. Rather than turn away from "the world of dust," Lao-tse advised others to "join the dust of the world." What he saw operating be- hind everything in heaven and earth he called Tao (DAO), "the Way." A basic principle of Lao-tse's teaching was that this Way of the Universe could not be adequately described in words, and that it would be insulting both to its unlimited power and to the intelligent human mind to attempt to do so. Still, its nature could be understood, and those who cared the most about it, and the life from which it was inseparable, understood it best.
Over the centuries Lao-tse's classic teachings were developed and divided into philosophical, monastic, and folk religious forms. All of these could be included under the general heading of Taoism. But the basic Taoism that we are con- cerned with here is simply a particular way of ap- preciating, learning from, and working, with what- ever happens in everyday life. From the Taoist point of view, the natural result of this harmonious way of living is happiness. You might say that happy serenity is the most noticeable characteristic of the Taoist personality, and a subtle sense of humor is apparent even in the most profound

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลองจินตนาการว่า เราได้เดินลงถนนแคบในเมืองจีนมีขนาดใหญ่ และได้พบร้านเล็ก ๆ ที่ขายเลื่อนทาสีในลักษณะคลาสสิค เราเข้าไปข้างใน และขอให้แสดงสิ่ง allegorical อารมณ์ขันบางอย่าง ต่อ-haps แต่กับการเรียงลำดับของความหมายเวลา เจ้าของร้านยิ้ม "มีเพียงสิ่ง เขาบอกเรา "สำเนาของ Tasters น้ำส้มสายชูที่" เขานำเราไปยังตารางที่มีขนาดใหญ่ และ unrolls เลื่อน วางลงที่เราจะตรวจสอบ ขอโทษ - ฉันต้องเข้าร่วมประชุมเป็นช่วง เขากล่าวว่า และไปเข้าด้านหลังของร้าน ออกจากเราคนเดียวกับภาพถึงแม้ว่าเราจะเห็นว่า นี้เป็นรุ่นค่อนข้าง เรารู้ว่า ต้นฉบับเป็นสีนาน เพียงเมื่อไม่แน่นอน แต่ตอน รูปแบบของจิตรกรรมที่เป็นที่รู้จักเราเห็นสามคนยืนอยู่รอบ vat ของน้ำส้มสายชู แต่ละได้สอดนิ้วของเขาเข้าไปในน้ำส้มสายชู และได้ลิ้มรสมัน นิพจน์ของมนุษย์แต่ละหน้าแสดงปฏิกิริยาของเขาละ เนื่องจากภาพ allegorical เราจะต้องเข้าใจว่า นี่ไม่ tasters น้ำส้มสายชูธรรมดา แต่แทน representa-tives ของ "ธรรมสาม" ของจีน และว่า น้ำส้มสายชูจะมีการสุ่มตัวอย่างแทน sence Es ของชีวิต แบบที่สามเป็น K'ung ฟูซื่อ (ลัทธิขงจื้อ), พระพุทธเจ้า และ Lao-tse ผู้เขียนหนังสือที่มีอยู่เก่าแก่ของ Taoism ครั้งแรกมีความเปรี้ยวมองหน้าของเขา ที่สองสวมขม expres sion แต่คนสามยิ้มTo K'ung Fu-tse (kung FOOdsuh), life seemed rather sour. He believed that the present was out of step with the past, and that the government of man on earth was out of harmony with the Way of Heaven, the government of the universe. There- fore, he emphasized reverence for the Ancestors, as well as for the ancient rituals and ceremonies in which the emperor, as the Son of Heaven, acted as intermediary between limitless heaven and limited earth. Under Confucianism, the use of precisely measured court music, prescribed steps, actions, and phrases all added up to an extremely complex system of rituals, each used for a particular purposeat a particular time. A saying was recorded about K'ung Fu-tse: "If the mat was not straight, the Master would not sit." This ought to give an indi- cation of the extent to which things were carried out under Confucianism.To Buddha, the second figure in the painting, life on earth was bitter, filled with attachments and desires that led to suffering. The world was seen as a setter of traps, a generator of illusions, a revolving wheel of pain for all creatures. In order to find peace, the Buddhist considered it necessary to tran- scend "the world of dust" and reach Nirvana, liter-ally a state of "no wind." Although the essentially optimistic attitude of the Chinese altered Bud- dhism considerably after it was brought in from its native India, the devout Buddhist often saw the way to Nirvana interrupted all the same by the bit- ter wind of everyday existence.To Lao-tse (LAOdsuh), the harmony that natu- rally existed between heaven and earth from the very beginning could be found by anyone at any time, but not by following the rules of the Confu- cianists. As he stated in his Tao Te Ching (DAO DEH JEENG), the "Tao Virtue Book," earth was in essence a reflection of heaven, run by the same laws - not by the laws of men. These laws affected not only the spinning of distant planets, but the ac- tivities of the birds in the forest and the fish in the sea. According to Lao-tse, the more man interfered with the natural balance produced and governed by the universal laws, the further away the harmony retreated into the distance. The more forcing, the more trouble. Whether heavy or light, wet or dry, fast or slow, everything had its own nature already within it, which could not be violated without causing difficulties. When abstract and arbitrary rules were imposed from the outside, struggle was inevitable. Only then did life become sour.To Lao-tse, the world was not a setter of trapsbut a teacher of valuable lessons. Its lessons needed to be learned, just as its laws needed to be followed; then all would go well. Rather than turn away from "the world of dust," Lao-tse advised others to "join the dust of the world." What he saw operating be- hind everything in heaven and earth he called Tao (DAO), "the Way." A basic principle of Lao-tse's teaching was that this Way of the Universe could not be adequately described in words, and that it would be insulting both to its unlimited power and to the intelligent human mind to attempt to do so. Still, its nature could be understood, and those who cared the most about it, and the life from which it was inseparable, understood it best.Over the centuries Lao-tse's classic teachings were developed and divided into philosophical, monastic, and folk religious forms. All of these could be included under the general heading of Taoism. But the basic Taoism that we are con- cerned with here is simply a particular way of ap- preciating, learning from, and working, with what- ever happens in everyday life. From the Taoist point of view, the natural result of this harmonious way of living is happiness. You might say that happy serenity is the most noticeable characteristic of the Taoist personality, and a subtle sense of humor is apparent even in the most profound

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลองจินตนาการว่าเราได้เดินลงถนนแคบ ๆ ในเมืองจีนที่มีขนาดใหญ่และได้พบร้านค้าขนาดเล็กที่ขายม้วนทาสีในลักษณะที่คลาสสิก เราไปภายในและขอให้สิ่งที่แสดงให้เห็นบางสิ่งบางอย่างเปรียบเทียบอารมณ์ขัน, PPHA จะละ แต่มีการเรียงลำดับของความหมายบางอย่างตลอดกาล รอยยิ้มเจ้าของร้าน "ผมมีเพียงสิ่งที่" เขาบอกเรา "สำเนาของน้ำส้มสายชู Tasters!" เขานำเราไปสู่ตารางขนาดใหญ่และหนึบเลื่อนวางมันลงสำหรับเราที่จะตรวจสอบ "ขอโทษฉัน - ฉันต้องเข้าร่วมกับบางสิ่งบางอย่างสำหรับช่วงเวลาที่" เขากล่าวและไปเข้าด้านหลังของร้านออกจากเราคนเดียวกับภาพวาด.
แม้ว่าเราจะเห็นว่านี้เป็นรุ่นล่าสุดอย่างเป็นธรรมเรารู้ว่าเดิม ถูกวาดนานมาแล้ว; เพียง แต่เมื่อมีความไม่แน่นอน แต่โดยขณะนี้รูปแบบของการวาดภาพที่เป็นที่รู้จักกันดี.
เราเห็นชายสามคนยืนอยู่รอบ ๆ ถังของน้ำส้มสายชู แต่ละคนได้เอานิ้วจุ่มลงในน้ำส้มสายชูของเขาและได้ลิ้มรสมัน การแสดงออกบนใบหน้าของแต่ละคนแสดงให้เห็นถึงปฏิกิริยาของแต่ละบุคคล ตั้งแต่ภาพวาดเป็นเชิงเปรียบเทียบเราจะเข้าใจว่าสิ่งเหล่านี้จะไม่ชิมน้ำส้มสายชูธรรมดา แต่แทนที่จะ tives ตัวแทนของ "สามคำสอน" ของประเทศจีนและน้ำส้มสายชูที่พวกเขาจะแสดงให้เห็นถึงการสุ่มตัวอย่างรู้สึก Es- ของชีวิต สามโทเป็น K'ung Fu-เจ (ขงจื้อ) พระพุทธรูปและลาวเจ, ผู้เขียนหนังสือที่มีอยู่เก่าแก่ที่สุดของลัทธิเต๋า เป็นครั้งแรกที่มีรสเปรี้ยว
ดูบนใบหน้าของเขาที่สองสวมแสดงออกขม แต่ชายคนที่สามยิ้ม.
เพื่อ K'ung Fu-เจ (กุ้ง FOOdsuh) ชีวิตดูเหมือนค่อนข้างเปรี้ยว เขาเชื่อว่าในปัจจุบันได้ก้าวออกมาจากที่ผ่านมาและว่ารัฐบาลของมนุษย์บนโลกออกจากความกลมกลืนกับวิถีแห่งสวรรค์ที่รัฐบาลของจักรวาล ก่อนรองเพื่อขอแบ่งเขาเน้นความเคารพต่อบรรพบุรุษ, เช่นเดียวกับพิธีกรรมโบราณและพิธีที่พระมหากษัตริย์เป็นพระบุตรของสวรรค์ทำหน้าที่เป็นตัวกลางระหว่างสวรรค์และแผ่นดินที่ไร้ขีด จำกัด จำกัด ภายใต้ขงจื้อใช้ในการฟังเพลงได้อย่างแม่นยำวัดศาลกำหนดขั้นตอนการดำเนินการและวลีทั้งหมดเพิ่มขึ้นถึงระบบที่ซับซ้อนอย่างยิ่งของพิธีกรรมแต่ละที่ใช้สำหรับวัตถุประสงค์เฉพาะ
ในเวลาใดเวลา คำกล่าวที่ว่าได้รับการบันทึกเกี่ยวกับ K'ung Fu-TSE: "ถ้าเสื่อที่ไม่ตรงโทจะได้นั่ง." นี้ควรจะให้ไอออนบวก vidual เป็นของขอบเขตที่สิ่งที่ได้ดำเนินการภายใต้ขงจื้อ.
เพื่อพระพุทธรูปที่สองในการวาดภาพที่มีชีวิตบนโลกเป็นขมที่เต็มไปด้วยสิ่งที่แนบมาและความปรารถนาที่นำไปสู่ความทุกข์ทรมาน โลกถูกมองว่าเป็นหมาของกับดัก, เครื่องกำเนิดไฟฟ้าของภาพลวงตา, ​​ล้อหมุนของความเจ็บปวดสำหรับสิ่งมีชีวิตทั้งหมด เพื่อที่จะพบความสงบสุข, พุทธคิดว่ามันจำเป็นที่จะต้อง tran- scend "โลกของฝุ่น" และการเข้าถึงนิพพาน liter-
พันธมิตรสถานะของ "ลม no." แม้ว่าทัศนคติในแง่หลักของชาวจีนเปลี่ยนแปลง Bud- dhism มากหลังจากที่มันถูกนำเข้ามาจากชาวพื้นเมืองอินเดียที่นับถือศาสนาพุทธศรัทธามักจะเห็นวิธีที่จะนิพพานขัดจังหวะเหมือนกันทั้งหมดตามลมตรี bit- ของการดำรงอยู่ในชีวิตประจำวัน.
เพื่อลาวเจ (LAOdsuh) ความสามัคคีที่ชุมนุมขั้นตอนปกติอยู่ระหว่างสวรรค์และโลกตั้งแต่เริ่มต้นจะพบได้โดยทุกคนได้ตลอดเวลา แต่ไม่ได้โดยทำตามกฎของ Confu- cianists ในขณะที่เขาระบุไว้ในเต้าเต๋อจิงของเขา (DAO DEH JEENG) "เต่าคุณธรรมหนังสือ," โลกอยู่ในสาระสำคัญสะท้อนของสวรรค์ดำเนินการโดยกฎหมายเดียวกัน - ไม่ตามกฎหมายของมนุษย์ กฎหมายเหล่านี้ได้รับผลกระทบไม่เพียง แต่การปั่นดาวเคราะห์ที่ห่างไกล แต่ tivities ทําของนกในป่าและปลาในทะเล ตามที่ลาวเจคนอื่น ๆ รบกวนสมดุลธรรมชาติที่ผลิตและควบคุมโดยกฎหมายสากลที่ไกลออกไปความสามัคคีถอยกลับเข้าไปในระยะ ยิ่งบังคับปัญหามากขึ้น ไม่ว่าจะหนักหรือเบาเปียกหรือแห้งเร็วหรือช้าทุกอย่างมีธรรมชาติของตัวเองอยู่แล้วภายในซึ่งไม่สามารถละเมิดไม่ก่อให้เกิดความยากลำบาก เมื่อนามธรรมและกฎที่ถูกกำหนดโดยพลการจากภายนอกก็หนีไม่พ้นการต่อสู้ เพียง แต่ชีวิตไม่แล้วกลายเป็นเปรี้ยว.
เพื่อลาวเจโลกไม่ได้ตั้งค่าของกับดัก
แต่ครูสอนบทเรียนที่มีคุณค่า บทเรียนที่จำเป็นในการเรียนรู้ได้เช่นเดียวกับกฎหมายที่จำเป็นในการที่จะปฏิบัติตาม; แล้วทุกคนจะเป็นไปด้วยดี แทนที่จะหันไปจาก "โลกของฝุ่น" ลาวเจได้รับคำแนะนำให้คนอื่น "เข้าร่วมฝุ่นของโลก." สิ่งที่เขาเห็นทุกอย่างในการดำเนินงานโดยสลับหลังในสวรรค์และโลกที่เขาเรียกว่าเต่า (DAO), "Way." หลักการพื้นฐานของการเรียนการสอนลาวเจเป็นที่ทางของจักรวาลนี้ไม่สามารถอธิบายได้อย่างเพียงพอในคำพูดและมันจะได้รับการดูถูกทั้งไฟแบบไม่ จำกัด และเพื่อจิตใจมนุษย์ที่ชาญฉลาดจะพยายามที่จะทำเช่นนั้น ยังคงมีธรรมชาติของมันอาจจะเข้าใจและผู้ที่ได้รับการดูแลมากที่สุดเกี่ยวกับเรื่องนี้และชีวิตจากการที่มันเป็นแยกออกไม่ได้เข้าใจมันที่ดีที่สุด.
กว่าศตวรรษลาวเจสอนคลาสสิกได้รับการพัฒนาและแบ่งออกเป็นปรัชญาสงฆ์และชาวบ้านทางศาสนา รูปแบบ ทั้งหมดเหล่านี้อาจจะรวมอยู่ภายใต้หัวข้อทั่วไปของลัทธิเต๋า แต่เต๋าพื้นฐานที่เรามีอย่างต่อ cerned กับที่นี่เป็นเพียงวิธีการเฉพาะของ preciating ชั่นการเรียนรู้จากและการทำงานที่มี what- เคยเกิดขึ้นในชีวิตประจำวัน จากจุดลัทธิเต๋าในมุมมองของผลตามธรรมชาติของวิธีนี้ความสามัคคีของชีวิตคือความสุข คุณอาจจะบอกว่ามีความสุขสงบเป็นลักษณะที่เห็นได้ชัดที่สุดของลัทธิเต๋าบุคลิกภาพและความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนของอารมณ์ขันเป็นที่ประจักษ์แม้จะอยู่ในที่ลึกซึ้งมากที่สุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ลองจินตนาการว่าเราต้องเดินลงบนถนนแคบๆ ในเมืองจีนขนาดใหญ่และพบร้านค้าขนาดเล็กที่ขายม้วนวาดในลักษณะที่คลาสสิก เราเข้าไปถามเพื่อแสดงอะไรที่เปรียบเทียบเรื่องอารมณ์ขัน , ต่อ - เอทิลเบนซิน แต่กับบางประเภทของความหมายตลอดกาล เจ้าของร้านยิ้ม " ฉันมีเพียงสิ่ง " เขาบอกเรา สำเนาของน้ำส้มสายชูรสชาติ !" เขาทำให้เราเป็นโต๊ะขนาดใหญ่ และ unrolls เลื่อนวางมันลงเพื่อให้เราตรวจสอบ” ขอโทษนะ ฉันต้องไปทำธุระสักครู่ " เขากล่าว และเดินเข้าไปหลังร้าน ทิ้งให้เราอยู่คนเดียวกับภาพวาด .
ถึงแม้ว่าเราจะเห็นได้ว่า นี้เป็นรุ่นล่าสุดอย่างเป็นธรรม เราทราบว่า เดิมที่เคยวาดนานแล้ว เพียงแต่เมื่อมีความไม่แน่นอน แต่ตอนนี้รูปแบบของภาพวาดเป็นที่รู้จักกันดี เราเห็นผู้ชายสามคนยืนรอบๆ
ถังน้ําส้มสายชู แต่ละคนก็จะเอานิ้วจุ่มลงในน้ำส้มสายชูและได้ลิ้มรสมัน การแสดงออกบนใบหน้าของแต่ละคนก็แสดงปฏิกิริยาส่วนบุคคลของเขา ตั้งแต่การวาดภาพเปรียบเทียบ เราต้องเข้าใจว่าเหล่านี้จะไม่ชิมส้มธรรมดา แต่แทน representa - tives ของ " สามคำสอน " ของประเทศจีนและน้ำส้มสายชูจะสุ่มแสดง ES - โอกาสของชีวิต 3 โทฟูเป็น k'ung TSE ( ขงจื้อ ) , พุทธ , และลาว Tse , ผู้เขียนของหนังสือที่เก่าแก่ที่สุดที่มีอยู่ของลัทธิเต๋า ครั้งแรกที่ได้ดูเปรี้ยว
บนใบหน้าของเขา ส่วนที่สองใส่ขม expres - ฌัน แต่คนที่สามยิ้ม
เพื่อ k'ung TSE ( Kung Fu foodsuh ) ชีวิตดูเหมือนจะค่อนข้างเปรี้ยวเขาเชื่อว่า ปัจจุบันกำลังก้าวออกมาจากอดีต และว่ารัฐบาลของมนุษย์บนโลกไปสามัคคีกับทางสวรรค์ รัฐบาลของจักรวาล มีก่อนเขาเน้นความเคารพต่อบรรพบุรุษ รวมทั้งพิธีกรรมโบราณ และพิธีที่จักรพรรดิเป็นโอรสสวรรค์ ทำตัวเป็นคนกลางระหว่างสวรรค์และโลกที่ไร้ขีด จำกัด จำกัดภายใต้ลัทธิขงจื๊อ ได้ใช้แน่นอน วัดศาลเพลง กำหนดขั้นตอน การกระทำ และวลีทั้งหมดที่เพิ่มขึ้นเป็นระบบที่ซับซ้อนมากของพิธีกรรม แต่ละที่ใช้สำหรับวัตถุประสงค์เฉพาะกิจ
ที่เวลาใดเวลาหนึ่ง พูดถูกเกี่ยวกับ k'ung Fu TSE : " ถ้าพรมไม่ตรง อาจารย์จะไม่นั่ง" นี่น่าจะให้ยึดถือ - ไอออนบวกของขอบเขตซึ่งทุกอย่างดำเนินการภายใต้ลัทธิขงจื๊อ .
พระพุทธรูป รูปที่สองในจิตรกรรม ชีวิตบนโลกก็ขมเต็มไปด้วยสิ่งที่แนบและความปรารถนาที่ทำให้ทุกข์ โลกที่ถูกมองว่าเป็นผู้ดัก , เครื่องกำเนิดไฟฟ้าของภาพลวงตา หมุนล้อของความเจ็บปวดสำหรับสิ่งมีชีวิตทั้งหมด เพื่อหาความสงบพุทธศาสนาถือว่าเป็น ทราน - scend โลก " ฝุ่น " และเข้าถึงนิพพาน ลิตร -
พันธมิตรรัฐ " ไม่มีลม . . . " แม้ว่าจะเป็นหลักในการเปลี่ยนแปลงทัศนคติของคนจีน ) - dhism มากหลังจากที่มันถูกนำมาจากอินเดียพื้นเมืองของ พุทธศรัทธา มักจะเห็นทางนิพพาน ขัดจังหวะ ทั้งหมดเดียวกันโดยบิต - เธอทุกวัน
ลมของการดำรงอยู่ลาว Tse ( laodsuh ) , ความสามัคคีที่ Natu - ชุมนุมอยู่ระหว่างสวรรค์และโลก จากจุดเริ่มต้นมากอาจจะพบใครในเวลาใด ๆ แต่ไม่ได้ตามกฎของ confu - cianists . ตามที่เขาระบุไว้ ใน Tao Te Ching ( ดาว Deh jeeng ) , " เต๋าคุณธรรม หนังสือ " โลกคือแก่นแท้ของเงาสะท้อนของฟ้าวิ่งตามกฎหมายเดิมไม่ได้ โดยกฎหมายของมนุษย์กฎหมายเหล่านี้ได้รับผลกระทบไม่เพียง แต่ปั่นของดาวเคราะห์ที่ห่างไกลแต่ AC - tivities ของนกในป่าและปลาในทะเล ตามลาว Tse ผู้ชายมากกว่าแทรกแซงธรรมชาติสมดุลผลิตและควบคุมโดยกฎหมายสากล ห่างไกลกัน ถอยออกไป ยิ่งบังคับ ปัญหามากขึ้น ไม่ว่าหนักหรือเบา , เปียกหรือแห้งช้า หรือ เร็วทุกอย่างมีธรรมชาติของมันเองอยู่แล้วภายใน ซึ่งอาจไม่ถูกละเมิดโดยไม่ก่อให้เกิดปัญหา เมื่อกฎนามธรรมและอำนาจถูกบังคับจากภายนอก คือการต่อสู้ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่แล้วชีวิตกลายเป็นเปรี้ยว
ลาว Tse , โลกไม่มี setter กับดัก
แต่ครูของบทเรียนที่มีคุณค่า ของบทเรียนที่จะต้องเรียนรู้ แต่เป็นกฎหมายต้องปฏิบัติตาม ;แล้วทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี แทนที่จะเลี้ยวไปจากโลก " ฝุ่น " ลาว Tse แนะนำคนอื่น ๆที่จะเข้าร่วมฝุ่นของโลก . " สิ่งที่เขาเห็นผ่าตัด - หลังทุกอย่างในฟ้าสวรรค์และแผ่นดินโลกเขาเรียกเต่า ( ดาว ) , " วิธีการ " เป็นหลักการพื้นฐานของลาว Tse สอนวิธีนี้ของ จักรวาลอาจจะไม่สามารถอธิบายอย่างเพียงพอในคำพูดและมันคงจะดูถูกทั้งพลังของมันไม่ จำกัด และจิตใจมนุษย์ฉลาดที่จะพยายามที่จะทำเช่นนั้น แต่ธรรมชาติของมันอาจจะเข้าใจ และผู้ที่สนใจมากที่สุดเกี่ยวกับมัน และชีวิตซึ่งมันแยกกันไม่ได้ เข้าใจมันที่ดีที่สุด .
กว่าศตวรรษลาว Tse คลาสสิกคำสอนถูกพัฒนาและแบ่งออกเป็นเชิงปรัชญา สงฆ์ และรูปแบบทางศาสนาพื้นบ้านทั้งหมดนี้ได้รวมอยู่ในหัวข้อทั่วไปของลัทธิเต๋า แต่พื้นฐานของลัทธิเต๋าที่เรามีคอน - cerned กับที่นี่เป็นเพียงวิธีการเฉพาะของ AP - preciating จากการเรียนรู้ และทำงานกับสิ่งที่เคยเกิดขึ้นในชีวิตประจําวัน จากมุมมองของลัทธิเต๋า ผลของธรรมชาติแบบนี้ความสามัคคีของชีวิตคือความสุขคุณอาจพูดได้ว่า ความสุข ความสงบ คือ ลักษณะที่เห็นได้ชัดที่สุดของบุคลิกภาพทางอารมณ์ และความรู้สึกที่ลึกซึ้งชัดเจนแม้ในที่ลึกซึ้งที่สุดคือ