Linguistic discrimination (also cal

Linguistic discrimination (also called linguicism and languagism) is the unfair treatment of an individual based solely on their use of language. This use of language may include the individual's native language or other characteristics of the person's speech, such as an accent, the size of vocabulary (whether the person uses complex and varied words), and syntax. It may also involve a person's ability or inability to use one language instead of another; for example, one who speaks Occitan in France will probably be treated differently from one who speaks French.[1] Based on a difference in use of language, a person may automatically form judgments about another person's wealth, education, social status, character or other traits. These perceived judgments may then lead to the unjustifiable treatment of the individual.

In the mid-1980s, linguist Tove Skutnabb-Kangas, captured this idea of discrimination based on language as the concept of linguicism. Kangas defined linguicism as the "ideologies and structures which are used to legitimate, effectuate, and reproduce unequal division of power and resources (both material and non-material) between groups which are defined on the basis of language."[2] Although different names have been given to this form of discrimination, they all hold the same definition. It is also important to note that linguistic discrimination is culturally and socially determined due to a preference for one use of language over another.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การเลือกปฏิบัติทางภาษา (เรียกว่า linguicism และ languagism) คือ การรักษาธรรมของบุคคลถือตามการใช้ภาษา ใช้ภาษานี้อาจรวมถึงภาษาพื้นเมืองของแต่ละบุคคลหรือลักษณะอื่นของคำพูดของบุคคล จุดเด่น ขนาดของคำศัพท์ (ไม่ว่าคนที่ใช้คำที่ซับซ้อน และหลากหลาย), และไวยากรณ์ นอกจากนี้ยังอาจไม่สามารถใช้ภาษาใดภาษาหนึ่งแทนอื่น หรือความสามารถของบุคคล เช่น หนึ่งที่พูดภาษาอ็อกซิตันในฝรั่งเศสอาจจะถือแตกต่างจากหนึ่งที่พูดภาษาฝรั่งเศส [1] ตามความแตกต่างในการใช้ภาษา คนอาจโดยอัตโนมัติเป็นการใช้ดุลยพินิจของบุคคลอื่นความมั่งคั่ง การศึกษา ฐานะทางสังคม อักขระ หรือลักษณะอื่น ๆ เหล่านี้รับรู้ประเมินแล้วอาจนำไปสู่การรักษา unjustifiable ของแต่ละบุคคลในช่วงกลางทศวรรษ 1980 นักภาษาศาสตร์ Tove Skutnabb-Kangas จับไอเดียนี้แบ่งแยกตามภาษาตามแนวคิดของ linguicism Kangas กำหนด linguicism ให้เป็น "อุดมการณ์และโครงสร้างที่ใช้ถูกต้อง effectuate และสร้างกองกำลังและทรัพยากร (ทั้งวัสดุและไม่ใช่วัสดุ) ระหว่างกลุ่มซึ่งกำหนดบนพื้นฐานของภาษาไม่เท่ากัน" [2] แม้ว่าชื่อแตกต่างกันได้รับการเลือกปฏิบัติแบบนี้ พวกเขาทั้งหมดถือคำนิยามเดียวกัน โปรดทราบว่า การเลือกปฏิบัติทางภาษาเป็นวัฒนธรรม และสังคมกำหนดเนื่องจากมีความต้องการหนึ่งในการใช้ภาษากว่าอีกได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การเลือกปฏิบัติทางภาษา (ที่เรียกว่า linguicism และ languagism) คือการรักษาที่ไม่เป็นธรรมของแต่ละคนเพียงลำพังบนพื้นฐานของการใช้ภาษา การใช้ภาษาซึ่งอาจรวมถึงภาษาของแต่ละคนพื้นเมืองหรือลักษณะอื่น ๆ ของคำพูดของบุคคลดังกล่าวเป็นสำเนียงขนาดของคำศัพท์ (ไม่ว่าคนที่ใช้คำที่มีความซับซ้อนและแตกต่างกัน) และไวยากรณ์ นอกจากนี้ยังอาจเกี่ยวข้องกับความสามารถของบุคคลหรือไม่สามารถที่จะใช้ภาษาใดภาษาหนึ่งแทนอีก ตัวอย่างหนึ่งที่พูดออกชิแทนในฝรั่งเศสอาจจะได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างจากคนที่พูดภาษาฝรั่งเศส. [1] อ้างอิงจากความแตกต่างในการใช้ภาษาคนโดยอัตโนมัติอาจตัดสินใจเกี่ยวกับความมั่งคั่งของผู้อื่น, การศึกษา, สถานะทางสังคมของตัวละครหรือ ลักษณะอื่น ๆ คำตัดสินของการรับรู้เหล่านี้แล้วอาจนำไปสู่การรักษาที่ไม่สอดคล้องของแต่ละบุคคล. ในช่วงกลางทศวรรษ 1980 นักภาษาศาสตร์ Tove Skutnabb-Kangas จับความคิดของการเลือกปฏิบัตินี้ขึ้นอยู่กับภาษาเป็นแนวคิดของ linguicism Kangas กำหนด linguicism ว่า "อุดมการณ์และโครงสร้างที่ใช้ในการถูกต้องตามกฎหมายทำให้เกิดผลและทำซ้ำส่วนที่ไม่เท่าเทียมกันของการใช้พลังงานและทรัพยากร (ทั้งวัสดุและไม่ใช่วัสดุ) ระหว่างกลุ่มที่มีการกำหนดบนพื้นฐานของภาษา." [2] ถึงแม้ว่าที่แตกต่างกัน ชื่อได้รับรูปแบบของการเลือกปฏิบัตินี้พวกเขาทั้งหมดถือความหมายเดียวกัน ยังเป็นสิ่งสำคัญที่จะทราบว่าการเลือกปฏิบัติทางภาษาวัฒนธรรมและความมุ่งมั่นต่อสังคมอันเนื่องมาจากการตั้งค่าสำหรับหนึ่งในการใช้ภาษามากกว่าอีก