With reference to the input variabl

With reference to the input variables, the theory does not uniquely define a framework
for the financial ratios that is better able to predict default. Given the absence of an economic
theory for a firm crises, many authors have sought to test the effectiveness of financial ratios in
forecasting insolvencies by using various balance sheet ratios (Ezzamel et al., 1987) based both
on empirical work (Skogsvik, 1990) and on specific research objectives (Edmister, 1972; Keasey
and Watson, 1987). Despite this diversity, there is a certain commonality among the various
financial ratios. In Beaver (1966), for example, the ratio between cash flow and total debt is the
ratio with the greatest failure predictive capacity. This ratio allows for the prediction of
insolvencies with a margin of error of 13% and 24% in the first and fifth year prior to
bankruptcy, respectively. Liquidity, i.e., the ratio between current assets and liabilities, is, on
average, better for healthy businesses. Leverage tends to be greater than 70% for unsound firms
and considerably lower for healthy firms (Tamari, 1966). In addition to the differing degrees of
liquidity and leverage with respect to healthy companies, insolvent firms generally have higher
stock levels due to difficulties in selling, a greater presence of fixed assets and a higher level of
commercial debt. It is worth pointing out that, however, the number of input variables, ie
financial ratios, does not seem to affect the predictive performance of models ( Messier and
Hansen, 1988; Wilson and Sharda, 1994; Tsukuda and Baba, 1994; Jo et al., 1997)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีการอ้างอิงตัวแปรอินพุต ทฤษฎีไม่เฉพาะกำหนดกรอบสำหรับอัตราส่วนทางการเงินที่ดีสามารถที่จะทำนายค่าเริ่มต้น กำหนดให้การขาดงานของการเศรษฐกิจทฤษฎีสำหรับวิกฤตของบริษัท ผู้เขียนจำนวนมากได้พยายามที่จะทดสอบประสิทธิภาพของอัตราส่วนทางการเงินใน(Ezzamel et al., 1987) คาดการณ์ insolvencies โดยใช้อัตราส่วนของงบดุลต่าง ๆ ตามทั้งผลผลิต (Skogsvik, 1990) และวัตถุประสงค์เฉพาะ (Edmister, 1972 Keaseyทางวัต สัน 1987) แม้ มีความหลากหลายนี้ มี commonality ในต่าง ๆอัตราส่วนทางการเงิน ในบีเวอร์ (1966), เช่น อัตราส่วนระหว่างกระแสเงินสดและหนี้สินรวมอยู่อัตรารองรับคาดการณ์ล้มเหลวมากที่สุด อัตราส่วนนี้ช่วยให้การคาดเดาของinsolvencies กับระยะขอบของข้อผิดพลาด 13% และ 24% ในปีแรก และห้าปีก่อนล้มละลาย ตามลำดับ สภาพคล่อง เช่น อัตราส่วนระหว่างสินทรัพย์หมุนเวียนและหนี้สิน เป็น ในเฉลี่ย ดีสำหรับธุรกิจสุขภาพ ประสิทธิภาพการดำเนินงานมีแนวโน้มจะมากกว่า 70% ในบริษัท unsoundและต่ำมากสำหรับสุขภาพบริษัท (ซีอิ้วญี่ปุ่น 1966) นอกจากองศาที่แตกต่างกันของสภาพคล่องและประสิทธิภาพการดำเนินงานกับบริษัทเพื่อสุขภาพ บริษัทหมดโดยทั่วไปมีสูงระดับสินค้าคงคลังเนื่องจากความยากลำบากในการขาย สถานะของสินทรัพย์ถาวรมากกว่าและระดับสูงขึ้นหนี้ทางการค้า คุ้มค่าที่ชี้ให้เห็นว่า อย่างไรก็ตาม หมายเลขของตัวแปรอินพุต ieอัตราส่วนทางการเงิน ดูเหมือนไม่ได้ ต่อผลการปฏิบัติงานรุ่น (Messier และแฮนเซ่น 1988 Wilson และ Sharda, 1994 Tsukuda และบาบา 1994 โจ้และ al., 1997)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีการอ้างอิงถึงตัวแปรทฤษฎีไม่ซ้ำกันกำหนดกรอบการทำงาน
สำหรับอัตราส่วนทางการเงินที่ดีขึ้นสามารถที่จะคาดการณ์ค่าเริ่มต้น ได้รับตัวตนของเศรษฐกิจ
ทฤษฎีสำหรับวิกฤตการณ์ บริษัท ผู้เขียนหลายคนได้พยายามที่จะทดสอบประสิทธิภาพของอัตราส่วนทางการเงินใน
การล้มละลายการคาดการณ์โดยใช้อัตราส่วนงบดุลต่างๆ (Ezzamel et al., 1987) ตามทั้ง
ในการทำงานเชิงประจักษ์ (Skogsvik, 1990) และวัตถุประสงค์ของการวิจัยเฉพาะ (Edmister 1972; KEASEY
และวัตสัน, 1987) แม้จะมีความหลากหลายนี้มีบางอย่างในหมู่คนธรรมดาสามัญต่างๆ
อัตราส่วนทางการเงิน ในบีเวอร์ (1966) ยกตัวอย่างเช่นอัตราส่วนระหว่างกระแสเงินสดและอัตราส่วนเงินกู้รวมเป็น
อัตราส่วนกับความสามารถในการคาดการณ์ความล้มเหลวที่ยิ่งใหญ่ที่สุด อัตราส่วนนี้จะช่วยให้การคาดการณ์ของ
การล้มละลายกับขอบของข้อผิดพลาด 13% และ 24% ในปีแรกและปีที่ห้าก่อนที่จะ
ล้มละลายตามลำดับ สภาพคล่องคืออัตราส่วนระหว่างสินทรัพย์หมุนเวียนและหนี้สินที่เป็นใน
ค่าเฉลี่ยที่ดีกว่าสำหรับธุรกิจที่มีสุขภาพดี Leverage มีแนวโน้มที่จะสูงกว่า 70% สำหรับ บริษัท ที่ไม่มั่นคง
และต่ำสำหรับ บริษัท ที่มีสุขภาพดี (Tamari, 1966) นอกจากนี้ยังมีองศาที่แตกต่างของ
สภาพคล่องและการใช้ประโยชน์ที่เกี่ยวกับ บริษัท ที่มีสุขภาพดี บริษัท ล้มละลายโดยทั่วไปมีสูง
ระดับสต็อกเนื่องจากความยากลำบากในการขาย, การปรากฏตัวที่มากขึ้นของสินทรัพย์ถาวรและระดับที่สูงขึ้นของ
หนี้ในเชิงพาณิชย์ เป็นมูลค่าการชี้ให้เห็นว่าอย่างไรก็ตามจำนวนของตัวแปรเช่น
อัตราส่วนทางการเงินดูเหมือนจะไม่ส่งผลกระทบต่อประสิทธิภาพการทำงานของแบบจำลองการคาดการณ์ (Messier และ
แฮนเซน, 1988; วิลสันและ Sharda 1994; Tsukuda และบาบา, 1994; โจเอต al., 1997)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การอ้างอิงถึงตัวแปรนำเข้า , ทฤษฎีไม่ได้ โดยกำหนดกรอบ
สำหรับอัตราส่วนทางการเงินที่ดีกว่าสามารถทำนายค่าเริ่มต้น ได้รับการขาดทางเศรษฐกิจ
ทฤษฎีสำหรับ บริษัท เพื่อผู้เขียนหลายคนได้พยายามที่จะทดสอบประสิทธิผลของอัตราส่วนทางการเงินในการพยากรณ์การล้มละลายโดยใช้อัตราส่วน
งบดุลต่างๆ ( ezzamel et al . , 1987 )
ตามในงานเชิงประจักษ์ ( skogsvik 1990 ) และระบุวัตถุประสงค์ ( edmister , 1972 ; keasey
วัตสัน , 1987 ) แม้จะมีความหลากหลายนี้มีบาง commonality ในหมู่ต่างๆ
ทางการเงินต่อ ในช่องคลอด ( 1966 ) , ตัวอย่างเช่น , อัตราส่วนระหว่างกระแสเงินสดและการรวมหนี้เป็น
อัตราส่วนกับความล้มเหลวความจุยิ่งใหญ่ที่สุดด . อัตราส่วนนี้จะช่วยให้การทำนาย
การค้ากับขอบของข้อผิดพลาดของ 13 % และ 25 % ในปีแรก และ 5 ก่อน
ล้มละลายตามลำดับ สภาพคล่องคืออัตราส่วนระหว่างสินทรัพย์หมุนเวียนและหนี้สิน คือ เฉลี่ยดีกว่า
, ธุรกิจสุขภาพ กำไรมีแนวโน้มจะมากกว่า 70 % สำหรับ บริษัท ไม่สมประกอบ
และมากลดสำหรับ บริษัท เพื่อสุขภาพ ( tamari , 1966 ) นอกจากนี้ในองศาที่แตกต่างของ
สภาพคล่องและยกระดับด้วยความเคารพ บริษัท สุขภาพ บริษัท ล้มละลาย โดยทั่วไปจะสูงกว่า
ระดับสต็อกเนื่องจากปัญหาในการขาย สถานะที่มากขึ้นของสินทรัพย์และระดับที่สูงขึ้นของ
หนี้การค้า มันคุ้มค่าที่ชี้ให้เห็นว่า อย่างไรก็ตาม หมายเลขของตัวแปรเช่น
อัตราส่วนทางการเงิน , ดูเหมือนจะไม่มีผลต่อประสิทธิภาพในการทำนายของแบบจำลอง ( messier และ
Hansen , 1988 ;วิลสันและอักษรสรทะ , 1994 ; สึคุดะ และ บาบา , 1994 ; โจ et al . , 2540 )