Delvaux's paintings of the late 192

Delvaux's paintings of the late 1920s and early 1930s, which feature nudes in landscapes, are strongly influenced by such Flemish Expressionists as Constant Permeke and Gustave De Smet. A change of style around 1933 reflects the influence of the metaphysical art of Giorgio de Chirico, which he had first encountered in 1926 or 1927.[2] In the early 1930s Delvaux found further inspiration in visits to the Brussels Fair, where the Spitzner Museum, a museum of medical curiosities, maintained a booth in which skeletons and a mechanical Venus figure were displayed in a window with red velvet curtains. This spectacle captivated Delvaux, supplying him with motifs that would appear throughout his subsequent work.[3] In the mid-1930s he also began to adopt some of the motifs of his fellow Belgian René Magritte,[4] as well as that painter's deadpan style in rendering the most unexpected juxtapositions of otherwise ordinary objects.

Delvaux acknowledged his influences, saying of de Chirico, "with him I realized what was possible, the climate that had to be developed, the climate of silent streets with shadows of people who can't be seen, I've never asked myself if it's surrealist or not."[5] Although Delvaux associated for a period with the Belgian surrealist group, he did not consider himself "a Surrealist in the scholastic sense of the word."[6] As Marc Rombaut has written of the artist: "Delvaux ... always maintained an intimate and privileged relationship to his childhood, which is the underlying motivation for his work and always manages to surface there. This 'childhood,' existing within him, led him to the poetic dimension in art."[6]

The paintings Delvaux became famous for usually feature numbers of nude women who stare as if hypnotized, gesturing mysteriously, sometimes reclining incongruously in a train station or wandering through classical buildings. Sometimes they are accompanied by skeletons, men in bowler hats, or puzzled scientists drawn from the stories of Jules Verne.[7] Delvaux would repeat variations on these themes for the rest of his long life, although some departures can be noted. Among them are his paintings of 1945-47, rendered in a flattened style with distorted and forced perspective effects, and the series of crucifixions and deposition scenes enacted by skeletons, painted in the 1950s.

In the late 1950s he produced a number of night scenes in which trains are observed by a little girl seen from behind. These compositions contain nothing overtly surrealistic, yet the clarity of moonlit detail is hallucinatory in effect. Trains had always been a subject of special interest to Delvaux, who never forgot the wonder he felt as a small child at the sight of the first electric trams in Brussels.

In 1959 he executed a mural at the Palais des Congrès in Brussels, one of several large scale decorative commissions Delvaux undertook. He was named director of the Académie Royale des Beaux-Arts in 1965. In 1982 the Paul Delvaux Museum opened in Saint-Idesbald. Delvaux died in Veurne in 1994.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภาพวาดของ Delvaux ของเอปี 1920 และ 1930s เริ่มต้น ซึ่งคุณลักษณะ nudes ในภูมิประเทศ จะขอรับอิทธิพลจาก Expressionists เวสต์เฟลมิชเช่น Permeke ที่คงที่และ Smet Gustave เด การเปลี่ยนแปลงลักษณะสถาน 1933 สะท้อนให้เห็นถึงอิทธิพลของศิลปะที่ขัดแย้งของจิออร์จิโอ de Chirico ซึ่งเขาได้พบครั้งแรกใน 1926 1927 [2] ในช่วง 1930 Delvaux พบแรงบันดาลใจเพิ่มเติมในชมบรัสเซลส์ยุติธรรม ที่ Spitzner พิพิธภัณฑ์ พิพิธภัณฑ์ของห้องสารภัณฑ์ทางการแพทย์ รักษาบูธที่โครงกระดูกและรูปตัววีนัสกลถูกแสดงในหน้าต่างที่มีม่านกำมะหยี่สีแดง ปรากฏการณ์นี้หลง Delvaux ขายเขา ด้วยความที่จะปรากฏอยู่ตลอดงานของเขาต่อมา [3] ในกลาง 1930 เขายังเริ่มจะนำมาใช้บางส่วนของความเหี้ยมของเรอเนแห่งเบลเยียม Magritte, [4] และจิตรกรที่ตายลักษณะในการแสดง juxtapositions ส่วนใหญ่ไม่คาดคิดของวัตถุธรรมดามิฉะนั้นDelvaux ยอมรับว่า อิทธิพลของเขา พูดของ de Chirico "กับเขา ฉันรู้สิ่งที่เป็นไป สภาพของถนนที่เงียบ มีเงาของคนที่ไม่สามารถมองเห็น ได้เคยถามตัวเองว่า มันเป็น surrealist หรือไม่ สภาพภูมิอากาศที่มีการพัฒนา" [5] แม้ว่า Delvaux สัมพันธ์ระยะหนึ่งกับกลุ่ม surrealist เบลเยียม เขาไม่ได้พิจารณาตัวเอง "เป็น Surrealist ในแง่ scholastic ของคำนั้น" [6] เป็น Marc Rombaut ได้เขียนของศิลปิน: " Delvaux...เสมอรักษาให้ใกล้ชิด และความสัมพันธ์อภิสิทธิ์วัยเด็กของเขา ซึ่งเป็นแรงจูงใจพื้นฐาน สำหรับการทำงานของเขา และจะ จัดการกับพื้นผิวมีการ นี้ 'เด็ก ที่มีอยู่ภายใน เขาได้นำเขาขนาดบทกวีศิลปะ" [6]ภาพ Delvaux เป็นเรื่องปกติคุณลักษณะตัวเลขผู้หญิงเปลือยกายมองว่า hypnotized, gesturing หายไปอย่างลึกลับ บางครั้งนอน incongruously ในสถานีรถไฟ หรือเดินผ่านอาคารคลาสสิก บางครั้งพวกเขาจะพร้อม ด้วยโครงกระดูก ชายหมวก bowler หรือนักวิทยาศาสตร์พิศวงที่ดึงมาจากเรื่องราวของชูลส์เวิร์น [7] Delvaux จะซ้ำรูปแบบในรูปเหล่านี้สำหรับส่วนเหลือของชีวิตของเขายาว แม้ว่าสามารถบันทึกออกบาง ในหมู่พวกเขา มีภาพวาดของเขาของ 1945-47 แสดงแบบล...ผลเพี้ยน และบังคับมุมมอง และชุดของ crucifixions และฉากสะสมตรา โดยโครงกระดูก วาดในช่วงทศวรรษ 1950ในช่วงปลายทศวรรษ 1950 เขาผลิตจำนวนคืนฉากซึ่งพบรถไฟ โดยสาวน้อยที่เห็นจากด้านหลัง องค์นี้ประกอบด้วยอะไร overtly surrealistic ได้ความคมชัดของรายละเอียดล้ำเป็น hallucinatory มีผล รถไฟจะได้เรื่องของดอกเบี้ยพิเศษ Delvaux ที่ไม่เคยลืมใจเขารู้สึกเป็นเด็กเล็ก ๆ ที่เห็นนี่ไฟฟ้าแรกที่บรัสเซลส์ใน 1959 เขาใช้ภาพจิตรกรรมฝาผนังที่ Congrès des พาเลสในบรัสเซลส์ หลายขนาดใหญ่ตกแต่งค่าคอมมิชชั่น Delvaux undertook อย่างใดอย่างหนึ่ง เขามีชื่อกรรมการ Académie รอแยล des Beaux-Arts ในปี 1965 ในปี 1982 พอล Delvaux พิพิธภัณฑ์เปิดในเซนต์ Idesbald Delvaux ตายใน Veurne ในปี 1994

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภาพวาด Delvaux ของปี ค.ศ. 1920 ในช่วงปลายทศวรรษที่ 1930 และต้นซึ่งมีเปลือยในภูมิประเทศที่มีอิทธิพลอย่างมากจาก Expressionists เฟลมิชเช่นคง Permeke และกุสตาฟ De Smet การเปลี่ยนแปลงของรูปแบบรอบ 1933 สะท้อนให้เห็นถึงอิทธิพลของศิลปะเลื่อนลอยของจอร์โจเดอ Chirico ซึ่งเขาได้เจอเป็นครั้งแรกในปี 1926 หรือปี 1927 [2] ในช่วงทศวรรษที่ 1930 ในช่วงต้น Delvaux พบแรงบันดาลใจต่อไปในการไปเยือนกรุงบรัสเซลส์แฟร์ที่พิพิธภัณฑ์ Spitzner พิพิธภัณฑ์ของวิทยากรทางการแพทย์รักษาบูธที่โครงกระดูกและตัวเลขกลวีนัสถูกแสดงในหน้าต่างด้วยผ้าม่านกำมะหยี่สีแดง ปรากฏการณ์นี้หลงรัก Delvaux จัดหาเขาด้วยลวดลายที่จะปรากฏตลอดการทำงานที่ตามมาของเขา. [3] ในช่วงกลางทศวรรษ 1930 เขาก็เริ่มที่จะนำมาใช้บางส่วนของลวดลายของเพื่อนของเขาเบลเยียมRené Magritte [4] เช่นเดียวกับหน้าตาเฉยของจิตรกรที่ รูปแบบในการแสดงผล juxtapositions ไม่คาดคิดที่สุดของวัตถุที่ธรรมดาอย่างอื่น. Delvaux ได้รับการยอมรับอิทธิพลของเขาว่าของ Chirico "กับเขาฉันตระหนักถึงสิ่งที่เป็นไปได้ของสภาพภูมิอากาศที่จะต้องมีการพัฒนาสภาพภูมิอากาศของถนนเงียบกับเงาของคนที่สามารถ 'ทีจะเห็นผมไม่เคยถามตัวเองถ้ามัน surrealist หรือไม่. "[5] แม้ว่า Delvaux ที่เกี่ยวข้องเป็นระยะเวลากับกลุ่ม surrealist เบลเยียมเขาไม่ได้คิดว่าตัวเอง" Surrealist ในความหมายของคำว่านักวิชาการ. " [6] ในขณะที่มาร์ค Rombaut ได้เขียนของศิลปิน "Delvaux ... มักจะเก็บรักษาความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดและได้รับการยกเว้นไปในวัยเด็กของเขาซึ่งเป็นแรงจูงใจพื้นฐานสำหรับการทำงานของเขาและมักจะจัดการให้มีพื้นผิวนี้ 'เด็ก' ที่มีอยู่ภายใน. เขานำเขาไปสู่มิติในงานศิลปะบทกวี. "[6] ภาพวาด Delvaux กลายเป็นที่รู้จักมักจะมีตัวเลขของผู้หญิงเปลือยที่จ้องมองราวกับว่าสะกดจิตชี้ลึกลับบางครั้งนอนสมในสถานีรถไฟหรือเดินผ่านอาคารคลาสสิก บางครั้งพวกเขาจะมาพร้อมกับโครงกระดูกผู้ชายในหมวกกะลาหรือนักวิทยาศาสตร์งงงวยมาจากเรื่องราวของ Jules Verne. [7] Delvaux จะทำซ้ำรูปแบบในรูปแบบเหล่านี้สำหรับส่วนที่เหลือของชีวิตของเขายาวแม้ว่าขาออกบางคนอาจจะตั้งข้อสังเกต ในหมู่พวกเขามีภาพวาดของเขา 1945-1947, การแสดงผลในรูปแบบที่บิดเบี้ยวบี้กับผลกระทบและบังคับให้มุมมองและชุดของ crucifixions และฉากการสะสมตราขึ้นโดยโครงกระดูกทาสีในปี 1950. ในช่วงปลายปี 1950 เขาผลิตจำนวนฉากกลางคืน ในการที่จะสังเกตเห็นรถไฟโดยสาวน้อยที่เห็นจากด้านหลัง องค์ประกอบเหล่านี้มีอะไรเปิดเผยดวงไฟ แต่ความชัดเจนของรายละเอียดเดือนหงายคือประสาทหลอนมีผลบังคับใช้ รถไฟได้รับเรื่องที่น่าสนใจเป็นพิเศษกับเสมอ Delvaux ที่ไม่เคยลืมที่น่าแปลกใจที่เขารู้สึกว่าเป็นเด็กเล็กที่สายตาของรถรางไฟฟ้าครั้งแรกในกรุงบรัสเซลส์. ในปี 1959 ที่เขาดำเนินการภาพจิตรกรรมฝาผนังที่ Palais des Congrèsในกรุงบรัสเซลส์หนึ่ง หลายค่าคอมมิชชั่นตกแต่งขนาดใหญ่ Delvaux รับหน้าที่ เขาได้รับการอำนวยชื่อของAcadémie Royale des Beaux-Arts ในปี 1965 ในปี 1982 พอล Delvaux พิพิธภัณฑ์เปิดใน Saint-Idesbald Delvaux เสียชีวิตใน Veurne ในปี 1994

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เดลโวเป็นภาพวาดของปลายยุค 20 และต้นทศวรรษที่ 1930 ซึ่งมีภาพเปลือยในทัศนียภาพ มีอิทธิพลอย่างมาก โดย expressionists เฟล็มมิชเช่น permeke คงที่และกุสตาฟ เบิร์ด เดอ เสม็ด การเปลี่ยนแปลงของรูปแบบรอบ 1933 สะท้อนให้เห็นถึงอิทธิพลของศิลปะทางอภิปรัชญาของ Giorgio de Chirico ซึ่งเขาได้พบครั้งแรกใน 2469 และ 2470 .[ 2 ] ในช่วงทศวรรษ 1930 และเดลโวพบแรงบันดาลใจในการเข้าชมไปยังกรุงบรัสเซลส์แฟร์ ที่ spitzner พิพิธภัณฑ์ พิพิธภัณฑ์ของวิทยากรแพทย์ ดูแลบูธที่โครงกระดูกและรูปวีนัสกลถูกแสดงผลในหน้าต่างด้วยผ้าม่านกำมะหยี่สีแดง ปรากฏการณ์นี้หลงรักเดลโวจัดหาเขาด้วยลวดลายที่ปรากฏทั่วผลงานต่อมาของเขา[ 3 ] ใน mid-1930s เขาเริ่มนำมาใช้บางส่วนของลวดลายของเพื่อนเบลเยียม Ren éรูปภาพนี้ [ 4 ] เช่นเดียวกับที่ของจิตรกรหน้าตาเฉย สไตล์ในการแสดงผล juxtapositions ไม่คาดคิดที่สุดของวัตถุอย่างอื่นธรรมดา

เดลโวยอมรับอิทธิพลของ De Chirico ของเขาว่า " ผมรู้ว่ามีอะไรกับเขา เป็นไปได้ สภาพภูมิอากาศที่ต้องพัฒนาบรรยากาศของถนนเงียบกับเงาของผู้ที่ไม่สามารถเห็นได้ ผมเคยถามตัวเองว่าถ้ามัน Surrealist หรือไม่ . " [ 5 ] แม้ว่าเดลโวเกี่ยวข้องเป็นระยะกับเบลเยียม Surrealist กลุ่ม เขาไม่ได้พิจารณาตัวเอง " Surrealist ในความรู้สึก สำหรับคำว่า " [ 6 ] มาร์ค rombaut เขียนศิลปิน : " เดลโว . . . . . . .เสมอรักษาความสัมพันธ์ใกล้ชิดและสิทธิพิเศษในวัยเด็กของเขา ซึ่งอยู่ภายใต้แรงจูงใจสำหรับการทำงานของเขาและมักจะจัดการให้ผิวมี ' เด็ก ' ที่มีอยู่ในตัวเขา นำเขาไปยังมิติสุนทรีย์ในศิลปะ . " [ 6 ]

ภาพเดลโวกลายเป็นที่มีชื่อเสียงมักจะมีตัวเลขของเปลือยผู้หญิงที่จ้องราวกับว่า hypnotized ทำท่าลึกลับ ,บางครั้งนอน incongruously ในสถานีรถไฟหรือเดินผ่านอาคารคลาสสิก บางครั้งพวกเขาจะมาพร้อมกับโครงกระดูกผู้ชายในหมวกกะลา หรือ งง นักวิทยาศาสตร์จากเรื่องราวของ Jules Verne . [ 7 ] เดลโวจะย้ำการเปลี่ยนแปลงในรูปแบบเหล่านี้สำหรับส่วนที่เหลือของชีวิตของเขา แม้ว่าบางขาออกสามารถสังเกต ในหมู่พวกเขามีภาพวาดของ 1945-47 ของเขา ,