suggested that the employee’s accep

suggested that the employee’s acceptance of a weekly wage was the quid pro quo
for running the risk of being injured in the course of his work. At this time the law
recognised certain factual situations – categories of case – where a duty of care
existed which, if breached, might then give rise to a cause of action in negligence. If
one’s case did not fit into such category then there was no cause of action in law. In
Heaven v Pender, the Claimant was employed by a ship painter. His employer had a
contract with the ship owner. The ship owner, in turn, had a contract with the
Defendant dock owner for the provision of premises and scaffolding to enable
painting work to take place. The Claimant was injured in the course of his
employment when a defective scaffold rope snapped. He sued the Defendant dock
proprietor. The Claimant’s claim was dismissed at first instance and he appealed.
The leading judgment was delivered by the Master of the Rolls: Sir William Brett. He
had no doubts about the basis of the Claimant’s action: ‘The action is in form and
substance an action for negligence.’17 The Master of the Rolls also identified the
ingredients of the tort in a recognisably modern form stating that the focus had to
lie on whether a duty of care existed: a mere ‘want of attention amounting to a want
of ordinary care is not a good cause of action’18 It seems obvious to us that the dock
proprietor should owe a duty of care to the injured employee, but it was far from
obvious at the end of the nineteenth century. Brett MR referred to some of the
established categories of cases where it had been accepted that, in the absence of
a contractual relationship between the parties or any fraud, a duty of care did exist,
but the difficulty he faced was that the circumstances of Mr Heaven’s case did not
fall into any established category. The Master of the Rolls solved this conundrum by
returning to first principles: ‘every one ought’, he said, ‘by the universally
recognised rules of right and wrong, to think so much with regard to the safety of
others who may be jeopardised by his conduct’ and, if reasonable care was not
exercised and injury resulted then, ‘the law, which takes cognisance of and enforces
the rules of right and wrong, will force him to give an indemnity for the injury.
It was, therefore, appeal to a universal principle, a natural law of right and wrong, that

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนะนำให้ พนักงานยอมรับค่าจ้างเป็นรายสัปดาห์ได้ที่ quid pro กั่วสำหรับการทำงานความเสี่ยงของการบาดเจ็บในหลักสูตรการงานของเขา ที่นี้เวลากฎหมายยัง –ประเภทของกรณี – บางสถานการณ์จริงมีหน้าที่ในการดูแลอยู่ที่ ถ้าตื้น อาจแล้วให้เพิ่มขึ้นเป็นสาเหตุของการกระทำในละเลย หากกรณีของไม่พอดีในประเภทดังกล่าว นั้นมีสาเหตุของการกระทำในกฎหมาย ในสวรรค์วี Pender ผู้อ้างว่าถูกวาดเรือ นายจ้างของเขาได้สัญญากับเจ้าของเรือ เจ้าของเรือ จะ มีสัญญากับจำเลยเทียบเจ้าของสำหรับจัดสถานที่และนั่งร้านเพื่อเปิดใช้งานงานจิตรกรรมที่เกิดขึ้น ผู้อ้างจะได้รับบาดเจ็บในหลักสูตรของเขาจ้างงานเมื่อจัดชิดเชือกนั่งร้านเสีย เขา sued ท่าจำเลยเจ้าของคนนั้น เรียกร้องของผู้อ้างถูกไล่ที่อินสแตนซ์แรก และเขาร้องมีส่งคำพิพากษาชั้นนำ โดยต้นแบบของม้วน: Sir William Brett เขามีข้อสงสัยไม่เกี่ยวกับพื้นฐานของการกระทำของผู้อ้าง: ' เป็นการดำเนินการในแบบฟอร์ม และสารที่ดำเนินการสำหรับการละเลยการ ' 17 หลักของม้วนถูกระบุไว้ในส่วนผสมของสูญใน recognisably สมัยใหม่ตามแบบที่ระบุที่มีโฟกัสนอนบนว่าหน้าที่ดูแลอยู่: เพียง ' ต้องสนใจที่เกินต้องการของธรรมดาไม่ดีสาเหตุของการกระทำ ' 18 เหมือนเราไปที่ท่าเรือเจ้าของคนควรมีภาระต้องชำระภาษีของพนักงานบาดเจ็บ แต่ก็ไกลจากเห็นได้ชัดที่สุดของศตวรรษ นาย Brett อ้างอิงไปสร้างประเภทกรณีที่ได้รับการยอมรับของที่ความสัมพันธ์ตามสัญญาระหว่างคู่สัญญาหรือการฉ้อฉลใด ๆ หน้าที่ดูแลไม่อยู่แต่ปัญหาที่เขาประสบ ว่า สถานการณ์ของกรณีนายสวรรค์ได้ไม่จัดอยู่ในประเภทใด ๆ ขึ้น Conundrum นี้โดยแก้ไขแบบของม้วนความหลักแรก: 'ทุกคนควรจะ' เขากล่าวว่า, ' โดยการเกลียดชังรับการยอมรับกฎของขวา และไม่ถูก ต้อง คิดมากเกี่ยวกับความปลอดภัยของคนอาจ jeopardised โดยการประพฤติของเขา ' และ ถ้าไม่มีการดูแลที่เหมาะสมใช้ และบาดเจ็บเกิดแล้ว, ' กฎหมาย ซึ่งใช้ cognisance ของ และบังคับใช้กฎถูกต้อง และไม่ถูก ต้อง จะบังคับเขาให้การเล่นกอล์ฟสำหรับการบาดเจ็บมันเป็น ดังนั้น อุทธรณ์หลักสากล กฎหมายธรรมชาติขวาและไม่ถูกต้อง ที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชี้ให้เห็นว่าการยอมรับของพนักงานของค่าจ้างรายสัปดาห์เป็นตอบแทนสำหรับการทำงานความเสี่ยงของการได้รับบาดเจ็บในระหว่างการทำงานของเขา
ในเวลานี้กฎหมายได้รับการยอมรับสถานการณ์จริงบางอย่าง - ประเภทของคดี - กรณีที่มีหน้าที่ดูแลอยู่ซึ่งหากฝ่าฝืนแล้วอาจก่อให้เกิดสาเหตุของการกระทำในความประมาท หากกรณีที่ไม่ได้พอดีในประเภทดังกล่าวแล้วก็มีสาเหตุของการกระทำในกฎหมาย ในสวรรค์เพ็นเดอโวลต์, โจทก์ได้รับการว่าจ้างโดยจิตรกรเรือ นายจ้างของเขามีสัญญากับเจ้าของเรือ เจ้าของเรือในที่สุดก็มีสัญญากับเจ้าของจำเลยท่าเรือสำหรับการจัดหาอาคารสถานที่และนั่งร้านเพื่อให้การทำงานของภาพวาดจะใช้สถานที่ โจทก์ได้รับบาดเจ็บในหลักสูตรของเขาการจ้างงานเมื่อเชือกนั่งร้านที่มีข้อบกพร่อง snapped เขาฟ้องจำเลยท่าเรือเจ้าของ การเรียกร้องของโจทก์ได้รับการยอมรับในตัวอย่างแรกและเขาก็หัน. คำพิพากษาชั้นนำถูกส่งโดยปริญญาโทโรลที่: เซอร์วิลเลียมเบร็ท เขาไม่ได้มีข้อสงสัยเกี่ยวกับพื้นฐานของการดำเนินการเรียกร้องของ'การกระทำที่อยู่ในรูปแบบและสารการดำเนินการสำหรับnegligence.'17 นายของโรลส์ยังระบุส่วนผสมของการละเมิดในรูปแบบที่ทันสมัยวัยวุฒิระบุว่าโฟกัสต้องโกหกว่ามีหน้าที่ดูแลอยู่: เพียง 'ความต้องการความสนใจเป็นจำนวนเงินที่ต้องการการดูแลธรรมดาไม่ได้เป็นสาเหตุที่ดีของaction'18 มันดูเหมือนชัดเจนกับเราว่าท่าเรือเจ้าของควรจะเป็นหนี้หน้าที่ในการดูแลที่จะได้รับบาดเจ็บของพนักงานแต่มันก็ไกลจากที่เห็นได้ชัดในช่วงปลายศตวรรษที่สิบเก้า เบร็ทนายอ้างถึงบางส่วนของประเภทที่จัดตั้งขึ้นจากกรณีที่ได้รับการยอมรับว่าในกรณีที่ไม่มีความสัมพันธ์ตามสัญญาระหว่างบุคคลหรือการทุจริตหรือมีหน้าที่ดูแลไม่อยู่แต่ความยากลำบากที่เขาต้องเผชิญกับการเป็นว่าสถานการณ์ของนาย กรณีสวรรค์ไม่ได้ตกอยู่ในประเภทใดๆ ที่จัดตั้งขึ้น ปริญญาโทโรลแก้ปริศนานี้โดยจะกลับไปที่หลักการแรก: 'ทุกคนควร' เขากล่าวว่า 'โดยสากลกฎได้รับการยอมรับของถูกและผิดที่จะคิดว่ามากเกี่ยวกับความปลอดภัยของคนอื่นๆ ที่อาจจะได้รับอันตรายจาก การปฏิบัติและถ้าการดูแลที่เหมาะสมไม่ได้เขาใช้สิทธิและได้รับบาดเจ็บแล้ว'กฎหมายซึ่งจะมีความรู้ความเข้าใจและการบังคับใช้กฎของถูกและผิดที่จะบังคับให้เขาชดใช้ค่าเสียหายสำหรับการบาดเจ็บที่. มันเป็นดังนั้นการอุทธรณ์ เพื่อหลักการสากลกฎหมายตามธรรมชาติของถูกและผิดที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แนะนำว่า การยอมรับของพนักงานของค่าจ้างรายสัปดาห์เป็นสิ่งตอบแทน
สำหรับเรียกใช้ความเสี่ยงของการบาดเจ็บในหลักสูตรของการทำงานของเขา ในเวลานี้กฎหมาย
ยอมรับสถานการณ์บางอย่างจริง–ประเภทของกรณี ) ซึ่งมีหน้าที่ดูแล
อยู่ซึ่งถ้าละเมิด อาจจะก่อให้เกิดการกระทำที่ประมาท ถ้า
อย่างกรณีไม่ได้พอดีในประเภทดังกล่าวแล้วไม่มีสาเหตุของการมีกฎหมาย สวรรค์ใน
v Pender ผู้ถูกว่าจ้างโดยเรือจิตรกร นายจ้างมี
สัญญากับเจ้าของเรือ พวกเจ้าของเรือ , ในการเปิด , มีสัญญากับ
เจ้าของท่าเรือจำเลยในการจัดสถานที่และนั่งร้านเพื่อให้
งานภาพวาดจะใช้สถานที่ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บ ในหลักสูตรของการจ้างงานของเขา
เมื่อเชือกนั่งร้านชำรุดขาด เขาฟ้องจำเลยท่าเรือ
เจ้าของ ของโจทก์อ้างว่า ถูกไล่ออกในตัวอย่างแรกและเขายื่นอุทธรณ์คำพิพากษาา
ถูกส่งโดยนายม้วน : เซอร์วิลเลียมเบร็ท เขา
ไม่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับพื้นฐานของโจทก์การกระทำของ ' การกระทำในรูปแบบและ
สาร การกระทำ สำหรับความประมาท '17 ต้นแบบของม้วนยังระบุ
ส่วนผสมของการละเมิดใน recognisably แบบสมัยใหม่ระบุว่าโฟกัสได้

นอนบนว่ามีหน้าที่ดูแลอยู่เพียงต้องการความสนใจตามต้องการ
ดูแลธรรมดาไม่ได้เป็นสาเหตุของการกระทำ '18 มันดูเหมือนชัดเจนกับเราว่าท่าเรือ
เจ้าของควรต้องมีหน้าที่ดูแลพนักงานที่ได้รับบาดเจ็บ แต่มันก็ไกลจาก
ชัดเจนที่ส่วนท้ายของศตวรรษที่สิบเก้า เบร็ทคุณอ้างถึงบาง
สร้างประเภทของกรณีที่ได้รับการยอมรับว่าในการขาดงานของ
ความสัมพันธ์สัญญาระหว่างคู่สัญญา หรือ ฉ้อโกง เป็นหน้าที่ในการดูแลทำอยู่
แต่ปัญหาที่เขาเผชิญอยู่ที่สถานการณ์ของกรณีนายสวรรค์ไม่ได้
ตกอยู่ในใด ๆ สร้างหมวดหมู่ นายม้วนการแก้ไขปริศนานี้โดย
กลับหลักการแรก : ' ทุกคนควรจะ ' , เขากล่าวว่า , ' โดยสามารถ
ยอมรับกฎของถูกและผิด คิดมากเกี่ยวกับความปลอดภัยของ
ผู้อื่นที่อาจ jeopardized โดยความประพฤติของเขาและถ้าการดูแลที่เหมาะสมคือไม่ออกกำลังกายและการบาดเจ็บที่เกิดแล้ว
' กฎหมายซึ่งต้องใช้เวลา cognisance และบังคับใช้
กฎ ผิด ถูก จะบังคับให้เขาต้องให้ชดใช้ค่าเสียหายสำหรับการบาดเจ็บ .
มันจึงดึงดูดหลักการที่เป็นสากล กฎหมายธรรมชาติ ผิด ถูก ว่า