Data from forced-Rayleigh scatterin

Data from forced-Rayleigh scattering studies of diffusion coefficients for camphorquinone and diacetyl in poly(methyl methacrylate) in the glassy regime were used to test two models for this quantity. Free-volume theory with the parameter-choice method suggested by Vrentas and co-workers [Vrentas JS, Vrentas CM. Eur Polym J 1998;34:797] predicts an activation energy (ca. 250 kJ mol−1) which is a factor of about 2 greater than experiment, and a pre-exponential factor which is several orders of magnitude too large: thus this model underestimates experimental diffusion coefficients by many orders of magnitude at the temperatures studied. This is ascribed to free-volume theory being inapplicable to the actual mechanism for penetrant diffusion in glassy polymers: simulations suggest that this occurs instead by occasional jumps between cavities through the opening of a “neck”. This jump mechanism is explicitly taken into account by the second model tested here [Gray-Weale AA, Henchman RH, Gilbert RG, Greenfield ML, Theodorou DN. Macromolecules 1997;30:7296]. Although this model successfully predicts diffusion coefficients of small nonpolar penetrants, it is found to greatly overestimate observed diffusion coefficients in the present system, perhaps because it underestimates the attractive potentials between the penetrant and the polymer matrix and/or breakdown of the model's assumption of linear elastic deformation for relatively large penetrants.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ข้อมูลจากการศึกษาบังคับ Rayleigh scattering ของสัมประสิทธิ์การแพร่ใน poly(methyl methacrylate) ในระบอบฟิต diacetyl และ camphorquinone ถูกใช้เพื่อทดสอบ 2 รุ่นสำหรับปริมาณนี้ ทฤษฎีเสียงฟรี ด้วยวิธีเลือกพารามิเตอร์ที่แนะนำ โดย Vrentas และเพื่อนร่วมงาน [Vrentas JS, Vrentas ซม. Polym Eur J 1998; 34:797] ทำนายพลังงานกระตุ้น (ca. 250 kJ mol−1) ซึ่งเป็นปัจจัยที่เกี่ยวกับ 2 มากกว่าการทดลอง และปัจจัยก่อนเนนซึ่งเป็นหลายอันดับของขนาดใหญ่เกินไป: ดังนั้น รุ่นนี้ underestimates สัมประสิทธิ์การแพร่ทดลอง โดยขนาดของใบสั่งในที่อุณหภูมิที่ศึกษา นี้เป็น ascribed เพื่อเป็นกลไกที่เกิดขึ้นจริงสำหรับแพร่วัสดุในโพลิเมอร์ฟิต inapplicable ทฤษฎีปริมาณฟรี: จำลองแนะนำว่า นี้เกิดขึ้นแทน โดยการกระโดดเป็นครั้งคราวระหว่างพัฒนาการผ่านการเปิดของ "คอ" กลไกนี้กระโดดได้อย่างชัดเจนนำมาพิจารณา โดยสองรุ่นทดสอบที่นี่ [เทา-Weale AA, RH ลูกน้อง Gilbert RG กรีนฟิลด์ ML, Theodorou DN. Macromolecules ปี 1997; 30:7296] แม้ว่ารูปแบบนี้ประสบความสำเร็จทำนายสัมประสิทธิ์การแพร่ของเล็ก nonpolar penetrants มันเป็นพบมาก overestimate สัมประสิทธิ์การแพร่ที่พบในระบบปัจจุบัน อาจ เพราะมัน underestimates ศักยภาพน่าสนใจระหว่าง penetrant และเมทริกซ์พอลิเมอร์ / การแบ่งแบบจำลองสมมติฐานของแมพยืดหยุ่นเชิงเส้นสำหรับ penetrants ค่อนข้างมาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ข้อมูลจากการบังคับ Rayleigh ศึกษาการกระเจิงของสัมประสิทธิ์การแพร่กระจายสำหรับ Camphorquinone และ diacetyl ในโพลี (อีพ๊อกซี่) ในระบอบการปกครองเหมือนแก้วที่ถูกใช้ในการทดสอบสองรุ่นสำหรับปริมาณนี้ ทฤษฎีฟรีปริมาณด้วยวิธีพารามิเตอร์ทางเลือกที่แนะนำโดย Vrentas และเพื่อนร่วมงาน [Vrentas JS, Vrentas CM Eur polym J 1998; 34: 797] พลังงานคาดการณ์การเปิดใช้งาน (แคลิฟอร์เนียได้ 250 กิโลจูล mol-1) ซึ่งเป็นปัจจัยที่ประมาณ 2 มากกว่าการทดลองและปัจจัยก่อนชี้​​แจงซึ่งเป็นคำสั่งหลายขนาดที่มีขนาดใหญ่เกินไปจึงนี้ รูปแบบการประเมินค่าสัมประสิทธิ์การแพร่กระจายการทดลองตามคำสั่งหลายขนาดที่อุณหภูมิศึกษา นี้คือกำหนดทฤษฎีปริมาณฟรีไม่เหมาะสมที่จะเป็นกลไกที่แท้จริงสำหรับการแพร่กระจายแทรกซึมในโพลีเมอเหลือบ: จำลองแสดงให้เห็นว่านี้เกิดขึ้นแทนโดยการกระโดดครั้งคราวระหว่างฟันผุผ่านการเปิดของ "คอ" กลไกการกระโดดนี้ได้รับมาอย่างชัดเจนเข้าบัญชีโดยรูปแบบที่สองที่ผ่านการทดสอบที่นี่ [สีเทา Weale AA, ลูกน้อง RH, กิลเบิร์ RG เขียว ML, Theodorou DN โมเลกุล 1997; 30: 7296] แม้ว่ารุ่นนี้ประสบความสำเร็จคาดการณ์ค่าสัมประสิทธิ์การแพร่กระจายของ penetrants ไม่มีขั้วขนาดเล็กก็จะพบว่ามีมากประเมินค่าสัมประสิทธิ์การแพร่สังเกตในระบบปัจจุบันอาจจะเป็นเพราะมันดูถูกศักยภาพที่น่าสนใจระหว่างแทรกซึมและเมทริกซ์ลิเมอร์และ / หรือรายละเอียดของการสันนิษฐานรูปแบบของการเชิงเส้น ความผิดปกติท​​ี่มีความยืดหยุ่นสำหรับ penetrants ที่ค่อนข้างใหญ่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ข้อมูลจากการศึกษาการแพร่กระจายของเรย์บังคับและความ camphorquinone ไดอะซิติลในพอลิเมทิลเมทาคริเลตในระบบการปกครอง เหลือบ ถูกใช้เพื่อทดสอบสองรุ่นนี้ปริมาณ . ปริมาณฟรีทฤษฎีทางเลือกพารามิเตอร์วิธีที่แนะนำโดย vrentas และเพื่อนร่วมงาน [ vrentas JS vrentas cm EUR พอลิเมอร์ J 1998 ; 34:797 ] คาดการณ์การกระตุ้นพลังงาน ( CA250 kJ mol − 1 ) ซึ่งคือปัจจัยเกี่ยวกับ 2 สูงกว่าก่อนการทดลอง และแบบหลายปัจจัยซึ่งเป็นคำสั่งของขนาดขนาดใหญ่เกินไปดังนั้นรูปแบบนี้ยังดูถูกดูแคลนสัมประสิทธิ์การแพร่หลายคำสั่งของขนาดทดลองที่อุณหภูมิ ที่ศึกษา นี่คือหมวดฟรีหมวดทฤษฎีการไม่เหมาะสมไปยังกลไกที่แท้จริงสำหรับแทรกซึมกระจายอยู่ในโพลิเมอร์ เหมือนแก้ว :แบบจำลองแสดงให้เห็นว่านี้เกิดขึ้นแทน โดยกระโดดเป็นครั้งคราวระหว่างโพรงผ่านการเปิดตัวของ " คอ " กระโดดนี้คือกลไกอย่างชัดเจนเข้าบัญชีโดยสองแบบทดสอบที่นี่ [ สีเทา weale AA , ลูกน้องความชื้นสัมพัทธ์ กิลเบิร์ต RG , Greenfield ml Theodorou DN . โมเลกุล 1997 ; 30:7296 ] แม้ว่ารุ่นนี้เรียบร้อยแล้ว โดยค่าสัมประสิทธิ์ของการแพร่ nonpolar แทรกซึมขนาดเล็ก ,พบมาก overestimate ) สัมประสิทธิ์การแพร่ความชื้นรวมในระบบปัจจุบัน อาจเป็นเพราะมันยังดูถูกดูแคลนศักยภาพที่น่าสนใจระหว่างแทรกซึมและพอลิเมอร์เมทริกซ์และ / หรือรายละเอียดของรูปแบบของสมมติฐานของการเสียรูปแบบเชิงเส้นสำหรับแทรกซึมขนาดค่อนข้างใหญ่