In Luang Prabang, the former royal

In Luang Prabang, the former royal capital of Laos, the ancient Buddhist tradition of Tak Bat, the morning alms round, is practised each day at dawn. Emerging silently from the town’s 35 temples, hundreds of barefoot monks in orange robes walk in single file through the streets to collect food from the local people. In the early morning mist, the lay community – men, women and children – kneel or sit with bowls of sticky rice to await the monks to whom they will offer it, an act performed in serenity and prayer. By giving, they earn merit and blessings, participating in a living ritual that is practised throughout the country and throughout Southeast Asia. But this is a practice under threat.

The tak bat – also known as the sai bat in Lao – is a source of admiration by most visitors. But it has become so popular as a tourist attraction that in some places monks can hardly process through the streets as they are blocked by raucous tour groups with flashing cameras. So disruptive has this become to their religious life that many of them no longer wish to collect alms and the Senior Abbot, Sa Thu Boun Than, is asking for legal help.

To raise awareness of this problem, the art and education project, The Quiet in The Land, created a poster that was placed in many hotels. In addition, a leaflet entitled Help Us Respect the Almsgiving Ceremony has been distributed throughout the town, published by the provincial tourist office and supported by the Lao Buddhist Fellowship and hotels such as the Amantaka and the Phou Vao Resort which are dedicated to the preservation of such traditions. The leaflet, illustrated with a photograph by Hans Berger who has documented Lao Buddhist life, explains the custom and begs visitors to respect it with appropriate behaviour and dress. It asks that they participate in the ceremony only if it has personal meaning for them, rather than purchase rice sold by unscrupulous locals to give indiscriminately and thereby trivialise a sacred tradition.

Equally concerned is Deputy Head of Luang Prabang’s Provincial Tourism Department, Khamtanh Somphanvilay. ‘Earning income from this activity should be restricted,’ he claims. ‘It creates a negative impact on the image of a place like Luang Prabang.’ He has profound respect for what he describes as a crucial ceremony. ‘The Buddhist monks’ activity is very impressive, not only for tourists but for local people too.’ He has had meetings to discuss ways of coping with this delicate issue without affecting the positive benefits of tourism. His office website contains a plea in English for an understanding of the almsgiving, describing it as a sacred religious ceremony: ‘Tourists may participate and photogaph the ceremony. However, the people of Luang Prabang, especially the monks, ask that this is done is a respectful way and visitors do everything they can not to disrupt this ancient tradition.’

It was a tradition that Khamtanh himself participated in as a novice monk when he was younger. Like most Lao boys, he spent several months at a temple and took part in the tak bat. For most Laotians, holy rituals have always been fundamental to their way of life, part of every festival and celebration. Monthly rites and ceremonies connected with agricultural seasons, rice planting, full moons and new year, in which the entire community participates, structure the annual calendar and the way in which they organise their lives. Religion and society are not separate, but form part of a seamless whole, where spiritual well-being is essential to personal and universal harmony.

Always monarchical, Luang Prabang’s kings were considered to be descendents of the town’s mythological founders and the ancient Kingdom of Lane Xang. Theravada Buddhism was adopted in the 13th and early 14th centuries, influenced by the Khmer kingdom, adding further layers to an already complex belief system based on animism and the guardian protectors, devata luang, Pu No and Na No, of the town and its territories. Buddhism spread slowly and was first declared a state religion in the 14th century by King Fa Ngum, which he did by accepting from his Khmer father-in-law the golden Pra Bang Buddha, the palladium of the Kingdom of Lane Xang. In 1356, he built a wat in Muang Swa, the early name of Luang Prabang, to house this revered image which today, although rumoured to be a replica, is kept within the former Royal Palace, now the National Museum, and for which a new shrine has been built in the grounds. During King Sulinya Vongsa’s reign in the mid-17th century, Buddhism was taught in schools. It was added to animistic practices, including spirit, phi, worship, and images of Buddhism were surrounded by ritual offerings of food, fruits, flowers, incense and candles. By the 19th century, 63 Buddhist temples had been built in Luang Prabang, although today only 35 remain. They were destined for the lay community as well as the sangha, monkhood, for meditation and listening to the monks’ chanting.

Among the most important of these wats were Xieng Thong, Tat Luang, Visoun, Mai and Aham, places of ritual and royal worship and important respositeries of knowledge with manuscripts on palm leaf, in Pali, teaching the Buddhist canon, as well as lacquerware and textiles, which resonated with religious symbolism. Wats were grouped around the royal residences, built with royal patronage or by affluent individuals, as funding the building of a wat gains merit in Buddhism. The king employed master craftsmen and architects to build them, specialists in ivory, wood, gold or silver, carving and stencilling, and even today monks themselves work as carpenters, sculptors and painters. The upkeep of most wats, and that of the monks living within them, is entirely dependent upon donations from the community, since monks become ascetic and relinquish all possessions except their robes and an alms bowl. But supporting the monastery and giving alms brings merit to the donors, improving their karma.

The first European to penetrate this remote, mountainous place, Frenchman Henri Mouhot, arrived in 1861 – 150 years ago this year – followed by French colonisers whose influence would change the mythological and ceremonial society structured around the temples. Nevertheless, these customs continued to be upheld right into the 20th century, even during three decades of war, civil unrest, revolution and social changes, culminating in the victory of the communist Pathet Lao in 1975. The monarchy was abolished – the last uncrowned king, Savang Vatthana, and his family died in captivity in northern Laos – and Buddhism was temporarily banned, but these practices never completely disappeared. The eventual return to peace brought an immediate resumption of the familiar ways of life and of these the tak bat was the simplest and most fundamental, a daily practice of respect and honour.

When Luang Prabang was made a UNESCO World Heritage Site in 1995 to protect its fragile culture, a status extending to 177 sacred structures which make up the 35 temples together with 443 civic buildings, it started to become a key destination for tourists to Southeast Asia. Tourism has been the most significant benefit of heritage inscription. A place that has historically never been abandoned, as many other ancients sites have, its social elements have remained intact, reflecting a living heritage site, and the preservation of its customs, especially the tak bat, have become part of the tourist attraction.

Last year 235,000 visitors descended on Luang Prabang, generating an income of US$180 million. As the tranquil town of just 452,000 people adapts to the demands and changes this has brought, many materially advantageous and alleviating poverty that previously existed, the risks are a loss of authenticity and identity and commodification of its cultural heritage.

This applies to its intangible heritage. Ironically, as the town has improved economically, aspects of daily life have deteriorated, including the rituals that people were proud of and that made it so alluring to visitors. But, as old Luang Prabang residents point out, the town’s traditions are changing because its inhabitants are changing. Transformations are occurring in living arts such as textiles, for example, where weavers now cater for tourists and international trade rather than for local communities. Residents are moving out of their homes and leasing them to foreigners so that the town is visibly changing from a living entity into a commercial museum. Scholars refer to the ‘UNESCO-isation’ of the site and managerial aspects are being questioned as heritage conservation clashes with urban and tourist development. Museumification is inevitable, in particular at the most important temple, Wat Xieng Thong, where the impact of so many tourists renders it difficult to function as a wat where monks can meditate and study scriptures.

While many visitors witnessing the tak bat adhere to the solemnity of the occasion, the sheer numbers and presence of those for whom it is just another tourist show, mitigate against it. Yet, if travel agencies and tour guides show visitors how to respect the ceremony, if hotels distribute and display the leaflets, tourists can understand the religious implications even though their time in a Buddhist country may be short – usually only three days. Thus, hopefully, the situation can be managed and the soul of the town preserved.

If visitors are made aware of Buddhism, its philosophy and history, they can appreciate the dignity and beauty of this ceremony and its role in the life of Luang Prabang. In this way, the ancient practice can be perpetuated, heralding the start of each day at dawn as hundreds of monks in orange robes walk barefoot through the streets in silence to perform the tak bat.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในหลวงพระบาง เมืองหลวงหลวงเก่าของลาว ประเพณีพุทธโบราณของค้างคาวตาก เช้าบุญกลม เป็นปฏิบัติแต่ละวันที่รุ่งอรุณ เกิดขึ้นอยู่เบื้องหลังจากวัด 35 แห่ง ร้อยของพระสงฆ์ที่แบร์ฟุตในเสื้อคลุมสีส้มเดินในแฟ้มเดียวผ่านถนนเพื่อเก็บอาหารจากคนในท้องถิ่น ในช่วงเช้าหมอก ชุมชนวาง –ผู้ชาย ผู้หญิง และเด็ก – เข่า หรือนั่งกับชามข้าวเหนียวเพื่อรอพระที่พวกเขาจะเสนอ การกระทำที่ดำเนินการในความสงบและอธิษฐาน ให้ พวกเขาได้รับบุญและพร เข้าร่วมในพิธีกรรมชีวิตที่ปฏิบัติ ทั่วประเทศ และ ทั่วเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แต่เป็นการปฏิบัติภายใต้ความเสี่ยง ค้างคาวตาก – ไซบัตในลาว – เป็นแหล่งของนักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ที่ชื่นชม แต่มันได้กลายเป็นยอดนิยมเพื่อให้เป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ในบางสถานพระสงฆ์สามารถแทบไม่ประมวลผลผ่านถนนที่ถูกบล็อก โดยกลุ่มท่องเที่ยวคึกคักกับกระพริบกล้อง ดังนั้นขวัญมีนี้เป็นเพื่อชีวิตทางศาสนาที่มากของพวกเขาไม่ต้องการเก็บบุญ และเจ้าอาวาสอาวุโส Sa ทู Boun กว่า จะขอความช่วยเหลือทางกฎหมาย จิตสำนึกของปัญหานี้ ศิลปะและศึกษาโครงการ พักในที่ดิน สร้างโปสเตอร์ที่ถูกวางไว้ในหลายโรงแรม นอกจากนี้ ใบปลิวได้รับช่วยให้เราเคารพพิธี Almsgiving มีการกระจายทั่วเมือง เผยแพร่ โดยสำนักงานการท่องเที่ยวจังหวัด และสามัคคีธรรมพุทธลาวและโรงแรม Amantaka และรีสอร์ทภูวาวที่จะทุ่มเทให้กับการอนุรักษ์ของประเพณีดังกล่าว อุปกรณ์ ภาพประกอบ ด้วยรูปถ่าย ด้วยเบอร์เกอร์ฮันส์ที่มีเอกสารลาวพุทธชีวิต อธิบายการกำหนดเอง และรู้สึกชมเคารพ ด้วยพฤติกรรมที่เหมาะสมและเครื่องแต่งกาย ก็ถามว่า จะเข้าร่วมในพิธีถ้ามีความหมายส่วนบุคคลไว้ แทนที่ซื้อข้าวที่ขาย โดยชาวบ้านไร้ยางอายให้ indiscriminately และ trivialise จึงเป็นประเพณีที่ศักดิ์สิทธิ์ เกี่ยวข้องอย่างเท่าเทียมกันเป็นรองหัวหน้าแผนกท่องเที่ยวหลวงพระบางจังหวัด Khamtanh Somphanvilay 'รายได้รายได้จากกิจกรรมนี้ควรจำกัด ที่เขาอ้าง 'มันสร้างผลกระทบเชิงลบในรูปของสถานที่เช่นหลวงพระบาง' เขามีความเคารพลึกซึ้งสำหรับสิ่งที่เขาอธิบายเป็นพิธีสำคัญ กิจกรรม 'พระสงฆ์' เป็นแสนประทับใจ ไม่เพียงแต่สำหรับนักท่องเที่ยวแต่สำหรับท้องถิ่นคนเกินไป ' ได้มีการประชุมเพื่อหารือเกี่ยวกับวิธีการรับมือกับปัญหาที่ละเอียดอ่อนนี้ โดยไม่มีผลประโยชน์ในเชิงบวกของการท่องเที่ยว เว็บไซต์ของสำนักงานประกอบด้วยต่าง ๆ ในภาษาอังกฤษความเข้าใจ almsgiving อธิบายเป็นบุญศักดิ์สิทธิ์: ' นักท่องเที่ยวอาจมีส่วนร่วม และ photogaph พิธี อย่างไรก็ตาม ชาวหลวงพระบาง โดยเฉพาะอย่างยิ่งพระสงฆ์ ขอให้ ทำเช่นนี้เป็นวิธีที่เคารพ และนักท่องเที่ยวได้ไม่รบกวนประเพณีโบราณนี้ ' ก็ Khamtanh ตัวเองเข้าร่วมในประเพณีเป็นสามเณรเมื่ออายุ เช่นเด็กผู้ชายส่วนใหญ่ของลาว เขาใช้เวลาหลายเดือนที่วัด และเอาส่วนในค้างคาวตาก ในลาวมากที่สุด พิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์เสมอแล้วพื้นฐานของวิถีชีวิตของพวกเขา ทุกเทศกาลและงานฉลอง พิธีกรรมประจำเดือนและพิธีที่เชื่อมโยงกับฤดูกาลเกษตร ปลูกข้าว ดวงจันทร์เต็ม และ ปีใหม่ ชุมชนทั้งหมดเข้าร่วม โครงสร้างปฏิทินประจำปีและวิธีการที่จะจัดชีวิต สังคมและศาสนาไม่แยกต่างหาก แต่ส่วนของแบบฟอร์มของการจำแนกทั้งหมด จิตวิญญาณสุขภาพเป็นสิ่งสำคัญเพื่อความสามัคคีส่วนบุคคล และสากล Monarchical เสมอ กษัตริย์หลวงพระบางได้ถือเป็นลูกหลานของผู้ก่อตั้งตำนานของเมืองและอาณาจักรโบราณของเลนซาง พระพุทธศาสนาเถรวาทถูกนำมาใช้ใน 13 และต้น 14 ศตวรรษ รับอิทธิพลจากอาณาจักรเขมร เพิ่มเลเยอร์เพิ่มเติมไประบบซับซ้อนแล้วเชื่อตาม animism และการป้องกันผู้ปกครอง เด หลวง ปูไม่มีและไม่มีนา เมืองและอาณาเขตของการ พระพุทธศาสนาแพร่กระจายช้า และถูกก่อนประกาศศาสนารัฐในศตวรรษที่ 14 โดยพระเจ้าฟ้างุ้ม ซึ่งเขาได้ โดยการยอมรับจากพ่อตาของเขาเขมรทองพระบางพระ พาลาเดียมของราชอาณาจักรเลนซาง ใน 1356 เขาสร้างวัดในเมืองซัว หลวงพระบาง ไปบ้านรูปนี้มีสิ่งที่วันนี้ แม้ว่าฉาวไปได้ให้เป็นแบบจำลอง อยู่ภาย ในในอดีต พระราชวัง ตอนนี้พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ และ สำหรับที่ ศาลเจ้าที่ใหม่ถูกสร้างในที่ ชื่อต้น ในระหว่างรัชสมัยของกษัตริย์ Sulinya Vongsa ในศตวรรษที่ 17 กลาง พระพุทธศาสนาที่สอนในโรงเรียน มีเพิ่มการปฏิบัติ animistic วิญญาณ พีพี ที่ บูชา และภาพของพระพุทธศาสนาถูกล้อม โดยเสนอพิธีกรรมอาหาร ผลไม้ ดอกไม้ ธูป และเทียน โดยศตวรรษที่ผ่านมา 63 วัดได้ถูกสร้างในหลวงพระบาง แม้ว่าวันนี้เพียง 35 ยังคง พวกเขาถูกกำหนดสำหรับชุมชนวาง sangha พระ ปฏิบัติธรรมและฟังการสวดมนต์ของพระสงฆ์ นี่สำคัญสุดของ วัดเชียงทอง ตาดหลวง ชุนนำ เชียงใหม่ และ Aham ศาสนพิธี และราชสถาน respositeries สำคัญของความรู้และมีความเป็นในปาล์มลีฟ ในบาลี สอนพุทธแคน นอน ตลอดจนสินค้าเครื่อง และ สิ่งทอ ที่ resonated กับสัญลักษณ์ทางศาสนาดำเนิน วัดได้จัดกลุ่มสถานพระราชวัง สร้าง ด้วยพระบรมราชูปถัมภ์ หรือแต่ละ บุคคล เป็นทุนการสร้างบุญที่ได้รับเป็นวัดในพระพุทธศาสนา พระจ้างหลักช่างฝีมือและสถาปนิกในการสร้างพวกเขา ผู้เชี่ยวชาญในงาช้าง ไม้ ทอง หรือ เงิน แกะสลัก และ stencilling และพระสงฆ์เองทำงานเดอะคาร์เพนเทอส์ นี้ และชื่อจิตรกรทุกวันนี้ ค่าบำรุงรักษาของวัดมากที่สุด และที่อยู่ของพระสงฆ์ที่อยู่ภายในพวกเขา เป็นทั้งหมดขึ้นบริจาคจากชุมชน เนื่องจากพระสงฆ์เป็นนักพรต และสละทรัพย์สินทั้งหมดยกเว้นเสื้อคลุมของพวกเขาและมีชามข้าว แต่สนับสนุนการบูรณะ และบาตรนำบุญผู้บริจาค ปรับปรุงกรรมของพวกเขา ยุโรปครั้งแรกเข้าระยะไกล ภูเขาแห่งนี้ Frenchman Henri Mouhot มาถึงใน 1861 – 150 ปีในปีนี้ตาม ด้วย colonisers ที่ฝรั่งเศสมีอิทธิพลจะเปลี่ยนแปลงสังคมตำนาน และพิธีกรรมที่โครงสร้างรอบ ๆ วัด อย่างไรก็ตาม ประเพณีเหล่านี้ต่อไปจะยึดถือตรงในศตวรรษที่ 20 แม้ในช่วงสามทศวรรษที่ผ่านมาของสงคราม ความไม่สงบแพ่ง การปฏิวัติ และเปลี่ยน แปลงสังคม จบในชัยชนะคอมมิวนิสต์ Pathet ลาวในปี 1975 พระมหากษัตริย์ถูกยกเลิก – สุดท้าย uncrowned กษัตริย์ ซาวาง Vatthana และครอบครัวของเขาตายในเชลยลาวเหนือ – และพุทธศาสนาถูกห้ามชั่วคราว แต่ปฏิบัติเหล่านี้หายไปไม่สมบูรณ์ กลับมาเก็บเพื่อสันติภาพนำคณะทันทีเป็นวิธีที่คุ้นเคยของชีวิต และของ ค้างคาวตากได้ง่ายที่สุด และพื้นฐานที่สุด ความเคารพและเกียรติปฏิบัติทุกวัน เมื่อหลวงพระบางทำไซต์มรดกโลกองค์การยูเนสโกในปี 1995 เพื่อปกป้องวัฒนธรรมอันเปราะบาง สถานะการขยายโครงสร้างศักดิ์สิทธิ์ 177 ซึ่งทำให้ค่าวัด 35 พร้อมอาคารพลเมือง 443 มันเริ่มจะกลายเป็น ปลายทางที่สำคัญสำหรับนักท่องเที่ยวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ท่องเที่ยวได้รับประโยชน์ที่สำคัญของจารึกเฮอริเทจ สถานที่มีอดีตไม่ได้ถูกทอดทิ้ง เป็นไซต์ ancients อื่น ๆ จำนวนมากมี องค์ประกอบของสังคมยังคงมีเหมือนเดิม สะท้อนกินมรดก การบำรุงรักษาของศุลกากร โดยเฉพาะอย่างยิ่งค้างคาวตาก ได้กลายเป็น ส่วนหนึ่งของสถานที่ท่องเที่ยว ปี 235,000 นักสืบเชื้อสายในหลวงพระบาง สร้างรายได้ของสหรัฐอเมริกา $180 ล้านบาท เป็นเมืองเงียบสงบเพียง 452,000 คนปรับไปความต้องการและการเปลี่ยนแปลง นี้ได้ นำ หลายโครงการได้ประโยชน์ และบรรเทาความยากจนที่มีอยู่ก่อนหน้านี้ ความเสี่ยงจะสูญเสียเอกลักษณ์ และความถูกต้องและ commodification ของมรดกทางวัฒนธรรมของ นี้ใช้กับมรดกไม่มีตัวตน แดกดัน เป็นเมืองได้ปรับปรุงประสิทธิภาพ ด้านของชีวิตประจำวันมี รูป รวมถึงพิธีกรรมที่คนมีความภาคภูมิใจ และที่ทำเสน่ห์ให้แก่ แต่ เป็นชาวหลวงพระบางเก่าชี้ ประเพณีของเมืองกำลังเปลี่ยนแปลงเนื่องจากมีการเปลี่ยนแปลงของประชากร แปลงเกิดขึ้นในศิลปะชีวิตเช่นสิ่งทอ ตัวอย่าง การที่ทอผ้าตอนนี้รองรับนักท่องเที่ยวและการค้าระหว่างประเทศ แทน ในชุมชน คนย้ายจากบ้านของพวกเขา และเช่าชาวต่างชาติได้เพื่อให้มองเห็นมีการเปลี่ยนเมืองจากเอนทิตีอยู่ในพิพิธภัณฑ์พาณิชย์ นักวิชาการถึงการ 'ยูเนสโก-isation' ของเว็บไซต์ และด้านบริหารจัดการถูกสอบสวนเป็นมรดกอนุรักษ์ปะทะกับเมืองและพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว Museumification เป็นวัดสำคัญที่สุดโดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลีกเลี่ยง วัดเชียงทอง ซึ่งผลกระทบของนักท่องเที่ยวจำนวนมากทำให้มันยากทำงานเป็นวัดที่พระสงฆ์สามารถนั่งสมาธิ และศึกษาพระคัมภีร์ While many visitors witnessing the tak bat adhere to the solemnity of the occasion, the sheer numbers and presence of those for whom it is just another tourist show, mitigate against it. Yet, if travel agencies and tour guides show visitors how to respect the ceremony, if hotels distribute and display the leaflets, tourists can understand the religious implications even though their time in a Buddhist country may be short – usually only three days. Thus, hopefully, the situation can be managed and the soul of the town preserved. If visitors are made aware of Buddhism, its philosophy and history, they can appreciate the dignity and beauty of this ceremony and its role in the life of Luang Prabang. In this way, the ancient practice can be perpetuated, heralding the start of each day at dawn as hundreds of monks in orange robes walk barefoot through the streets in silence to perform the tak bat.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในหลวงพระบางเมืองหลวงเก่าของลาวพุทธประเพณีโบราณของตากค้างคาวรอบบิณฑบาตตอนเช้ามีประสบการณ์ในแต่ละวันในยามเช้า ที่เกิดขึ้นใหม่อย่างเงียบ ๆ จากเมือง 35 วัดพระสงฆ์หลายร้อยเท้าเปล่าในอาภรณ์สีส้มเดินในไฟล์เดียวผ่านถนนในการเก็บรวบรวมอาหารจากคนในท้องถิ่น หมอกในตอนเช้าชุมชนวาง - ผู้ชายผู้หญิงและเด็ก - คุกเข่าหรือนั่งกับชามข้าวเหนียวเพื่อรอพระสงฆ์เพื่อที่พวกเขาจะนำเสนอมันทำหน้าที่ดำเนินการในความสงบและการสวดมนต์ โดยให้พวกเขาได้รับบุญและพรมีส่วนร่วมในพิธีกรรมที่อยู่อาศัยที่มีประสบการณ์ทั่วประเทศและทั่วเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แต่นี่คือการปฏิบัติภายใต้การคุกคาม. ตากค้างคาว - ยังเป็นที่รู้จักในค้างคาวสายลาว - เป็นแหล่งที่มาของความชื่นชมโดยผู้เข้าชมมากที่สุด แต่มันได้กลายเป็นที่นิยมเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ในบางสถานที่พระสงฆ์แทบจะไม่สามารถดำเนินการผ่านถนนที่พวกเขาจะถูกบล็อกโดยกลุ่มทัวร์เข้มงวดกับกล้องกระพริบ ก่อกวนดังนั้นนี้ได้กลายเป็นชีวิตทางศาสนาของพวกเขาที่มากของพวกเขาไม่ต้องการที่จะเก็บรวบรวมทานและเจ้าอาวาสอาวุโส Sa พฤหัสบดี Boun กว่าจะขอความช่วยเหลือทางกฎหมาย. เพื่อสร้างความตระหนักของปัญหานี้ศิลปะและโครงการการศึกษาที่เงียบสงบ ในที่ดินสร้างโปสเตอร์ที่วางอยู่ในโรงแรมหลายแห่ง นอกจากนี้ใบสิทธิช่วยเราเคารพในพิธีตักบาตรได้รับการกระจายไปทั่วเมืองที่เผยแพร่โดยสำนักงานการท่องเที่ยวของจังหวัดและการสนับสนุนจากสมาคมพุทธลาวและโรงแรมเช่น Amantaka และ Phou Vao รีสอร์ทที่จะทุ่มเทให้กับการเก็บรักษาของ ประเพณีดังกล่าว แผ่นพับที่มีรูปถ่ายที่แสดงโดยฮันส์เบอร์เกอร์ที่มีการบันทึกชีวิตของชาวพุทธลาวอธิบายที่กำหนดเองและขอเข้ามาเคารพมันมีพฤติกรรมที่เหมาะสมและการแต่งกาย จะถามว่าพวกเขามีส่วนร่วมในพิธี แต่ถ้ามันมีความหมายสำหรับพวกเขาส่วนบุคคลมากกว่าการซื้อข้าวที่ขายโดยชาวบ้านไร้ยางอายที่จะให้การคัดสรรและจึงทำเป็นประเพณีศักดิ์สิทธิ์. ห่วงพอ ๆ กันคือรองหัวหน้าของหลวงพระบางท่องเที่ยวจังหวัดกรม Khamtanh Somphanvilay 'รายได้รายได้จากการกิจกรรมนี้ควรจะ จำกัด "เขาอ้างว่า 'มันจะสร้างผลกระทบต่อภาพลักษณ์ของสถานที่เช่นหลวงพระบาง. เขามีความเคารพอย่างยิ่งสำหรับสิ่งที่เขาอธิบายว่าเป็นพิธีที่สำคัญ กิจกรรม 'พระสงฆ์' เป็นที่น่าประทับใจมากไม่เพียง แต่สำหรับนักท่องเที่ยว แต่สำหรับคนในท้องถิ่นมากเกินไป. เขาได้มีการประชุมเพื่อหารือเกี่ยวกับวิธีการรับมือกับปัญหาที่ละเอียดอ่อนนี้โดยไม่มีผลประโยชน์ในเชิงบวกของการท่องเที่ยว เว็บไซต์สำนักงานของเขามีข้ออ้างในภาษาอังกฤษเพื่อความเข้าใจของ ALMSGIVING อธิบายว่ามันเป็นพิธีทางศาสนาที่ศักดิ์สิทธิ์: 'นักท่องเที่ยวอาจมีส่วนร่วมและ photogaph พิธี แต่คนของหลวงพระบางโดยเฉพาะอย่างยิ่งพระสงฆ์ถามว่าเรื่องนี้จะกระทำเป็นวิธีที่เคารพและทำทุกอย่างที่ผู้เข้าชมพวกเขาไม่สามารถที่จะทำลายประเพณีโบราณนี้. มันเป็นประเพณีที่ Khamtanh ตัวเองมีส่วนร่วมในฐานะที่เป็นพระภิกษุสงฆ์สามเณรเมื่อเขา เป็นเด็ก เช่นเดียวกับชายลาวส่วนใหญ่เขาใช้เวลาหลายเดือนที่วัดและเข้ามามีส่วนร่วมในการค้างคาวตาก สำหรับลาวมากที่สุดพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์ที่ได้รับเสมอพื้นฐานในวิธีชีวิตของพวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของทุกเทศกาลและการเฉลิมฉลอง รายเดือนพิธีกรรมและพิธีที่เกี่ยวข้องกับการเกษตรฤดูกาลปลูกข้าวดวงจันทร์เต็มรูปแบบและปีใหม่ซึ่งในชุมชนมีส่วนร่วมทั้งโครงสร้างปฏิทินประจำปีและวิธีการในการที่พวกเขาจัดระเบียบชีวิตของพวกเขา ศาสนาและสังคมจะไม่แยกจากกัน แต่เป็นส่วนหนึ่งรูปแบบของทั้งที่ไร้รอยต่อที่จิตวิญญาณความเป็นเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อความสามัคคีส่วนบุคคลและสากล. กษัตริย์เสมอพระมหากษัตริย์หลวงพระบางได้รับการพิจารณาให้เป็นลูกหลานของผู้ก่อตั้งที่เป็นตำนานของเมืองและอาณาจักรโบราณของเลน ล้านช้าง พระพุทธศาสนาเถรวาทถูกนำมาใช้ในศตวรรษที่ 14 ที่ 13 และต้นได้รับอิทธิพลจากอาณาจักรเขมรเพิ่มชั้นต่อไปยังระบบความเชื่อที่ซับซ้อนอยู่แล้วขึ้นอยู่กับความเชื่อและป้องกันผู้ปกครอง Devata หลวงปู่ไม่มีและไม่มีนาของเมืองและดินแดนของตน . พุทธศาสนาแพร่กระจายอย่างช้า ๆ และมีการประกาศครั้งแรกรัฐศาสนาในศตวรรษที่ 14 โดยกษัตริย์ฟ้างึมซึ่งเขาได้ด้วยการยอมรับจากพ่อเขยของเขาเขมรพระพุทธเจ้าพระบางสีทองแพลเลเดียมแห่งราชอาณาจักรล้านช้าง ใน 1356 เขาสร้างวัดในเมือง Swa ชื่อต้นของหลวงพระบางบ้านที่เคารพนับถือของภาพนี้ซึ่งวันนี้แม้จะมีข่าวลือว่าจะแบบจำลองจะถูกเก็บไว้ในอดีตพระราชวังหลวงในขณะนี้พิพิธภัณฑ์แห่งชาติและที่ ศาลเจ้าใหม่ได้รับการสร้างขึ้นในพื้นที่ ในช่วงรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระ Sulinya Vongsa ในช่วงกลางศตวรรษที่ 17 พระพุทธศาสนาได้รับการสอนในโรงเรียน มันถูกบันทึกอยู่ในการปฏิบัติที่นับถือผีรวมทั้งจิตวิญญาณพีบูชาและภาพของพระพุทธศาสนาที่ถูกล้อมรอบด้วยการนำเสนอพิธีกรรมของอาหารผลไม้ดอกไม้ธูปและเทียน โดยศตวรรษที่ 19, 63 วัดทางพุทธศาสนาได้รับการสร้างขึ้นในหลวงพระบางถึงแม้ว่าในวันนี้เพียง 35 ยังคงอยู่ พวกเขาถูกลิขิตให้ชุมชนวางเช่นเดียวกับสังฆะ, บวช, สำหรับการทำสมาธิและการฟังสวดมนต์พระสงฆ์. หมู่ที่สำคัญที่สุดของเหล่านี้เป็นวัดเบญจมบพิตรเชียงทอง, น้ำตกตาดหลวง Visoun, เชียงใหม่และ Aham, สถานที่ของพิธีกรรมและพระราช นมัสการและ respositeries สำคัญของความรู้ที่มีในต้นฉบับใบปาล์มในภาษาบาลีสอนพุทธบัญญัติเช่นเดียวกับเครื่องเขินและสิ่งทอซึ่ง resonated กับสัญลักษณ์ทางศาสนา วัดเบญจมบพิตรถูกแบ่งรอบที่อยู่อาศัยพระราชสร้างขึ้นด้วยพระบรมราชูปถัมภ์หรือโดยบุคคลที่ร่ำรวยเป็นเงินทุนในการสร้างกำไรจากการวัดบุญในพระพุทธศาสนา กษัตริย์ว่าจ้างช่างฝีมือต้นแบบและสถาปนิกในการสร้างพวกเขาผู้เชี่ยวชาญในงาช้างไม้ทองหรือสีเงินแกะสลักและ stencilling และแม้กระทั่งในวันนี้พระสงฆ์ที่ตัวเองทำงานเป็นช่างแกะสลักและจิตรกร ค่าบำรุงรักษาของวัดเบญจมบพิตรมากที่สุดและที่ของพระสงฆ์ที่อาศัยอยู่ภายในพวกเขาเป็นทั้งขึ้นอยู่กับเงินบริจาคจากชุมชนตั้งแต่กลายเป็นพระสงฆ์นักบวชและสละทรัพย์สินทั้งหมดยกเว้นเสื้อคลุมและบาตรของพวกเขา . แต่สนับสนุนการวัดและการให้ทานนำบุญบริจาคปรับปรุงกรรมของพวกเขาครั้งแรกในยุโรปที่จะเจาะระยะไกลนี้สถานที่ภูเขาฝรั่งเศสอองรี Mouhot มาใน 1861 - 150 ปีที่ผ่านมาในปีนี้ - ตามล่าอาณานิคมฝรั่งเศสมีอิทธิพลจะเปลี่ยน สังคมและตำนานพระราชพิธีโครงสร้างรอบวัด อย่างไรก็ตามประเพณีเหล่านี้ยังคงยึดถือขวาเข้าสู่ศตวรรษที่ 20 แม้ในช่วงสามทศวรรษที่ผ่านมาของสงครามความไม่สงบการปฏิวัติและการเปลี่ยนแปลงทางสังคมสูงสุดในชัยชนะของพรรคคอมมิวนิสต์ลาวในปี 1975 สถาบันพระมหากษัตริย์ถูกยกเลิก - กษัตริย์มิได้ราชาภิเษกที่ผ่านมา , สว่าง Vatthana และครอบครัวของเขาเสียชีวิตในการถูกจองจำในภาคเหนือของลาว - และพุทธศาสนาเป็นสิ่งต้องห้ามชั่วคราว แต่การปฏิบัติเหล่านี้ไม่เคยหายไปอย่างสมบูรณ์ ท้ายที่สุดกลับสู่ความสงบสุขนำมาเริ่มต้นใหม่ทันทีวิธีที่คุ้นเคยของชีวิตและเหล่านี้เป็นค้างคาวตากที่ง่ายและพื้นฐานที่สุดการปฏิบัติในชีวิตประจำวันของการเคารพและให้เกียรติ. เมื่อหลวงพระบางได้ทำมรดกโลกในปี 1995 ที่จะปกป้อง วัฒนธรรมที่เปราะบางของสถานะขยายถึง 177 โครงสร้างศักดิ์สิทธิ์ที่ทำขึ้น 35 วัดร่วมกับ 443 อาคารประชาสังคมก็เริ่มที่จะกลายเป็นสถานที่สำคัญสำหรับนักท่องเที่ยวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ การท่องเที่ยวได้รับผลประโยชน์ที่สำคัญที่สุดของจารึกมรดก สถานที่ที่มีเรื่องราวที่ไม่เคยทอดทิ้งเป็นเว็บไซต์โบราณอื่น ๆ อีกมากมายมีองค์ประกอบทางสังคมยังคงอยู่เหมือนเดิมสะท้อนให้เห็นถึงมรดกที่อยู่อาศัยและการเก็บรักษาของศุลกากรโดยเฉพาะอย่างยิ่งค้างคาวตากได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของสถานที่ท่องเที่ยว. ที่ผ่านมา ผู้เข้าชม 235,000 ปีลงมาในหลวงพระบางของการสร้างรายได้ 180 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ในฐานะที่เป็นเมืองที่เงียบสงบเพียง 452,000 คนปรับให้เหมาะกับความต้องการและการเปลี่ยนแปลงนี้ได้นำหลายสาระสำคัญที่ได้เปรียบและบรรเทาความยากจนที่ก่อนหน้านี้ตนมีความเสี่ยงการสูญเสียความถูกต้องและความเป็นตัวตนและเป็นสินค้าของมรดกทางวัฒนธรรมของตน. นี้ใช้กับมรดกทางวัฒนธรรมที่ไม่มีตัวตนของมัน . กระแทกแดกดันเป็นเมืองที่มีการปรับปรุงทางเศรษฐกิจด้านของชีวิตประจำวันได้เสื่อมโทรมรวมถึงพิธีกรรมที่คนภูมิใจและที่ทำให้มันมีเสน่ห์เพื่อให้กับผู้เข้าชม แต่เป็นผู้อยู่อาศัยเก่าหลวงพระบางชี้ให้เห็นประเพณีของเมืองที่มีการเปลี่ยนแปลงเพราะอาศัยอยู่ในที่มีการเปลี่ยนแปลง แปลงที่เกิดขึ้นในศิลปะการใช้ชีวิตเช่นสิ่งทอเช่นที่ทอในขณะนี้ให้ความสำคัญสำหรับนักท่องเที่ยวและการค้าระหว่างประเทศมากกว่าชุมชนท้องถิ่น ผู้อยู่อาศัยกำลังจะย้ายออกจากบ้านของพวกเขาและพวกเขาเช่าให้ชาวต่างชาติเพื่อให้เมืองเป็นอย่างเห็นได้ชัดเปลี่ยนจากกิจการที่อยู่อาศัยเป็นพิพิธภัณฑ์ในเชิงพาณิชย์ นักวิชาการหมายถึง 'ยูเนสโก isation ของสถานที่และด้านการบริหารจัดการที่ถูกถามปะทะกันอนุรักษ์มรดกกับการพัฒนาเมืองและการท่องเที่ยว Museumification หลีกเลี่ยงไม่ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่วัดที่สำคัญที่สุดวัดเชียงทองที่ผลกระทบของนักท่องเที่ยวจำนวนมากจึงทำให้มันยากที่จะทำงานเป็นวัดที่พระสงฆ์สามารถนั่งสมาธิและศึกษาพระคัมภีร์. ในขณะที่ผู้เข้าชมมากเป็นพยานค้างคาวตากเป็นไปตามความรุนแรง ของโอกาสที่ตัวเลขที่ชัดเจนและการปรากฏตัวของผู้ที่จะเป็นเพียงการแสดงที่ท่องเที่ยวอื่นลดกับมัน แต่ถ้าหน่วยงานการท่องเที่ยวและมัคคุเทศก์แสดงผู้เข้าชมวิธีการที่จะเคารพในพิธีถ้าโรงแรมแจกจ่ายแผ่นพับและแสดงนักท่องเที่ยวสามารถเข้าใจความหมายทางศาสนาแม้ว่าเวลาของพวกเขาในประเทศที่นับถือศาสนาพุทธอาจจะสั้น - มักจะมีเพียงสามวัน ดังนั้นหวังว่าสถานการณ์ที่สามารถจัดการและจิตวิญญาณของเมืองที่เก็บรักษาไว้. หากผู้เข้าชมจะรับรู้ถึงพุทธศาสนาปรัชญาและประวัติศาสตร์ของพวกเขาสามารถชื่นชมศักดิ์ศรีและความงามของงานนี้และบทบาทในชีวิตของหลวงพระบาง ด้วยวิธีนี้ปฏิบัติโบราณสามารถชุลมุนป่าวประกาศเริ่มต้นของแต่ละวันในยามเช้าเป็นหลายร้อยของพระสงฆ์ในอาภรณ์สีส้มเดินเท้าเปล่าไปตามถนนในความเงียบในการดำเนินการค้างคาวตาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในหลวงพระบาง เมืองหลวงอดีตกษัตริย์ของลาว พุทธประเพณีโบราณของตากค้างคาว การตักบาตร คือ ฝึกทุกวันในยามเช้า ใหม่ ๆจากเมือง 35 วัดร้อยเท้าของพระสงฆ์ในอาภรณ์สีส้มเดินในไฟล์เดียวผ่านถนนที่จะเก็บอาหารจากชาวบ้าน ทะเลหมอกในยามเช้าตรู่ ที่วางชุมชน–ผู้ชายผู้หญิงและเด็กและคุกเข่าหรือนั่งกับชามข้าวเหนียวเพื่อรอพระสงฆ์เพื่อที่พวกเขาจะให้มันแสดงแสดงความสงบและภาวนา โดยให้พวกเขาได้รับบุญแล้ว จงเข้าร่วมในพิธีกรรมที่ถือปฏิบัติอยู่ ทั่วประเทศและทั่วเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แต่นี้คือการปฏิบัติภายใต้การคุกคาม .

ตากค้างคาว–หรือที่เรียกว่าไทรค้างคาวในลาวจึงเป็นแหล่งที่มาของการชื่นชมโดยผู้เข้าชมมากที่สุด แต่มันได้กลายเป็นที่นิยมดังนั้นเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่บางพระ สถานที่แทบจะประมวลผลผ่านถนนที่พวกเขาจะถูกบล็อกโดยกลุ่มทัวร์ห้าวกับกระพริบกล้องดังนั้น องค์กรนี้ได้กลายเป็นศาสนาของพวกเขามากของพวกเขาไม่ประสงค์ที่จะเก็บทานและเจ้าอาวาสอาวุโส , ซาบุนตู กว่าจะขอความช่วยเหลือทางกฎหมาย .

เพื่อสร้างความตระหนักของปัญหานี้ , ศิลปะและการศึกษาโครงการเงียบในแผ่นดิน สร้างโปสเตอร์ที่ถูกวางในโรงแรม มากมาย นอกจากนี้