He slid the paper into my hand and

He slid the paper into my hand and touched my hand for a brief second. “See you, I hope” he said, softly. He stood close to me and I smelled his familiar cologne. “Yes” I mumbled. He left my room and left me there with a beating heart and a clouded mind. I sat on the edge of my bed and felt some kind of way. I paced back and forth in my room, because I didn’t know if I should go or not. I wanted to, but then I didn’t want to. I was scared to be near him again, scared of getting hurt again and scared of getting betrayed again. After 2 hours of thinking and fighting with my mind, I finally decided to meet him. I needed closure and answers, so did he. The sooner we had this talk, the better. “I’ll see you at 7pm” I texted him. I wore a blue denim jeans with a simple turquoise blouse and put my hair up in a ponytail. I didn’t want to dress up, because why should I? It wasn’t a date. I was nervous however. I charged my phone and transferred a lot of pictures from my phone to my laptop. The doorbell rang sometime later. I went downstairs and found him talking with my mom. He noticed me and smiled. He looked handsome, wearing a button-down shirt for a change and a leather jacket. I grabbed my blazer and walked towards them. “Have fun guys” my mother said, which made it look kind of awkward. “After you” he said and let me walk out the door first. “You look beautiful” he said while we walked to his car. “Uhm, thanks” I said.
“Where are we going by the way?” I asked, while he was driving. “Museum” he said. “Museum?” I frowned, because that’s the last place I had expected. “Yes, you’ll like it” he smiled. “Wait, I thought we were going to talk?” I frowned. “We are” he said. I felt a little confused, but I didn’t say anything. He parked his car in front of the CCCB (Centre de Cultura Contemporània de Barcelona) museum. “There is a small photography exhibition going on” he said and opened the car door for me.
▶Back

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขาฝ่อกระดาษในมือ และสัมผัสมือสำหรับสองโดยสังเขป "เห็นคุณ ฉันหวังว่า" เขากล่าวว่า เบา ๆ เขายืนอยู่ใกล้กับฉัน และฉันกลิ่นโคโลญจน์ของเขาคุ้นเคย Mumbled "ใช่" เขาเหลือห้องของฉัน และทิ้งฉันมีหัวใจเต้นและมีจิตใจ clouded นั่งบนขอบเตียงของฉัน และรู้สึกว่าบางชนิดของวิธีการ ผมศึกษาได้กลับมาในห้องพัก เพราะฉันไม่รู้ว่าถ้าจะไปไหน หรือไม่ ฉันต้องการ แต่แล้ว ฉันไม่ต้องการ ผมกลัวอยู่ใกล้เขาอีก กลัวของได้รับบาดเจ็บอีก และกลัวของการทรยศอีก หลังจาก 2 ชั่วโมงความคิดและการต่อสู้กับจิตใจของฉัน ฉันสุดท้ายตัดสินใจที่จะตอบสนองเขา ฉันต้องการปิดและคำตอบ เพื่อให้ได้เขา รักเราได้พูดคุยนี้ ยิ่งดี "เจอที่ 7" ฉัน texted เขา ผมใส่ยีนส์สีฟ้ากางเกงยีนส์กับฟ้าเทอร์คอยส์เรื่องเสื้อ และทนผมใน ponytail ฉันไม่ต้องการแต่งตั้ง เนื่องจากควรฉันทำไม มันไม่ได้วัน ผมประสาทแต่ คิดค่าบริการโทรศัพท์ของฉัน และโอนย้ายมากของภาพจากโทรศัพท์ของฉันไปที่แล็ปท็อปของฉัน กริ่งบ้านรังบางครั้งในภายหลัง ฉันไปด้านล่าง และพบเขาพูดคุยกับแม่ของฉัน เขาสังเกตเห็นฉัน และยิ้ม เขาดูหล่อ สวมเสื้อ button-down เสื้อหนังและการเปลี่ยนแปลง ผมคว้าเสื้อสามารถของฉัน และเดินเข้าไปหาพวกเขา "สนุกพวก" กล่าวว่า แม่ของฉัน ซึ่งทำให้มันดูไม่สวยงามของ "หลังจากที่คุณ" เขากล่าวว่า และผมเดินออกจากประตูก่อน "คุณดูสวยงาม" เขากล่าวในขณะที่เราเดินไปที่รถของเขา "Uhm ขอบคุณ" ผมพูด"ที่เรากำลังไปโดยใช่ไหม" ถาม ในขณะที่เขาได้ขับรถ "พิพิธภัณฑ์" เขากล่าวว่า "พิพิธภัณฑ์" ฉัน frowned เนื่องจากเป็นล่าสุดที่ผมได้คาดไว้ "ใช่ คุณจะชอบ" ยิ้ม "รอ ฉันคิดว่า เราจะพูดหรือไม่" ฉัน frowned "เราเป็น" เขากล่าวว่า ผมรู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร เขาจอดรถอยู่หน้าพิพิธภัณฑ์ CCCB (ศูนย์ de Cultura Contemporània เดอบาร์เซโลน่า) "มีนิทรรศการถ่ายภาพขนาดเล็กที่เกิดขึ้น" เขากล่าวว่า และเปิดประตูรถให้ฉัน▶Back