I remember, I remember,The house wh

I remember, I remember,
The house where I was born,
The little window where the sun
Came peeping in at morn;
He never came a wink too soon,
Nor brought too long a day,
But now, I often wish the night
Had borne my breath away!

I remember, I remember,
The roses, red and white,
The vi'lets, and the lily-cups,
Those flowers made of light!
The lilacs where the robin built,
And where my brother set
The laburnum on his birthday,—
The tree is living yet!

I remember, I remember,
Where I was used to swing,
And thought the air must rush as fresh
To swallows on the wing;
My spirit flew in feathers then,
That is so heavy now,
And summer pools could hardly cool
The fever on my brow!

I remember, I remember,
The fir trees dark and high;
I used to think their slender tops
Were close against the sky:
It was a childish ignorance,
But now 'tis little joy
To know I'm farther off from heav'n
Than when I was a boy.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมจำได้ว่าผมจำได้ว่าบ้านที่ผมเกิดหน้าต่างเล็กๆ น้อย ๆ ที่ดวงอาทิตย์มาแอบในยามเช้า; เขาไม่เคยมาพริบเร็วเกินไปหรือนำยาวเกินไปวันแต่ตอนนี้ผมมักจะต้องการคืนได้พัดพาลมหายใจของฉันออกไป! ผมจำได้ว่าผมจำได้ว่ากุหลาบ, สีแดงและสีขาว vi'lets ที่และถ้วยลิลลี่ที่ดอกไม้เหล่านั้นทำจากแสง! ไลแลคที่โรบินสร้าง, และสถานที่ที่พี่ชายของฉันตั้งชัยพฤกษ์บนเขาวันเกิด - ต้นไม้เป็นที่อาศัยอยู่ ๆ ! ผมจำได้ว่าผมจำได้ว่าฉันถูกใช้ในการแกว่งและคิดว่าอากาศจะต้องวิ่งเป็นสดเพื่อกลืนบนปีก; จิตวิญญาณของฉันบินขนแล้วนั่นคือหนักดังนั้นตอนนี้และสระว่ายน้ำในช่วงฤดูร้อนแทบจะไม่สามารถเย็นไข้บนหน้าผากของฉัน! ผมจำได้ว่าผมจำได้ว่าต้นไม้เฟอร์มืดและสูงผมเคยคิดว่าท็อปส์ซูเรียวของพวกเขามีความใกล้ชิดกับฟ้า: มันเป็นความโง่เขลาหน่อมแน้มแต่ตอนนี้ 'tis ความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆเพื่อ รู้ว่าฉันไกลจากบิดรกว่าตอนที่ผมยังเป็นเด็ก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

A chronic disease.A chronic disease.A chronic disease.