In his new book, Altruism, a scient

In his new book, Altruism, a scientist turned Buddhist monk argues that we’re all hardwired to be altruistic—and that’s the secret to true bliss.
Type “Happiest Person in the World” into your search engine, and there’s Matthieu Ricard, the French-born biologist turned Tibetan monk and close associate of the Dalai Lama.

That’s a lot to live up to, especially as Ricard earned the title when a scan of his brain showed the highest-yet recorded activity in areas associated with positive emotions. “Of course, it is better than being called the unhappiest person in the world,” he told The Daily Beast.

Yet now Ricard and his 864-page new book, Altruism, say that happiness as it’s conventionally understood is actually counterproductive. If you really want to be happy, he said, stop trying to be happy, and go help someone else instead.

“In modern Western societies, happiness is often equated with a maximization of pleasure,” he said, “and some imagine that true happiness would consist of an interrupted succession of pleasurable experiences. This sounds more like a recipe for exhaustion than for genuine happiness.”

So what’s the alternative? Altruism the book doesn’t have a lot of feel-good platitudes in it, but it does have a mound of data—economic, neuroscientific, psychological—about what actually causes humans to feel happy. What’s the answer?

Said Ricard, “Happiness is a way of being that comes along when a certain number of positive human qualities come together: altruism and compassion, inner freedom [so that you are not the slave of your own thoughts], senses of serenity and fulfillment, resilience, as well a clear and stable mind that does not distort reality too much.”

Easy for a monk to say, of course. But Ricard is quick to point out that “the important point about all these qualities is that, unlike pleasure, they are skills that can be cultivated through training the mind in compassion, caring mindfulness, emotional balance, and so on.”

“Selfishness makes everyone lose: It makes us unhappy and we, in turn, pass that unhappiness on to those around us.”
Are selfish people really unhappy, though? Plenty of morally questionable people seem to be pretty happy. Dick Cheney’s recent Playboy interview, for example, revealed him to be quite satisfied with his efforts to promote war and torture, grow the wealth gap, and deny climate change.

Ricard responded with several points. “Seeking selfish happiness seems unlikely to succeed for several reasons,” he said. “Excessive self-centeredness multiplies our hopes and fears and makes us brood on what might affect us. Obsession with ‘me,’ with the ego, leads us to magnify the impact on our well-being of the slightest event. We project onto our surroundings judgments and values fabricated by our inner confusion. Essentially, selfishness makes everyone lose: It makes us unhappy and we, in turn, pass that unhappiness on to those around us.”

He continued, “Some people might find some comfort in being successful, they might be proud of themselves even they have done things that are harmful to others, but if they ever look deep within themselves, can they find a genuine sense of peace, fulfillment, compassion? Ignorance might be bliss for a while, but the confrontation with reality might be painful at times.”

Of course, if they’re lucky, they’ll never confront it at all.

Still, Ricard insisted that altruism is a more stable source of happiness than selfishness. “Altruistic love is accompanied by a profound feeling of fullness and it also turns out to be the state of mind that activates the most brain areas linked to positive emotions. One could say that altruistic love is the most positive of all the positive emotions.”


That, Ricard pointed out, is how he got the “happiest man” title in the first place.

“The experiments carried out at [neuroscientist] Richard Davidson’s lab that triggered this funny story,” he said, “were actually focused on studying the strong activation that the meditation on compassion has in the brain.”

In other words, when Ricard’s happiness level was off the charts, he was meditating on compassion for other people. And here we thought the “ultimate high”came in a pill.

Ricard’s data-driven rejection of selfish happiness puts him at odds with classical economics, of course, with its emphasis on selfish behavior on the part of homo economicus who seeks only to maximize his own welfare. And this is one of Ricard’s central points: “If we have more consideration for others, we will move toward a ‘caring economics.’ We will be more concerned with the improvement of working conditions, family and social life, and many other aspects of existence, and we will care more about the fate of future generations.”

Ricard’s data is also at odds with, perhaps not coincidentally, the predominant religious ideology on the rightward end of the spectrum: the evangelical narrative of sinfulness and redemption. Ricard insists that children are not born selfish or “sinful,” but naturally altruistic. Citing one well-known study, he said, “Michael Tomasello and Felix Warneken have established that, from the age of 1, when they are just beginning to learn to walk and speak, children already spontaneously exhibit behavior of mutual aid and cooperation that they were not taught by adults. Very young children spontaneously offered to help an experimenter complete various tasks… and they did so without the prospect of any kind of reward.”

“It appears,” he continued, “that helping behaviors manifest very early, long before parents have inculcated in their children the rules of sociability, and are not determined by any external pressure. The discovery of similar behavior among the great apes leads one to think that behavior of altruistic cooperation did not appear out of nowhere among human beings, but that it was already present in the ancestor shared by humans and chimpanzees some six million years ago, and that concern for our fellows is deeply anchored in our nature.”

But if we’re born altruistic, why do human beings end up acting selfish? Bad education—like being told you’re a hopeless sinner, or being subjected to corporal punishment for being “bad,” or “learning” that everyone is out for themselves. “Studies show that if children are made to understand that they are capable of altruism and that they are kind, they will tend to behave kindly when the occasion arises. If children are persuaded they are mean, the opposite effect will occur—namely that at the next opportunity, the child will in fact tend to behave as if he or she were really mean.”

Tell people that they’re selfish wealth-maximizers, or hopeless sinners, and eventually they’ll act like it.

Even after 800 pages of case studies, experimental research, and spiritual verities later, it’s easy to be cynical about arguments like these. Nice guys often finish last, even if the selfish ones destroy civilization in the process. In a political season in which Ayn Rand is now being taken seriously as a moral philosopher, a Buddhist monk is easy to dismiss as naïve.

Then again, Ricard has paid his dues. Before becoming a bestselling author (of The Monk and the Philosopher, with his well-known philosopher father, Jean-Francois Revel; and of the 2006 bestseller Happiness), he left a successful scientific career to spend 26 years as a monk, largely in silence. Even today, he spends three months a year on silent retreat in an unheated hut in Nepal.

And he spends a great deal of time in the trenches. He’s donating all profits of his book to his Nepal-based nonprofit, Karuna Shechen, which is working with families displaced by the recent earthquake, for example, and is, after all, part of the most oppressed religion in the world.

Meanwhile, one of his most powerful stories came from an unlikely source. “I remember being asked to visit a prison in France,” he said, “in which inmates had been there for some 20 years. I mentioned to them that despite having done terrible things, everyone, including themselves, had a potential for change… They said that this was quite uplifting to them, since usually they were told that they were double-sinners: sinners at birth and sinners through having committed harmful acts. So, we should never underestimate our potential for change. Our mind can be our best friend or our worst enemy. It can cause us to hate or to love.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในหนังสือของเขาใหม่ Altruism เป็นนักวิทยาศาสตร์ที่เปิดพระพุทธจนว่า เราเดินสายทั้งหมดต้อง altruistic — และที่เป็นความลับเพื่อความสุขที่แท้จริงพิมพ์ "สุขบุคคลในโลก" เป็นเครื่องมือค้นหา และมี Matthieu Ricard นักชีววิทยาเกิดฝรั่งเศสเปิดพระธิเบตและปิดอฟเอ Dalai Lamaที่เป็นมากอยู่ถึง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Ricard บรรดาศักดิ์เมื่อการสแกนสมองของเขาแสดงให้เห็นว่าที่สูงที่สุดจาก-ได้ บันทึกกิจกรรมในพื้นที่ที่เกี่ยวข้องกับอารมณ์ที่เป็นบวก "แน่นอน มันจะดีกว่าถูกเรียกคน unhappiest ในโลก เขาบอกบีสต์เดอะวันยัง ตอนนี้ Ricard และหนังสือของเขา 864 หน้าใหม่ Altruism บอกว่า ความสุขมันจะเข้าใจดีเป็นจริง counterproductive ถ้าคุณอยากมีความสุข กล่าวว่า เขาหยุดพยายามจะมีความสุข และไปช่วยคนอื่นแทน"ในสังคมของตะวันตกสมัยใหม่ ความสุขคือมัก equated กับ maximization แห่งความสุข เขากล่าวว่า "และบางคนคิดว่า ความสุขที่แท้จริงจะประกอบด้วยบัลลังก์ที่เรียกแขกประสบการณ์ นี้เสียงเหมือนสูตรสำหรับเกษียณกว่าความสุขที่แท้จริง"ดังนั้น อะไรคือทางเลือก Altruism หนังสือไม่มีรู้สึกดี platitudes มัน แต่มันมี mound ข้อมูล — เศรษฐกิจ neuroscientific จิตวิทยา — เกี่ยวกับสิ่งจริงที่ทำให้มนุษย์รู้สึกมีความสุข คำตอบคืออะไรRicard กล่าวว่า "ความสุขเป็นวิธีการที่มาตามเมื่อจำนวนมนุษย์คุณภาพบวกเข้า: altruism และเมตตา เสรีภาพภายใน [เพื่อให้คุณไม่ใช่ทาสของความคิดของคุณเอง], ประสาทสัมผัสความสงบและความสำเร็จ ความยืดหยุ่น เป็นทั้งชัดเจน และมั่นคงจิตใจที่ไม่บิดเบือนความเป็นจริงมากเกินไป"ง่ายสำหรับพระจะพูด แน่นอน แต่ Ricard ชี้ให้เห็นว่า "ประเด็นสำคัญเกี่ยวกับคุณภาพเหล่านี้ได้ว่า ซึ่งแตกต่างจากความสุข เป็นทักษะที่สามารถปลูกได้ผ่านการฝึกอบรมจิตใจในความเมตตา สติมุ่ง สมดุลทางอารมณ์ และอื่นๆ" ด่วน"ความเห็นแก่ตัวทำให้ทุกคนที่สูญเสีย: ทำให้เราไม่มีความสุข และเรา จะ ผ่านทุกข์นั้นไปยังคนรอบข้างเรา"มีคนเห็นแก่ตัวจริง ๆ ไม่มีความสุข แม้ว่า ของคนคุณธรรมอาจดูเหมือนจะมีความสุขสวย ดิ๊ก Cheney ล่าเพลย์บอยสัมภาษณ์ ตัวอย่าง เปิดเผยเขาจะค่อนข้างพอใจกับความพยายามของเขาสนับสนุนสงครามและการทรมาน ขยายช่องว่างความมั่งคั่ง และปฏิเสธการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศRicard ตอบหลายจุด "แสวงหาความสุขที่เห็นแก่ตัวดูเหมือนไม่น่าจะประสบความสำเร็จจากหลายสาเหตุ เขากล่าวว่า "Centeredness ตนเองมากเกินไปคูณความหวังและความกลัวของเรา และทำเรา brood ในสิ่งอาจส่งผลกระทบต่อเรา ครอบงำจิตใจกับ' กับอาตมา ลูกค้าเป้าหมายเราขยายผลกระทบของเราดีเหตุการณ์เพียงน้อยนิด เราโครงการตัดสินสภาพแวดล้อมของเราและค่าหลังสร้าง โดยความสับสนภายในของเรา หลัก ความเห็นแก่ตัวทำให้ทุกคนที่สูญเสีย: ทำให้เราไม่มีความสุข และเรา จะ ผ่านทุกข์นั้นไปยังคนรอบข้างเรา "เขาต่อ "บางคนอาจค้นหาบางสิ่งในการสำเร็จ อาจเป็นความภาคภูมิใจของตัวเองแม้แต่พวกเขาได้กระทำสิ่งที่เป็นอันตรายต่อผู้อื่น แต่ ถ้าพวกเขาเคยมองลึกภายในตัวเอง พวกเขาสามารถพบสันติภาพ ตอบสนอง ความรู้สึกของแท้ ไม่รู้อาจจะมีความสุขในขณะ ได้เผชิญหน้ากับความเป็นจริงอาจจะปวดตลอดเวลา"แน่นอน ถ้าพวกเขาโชคดี พวกเขาจะไม่เคยเผชิญหน้ามันเลยยังคง Ricard ยืนยันว่า altruism แหล่งมั่นคงความสุขมากกว่าความเห็นแก่ตัว "Altruistic รักตามมา ด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้งของความสำเร็จ แล้วก็ยังปรากฎว่าเป็น สภาวะของจิตใจที่เรียกใช้งานส่วนใหญ่สมองพื้นที่เชื่อมโยงเพื่อปรับอารมณ์ หนึ่งสามารถพูดว่า รัก altruistic บวกมากที่สุดของอารมณ์บวกทั้งหมด"ชี้ Ricard เป็นวิธีการที่เขามี "คนสุข" ชื่อแรก“The experiments carried out at [neuroscientist] Richard Davidson’s lab that triggered this funny story,” he said, “were actually focused on studying the strong activation that the meditation on compassion has in the brain.”In other words, when Ricard’s happiness level was off the charts, he was meditating on compassion for other people. And here we thought the “ultimate high”came in a pill.Ricard’s data-driven rejection of selfish happiness puts him at odds with classical economics, of course, with its emphasis on selfish behavior on the part of homo economicus who seeks only to maximize his own welfare. And this is one of Ricard’s central points: “If we have more consideration for others, we will move toward a ‘caring economics.’ We will be more concerned with the improvement of working conditions, family and social life, and many other aspects of existence, and we will care more about the fate of future generations.”Ricard’s data is also at odds with, perhaps not coincidentally, the predominant religious ideology on the rightward end of the spectrum: the evangelical narrative of sinfulness and redemption. Ricard insists that children are not born selfish or “sinful,” but naturally altruistic. Citing one well-known study, he said, “Michael Tomasello and Felix Warneken have established that, from the age of 1, when they are just beginning to learn to walk and speak, children already spontaneously exhibit behavior of mutual aid and cooperation that they were not taught by adults. Very young children spontaneously offered to help an experimenter complete various tasks… and they did so without the prospect of any kind of reward.”
“It appears,” he continued, “that helping behaviors manifest very early, long before parents have inculcated in their children the rules of sociability, and are not determined by any external pressure. The discovery of similar behavior among the great apes leads one to think that behavior of altruistic cooperation did not appear out of nowhere among human beings, but that it was already present in the ancestor shared by humans and chimpanzees some six million years ago, and that concern for our fellows is deeply anchored in our nature.”

But if we’re born altruistic, why do human beings end up acting selfish? Bad education—like being told you’re a hopeless sinner, or being subjected to corporal punishment for being “bad,” or “learning” that everyone is out for themselves. “Studies show that if children are made to understand that they are capable of altruism and that they are kind, they will tend to behave kindly when the occasion arises. If children are persuaded they are mean, the opposite effect will occur—namely that at the next opportunity, the child will in fact tend to behave as if he or she were really mean.”

Tell people that they’re selfish wealth-maximizers, or hopeless sinners, and eventually they’ll act like it.

Even after 800 pages of case studies, experimental research, and spiritual verities later, it’s easy to be cynical about arguments like these. Nice guys often finish last, even if the selfish ones destroy civilization in the process. In a political season in which Ayn Rand is now being taken seriously as a moral philosopher, a Buddhist monk is easy to dismiss as naïve.

Then again, Ricard has paid his dues. Before becoming a bestselling author (of The Monk and the Philosopher, with his well-known philosopher father, Jean-Francois Revel; and of the 2006 bestseller Happiness), he left a successful scientific career to spend 26 years as a monk, largely in silence. Even today, he spends three months a year on silent retreat in an unheated hut in Nepal.

And he spends a great deal of time in the trenches. He’s donating all profits of his book to his Nepal-based nonprofit, Karuna Shechen, which is working with families displaced by the recent earthquake, for example, and is, after all, part of the most oppressed religion in the world.

Meanwhile, one of his most powerful stories came from an unlikely source. “I remember being asked to visit a prison in France,” he said, “in which inmates had been there for some 20 years. I mentioned to them that despite having done terrible things, everyone, including themselves, had a potential for change… They said that this was quite uplifting to them, since usually they were told that they were double-sinners: sinners at birth and sinners through having committed harmful acts. So, we should never underestimate our potential for change. Our mind can be our best friend or our worst enemy. It can cause us to hate or to love.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในหนังสือเล่มใหม่ของเขาเห็นแก่ตัวนักวิทยาศาสตร์หันพระสงฆ์ระบุว่าเรากำลังเดินสายทั้งหมดที่จะเห็นแก่ผู้อื่นและที่เป็นความลับเพื่อความสุขที่แท้จริง.
พิมพ์ "คนมีความสุขที่สุดในโลก" ในเครื่องมือค้นหาของคุณและมี Matthieu Ricard, ฝรั่งเศสเกิดชีววิทยาหันพระภิกษุสงฆ์ทิเบตและเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดของดาไลลามะ. นั่นเป็นจำนวนมากที่จะอยู่ถึงโดยเฉพาะอย่างยิ่งได้รับชื่อ Ricard เมื่อสแกนสมองของเขาแสดงให้เห็นสูงสุดยังบันทึกกิจกรรมในพื้นที่ที่เกี่ยวข้องกับอารมณ์ในเชิงบวก "แน่นอนว่ามันจะดีกว่าที่จะถูกเรียกว่าคน unhappiest ในโลก" เขาบอกทุกวันสัตว์. แต่ตอนนี้ริคาร์ดและ 864 หน้าของหนังสือเล่มใหม่เห็นแก่ตัวบอกว่ามีความสุขที่มันเข้าใจอัตภาพต่อต้านจริง ถ้าคุณอยากที่จะมีความสุขเขากล่าวว่าหยุดการพยายามที่จะมีความสุขและไปช่วยคนอื่นแทน. "ในสังคมตะวันตกที่ทันสมัย, ความสุขบ่อยครั้งเท่ากับการสูงสุดของความสุข" เขากล่าวว่า "และบางคนคิดว่าเป็นจริง ความสุขจะประกอบด้วยสืบทอดขัดจังหวะประสบการณ์ที่น่าพอใจ นี้เสียงมากขึ้นเช่นสูตรสำหรับความเหนื่อยกว่าเพื่อความสุขของแท้. " ดังนั้นสิ่งที่ทางเลือก? เห็นแก่หนังสือไม่ได้มีจำนวนมากซ้ำซากรู้สึกดีอยู่ในนั้น แต่มันจะมีกองของข้อมูลเศรษฐกิจ, neuroscientific จิตวิทยาเกี่ยวกับสิ่งที่จริงทำให้เกิดมนุษย์จะรู้สึกมีความสุข คำตอบคืออะไร? กล่าวว่าริคาร์ด, "ความสุขเป็นวิธีของการเป็นที่มาพร้อมเมื่อจำนวนหนึ่งของคุณภาพของมนุษย์ในเชิงบวกมาร่วมกัน: เห็นแก่ตัวและความเมตตาเสรีภาพภายใน [เพื่อที่คุณจะไม่เป็นทาสของความคิดของคุณเอง] ความรู้สึกของ ความสงบสุขและความสำเร็จ, ความยืดหยุ่นเช่นเดียวกับความคิดที่ชัดเจนและมั่นคงที่ไม่บิดเบือนความเป็นจริงมากเกินไป. " ง่ายสำหรับพระภิกษุสงฆ์ที่จะบอกแน่นอน แต่ Ricard รวดเร็วในการชี้ให้เห็นว่า "จุดที่สำคัญเกี่ยวกับคุณสมบัติทั้งหมดเหล่านี้เป็นสิ่งที่แตกต่างจากความสุขที่พวกเขามีทักษะที่สามารถปลูกผ่านการฝึกอบรมใจในความเมตตาดูแลสติสมดุลทางอารมณ์และอื่น ๆ ." "ความเห็นแก่ตัวทำให้ ทุกคนที่สูญเสีย:. มันทำให้เราไม่มีความสุขและเราในที่สุดก็ผ่านความทุกข์ที่ไปยังคนรอบข้างเรา " มีคนเห็นแก่ตัวไม่มีความสุขจริงๆว่า? มากมายของผู้คนที่น่าสงสัยศีลธรรมดูเหมือนจะมีความสุขสวย ล่าสุด Dick Cheney สัมภาษณ์เพลย์บอยเช่นเปิดเผยว่าเขาจะค่อนข้างพอใจกับความพยายามของเขาที่จะส่งเสริมการสงครามและการทรมานเติบโตช่องว่างความมั่งคั่งและปฏิเสธการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ. Ricard ตอบโต้ด้วยหลายจุด "ความสุขที่กำลังมองหาที่เห็นแก่ตัวดูเหมือนว่าไม่น่าจะประสบความสำเร็จด้วยเหตุผลหลายประการ" เขากล่าว "มากเกินไปตนเองศูนย์กลางคูณความหวังและความกลัวของเราและทำให้เราลูกในสิ่งที่อาจจะส่งผลกระทบต่อเรา มัวเมาด้วย 'ฉัน' กับอัตตาที่ทำให้เราขยายผลกระทบต่อความเป็นอยู่ของเราของเหตุการณ์น้อย เราคาดว่าการตัดสินบนสภาพแวดล้อมและค่านิยมของเราประดิษฐ์ด้วยความสับสนภายในของเรา หลักความเห็นแก่ตัวทำให้ทุกคนสูญเสีย:. มันทำให้เราไม่มีความสุขและเราในที่สุดก็ผ่านความทุกข์ที่ไปยังคนรอบข้างเรา " เขายังคง "บางคนอาจจะพบความสะดวกสบายบางอย่างในการประสบความสำเร็จที่พวกเขาอาจจะมีความภาคภูมิใจของตัวเองแม้กระทั่งพวกเขามี สิ่งที่กระทำที่เป็นอันตรายต่อคนอื่น ๆ แต่ถ้าพวกเขาเคยมองลึกภายในตัวเองพวกเขาสามารถหาของแท้ความรู้สึกของความสงบสุข, การปฏิบัติตามความเห็นอกเห็นใจ? ไม่รู้อาจจะมีความสุขในขณะที่ แต่การเผชิญหน้ากับความเป็นจริงอาจจะเจ็บปวดตลอดเวลา. " แน่นอนว่าพวกเขาโชคดีที่พวกเขาจะไม่เผชิญหน้ากับมันเลย. ยังคงยืนยันว่าริคาร์บริสุทธิ์ใจเป็นแหล่งที่มีเสถียรภาพมากขึ้นของ ความสุขมากกว่าความเห็นแก่ตัว "ความรักที่เห็นแก่ผู้อื่นจะมาพร้อมกับความรู้สึกที่ลึกซึ้งของความแน่นและยังจะออกมาเป็นสภาวะของจิตใจที่เปิดใช้งานมากที่สุดในพื้นที่ของสมองที่เชื่อมโยงกับอารมณ์ในเชิงบวก หนึ่งอาจกล่าวได้ว่าความรักที่เห็นแก่ผู้อื่นเป็นส่วนใหญ่ในเชิงบวกของทุกอารมณ์เชิงบวก. " ที่ริคาร์ดชี้ให้เห็นเป็นวิธีการที่เขามี "คนมีความสุขที่สุด" ชื่อในสถานที่แรก. "การทดลองดำเนินการที่ [ประสาทวิทยา] ห้องปฏิบัติการริชาร์ดเดวิดสัน ที่เรียกเรื่องนี้ตลก "เขากล่าวว่า" กำลังจดจ่อจริงในการศึกษาการเปิดใช้งานที่แข็งแกร่งว่าการทำสมาธิในความเมตตาที่มีอยู่ในสมอง. " ในคำอื่น ๆ เมื่อระดับความสุขของริคาร์ดคือปิดแผนภูมิเขาได้รับการนั่งสมาธิในการเห็นอกเห็นใจผู้อื่น คน และที่นี่เราคิดว่า "ดีที่สุดสูง" มายา. ปฏิเสธที่ขับเคลื่อนด้วยข้อมูล Ricard แห่งความสุขของความเห็นแก่ตัวทำให้เขาขัดแย้งกับเศรษฐศาสตร์คลาสสิกของหลักสูตรที่มีความสำคัญต่อพฤติกรรมเห็นแก่ตัวในส่วนของตุ๊ด economicus ที่พยายามเท่านั้นที่จะเพิ่ม สวัสดิการของตัวเอง และนี่คือหนึ่งใน Ricard จุดกลาง: "ถ้าเรามีการพิจารณามากขึ้นสำหรับคนอื่น ๆ เราจะย้ายไปยัง 'เศรษฐศาสตร์ดูแล. เราจะมีความกังวลมากขึ้นกับการปรับปรุงสภาพการทำงานครอบครัวและชีวิตทางสังคมและด้านอื่น ๆ ของการดำรงอยู่และเราจะดูแลเพิ่มเติมเกี่ยวกับชะตากรรมของลูกหลานในอนาคต. " ข้อมูลที่ริคาร์ยังเป็นที่ขัดแย้งกับอาจจะไม่บังเอิญ อุดมการณ์ทางศาสนาที่โดดเด่นบนปลายทางขวาของสเปกตรัม: เล่าเรื่องของพระเยซูบาปและการไถ่ถอน ริคาร์ดยืนยันว่าเด็กที่ไม่ได้เกิดความเห็นแก่ตัวหรือ "บาป" แต่เห็นแก่ธรรมชาติ อ้างถึงการศึกษาหนึ่งที่รู้จักกันดีเขากล่าวว่า "ไมเคิลและเฟลิกซ์ Tomasello Warneken มีการจัดตั้งที่ตั้งแต่อายุ 1 เมื่อพวกเขาเป็นเพียงการเริ่มต้นที่จะเรียนรู้ที่จะเดินและพูดแล้วเด็กแสดงพฤติกรรมตามธรรมชาติของการช่วยเหลือซึ่งกันและกันและความร่วมมือที่พวกเขา ไม่ได้ถูกสอนโดยผู้ใหญ่ เด็กเล็กมากที่นำเสนอเป็นธรรมชาติที่จะช่วยให้ทดลองงานต่างๆที่สมบูรณ์ ... และพวกเขาทำเช่นนั้นโดยไม่คาดหมายของชนิดของรางวัลใด ๆ . " "มันจะปรากฏขึ้น" เขากล่าวต่อว่า "พฤติกรรมที่ช่วยให้ประจักษ์ต้นมากนานก่อนที่พ่อแม่ได้ inculcated ในของพวกเขา เด็กกฎของความเป็นกันเองและไม่ได้กำหนดโดยความดันภายนอกใด ๆ การค้นพบของพฤติกรรมที่คล้ายกันในหมู่ลิงที่ดีนำไปสู่หนึ่งที่จะคิดว่าพฤติกรรมของความร่วมมือเห็นแก่ผู้อื่นไม่ปรากฏออกมาจากที่ไหนในหมู่มนุษย์ แต่ที่มันเป็นอยู่แล้วในบรรพบุรุษร่วมกันโดยมนุษย์และลิงชิมแปนซีบางหกล้านปีที่ผ่านมาและที่ ความกังวลสำหรับพวกเราถูกยึดอย่างลึกซึ้งในธรรมชาติของเรา. " แต่ถ้าเราเกิดเห็นแก่ทำไมมนุษย์จบลงด้วยการแสดงความเห็นแก่ตัว? ที่ไม่ดีเช่นการศึกษาได้รับการบอกว่าคุณเป็นคนบาปที่สิ้นหวังหรือถูกยัดเยียดให้ลงโทษสำหรับการเป็น "เลวร้าย" หรือ "การเรียนรู้" ที่ทุกคนจะออกสำหรับตัวเอง "การศึกษาแสดงให้เห็นว่าถ้าเด็กจะทำให้เข้าใจว่าพวกเขามีความสามารถในความบริสุทธิ์ใจและที่พวกเขาเป็นชนิดที่พวกเขาจะมีแนวโน้มที่จะประพฤติกรุณาเมื่อครั้งที่เกิดขึ้น หากเด็กได้รับการชักชวนให้พวกเขามีค่าเฉลี่ยผลในทางตรงกันข้ามจะเกิดขึ้นคือว่าในโอกาสต่อไปเด็กจะในความเป็นจริงมีแนวโน้มที่จะประพฤติตัวเป็นถ้าเขาหรือเธอถูกจริงๆหมายถึง. " บอกกับทุกคนว่าพวกเขากำลังเห็นแก่ตัวความมั่งคั่ง maximizers, หรือคนบาปที่สิ้นหวังและในที่สุดพวกเขาจะกระทำเช่นนั้น. แม้หลังจาก 800 หน้าของกรณีศึกษาวิจัยทดลองและจิตวิญญาณ verities ต่อมามันเป็นเรื่องง่ายที่จะเป็นคนอื่นเกี่ยวกับการขัดแย้งเช่นนี้ ผู้ชายที่ดีมักจะจบที่ผ่านมาแม้ว่าจะมีคนที่เห็นแก่ตัวทำลายอารยธรรมในกระบวนการ ในฤดูกาลทางการเมืองที่ Ayn Rand ขณะนี้ถูกดำเนินการอย่างจริงจังในฐานะที่เป็นนักปรัชญาศีลธรรมพระสงฆ์เป็นเรื่องง่ายที่จะยกเลิกเป็นไร้เดียงสา. จากนั้นอีกครั้ง Ricard มีการจ่ายเงินค่าธรรมเนียมของเขา ก่อนที่จะกลายเป็นนักเขียนที่ขายดีที่สุด (จากพระภิกษุสงฆ์และนักปรัชญาที่มีพ่อของนักปรัชญาที่รู้จักกันดีของเขา Jean-Francois รื่นเริงและความสุขของหนังสือที่ขายดี 2006) เขาออกจากที่ประสบความสำเร็จในอาชีพทางวิทยาศาสตร์ที่จะใช้จ่าย 26 ปีเป็นพระภิกษุสงฆ์ส่วนใหญ่อยู่ใน ความเงียบ แม้วันนี้เขาใช้เวลาสามเดือนปีในการพักผ่อนเงียบในกระท่อมวักในเนปาล. และเขาใช้เวลามากเวลาอยู่ในสนามเพลาะ เขาบริจาคผลกำไรทั้งหมดของหนังสือของเขาไปของเขาเนปาลตามที่ไม่แสวงหากำไรกรุณา Shechen ซึ่งจะทำงานร่วมกับครอบครัวย้ายจากแผ่นดินไหวที่ผ่านมาเช่นและเป็นหลังจากทั้งหมดเป็นส่วนหนึ่งของศาสนาที่ถูกกดขี่มากที่สุดในโลก. ในขณะที่หนึ่ง เรื่องราวที่ทรงพลังที่สุดของเขามาจากแหล่งที่ไม่น่า "ผมจำได้ว่าถูกขอให้แวะไปที่เรือนจำในประเทศฝรั่งเศส" เขากล่าว "ซึ่งผู้ต้องขังที่เคยมีสำหรับบางคน 20 ปี ผมกล่าวกับพวกเขาว่าแม้จะมีการกระทำสิ่งที่น่ากลัวทุกคนรวมทั้งตัวเองมีศักยภาพสำหรับการเปลี่ยนแปลง ... พวกเขาบอกว่าเรื่องนี้ค่อนข้างสูงกับพวกเขาเนื่องจากพวกเขามักจะบอกว่าพวกเขาเป็นคนบาปสอง: คนบาปที่เกิดและคนบาปผ่าน มีความมุ่งมั่นที่การกระทำที่เป็นอันตราย ดังนั้นเราไม่ควรประมาทศักยภาพของเราสำหรับการเปลี่ยนแปลง ใจของเราสามารถเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดหรือศัตรูที่เลวร้ายที่สุดของเรา มันสามารถทำให้เราเกลียดหรือรัก. "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในหนังสือเล่มใหม่ของเขาคือนักวิทยาศาสตร์หันพระแย้งว่า เราฝังอยู่ที่จะเห็นแก่ผู้อื่นและที่เป็นความลับเพื่อความสุขที่แท้จริง .
ประเภท " คนที่มีความสุขที่สุดในโลก " ลงในเครื่องมือค้นหาของคุณและมีมาติเยอ Ricard ฝรั่งเศสเกิดนักชีววิทยาเปิดทิเบตพระและความสัมพันธ์กันของดาไลลามะ

มันมากอยู่ถึงโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ริคาร์ดได้รับชื่อเรื่องเมื่อสแกนสมอง พบสูงสุดยังบันทึกกิจกรรมในพื้นที่ที่เกี่ยวข้องกับอารมณ์เชิงบวก " แน่นอน มันก็ยังดีกว่าถูกเรียกว่าคน unhappiest ในโลก " เขาบอกว่าสัตว์ทุกวัน

แต่ตอนนี้ริคาร์ดและ 864 หน้าใหม่หนังสือ คือพูดได้ว่า ความสุขมันเป็นโดยทั่วไปเข้าใจจะต่อต้านถ้าเธออยากจะมีความสุขจริงๆ เขาบอกว่า หยุดพยายามที่จะมีความสุข และไปช่วยคนอื่นแทน

" ในสังคมตะวันตกสมัยใหม่ ความสุขมักจะเป็น equated กับสูงสุดของความสุข , " เขากล่าวว่า " บางคนคิดว่าความสุขที่แท้จริงจะประกอบด้วยการขัดจังหวะการประสบการณ์ที่น่าพึงพอใจ นี้เสียงเหมือนสูตร อ่อนเพลียกว่า "

ความสุขแท้ดังนั้น อะไรคือทางเลือก คือหนังสือเล่มนี้ไม่ได้มีมากรู้สึกดี น่าเบื่อนะ แต่มันมีกองของข้อมูล neuroscientific เศรษฐกิจ จิตวิทยาเกี่ยวกับสิ่งที่จริงสาเหตุที่คนเรารู้สึกมีความสุข คำตอบคืออะไร ?

พูด Ricard " ความสุขเป็นวิธีที่เข้ามาเมื่อจํานวนหนึ่งคุณภาพของมนุษย์บวกมาร่วมกัน : ความไม่เห็นแก่ตัวและความเมตตา[ เสรีภาพภายในเพื่อที่คุณจะไม่ตกเป็นทาสของความคิด ] ของคุณเอง , ความรู้สึกของความสงบและเติมเต็มความยืดหยุ่นเช่นเดียวกับผมที่ชัดเจนและมั่นคง จิตใจที่ไม่บิดเบือนความเป็นจริงมากเกินไป "

ง่ายสำหรับพระที่จะพูดแน่นอน แต่ริคาร์ดเป็นที่รวดเร็วในการชี้ให้เห็นว่า " ประเด็นสำคัญเกี่ยวกับคุณสมบัติเหล่านี้ทั้งหมดที่แตกต่างจากความสุขพวกเขามีทักษะที่สามารถปลูกได้ผ่านการฝึกจิตในความเมตตา ห่วงใย สติ , สมดุลทางอารมณ์ , และอื่น ๆ "

" ความเห็นแก่ตัวทำให้ทุกคนเสีย : มันทำให้เราทุกข์ และเราในการเปิดผ่านที่ทุกข์อยู่รอบตัวเรา "
เห็นแก่ตัวคนไม่มีความสุขเลยนะ ? มีคนมากมายที่ดูเหมือนจะมีความสุขดี Dick Cheney ล่าสุดบอยสัมภาษณ์ตัวอย่างเช่น เผยเขาจะค่อนข้างพอใจกับความพยายามของเขาที่จะส่งเสริมสงครามและการทรมาน เติบโตความมั่งคั่ง ช่องว่าง และปฏิเสธการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ .

ริคาร์ด ตอบหลายๆ จุด " การแสวงหาความสุขที่เห็นแก่ตัว ดูเหมือนว่าจะไม่ประสบความสำเร็จ ด้วยเหตุผลหลาย ๆ " เขากล่าว " centeredness ตนเองมากเกินไป เห็นความหวังและความกลัวของเราและทำให้เราครุ่นคิดในสิ่งที่อาจส่งผลกระทบต่อเรา หลงใหลฉันกับอัตตา ทำให้เราขยายต่อความเป็นอยู่ของเราในครั้งนี้เลยแม้แต่น้อย เราตัดสินโครงการบนสภาพแวดล้อมของเราและค่าประดิษฐ์โดยความสับสนภายในของเรา เป็นหลัก , ความเห็นแก่ตัวทำให้ทุกคนเสีย : มันทำให้เราทุกข์ และเราในการเปิดผ่านที่ทุกข์อยู่รอบตัวเรา "

เขาอย่างต่อเนื่อง , " บางคนอาจพบความสะดวกสบายบางอย่างในการประสบความสำเร็จพวกเขาอาจจะภูมิใจในตัวเอง แม้พวกเขาได้กระทำการที่เป็นอันตรายต่อผู้อื่น แต่ถ้าพวกเขาเคยมองลึกภายในตัวเอง สามารถจะค้นหาความรู้สึกที่แท้จริงของความสงบ สัมฤทธิ์ มีความเห็นใจ ไม่รู้อาจจะมีความสุขประเดี๋ยวเดียว แต่การเผชิญหน้ากับความเป็นจริงอาจจะเจ็บปวดในบางครั้ง "

แน่นอน ถ้าพวกเขาโชคดีที่พวกเขาจะไม่เผชิญหน้ากับมันเลย

ยังริคาร์ด ยืนยันว่าคือเป็นมีเสถียรภาพมากขึ้นแหล่งที่มาของความสุขมากกว่าความเห็นแก่ตัว " ความรักเสียสละมาพร้อมกับความรู้สึกที่ลึกซึ้งของไพบูลย์ และมันก็กลับกลายเป็นสภาพของจิตใจที่กระตุ้นมากที่สุดที่เชื่อมโยงกับสมองส่วนอารมณ์บวกบวก อาจกล่าวได้ว่าการเสียสละความรักเป็นบวกมากที่สุดของทุกอารมณ์บวก "


ที่ ริคาร์ด แหลมออกเป็นวิธีการที่เขาได้มีความสุขที่สุด " ชาย " ชื่อในตอนแรก

" การทดลองที่ [ นักประสาทวิทยา ] ริชาร์ดเดวิดสันแล็บที่เรียกเรื่องนี้ตลก , " เขากล่าวว่า " จริง ๆ เน้นการศึกษาที่แข็งแกร่งกระตุ้นว่า สมาธิที่ความสงสารได้ในสมอง "

พูด อื่น ๆ เมื่อริคาร์ดของระดับความสุขปิดแผนภูมิเขาตั้งสติ เห็นอกเห็นใจคนอื่น แล้วเราก็คิดว่า " สุดยอด " เข้ามาในห้องยา

- ริคาร์ดของการเห็นแก่ตัว ความสุขทำให้เขาหมางเมินกับคลาสสิคเศรษฐศาสตร์ แน่นอน กับเน้นพฤติกรรมเห็นแก่ตัว ในส่วนของ โฮโม economicus ที่พยายามเท่านั้นที่จะเพิ่มสวัสดิการของเขาเอง และนี่คือหนึ่งในจุด : ริคาร์ด ส่วนกลาง