Today, at the low end of the commun

Today, at the low end of the communication protocols, we find I²C (for ‘Inter-Integrated Circuit’,
protocol) and SPI (for ‘Serial Peripheral Interface’). Both protocols are well-suited for
communications between integrated circuits, for slow communication with on-board peripherals.
At the roots of these two popular protocols we find two major companies – Philips for I²C and
Motorola for SPI – and two different histories about why, when and how the protocols were
created.
The I²C bus was developed in 1982; its original purpose was to provide an easy way to connect a
CPU to peripherals chips in a TV set. Peripheral devices in embedded systems are often
connected to the microcontroller as memory-mapped I/O devices. One common way to do this is
connecting the peripherals to the microcontroller parallel address and data busses. This results in
lots of wiring on the PCB (printed circuit board) and additional ‘glue logic’ to decode the address
bus on which all the peripherals are connected. In order to spare microcontroller pins, additional
logic and make the PCBs simpler – in order words, to lower the costs – Philips labs in Eindhoven
(The Netherlands) invented the ‘Inter-Integrated Circuit’, IIC or I²C protocol that only requires 2
wires for connecting all the peripheral to a microcontroller. The original specification defined a
bus speed of 100 kbps (kilo bits per second). The specification was reviewed several times,
notably introducing the 400 kbps speed in 1995 and – since 1998, 3.4 Mbps for even faster
peripherals.
It seems the Serial Peripheral Protocol (SPI) was first introduced with the first microcontroller
deriving from the same architecture as the popular Motorola 68000 microprocessor, announced
in 1979. SPI defined the external microcontroller bus, used to connect the microcontroller
peripherals with 4 wires. Unlike I²C, it is hard to find a formal separate ‘specification’ of the SPI
bus – for a detailed ‘official’ description, one has to read the microcontrollers data sheets and
associated application notes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วันนี้ที่ต่ำสุดของโปรโตคอลการสื่อสารที่เราพบI²C (สำหรับ 'อินเตอร์วงจร'
โปรโตคอล) และ SPI (สำหรับการเชื่อมต่ออุปกรณ์ต่อพ่วงอนุกรม) โปรโตคอลทั้งสองเป็นอย่างดีเหมาะสำหรับการติดต่อสื่อสารระหว่างวงจรแบบบูรณาการเพื่อการสื่อสารช้ากับอุปกรณ์ต่อพ่วงบนกระดาน. ที่รากของทั้งสองโปรโตคอลที่นิยมที่เราพบสอง บริษัท ยักษ์ใหญ่ - ฟิลิปส์สำหรับI²Cและโมโตโรล่าสำหรับSPI - และสองประวัติศาสตร์ที่แตกต่างกันเกี่ยวกับว่าทำไม เวลาและวิธีการที่ถูกโปรโตคอล. สร้างรถบัสI²Cได้รับการพัฒนาในปี 1982; วัตถุประสงค์เดิมเพื่อให้เป็นวิธีที่ง่ายในการเชื่อมต่อCPU ชิปอุปกรณ์ต่อพ่วงในทีวี อุปกรณ์ต่อพ่วงในระบบฝังตัวมักจะเชื่อมต่อกับไมโครคอนโทรลเลอร์หน่วยความจำแมป I / O อุปกรณ์ วิธีการหนึ่งที่ร่วมกันที่จะทำคือการเชื่อมต่ออุปกรณ์ต่อพ่วงไปยังที่อยู่ขนานไมโครคอนโทรลเลอร์และรถบัสข้อมูล ซึ่งส่งผลให้จำนวนมากของสายไฟบนแผ่น PCB (แผงวงจรพิมพ์) และเพิ่มเติม 'กาวตรรกะ' ถอดรหัสที่อยู่รถบัสที่อุปกรณ์ต่อพ่วงทั้งหมดที่มีการเชื่อมต่อ เพื่อที่จะสำรองหมุดไมโครคอนโทรลเลอร์เพิ่มเติมตรรกะและทำให้ซีบีเอสง่าย - ในคำสั่งซื้อเพื่อลดค่าใช้จ่าย - การทดลองฟิลิปส์ใน Eindhoven (เนเธอร์แลนด์) คิดค้น 'อินเตอร์วงจร' IIC หรือโปรโตคอลI²Cที่ต้องใช้เพียง 2 สาย สำหรับการเชื่อมต่อทุกอุปกรณ์ต่อพ่วงเพื่อไมโครคอนโทรลเลอร์ ข้อกำหนดเดิมที่กำหนดความเร็วบัส 100 กิโลบิตต่อวินาที (บิตกิโลกรัมต่อวินาที) สเปคที่ได้รับการตรวจสอบหลายครั้งโดยเฉพาะอย่างยิ่งการแนะนำความเร็ว 400 กิโลบิตต่อวินาทีในปี 1995 และ - ตั้งแต่ปี 1998 3.4 Mbps สำหรับทำงานได้เร็วขึ้น. อุปกรณ์ต่อพ่วงดูเหมือนว่าอนุกรมอุปกรณ์ต่อพ่วง Protocol (SPI) เป็นครั้งแรกที่มีไมโครคอนโทรลเลอร์แรกมาจากสถาปัตยกรรมเช่นเดียวกับโมโตโรล่าที่นิยม 68000 ไมโครโปรเซสเซอร์ที่ประกาศในปี1979 ที่กำหนดไว้ SPI รถไมโครคอนโทรลเลอร์ภายนอกใช้เพื่อเชื่อมต่อไมโครคอนโทรลเลอร์อุปกรณ์ต่อพ่วงที่มี4 สาย ซึ่งแตกต่างจากI²Cมันเป็นเรื่องยากที่จะหาอย่างเป็นทางการแยกสเปค 'ของ SPI รถบัส - สำหรับรายละเอียดคำอธิบายอย่างเป็นทางการ' หนึ่งมีการอ่านแผ่นข้อมูลไมโครคอนโทรลเลอร์และบันทึกการใช้งานที่เกี่ยวข้อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วันนี้ที่ส่วนท้ายสุดของโปรโตคอลการสื่อสาร เราพบพนักงานขาย C ( ' ภายในวงจรรวม '
Protocol ) และ SPI ( สำหรับต่อพ่วงอินเตอร์เฟซอนุกรม ' ' ) ทั้งระบบ เหมาะสำหรับ
การสื่อสารระหว่างวงจรรวมสำหรับการสื่อสารกับอุปกรณ์ต่อพ่วงบนบอร์ดช้า .
ที่รากของทั้งสองที่นิยมระบบเราพบสองสาขา บริษัทฟิลิปส์สำหรับฉัน–พนักงานขาย C
โมโตโรล่าสำหรับ– SPI และสองประวัติศาสตร์ต่าง ๆ เกี่ยวกับ ทำไม เมื่อไร และอย่างไรโปรโตคอลได้

ฉันสร้าง พนักงานขายรถ C ถูกพัฒนาขึ้นใน 1982 ; วัตถุประสงค์เดิม เพื่อให้เป็นวิธีที่ง่ายเพื่อเชื่อมต่อกับอุปกรณ์ต่อพ่วง
CPU ชิปในชุดทีวี อุปกรณ์ต่อพ่วงในระบบสมองกลฝังตัวมักจะ
เชื่อมต่อกับไมโครคอนโทรลเลอร์หน่วยความจำที่แมป I / O อุปกรณ์ วิธีหนึ่งที่จะทำนี้คือ
ทั่วไปเชื่อมต่ออุปกรณ์ต่อพ่วงไปยังไมโครคอนโทรลเลอร์ขนานที่อยู่และข้อมูลรถบัส ผลลัพธ์
มากมายสายบน PCB ( Printed Circuit Board ) และตรรกะกาวเพิ่มเติม ' ถอดรหัสที่อยู่
รถบัสที่อุปกรณ์ทั้งหมดที่เชื่อมต่อ ในการสั่งซื้ออะไหล่หมุดไมโครคอนโทรเลอร์เพิ่มเติม
ตรรกะและสร้าง PCBs และง่ายในคำสั่งเพื่อลดต้นทุน และ ฟิลิปส์ แลป ใน Eindhoven
( เนเธอร์แลนด์ ) คิดค้น ' ' ระหว่างวงจรแบบบูรณาการ IIC หรือพนักงานขาย C โปรโตคอลที่ต้องใช้สำหรับการเชื่อมต่อทั้งหมด 2
สายไฟต่อพ่วงเพื่อไมโครคอนโทรลเลอร์ สเปคเดิมกำหนด
รถบัสความเร็ว 100 Kbps ( พันบิตต่อวินาที ) ข้อมูลตรวจสอบหลายครั้ง
ยวดแนะนำ 400 Kbps และความเร็วใน 1995 และได้รับตั้งแต่ปี 1998 3.4 เร็ว

ดูเหมือนอุปกรณ์ต่อพ่วง อุปกรณ์ต่อพ่วงอนุกรม Protocol ( SPI ) เป็นครั้งแรกที่มีแรกไมโครคอนโทรลเลอร์
( ได้มาจากสถาปัตยกรรมเดียวกับ Motorola 68000 ไมโครโปรเซสเซอร์นิยมประกาศ
ในปี 1979 ตามเวลาที่กำหนด รถเดิมนอก ใช้เชื่อมต่อกับไมโครคอนโทรลเลอร์
อุปกรณ์ต่อพ่วงกับ 4 สาย ซึ่งแตกต่างจากฉันพนักงานขาย C , มันเป็นเรื่องยากที่จะหาแยกสเปคอย่างเป็นทางการ ' ' ของ SPI
รถบัส–สำหรับรายละเอียดอย่างเป็นทางการรายละเอียด ต้องอ่านข้อมูลและ
เอ็ดมันด์ ฮัลเลย์บันทึกโปรแกรมที่เกี่ยวข้อง