Participants and DesignTwo hundred

Participants and Design
Two hundred and twenty-four university students who self-identified as regular
exercisers as per our minimum activity definition, volunteered to participate in the
study. For participants to have some minimum frame of reference for recruitment
purposes, an exerciser was defined as anyone who was currently exercising at least
2 days per week, thus guaranteeing the participants ability to relate to the exercise
identity scale, other measures, and stimulus materials. The mean frequency of
activity per week was 4.2 (SD = 2.4) sessions per week. Participants were from
652 Flora et al.
a variety of academic programs at a university in a midsized Canadian city. The
majority of the participants were female (70%), with ages ranging from 17 to 40
years (Mage = 22.41 years, SD = 3.95).
Participants in this experiment were randomized to relapse conditions that
were clearly caused either by person factors or by situational factors. The common
control was that all participants responded to a failure to exercise where they had
relapsed over the past month and would continue to do so over the next month.
Measures
Exercise Identity Strength. This construct was measured using the nine-item
Exercise Identity Questionnaire (Anderson & Cychosz, 1994), where participants
rate the extent to which they identify with being an exerciser. Each item was rated
on a 7-point Likert scale (1 = strongly disagree; 7 = strongly agree). Example items
include, “When I describe myself to others, I usually include my involvement in
exercise,” and “I have numerous goals related to exercise.” Test–retest reliability of
this scale has been demonstrated with a Cronbach’s alpha of .94 observed among
a sample of healthy students (Anderson & Cychosz, 1994). An acceptable alpha of
.88 emerged for the sample in this study (Tabachnick & Fidell, 2007).
Emotion. Shame and guilt were assessed using the individual emotion responses
to a scale derived from Weiner’s (1986) article on attributions and emotion and used
in other published exercise studies (e.g., Shields, Brawley, & Lindover, 2006). The
items assessing shame and guilt were, “To what extent do you feel ashamed?” and
“To what extent do you feel guilty?” Participants used a 9-point scale (1 = do not
feel at all; 9 = feel very much) to indicate the extent to which they would feel these
self-conscious emotions in response to perceived failure to exercise.
Attributions. The Causal Dimensions Scale (CDSII: McAuley, Duncan, &
Russell, 1992) was used to assess the strength of attributional properties participants
use to characterize their expressed reasons for failing to exercise. In the
original study, they provided their reasons after reading about the exercise relapse
described in the vignettes in the condition to which participants were randomly
assigned. Finally, they characterized their explanation for failure to exercise by
rating the strength of the attributional properties associated with their personal
explanation using the CDSII 9-point Likert-type scale. In our previous study, we
reported significant main effects for locus of causality, which indicated that the
source of causality for failure was differentially perceived by the two groups, with
participants in the relapse condition due to personal factors reporting significantly
greater internal locus of causality as compared with participants in the situational
relapse condition. These findings functioned as a manipulation check to confirm
that participants perceive the source of causality for failure as intended in each
relapse condition.
In our present secondary analysis, we focused on the causal property of
personal controllability, given it is the sole attributional relation to the negative
emotions of shame and guilt as described by Weiner (2010). As well, our stated
hypothesis in this analysis is based upon the suggestions of the other models we
discussed earlier, which propose a similar relationship. An example item for controllability
is, “Is this reason something manageable by you or not manageable by
Exercise Identity, Attributions, and Emotions 653
you?” (1 = not manageable by you; 9 = manageable by you). Higher mean scores
on this subscale indicate that attributions were more personally controllable. The
CDSII has been shown to have acceptable internal consistency and construct
validity using similar populations (McAuley et al., 1992) and in related research
(Nickel & Spink, 2010; Shields, Brawley, & Lindover, 2006). Internal consistency
for the personal controllability subscale was acceptable, α = .85 (Tabachnick &
Fidell, 2007).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผู้เข้าร่วมและออกแบบนักศึกษามหาวิทยาลัยสองร้อย และยี่สิบสี่ที่ระบุด้วยตนเองเป็นประจำvolunteered เคลื่อนตามนิยามของกิจกรรมที่ต่ำ การมีส่วนร่วมในการศึกษา มีบางขั้นต่ำแนวการสรรหาบุคลากรเข้ามาวัตถุประสงค์ exerciser ที่ถูกกำหนดเป็นผู้มีกำลังกายน้อย2 วันต่อสัปดาห์ จึง รับประกันผู้เข้าร่วมสามารถเกี่ยวข้องกับการออกกำลังกายเอกลักษณ์มาตรา วัด และอื่น ๆ กระตุ้นวัสดุ ความถี่เฉลี่ยของกิจกรรมต่อสัปดาห์ถูก 4.2 (SD = 2.4) เซสชันต่อสัปดาห์ ผู้เข้าร่วมได้652 ฟลอร่า et alความหลากหลายของหลักสูตรการศึกษาที่มหาวิทยาลัยในแคนาดาเมืองขนาดกลาง ที่ส่วนใหญ่ของผู้เข้าร่วมถูกหญิง (70%), มีอายุตั้งแต่ 17 ถึง 40ปี (Mage = 22.41 ปี SD = 3.95)ผู้เข้าร่วมในการทดลองนี้ได้ randomized การกลับไปเสพเงื่อนไขที่ชัดเจนที่เกิด จากปัจจัยบุคคล หรือปัจจัยในสถานการณ์ ทั่วไปควบคุมไม่ให้ร่วมตอบรับความล้มเหลวการออกกำลังกายที่มีrelapsed กว่าเดือนผ่านมา และจะยังคงต้องผ่านเดือนถัดไปมาตรการออกกำลังกายความแข็งแรงของตัว โครงสร้างนี้ถูกวัดโดยใช้รายการไนน์สอบถามรหัสประจำตัว (แอนเดอร์สัน & Cychosz, 1994), การออกกำลังกายที่ผู้เข้าร่วมอัตราที่ระบุกับ exerciser มีขอบเขต ได้คะแนนแต่ละรายการในระดับ Likert จุด 7 (1 =ขอไม่เห็นด้วย 7 =เห็นด้วยอย่างยิ่ง) ตัวอย่างสินค้าinclude, “When I describe myself to others, I usually include my involvement inexercise,” and “I have numerous goals related to exercise.” Test–retest reliability ofthis scale has been demonstrated with a Cronbach’s alpha of .94 observed amonga sample of healthy students (Anderson & Cychosz, 1994). An acceptable alpha of.88 emerged for the sample in this study (Tabachnick & Fidell, 2007).Emotion. Shame and guilt were assessed using the individual emotion responsesto a scale derived from Weiner’s (1986) article on attributions and emotion and usedin other published exercise studies (e.g., Shields, Brawley, & Lindover, 2006). Theitems assessing shame and guilt were, “To what extent do you feel ashamed?” and“To what extent do you feel guilty?” Participants used a 9-point scale (1 = do notfeel at all; 9 = feel very much) to indicate the extent to which they would feel theseself-conscious emotions in response to perceived failure to exercise.Attributions. The Causal Dimensions Scale (CDSII: McAuley, Duncan, &Russell, 1992) was used to assess the strength of attributional properties participantsuse to characterize their expressed reasons for failing to exercise. In theoriginal study, they provided their reasons after reading about the exercise relapsedescribed in the vignettes in the condition to which participants were randomlyassigned. Finally, they characterized their explanation for failure to exercise byrating the strength of the attributional properties associated with their personalexplanation using the CDSII 9-point Likert-type scale. In our previous study, wereported significant main effects for locus of causality, which indicated that thesource of causality for failure was differentially perceived by the two groups, withparticipants in the relapse condition due to personal factors reporting significantlygreater internal locus of causality as compared with participants in the situationalrelapse condition. These findings functioned as a manipulation check to confirmthat participants perceive the source of causality for failure as intended in eachrelapse condition.In our present secondary analysis, we focused on the causal property ofpersonal controllability, given it is the sole attributional relation to the negativeemotions of shame and guilt as described by Weiner (2010). As well, our statedhypothesis in this analysis is based upon the suggestions of the other models wediscussed earlier, which propose a similar relationship. An example item for controllabilityis, “Is this reason something manageable by you or not manageable byExercise Identity, Attributions, and Emotions 653you?” (1 = not manageable by you; 9 = manageable by you). Higher mean scoreson this subscale indicate that attributions were more personally controllable. TheCDSII has been shown to have acceptable internal consistency and constructvalidity using similar populations (McAuley et al., 1992) and in related research(Nickel & Spink, 2010; Shields, Brawley, & Lindover, 2006). Internal consistencyfor the personal controllability subscale was acceptable, α = .85 (Tabachnick &Fidell, 2007).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผู้เข้าร่วมกิจกรรมและการออกแบบ
สองร้อยยี่สิบสี่นักศึกษาในมหาวิทยาลัยที่ตนเองระบุว่าเป็นปกติของ
การออกกำลังกายตามคำนิยามกิจกรรมขั้นต่ำของเราอาสาที่จะมีส่วนร่วมใน
การศึกษา สำหรับผู้เข้าร่วมจะมีบางกรอบขั้นต่ำของการอ้างอิงสำหรับการรับสมัคร
วัตถุประสงค์ออกกำลังกายได้รับการกำหนดให้เป็นผู้ที่ได้รับในขณะนี้การออกกำลังกายอย่างน้อย
2 วันต่อสัปดาห์จึงรับประกันความสามารถในการเข้าร่วมประชุมที่เกี่ยวข้องกับการออกกำลังกาย
ขนาดตัวตนมาตรการอื่น ๆ และวัสดุที่กระตุ้น ความถี่เฉลี่ยของ
กิจกรรมสัปดาห์ละ 4.2 (SD = 2.4) การประชุมต่อสัปดาห์ ผู้เข้าร่วมจาก
652 Flora et al.
ความหลากหลายของหลักสูตรการศึกษาที่มหาวิทยาลัยในเมืองขนาดกลางแคนาดา
ส่วนใหญ่ของผู้เข้าร่วมเป็นเพศหญิง (70%) มีทุกเพศทุกวัยตั้งแต่ 17-40
ปี (Mage = 22.41 ปี, SD = 3.95).
ผู้เข้าร่วมในการทดลองนี้ถูกสุ่มให้กำเริบเงื่อนไขที่
เกิดอย่างชัดเจนทั้งจากปัจจัยบุคคลหรือโดย ปัจจัยสถานการณ์ ร่วมกัน
ควบคุมคือการที่ผู้เข้าร่วมทั้งหมดตอบสนองต่อความล้มเหลวในการออกกำลังกายที่พวกเขา
มีอาการกำเริบในช่วงเดือนที่ผ่านมาและจะยังคงทำเช่นนั้นในช่วงเดือนถัดไป.
มาตรการ
ความแรงของการออกกำลังกายประจำตัว สร้างนี้ได้รับการวัดโดยใช้เก้ารายการ
การออกกำลังกายประจำตัวแบบสอบถาม (เดอร์สันและ Cychosz, 1994) ที่ผู้เข้าร่วม
ในระดับคะแนนที่พวกเขาระบุกับการออกกำลังกาย แต่ละรายการได้รับการจัดอันดับ
ใน 7 จุด Likert ขนาด (1 = เห็นด้วยอย่างยิ่ง 7 = เห็นด้วยอย่างยิ่ง) ตัวอย่างรายการ
รวมถึง "เมื่อฉันอธิบายตัวเองกับคนอื่น ๆ ผมมักจะรวมถึงการมีส่วนร่วมในของฉัน
ออกกำลังกาย "และ" ฉันมีเป้าหมายจำนวนมากที่เกี่ยวข้องกับการออกกำลังกาย. "ความน่าเชื่อถือของการทดสอบสอบซ่อมของ
ขนาดนี้ได้รับการพิสูจน์กับอัลฟาของครอนบาค 0.94 สังเกต ในหมู่
นักเรียนตัวอย่างที่ดีต่อสุขภาพ (เดอร์สันและ Cychosz, 1994) เป็นที่ยอมรับของอัลฟา
0.88 โผล่ออกมาสำหรับตัวอย่างในการศึกษาครั้งนี้ (Tabachnick และ Fidell 2007).
อารมณ์ ความอัปยศและความรู้สึกผิดได้รับการประเมินโดยใช้การตอบสนองอารมณ์ความรู้สึกของแต่ละบุคคล
ที่จะมาจากขนาดของเนอร์ (1986) บทความเกี่ยวกับการอ้างเหตุผลและอารมณ์และใช้
ในการออกกำลังกายอื่น ๆ การศึกษาที่เผยแพร่ (เช่นโล่รอว์ลีย์และ Lindover 2006)
รายการประเมินความอัปยศและความรู้สึกผิดเป็น "สิ่งที่ขอบเขตที่คุณรู้สึกละอายใจ" และ
ผู้เข้าร่วมใช้ขนาด 9 จุด (1 = ไม่ "สิ่งที่ขอบเขตที่คุณรู้สึกผิด"
รู้สึกที่ทุก 9 = ความรู้สึกมาก ) เพื่อระบุขอบเขตที่พวกเขาจะรู้สึกเหล่านี้
อารมณ์ความรู้สึกประหม่าในการตอบสนองการรับรู้จากความล้มเหลวในการออกกำลังกาย.
อนุมานสาเหตุ ขนาดสาเหตุสเกล (CDSII: McAuley ดันแคนและ
รัสเซล 1992) ถูกนำมาใช้ในการประเมินความแข็งแรงของผู้เข้าร่วมคุณสมบัติ attributional
ใช้เหตุผลที่จะอธิบายลักษณะของพวกเขาแสดงความล้มเหลวในการออกกำลังกาย ใน
การศึกษาเดิมที่พวกเขาให้เหตุผลของพวกเขาหลังจากที่ได้อ่านเกี่ยวกับการออกกำลังกายการกำเริบของโรค
ที่อธิบายไว้ในสะเปะสะปะอยู่ในสภาพที่ผู้เข้าร่วมถูกสุ่ม
ที่ได้รับมอบหมาย ในที่สุดพวกเขาโดดเด่นของพวกเขาคำอธิบายสำหรับความล้มเหลวในการออกกำลังกายโดย
การประเมินความแข็งแรงของคุณสมบัติ attributional ที่เกี่ยวข้องกับบุคคลของพวกเขา
โดยใช้คำอธิบาย CDSII 9 จุดขนาด Likert ชนิด ในการศึกษาก่อนหน้านี้เรา
ได้รายงานผลกระทบหลักที่สำคัญสำหรับสถานทีของเวรกรรมซึ่งชี้ให้เห็นว่า
แหล่งที่มาของเวรกรรมสำหรับความล้มเหลวถูกมองว่าแตกต่างกันโดยทั้งสองกลุ่มมี
ส่วนร่วมในสภาพการกำเริบของโรคเกิดจากปัจจัยส่วนบุคคลการรายงานอย่างมีนัยสำคัญ
ภายในสถานที่มากขึ้นของเวรกรรมเป็น เมื่อเทียบกับผู้เข้าร่วมในสถานการณ์
สภาพการกำเริบของโรค การค้นพบนี้ทำหน้าที่เป็นการตรวจสอบการจัดการเพื่อยืนยัน
ว่าผู้เข้าร่วมรับรู้แหล่งที่มาของสาเหตุของความล้มเหลวตามที่ตั้งใจไว้ในแต่ละ
สภาพการกำเริบของโรค.
ในการวิเคราะห์รองของเราปัจจุบันเรามุ่งเน้นไปที่สถานที่ให้บริการที่เป็นสาเหตุของการ
ควบคุมส่วนบุคคลให้มันเป็นความสัมพันธ์ attributional แต่เพียงผู้เดียวที่จะ เชิงลบ
อารมณ์ความรู้สึกของความอัปยศและความผิดตามที่อธิบายเนอร์ (2010) รวมทั้งที่ระบุไว้ของเรา
สมมติฐานในการวิเคราะห์นี้จะขึ้นอยู่กับข้อเสนอแนะของรุ่นอื่น ๆ ที่เรา
กล่าวก่อนหน้านี้ซึ่งนำเสนอความสัมพันธ์ที่คล้ายกัน รายการตัวอย่างสำหรับควบคุม
คือ "บางสิ่งบางอย่างนี่คือเหตุผลที่คุณสามารถจัดการได้หรือไม่สามารถจัดการได้โดย
การออกกำลังกายประจำตัวอ้างเหตุผลและอารมณ์ 653
คุณ? "(1 = ไม่สามารถจัดการได้โดยคุณ 9 = สามารถจัดการได้ด้วยตัวคุณ) สูงกว่าค่าเฉลี่ย
ใน subscale นี้แสดงให้เห็นว่าการอ้างเหตุผลได้มากขึ้นสามารถควบคุมได้เอง
CDSII ได้รับการแสดงที่จะมีความสอดคล้องภายในได้รับการยอมรับและสร้าง
ความถูกต้องโดยใช้ประชากรที่คล้ายกันและในงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง (McAuley et al, 1992).
(นิกเกิลและ Spink 2010; โล่รอว์ลีย์และ Lindover 2006) ความสอดคล้องภายใน
สำหรับควบคุม subscale ส่วนบุคคลเป็นที่ยอมรับα = 0.85 (Tabachnick และ
Fidell 2007)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้เข้าร่วมและการออกแบบ
สองร้อยยี่สิบสี่นักเรียนมหาวิทยาลัย ที่ระบุว่าตนเองออกกำลังกายปกติ
ตามนิยามกิจกรรมขั้นต่ำของเรา อาสาสมัครเข้าร่วม
ศึกษา สำหรับผู้เข้าร่วมต้องมีอย่างน้อยกรอบอ้างอิงสำหรับวัตถุประสงค์ของการสรรหา
, ออกกำลังกายก็หมายถึงทุกคนที่เป็นปัจจุบันออกกำลังกายอย่างน้อย
2 วันต่อสัปดาห์ดังนั้นรับประกันได้ว่าผู้เข้าร่วมสามารถที่เกี่ยวข้องกับการออกกำลังกาย
เอกลักษณ์ระดับมาตรการอื่น ๆและวัสดุที่กระตุ้น หมายถึง ความถี่ของกิจกรรมต่อสัปดาห์ เป็น 4.2
( SD = 2.4 ครั้งต่อสัปดาห์ ผู้เข้าร่วมจาก
เมื่อฟลอร่า et al .
ความหลากหลายของโปรแกรมการศึกษาที่มหาวิทยาลัยในเซิร์ฟแคนาดาเมือง
ส่วนใหญ่ของกลุ่มตัวอย่างหญิง ( 70% )ที่มีอายุตั้งแต่ 17 ถึง 40 ปี ( mage =
22.41 ปี , SD = 3.95 ) .
ผู้เข้าร่วมในการทดลองสุ่มให้กำเริบ เงื่อนไขที่ทำให้คน
ได้อย่างชัดเจนด้วยปัจจัย หรือจากปัจจัยสถานการณ์ การควบคุมทั่วไป
คือว่าผู้เข้าร่วมทั้งหมดตอบสนองความล้มเหลวออกกำลังกายที่พวกเขาได้
อาการกำเริบมากกว่าเดือนที่ผ่านมาและจะยังคงทำเช่นนั้นมากกว่าเดือนถัดไป .
มาตรการ
ออกกำลังกายตัวแรง วัดนี้สร้างโดยใช้เก้าข้อ
ออกกำลังกายตัวตนจำนวนแอนเดอร์สัน& cychosz , 1994 ) ซึ่งผู้เข้าร่วม
คะแนนขอบเขตที่พวกเขาระบุกับการออกกำลังกาย . แต่ละรายการเป็นคะแนน
บน 7-point มาตรวัดแบบไลเคิร์ต ( 1 = ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง ; 5 = เห็นด้วยอย่างยิ่ง )
รายการตัวอย่างรวม " เมื่อฉันอธิบายตัวเองให้คนอื่นฉันมักจะรวมถึงการมีส่วนร่วมของฉันใน
ออกกำลังกาย " และ " ผมมีเป้าหมายมากมายที่เกี่ยวข้องกับการออกกำลังกาย " ทดสอบและสอบซ่อม 2
ขนาดนี้ได้แสดงด้วยค่าสัมประสิทธิ์ครอนบาคแอลฟา . 94 สังเกตหมู่
ตัวอย่างของนักเรียนแข็งแรง ( แอนเดอร์สัน& cychosz , 1994 ) อัลฟาที่ยอมรับของ
. 88 โผล่ออกมา สำหรับกลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษานี้ ( tabachnick & fidell , 2007 ) .
อารมณ์ความละอายและความรู้สึกผิดถูกประเมินโดยใช้อารมณ์การตอบสนองส่วนบุคคล
ถึงระดับที่ได้มาจาก ไวเนอร์ ( 1986 ) และบทความเกี่ยวกับการอารมณ์และใช้ในการออกกำลังกายการศึกษาตีพิมพ์อีก
( เช่นโล่ บรอว์ลีย์& lindover , 2006 )
รายการประเมินความละอายและความรู้สึกผิดคือ " สิ่งที่ขอบเขตที่เธออาย ? "
" สิ่งที่ขอบเขตที่คุณรู้สึกผิดงั้นเหรอ" ผู้เข้าร่วมใช้มาตรา 9 ( 1 = ไม่
รู้สึกเลย ; 9 = รู้สึกมาก ) เพื่อแสดงขอบเขตที่พวกเขาจะรู้สึกประหม่า อารมณ์ในการตอบสนองเหล่านี้

การรับรู้ความล้มเหลวออกกำลังกาย . . ขนาดมิติเชิงสาเหตุ ( cdsii : McAuley ดันแคน &
รัสเซล , 1992 ) ถูกใช้เพื่อประเมินความแข็งแรงของ คุณสมบัติผู้เข้าร่วม
เชิงการอนุมานสาเหตุใช้เพื่อแสดงลักษณะของพวกเขาแสดงเหตุผลสำหรับความล้มเหลวที่จะออกกำลังกาย ใน
ศึกษาเดิม พวกเขาให้เหตุผลของพวกเขาหลังจากอ่านเกี่ยวกับการออกกำลังกายกำเริบ
อธิบายใน vignettes ในเงื่อนไข ซึ่งผู้เข้าร่วมถูกสุ่ม
มอบหมาย ในที่สุด พวกเขามีคำอธิบายของพวกเขาสำหรับความล้มเหลวที่จะออกกำลังกายโดย
การจัดอันดับความแข็งแกร่งของสมบัติเชิงการอนุมานสาเหตุที่เกี่ยวข้องกับส่วนบุคคล
คำอธิบายโดยใช้ cdsii ลิ 9 ชนิดมาตราส่วน ในการศึกษาก่อนหน้านี้ของเรา เรารายงานผลสำหรับความเชื่อ
มีอิทธิพลหลักของความเป็นเหตุเป็นผล ซึ่งพบว่า แหล่งที่มาของความล้มเหลวคือ
( ต่างกันตามการรับรู้ของกลุ่มสอง กับ